Οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ

Του Γιάννη Γερονικολού

Μπορεί να γίνονται μαζικές διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις απεργών στο Σύνταγμα, συγκρούσεις ΜΑΤ – διαδηλωτών και οι δημοσιογράφοι να απέχουν; Ναι, μπορούν στο όνομα της αλληλεγγύης θα απαντήσει το συνδικαλιστικό μας σωματείο, η πάλε ποτέ ισχυρή ΕΣΗΕΑ. Τώρα, ποια ακριβώς είναι αυτή η αλληλεγγύη που θάβει τους εργατικούς αγώνες με τη μη δημοσιοποίησή τους, είναι κάτι προς ανακάλυψη πρωτίστως από τους εραστές της επαναστατικής γυμναστικής στο ΔΣ της Ένωσης Συντακτών.

Μπορεί να κλείνουν εφημερίδες, να βάζουν λουκέτα ραδιοσταθμοί, να υπάρχει μπαράζ απολύσεων και γενικευμένος εκφοβισμός στα Μέσα Ενημέρωσης και την ίδια ώρα το συνδικαλιστικό σωματείο να προσπαθεί πάνω από μισό χρόνο να συγκροτήσει Προεδρείο; Ναι μπορεί, όταν μιλάμε για την τελειωμένη πιά ΕΣΗΕΑ.

Αν για τους συνδικαλιστές γενικώς, υπάρχει μια γενικευμένη δυσπιστία, για τους δημοσιογράφους - συνδικαλιστές η εικόνα γίνεται ακόμα πιο γκρίζα με τα μη έργα και τις πράξεις τους. Οι άνθρωποι που εκλέξαμε οδήγησαν την ημιθανή από τις προηγούμενες διοικήσεις Ένωση στην εντατική, στο κώμα και ουσιαστικά στο θάνατο αλλά μην το δημοσιεύσετε διότι δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα οι συγγενείς. Δεν είναι απλά πιο μικροί από τις καταστάσεις, αλλά υπεύθυνοι για αυτές.

Τα ΜΜΕ παγκοσμίως βιώνουν μια ανεπανάληπτη κρίση, τόσο οικονομική όσο και αξιών και ειδικά τα έντυπα κλείνουν το ένα μετά το άλλο και απολύουν κατά δεκάδες τους δημοσιογράφους. Παγκοσμίως υπάρχει ένας προβληματισμός για το μέλλον και τη μετεξέλιξη του Τύπου και δεκάδες φόρα συντάσσονται για να μελετήσουν το πρόβλημα. Στην Ελλάδα όμως και την ΕΣΗΕΑ το μεγάλο πρόβλημα ήταν αν θα είναι Πρόεδρος ο Σόμπολος, ο Κουμπιάς ή ο Τρέμης, αν οι «συνιστώσες» θα συμφωνούσαν και αν διάφοροι τραχανοπλαγιάδες «αριστεροί» θα ψήφιζαν υπέρ του ενός ή του άλλου συνασπισμού. Αλλού υπήρχαν συσκέψεις επί συσκέψεων για το μέλλον μετά την εμφάνιση του I pad, εδώ όμως, στην ΕΣΗΕΑ των αρτηριοσκληρωτικών, στο «πνευματικό σωματείο», δεν έχουμε δεχτεί ακόμα ως μέλη τους συναδέλφους που δουλεύουν σε ειδησεογραφικά portal και ζητούμε με την απειλή κινητοποιήσεων «επίδομα computer»! Αυτά γνωρίζουν, αυτά διεκδικούν οι ανεκδιήγητοι.

Την ίδια ώρα, βέβαια, στο ίδιο «πνευματικό σωματείο» φιγουράρουν ως μέλη διάφοροι «πανελίστες» μεσημεριανών τηλεσκουπιδιών, διάφοροι εκβιαστές «ρεπόρτερ», τηλεκατίνες, ραδιοφωνικοί διαφημιστές και μουσικοί παραγωγοί, παιδάκια που οι Μαλέληδες τα στέλνουν με ένα μαρκούτσι να σοδομήσουν όποιον βρούν μπροστά τους, άριστοι αντιγραφείς του ΑΠΕ, τηλεφωνήτριες, «ανακουφίστριες» διευθυντικών στελεχών και πλείστοι όσοι άλλοι πικραμένοι.

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα ζεί τα πιο μαύρα της χρόνια όχι τόσο γιατί έχουμε απαξιωθεί από τον κόσμο, όσο γιατί οι ίδιοι έχουμε απαξιώσει τη δουλειά μας. Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι αυτοί που κάνουν ακόμα ρεπορτάζ και δεν παίρνουν έτοιμη και μασημένη την τροφή από τα διάφορα κέντρα ή τα γραφεία τύπου. Ανύπαρκτα τα Μέσα που θα δημοσιεύσουν πρωτογενές ρεπορτάζ που χτυπά συμφέροντα διαφημιζόμενων με μεγάλο μπάτζετ. Αφήσαμε τους διαφημιστές να γίνουν αρχισυντάκτες και τους εκδότες να γίνουν διευθυντές. Εκεί χάθηκε η μπάλα και το παιχνίδι πια δε γυρίζει με τίποτα. Και το σωματείο; Το σωματείο συνεχίζει να ασχολείται με τις ισορροπίες κάποιων συνταξιούχων και μερικών αριστεριστών οι οποίοι αποδείχτηκαν ανίκανοι όχι να συγκρουστούν, αλλά απλά να δουν, να συζητήσουν και να επιχειρήσουν να ανοίξουν το διάλογο για την αντιμετώπιση των αιτιών της τραγωδίας.

Το πνευματικό έργο του «πνευματικού σωματείου» είναι μηδενικό, το συνδικαλιστικό του έργο ανύπαρκτο, η πολιτική του παρέμβαση μηδενική και η κοινωνική τελειώνει με το σύνθημα «αλήτες - ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι». Η ΕΣΗΕΑ όπως την ξέραμε τέλειωσε και η πρώτη απόσχιση είναι γεγονός με τους δημοσιογράφους της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία ημερήσιας πολιτικής εφημερίδας να λένε στο σωματείο τους ότι δεν το αναγνωρίζουν και κουμάντο στο μαγαζί τους θα κάνουν αυτοί και μόνον! Κάτι το οποίο δε θα τολμούσαν, βέβαια, να πούν σε ένα κανονικό προεδρείο που θα λάμβανε άμεσα πειθαρχικές κυρώσεις.

Η ΕΣΗΕΑ πρέπει να γκρεμιστεί ως νοοτροπία και να ξαναχτιστεί με νέα υλικά και φρέσκα μυαλά που μπορούν να αντιληφθούν τις προκλήσεις των καιρών και όχι μόνον να γρηγορούν για να μην κλείσουν τα δημοτικά ραδιόφωνα, να μη χάσουν τη βολή τους οι εκατοντάδες κηφήνες της ΕΡΤ και να μη δυσαρεστηθούν οι εκδότες.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η παγκόσμια κρίση στον Τύπο πρέπει να γίνει αφορμή για συντελειακές αλλαγές στην Ένωση Συντακτών, αλλά και στη νοοτροπία των δημοσιογράφων. Πρώτη προτεραιότητα μετά την αντιμετώπιση των μαζικών απολύσεων πρέπει να είναι και εδώ, όχι κάποια αστεία επιδόματα ή η προσήλωση στις τακτικές ετήσιες αυξήσεις, αλλά τα θεσμικά. Η δημόσια συζήτηση για τη χρήση των νέων τεχνολογιών προς όφελος του πολίτη των Μέσων και της δημοσιογραφίας και βέβαια, πρωτίστως, η επαναφορά του ελέγχου και της επεξεργασίας της είδησης στους δημοσιογράφους, από τα χέρια του μάρκετινγκ και των εκδοτών που βρίσκονται σήμερα, τόσο στις εφημερίδες όσο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, θα έπρεπε ήδη να μας απασχολεί πολύ περισσότερο από την αύξηση του ΦΠΑ και την αλληλέγγυο συμμετοχή μας στην απεργία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

H ΕΣΗΕΑ

Από το blog στης Βουλής τα έδρανα

Δεν θα ήθελα να αρχίσω τώρα μια συζήτηση αναφορικά με το περιεχόμενο ή τη σκοπιμότητα μιας απεργιακής κινητοποίησης, όπως αυτές που η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ αποφασίζει (και) το τελευταίο διάστημα, σαν "ουρά" της ΑΔΕΔΥ, ή της ΓΣΕΕ, ή του όποιου άλλου μαζικού - συνδικαλιστικού φορέα. Αυτό είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει, με τη συμμετοχή όλων των μελών της Ενωσης Συντακτών - και που τελικώς αφορά την ίδια την Ενωση. Το παρόν και το μέλλον της.
Επειδή, ωστόσο, κάποια στιγμή μπορεί μια τέτοια συζήτηση ν' αρχίσει, ας κάνω και μια-δυο (άντε, κάπως περισσότερες) ερωτήσεις...
ΓΙΑΤΙ τα μέλη του Δ.Σ. δεν έχουν αισθανθεί την ανάγκη να ατιολογήσουν - απολογηθούν, για το πολύμηνο κενό διοίκησης από τις τελευταίες εκλογές; Με ποιό ανάστημα τώρα καθοδηγούν τον κλάδο;
Τόσο καιρό που σε αρκετά Μέσα Ενημέρωσης "βράζει" η ανησυχία και η ανασφάλεια των εργαζομένων του ενός μισθού - της μιας απασχόλησης, ΓΙΑΤΙ δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία για αντιμετώπιση του προβλήματος; Αν δεν αποφάσιζε απεργία η ΑΔΕΔΥ, η ΕΣΗΕΑ τί θα έκανε τόσο καιρό;
ΠΟΙΟΙ και γιατί αποφάσισαν τη ... χριστουγεννιάτικη γιορτή να την κάνουν λίγο πριν από το Πάσχα; Πόσο θα κοστίσει (μαζί με τα ... δώρα); ΓΙΑΤΙ δεν αποφάσιζαν τα όποια έξοδα να τα διαθέσουν στο Ταμείο Ανεργίας, ή στον ΕΔΟΕΑΠ;
ΤΙ έχει απογίνει με το Μητρώο; ΠΟΙΟΙ και ΓΙΑΤΙ δεν έχουν απαιτήσει να προχωρήσει η δυσώδης υπόθεση των "μυστικών κονδυλίων"; ΠΟΙΟΙ και ΓΙΑΤΙ δεν έχουν απαιτήσει να πέσει φως στο ζήτημα της ασυμβίβαστης απασχόλησης δημοσιογράφων σε γραφεία Τύπου Οργανισμών ή και Υπηρεσιών, ενώ ταυτόχρονα καλύπτουν "δημοσιογραφικά" το σχετικό ρεπορτάζ;
ΠΟΙΟ το περιεχόμενο μιας απεργιακής κινητοποίησης, όταν την επομένη οι δημοσιογράφοι πρέπει να κάνουν διπλάσια δουλειά, προκειμένου να καλύψουν δημοσιογραφικά ΚΑΙ τα όσα συνέβησαν την ημέρα της απεργίας;
ΠΟΙΟΣ θα εξηγήσει το νόημα μιας ολιγόωρης στάσης εργασίας στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ;
ΓΙΑΤΙ πρέπει να περάσουν πολλές ημέρες γραφειοκρατικών διαδικασιών προκειμένου να ανανεωθεί το δελτίο δημοσιογραφικής ταυτότητας στην αρχή κάθε έτους;

Υπερκόπωση

Πετρουλάκης από την Καθημερινή

Ο Γιώργος

Έχω γράψει δεκάδες πόστ και χιλιάδες λέξεις για την πεποίθησή μου οτι η πολιτική είναι η μόνη ελπίδα απέναντι στις αιμοδιψείς "αγορές". Έχω μαλώσει και με φίλους όταν έγραφα στις αρχές οτι αυτό που περιμένω από τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι η πολιτική αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο σε παγκόσμιο επίπεδο, και όχι μόνο το "ξεβράκωμα" στις "αγορές".

Τελικά ο παίχτης είναι καλύτερος από κάθε προσδοκία. Η Ελλαδούλα ζητούσε ένα Δομάζο και βρήκε ένα Μαραντόνα! Μπορεί διάφορα δεξιά ζώα να μην καταλαβαίνουν (πώς άλλωστε...) και να λοιδορούν, μπορεί οι "συνιστώσες" να μη βλέπουν πέρα από τα Εξάρχεια, μπορεί και κάποιοι μέσα από το ΠΑΣΟΚ να είναι πιο μαλάκες κι από τα βράχια, ο Γιώργης όμως έχει πάρει τη μπάλα και παίζει το παιχνίδι του στο διεθνή στίβο.

Όπως γράφουν και Τα Νέα "αν δεν υπήρχε ο Γιώργος Παπανδρέου θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Ή αλλιώς: έγινε Πρωθυπουργός ακριβώς την ώρα που η Ελλάδα χρειαζόταν έναν ηγέτη με τα δικά του χαρακτηριστικά: άνεση στις διεθνείς σχέσεις, ευχέρεια επικοινωνίας με τις πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη, διπλωματικό ταλέντο και κουράγιο. Ο Ελληνας Πρωθυπουργός- και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ας μην το ξεχνάμε- έχει αίσθηση της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής. Και προσωπική αναγνώριση σε όλο τον κόσμο. Γνωρίζει το παιχνίδι στη διεθνή σκακιέρα, είναι αποδεκτός από τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης και ξέρει να σταθεί απέναντί τους."

Ο Γιώργος έχει το ρεκόρ γκίνες πρωθυπουργικών συνεντεύξεων σε ξένα Μέσα και μπορεί εύκολα να κοντράρει πιλότο σε ώρες πτήσης. Το κατόρθωμά του όμως δεν είναι αυτό. Είναι πως με αυτό το μαραθώνιο μετέτρεψε το Ελληνικό οικονομικό πρόβλημα σε Διεθνές πολιτικό και ανάγκασε τους "μεγάλους" να το αντιμετωπίσουν σαν τέτοιο. Ο τύπος παίζει σε άλλο επίπεδο όσο εδώ τσακώνονται ο Πάκης με τον Ραγκούση για τους διευθυντές του Δημοσίου και ο θλιβερός Σαμαράς ψάχνει τη συνταγή για το "μείγμα" των μέτρων.

Γ.Γερονικολός
-------------------------------------------

Του Α. Καρακούση από Το Βήμα

Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα φάνταζε βέβαιο θύμα.

Υπερχρεωμένη, πληγωμένη από την κρίση και αναξιόπιστη από τις λογιστικές αλχημείες της κυβέρνησης Καραμανλή, έμοιαζε αδύναμη και ανυπεράσπιστη. Ο διεθνής Τύπος πίεζε αφόρητα, οι Βρυξέλλες σιγοντάριζαν, η Φραγκφούρτη το ίδιο, οι μεγάλες ξένες τράπεζες απέστρεφαν την κεφαλή τους και οι συνδεδεμένοι μαζί τους διεθνείς κερδοσκόποι ένιωθαν ασφαλείς στο παίγνιό τους.

Οι κυρίαρχες δυνάμεις του πλανήτη είχαν βγάλει το πόρισμά τους: Η Ελλάδα ήταν καταδικασμένη σε αργό θάνατο, δεν διέθετε αποθέματα δυνάμεων να αντισταθεί, ήθελε- δεν ήθελε, αργά η γρήγορα, θα υπέκυπτε στις πολλές πιέσεις και θα έδινε ευκαιρίες για την ανάπτυξη ακόμη πιο κερδοφόρου παιγνίου σε όλη την ευρωζώνη.

Ολος αυτός λοιπόν ο διασυνδεδεμένος και αμαρτωλός κύκλος ασκήθηκε κατά τρόπο πρωτοφανή στο ασθενές σώμα της Ελλάδας.

Ο Αλμούνια που δεν αντελήφθη την προηγούμενη κρίση, ο Μπαρόζο που έκανε στα στραβά μάτια στους ομοϊδεάτες του, ο Τρισέ που χάθηκε στο πέλαγος από τις φούσκες, ο Σόρος, ο Πόλσον, ο Ρουμπίνι, όλοι αυτοί οι υποτιθέμενοι γκουρού και μάγοι των αγορών που το φθινόπωρο του 2008 είδαν τον κόσμο τους να καταρρέει υπό το βάρος των ανομημάτων τους, αφού εξαφανίστηκαν για λίγο, θέλησαν να πάρουν το αίμα τους πίσω.

Πίστεψαν ότι θα ξεπλύνουν εδώ όλες τις ντροπές τους.

Αμετροεπείς και θρασείς καθώς είναι, αγνόησαν ότι η κρίση ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της πολιτικής.

Οταν ο Γ. Παπανδρέου άρχισε να μιλάει για το βάρος της κερδοσκοπίας και να ζητεί την αλληλεγγύη της Ευρώπης, οι περισσότεροι τον λοιδώρησαν.

Επέμεινε όμως, έθεσε το θέμα στη σύνοδο κορυφής, απαίτησε και έλαβε, έστω με κρύα καρδιά, την πολιτική στήριξη των εταίρων και όταν τον ξέχασαν επανήλθε δριμύτερος, για να δεχθεί νέο κύμα πιέσεων.

Υπέκυψε, είναι αλήθεια. Ελαβε τα μέτρα που ζητούσαν, αλλά συνέχισε να απαιτεί δράση κατά των κερδοσκόπων, να διεκδικεί καινούργια εργαλεία και διορθώσεις της ευρωπαϊκής συνθήκης. Με τον καιρό ανεδείχθη η πλεονεξία των κερδοσκόπων και διεφάνησαν οι απώτεροι σκοποί, που μόνο αγαθοί δεν ήταν.

Τώρα πλέον σε Αμερική και Ευρώπη λένε πως δεν γίνεται να ορίζονται οι τύχες των χωρών από την κερδοσκοπία.

Στη Βασιλεία ο κ. Τρισέ αναζητεί τρόπους να περιορίσει τη δράση της, το θέμα έφθασε στον Ομπάμα, σύντομα θα φθάσει στους G20 και οι Βρυξελλιώτες θέλουν να στήσουν ευρωπαϊκούς μηχανισμούς χρηματοδότησης, μιλάνε για την ανάγκη οικονομικής διακυβέρνησης και αποδέχονται τις ατέλειες της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Το βέβαιο θύμα δεν υπέκυψε. Ισως να πάρει και το αίμα του πίσω. Οσο υπάρχει Πολιτική και η δύναμή της πηγάζει και εξαρτάται από τον Λαό, η ελπίδα δεν χάνεται.

Ηγέτες

Oι κρίσεις συνήθως ακινητοποιούν τις ηγεσίες. Σπάνια επιτρέπουν την ανάδειξη προσόντων και δυνατοτήτων. Ο Γιώργος Παπανδρέου φανέρωσε αντοχές και έδειξε ότι διαθέτει αποθέματα δυνάμεων. Κινήθηκε με άνεση στον διεθνή χώρο, σαν να βρίσκεται στον φυσικό του χώρο. Αλήθεια, μπορεί να φαντασθεί κανείς τον κ. Καραμανλή στη θέση του;

Από Το Βήμα

Οι Γερμανοί και οι ιστορίες του κυρίου Κ.

Του Γκαζμέντ Καπλάνι από Τα Νέα gazikap@gmail. com

Ετυχε πέρυσι να επισκεφθώ συχνά τη Γερμανία. Θέλοντας και μη, σχημάτισα κάποια στερεότυπα για τους Γερμανούς. Αραδιάζω λοιπόν μερικά, αν και στο μέλλον πιθανόν να τα αναθεωρήσω. Στο εστιατόριο πληρώνει ο καθένας τα δικά του. Θυμούνται έπειτα από εννιά μήνες τον καφέ που τους κέρασες. Σπάνια φιλιούνται όταν συναντιούνται. Οταν σου μιλούν, σε κοιτούν στα μάτια. Είναι ξεροκέφαλοι. Τα παιδιά αποχωρίζονται τους γονείς στα δεκαοκτώ. Εάν κάποιος έχει συμπληρώσει τα 27 και μένει ακόμα με τους γονείς του, θεωρείται «φιλοξενούμενος». Οι εικοσάχρονες προσβάλλονται αν δεν τις αποκαλείς «Κυρία». Οι καθηγητές μιλούν στον πληθυντικό στους μαθητές. Και οι συνάδελφοι στη δουλειά τον πληθυντικό χρησιμοποιούν. Τρώνε βαριά το πρωί και νωρίς το βράδυ. Περιμένουν να ανάψει το πράσινο, ακόμα και αν βρίσκονται στην έρημο. Μιλούν χαμηλόφωνα. Πίνουν μπίρα και στο Μετρό. Πάνε σινεμά και μόνοι τους. Δεν μιλούν με χειρονομίες. Δεν ξέρουν τι σημαίνει τακτ. Για να κάνεις αστείο με κάποιον Γερμανό πρέπει να τον ξέρεις τουλάχιστον δέκα χρόνια. Την πάτησες αν αργήσεις σε ραντεβού. Δεν έχουν πρόβλημα να μοιραστούν το τραπέζι στο εστιατόριο με αγνώστους. Οταν έχουν πιει πολλή μπίρα, μπορεί να φανούν ακόμα και λίγο χαρούμενοι. Πλένουν τα πιάτα με υγρό πιάτων, αλλά δεν τα ξεπλένουν. Αν και παράγουν τα καλύτερα αυτοκίνητα, κυκλοφορούν με ποδήλατο. Οι γυναίκες δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους. Οι νέοι ενδιαφέρονται ελάχιστα για τα επώνυμα ρούχα. Σε γαμήλια τελετή, στο Βερολίνο, είδα γαμπρό και νύφη με jeans και Τ-shirt. Μόλις βλέπουν τον ήλιο, ξαπλώνουν κάτω και βγάζουν την κοιλιά έξω. Τη νύχτα οι γυναίκες κυκλοφορούν μόνες τους στον δρόμο και κανένας άντρακλας δεν τις ενοχλεί. Τα σκουπίδια δεν τα πετάνε στον ίδιο κάδο απορριμμάτων, αλλά σε διαφορετικούς για ανακύκλωση. Οι ταξιτζήδες δεν καπνίζουν στο ταξί και δεν σου αφηγούνται την ιστορία της ζωής τους. Σέβονται τον διπλανό τους. Σέβονται τους νόμους, ακόμα και όταν ξέρουν ότι δεν τους παρακολουθεί κανείς. Freund (φίλος) είναι μια λέξη που χρησιμοποιούν με μεγάλη τσιγκουνιά. Το να είσαι φίλος δεν σημαίνει ότι το λέμε τρεις φορές την ημέρα. Εάν σε θεωρούν φίλο, πάντως, μπορείς να βασιστείς πάνω τους. Είναι εργατικοί, συστηματικοί, τελειομανείς, σε σημείο που σε τρομάζουν καμιά φορά. Πίνουν καπουτσίνο οποιαδήποτε ώρα της νύχτας. Μερικές φορές είναι πιο άκαμπτοι και από τους ελέφαντες. Οι Γερμανοί είναι όλοι ίδιοι. Εκτός από τους Γερμανούς που γνωρίζω εγώ. Εκείνοι είναι διαφορετικοί, ακόμα και ο ένας από τον άλλον. Σε κάθε περίπτωση, παρακολουθώντας την περασμένη εβδομάδα το πρώτο γερμανικό κρατικό κανάλι να μεταδίδει αισχρές εικόνες για την Ελλάδα και τους Ελληνες, έμεινα άναυδος. Εμένα μου φάνηκε πιο πολύ σαν έκρηξη εσωτερικής δυστυχίας. Οταν είσαι τόσο δυνατός και συμπεριφέρεσαι τόσο μίζερα σημαίνει ότι κατά βάθος νιώθεις unglucklich, δυστυχισμένος δηλαδή. Επειτα, όταν διάβασα την επιστολή της εφημερίδας «Βild» στον Γιώργο Παπανδρέου για τους έντιμους Γερμανούς και τους απατεώνες Ελληνες, θυμήθηκα τις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ» του Μπρεχτ. Ειδικά στο κομμάτι της επιστολής που έλεγε για την τεμπελιά των Ελλήνων και την απαράμιλλη εργατικότητα των Γερμανών. «Ρώτησαν τον κύριο Κ. “Με τι ασχολείσαι;”. Ο κύριος Κ. απάντησε: “Δουλεύω σκληρά. Ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου”»...
LΙΝΚ:

● http://gazikapllani.blogspot.com

Ποιος ορίζει το «εφικτό»;

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Δυστυχώς δεν είμαι οικονομολόγος για να μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα των ημερών «τι άλλο μπορούσε να γίνει». Δεν είμαι ούτε τόσο καλός μάγειρας για να έχω άποψη στην επικοινωνιακή σημαία ευκαιρίας του Σαμαρά περί «αποτυχημένου μείγματος». Δεν είμαι καν τόσο ηλίθιος όσο θα έπρεπε για να μην εξοργίζομαι με κάποια από τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης.

Είμαι από αυτούς που θεωρούν μπαρούφα τη ρήση ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Η λογιστική είναι η τέχνη του εφικτού. Η πολιτική είναι η μαγεία του ανέφικτου, το όνειρο, η ελπίδα, το όραμα, η προσπάθεια για καλύτερη ζωή, καλύτερο κόσμο, οι υψηλοί στόχοι για ένα διαφορετικό μέλλον. Οι διάφορες ιδεολογίες αυτό και μόνον κάνουν, να δίνουν με τα ίδια δεδομένα διαφορετικά αποτελέσματα, στο δρόμο προς τον ίδιο σκοπό. Έτσι, δε δέχομαι το λογιστικό «τι άλλο να κάναμε» αλλά το πολιτικό γιατί διαλέξαμε να κάνουμε αυτό.

Να δεχτώ ότι πρόκειται για κατάσταση έκτακτης ανάγκης και σε τέτοιες περιπτώσεις πρώτα πράττεις ό,τι χρειάζεται για να σωθείς και μετά μετράς τις απώλειες. Και πάλι όμως με εξοργίζει να την πληρώνει μόνο ο συνήθης ύποπτος «εχθρός λαός», ενώ όσοι και όσα ευθύνονται για την κρίση ουδείς τα αγγίζει.

Κόβονται κονδύλια για την παιδεία, ούτε ευρώ όμως δεν κόπηκε από τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Δίνεται πράσινο φως για προσλήψεις στην υγεία, όταν η Φώφη ακόμα προσπαθεί να βρει τους χιλιάδες νοσηλευτές που λείπουν με απόσπαση. Κόβονται μισθοί από τους υπαλλήλους, οι βουλευτές όμως και οι διορισμένοι συγγενείς τους στη Βουλή κάνουν την πάπια. Μαχαίρι στα επιδόματα του δασκάλου, πληρώνουμε όμως για να έχουν χιλιάδες τύποι, από συνταγματάρχη μέχρι στρατηγό και από γενικό διευθυντή μέχρι βλαχοδήμαρχο, υπουργό ή σύμβουλο της ΕΡΤ υπηρεσιακό αυτοκίνητο με οδηγό. Αυξάνεται ο ΦΠΑ αλλά οι μόνοι που τον αποδίδουν είναι οι φουκαράδες. Οι υπόλοιποι λαδώνουν τον έφορο να μη δει τα πλαστά τιμολόγια ή και τον υπουργό για να τα ξεχάσει. Αυξάνεται ο φόρος στη βενζίνη και τα τσιγάρα, αλλά δεν καταπολεμάται το κύκλωμα λαθρεμπορίας που κοστίζει πολλαπλά δις στο κράτος. Κόβονται τα δώρα, αλλά δεν κόβονται τα δύο διοικητικά συμβούλια για τις τρεις γραμμές του Μετρό.

Στα τριάντα δις υπολογίζει ο ΣΕΒ τη φοροδιαφυγή, ενώ με τον Αρμαγεδδών των μέτρων το δημόσιο υπολογίζει να γλυτώσει περί τα 4,8 δις ευρώ. Την ίδια ώρα οι γιατροί που πιάστηκαν στα πράσα στο Κολωνάκι, ξαναπιάστηκαν να μην κόβουν αποδείξεις και φυσικά θα ξαναπιαστούν. Κλείστους λοιπόν τα ιατρεία, πάρε τους την άδεια, βάλτους στη φυλακή, διαπόμπευσέ τους δημοσίως να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι. Πώς αλλιώς θα «ιδρώσουν», με την επίκληση του πατριωτικού τους φρονήματος;

Τα παραδείγματα αυτά δυστυχώς είναι εκατοντάδες και αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν φταίνε για το χάλι μας οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά το δημόσιο. Το δημόσιο που τελικά δεν είναι ο υπάλληλος, ο προϊστάμενος ή ο διευθυντής, αλλά το ίδιο το πολιτικό προσωπικό.

Τι άλλο, λοιπόν, θα μπορούσε να γίνει; Τίποτα όσο δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή όλου του σαθρού οικοδομήματος. Αρχίζοντας από τη νοοτροπία κομμάτων, βουλευτών και πολιτευτάδων. Την νοοτροπία που κάνει έναν υφυπουργό της κυβέρνησης να λέει ουσιαστικά στη Βουλή ότι θα κάνει ό,τι τον προστάξουν αυτοί που μας δάνεισαν, λες και τον εξέλεξαν οι FT να κάνει τον ταμία όπως του είπε και ο Παπουτσής και όχι εμείς για να βρει πολιτικές λύσεις.

Όσο αυτοί σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα σκέφτονται πρώτα τα ψηφαλάκια και τους «ημετέρους» ισχυρούς και μετά τον πολίτη, όσο ψάχνουν λύσεις όχι πολιτικές αλλά μόνον λογιστικές, είμαστε καταδικασμένοι στη δημοκρατία των τηλεπαραθύρων και τη πολιτική του «εφικτού». Και στο «εφικτό», ποτέ δεν ήταν νόμος το «δίκιο του εργάτη», μα του «νταβατζή», του τραπεζίτη και των «αγορών».

photo via Flickr: anjali mudra

Εμείς και αυτοί

Του Δ. Δανίκα από Το Βήμα
Να δώσω, αλλά και αυτοί να δώσουν το κατιτίς. Να στερηθώ, αλλά να κόψεις κι εσύ κάνα πόντο από τα δεκάμετρα πούρα τους. Να με ξυρίσεις παντού, αλλά να κουρέψεις κι εσύ τις τριχούλες από τα ρόδινα αφτάκια τους. Διάολε. Εγώ σε ψήφισα. Εγώ πρωθυπουργό σε έκανα. Εγώ, όταν οι άλλοι σε έφτυναν, σε υποστήριξα. Εγώ όλα σ΄ τα έδωσα. Κι εσύ, τώρα, μου τα παίρνεις όλα. Δύο πράγματα μαζί κυκλοφορούν σε κάθε σημείο αυτής της στεγνής ελληνικής γης. Κοπιάστε να τα ακούσετε και να ταρακουνηθείτε. Το πρώτο: Να αποδείξουν όλοι την πατριωτική ευαισθησία τους. Να πληρώσουν οι κατέχοντες, οι κερδισμένοι, οι μεγιστάνες, ζάπλουτοι, οι ευνοημένοι. Ενα ελάχιστο μέρος από την απροσμέτρητη κερδοφορία τους. Να επιστρέψουν στο κοινό ταμείο ένα μικρό μέρος από το περίσσευμα με το οποίο θα τρώνε με χρυσά κουτάλια ακόμα και τα δισέγγονα των τρισεγγονών τους. Μια μικρή θυσία για το θεαθήναι της αλληλεγγύης τους. Για όνομα του Θεού και της Παναγίας. Πόσα θέλεις μωρέ για να γλεντάς σαν τον Μίδα; Το σύμπαν; Το δεύτερο: Να βγουν στη σέντρα κάποια ονόματα και να τιμωρηθούν προς παραδειγματισμό οι πειρατές που έκαναν πλιάτσικο στα Ταμεία. Τα ονόματα τα ξέρουν. Τους φακέλους τούς έχουν. Τα στοιχεία τα ξέρουν. Τους ηθικούς αυτουργούς και όλους τους λοιπούς συνεργούς τούς γνωρίζουν. Επομένως τι περιμένουν; Να σου πω εγώ τι περιμένουν. Εγώ ο καχύποπτος, τρομοκρατημένος και αιωνίως καρπαζωμένος. Από τη στιγμή που η εξαγγελία του ξυρίσματος δεν συνοδεύτηκε και με την ονομαστική τιμωρία των ενόχων, ε τότε δεν περιμένουν τίποτε. Σ΄ αυτόν τον τόπο το ξάφρισμα του εργαζομένου πορεύεται με την ατιμωρησία των ενόχων. Και ο πατριωτισμός του φτωχού συνοδεύεται με την ουδετερότητα του κεφαλαιοκράτη. Ελληνας ο εργάτης. Ελβετός ο πλουτοκράτης!

ddanikas@dolnet.gr

Γερμανοί

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Όσο οι Γερμαναράδες το πήγαιναν πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά κτλ μας είχαν στριμώξει στα σχοινιά, το ξύλο έπεφτε ανελέητο και το μόνο που είχαμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε να χτυπήσει το καμπανάκι για τη λήξη του γύρου ώστε να βάλουμε λίγο πάγο στις πληγές. Το «Στέρν» έγραφε αυτά που λέμε όλοι και μας εξοργίζουν για τη χώρα μας και το «Focus» μας πείραζε με αμφιλεγόμενης αισθητικής (εγώ πάντως ως εξώφυλλο το βρήκα εξαίρετο) φωτοσοπιές.

Οι Γερμαναραίοι είχαν βρεί καινούριο φταίχτη για την φτώχεια που τους έχουν οδηγήσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η αδυναμία πολιτικής άμυνας απέναντι στην παντοκρατορία των «αγορών» και η δογματική προσήλωση της Μέρκελ και της Μπούτεσμπανκ στα νούμερα του πληθωρισμού. Εκεί ακριβώς ήταν που πήραν αέρα και ξέφυγαν από τις τακτικές του οργανωμένου στρατεύματος πιστεύοντας ότι μπορούν να χτυπήσουν ακόμα και εκεί που είναι το προνομιακό σημείο των ατάκτων: κάτω από τη μέση!..

Μοιραίο λάθος! Ή αλλιώς… πού πας ρε Καραμήτρο τσοπαναραίε μπυρολάτρη; Πας να κάνεις χαβαλέ σε ποιους; Σε αυτούς που το ανήγαγαν σε επιστήμη; Σε αυτούς που πρώτα μαθαίνουν να προκαλούν και μετά να μιλάνε; Σε αυτούς που κάνουν τρείς ώρες να πιούν ένα καφέ γιατί δεν προλαβαίνουν σε λιγότερη ώρα να «θάψουν» τους φίλους που λείπουν;

Πήγαν και έγραψαν οι ανόητοι ένα πόνημα με τον τίτλο «Μπορεί κανείς να καταλάβει τους Έλληνες;» στον διαδικτυακό τόπο του Focus με «εξυπνάδες» τύπου: «Τα αρχαία ελληνικά είναι υποχρεωτικό μάθημα από την Α' Γυμνασίου. Σαν να λέμε ότι οι Γερμανοί μαθητές θα πρέπει να μάθουν γοτθικά». Τέτοια καφρίλα ο ανόητος, αγράμματος ξανθομπούμπουρας, και μετά ντρεπόμαστε εμείς για τον κάθε Χίο. Από τη στιγμή που έγινε το μοιραίο λάθος και υπήρξε αλλαγή «γηπέδου», τους ευχαριστούμε για το δώρο και εκεί που τους χρωστάγαμε, πάμε τώρα να τους πάρουμε και το βόδι.

Δε θα περίμενα ποτέ από έναν Γερμαναρά που μεγάλωσε σε μια ανήλιαγη γκρίζα πόλη μπροστά στην οποία το νεκροταφείο στα Φιλιατρά έχει περισσότερη ζωή, να λέει ότι μπορεί να καταλάβει τους Έλληνες. Για την ακρίβεια, θα ένιωθα μεγάλη έκπληξη αν έλεγε ότι μπορεί να καταλάβει τίποτα παραπάνω από τις πινακίδες της αούτομπακν.

Τι να περιμένει όμως κανείς από ανθρώπους που πίνουν νερό με λεμόνι ή με… μπουρμπουλήθρες, που μεθάνε με μπύρα, καταναλώνουν λίτρα νερωμένου κρύου τσαγιού και ξεδιψάνε με σταφυλάδα(!) ή λεμονάδα η οποία έχει τόση σχέση με τα λεμόνια όση το κονιάκ. Από ανθρώπους που τρώνε με χρονόμετρο και δοσομετρητή φαγητά που (με ορισμένες λαμπρές εξαιρέσεις λουκάνικων) δεν τα δίνεις ούτε στο σκύλο σου. Φαίνεται αδιανόητο στο βλαχαδερό που έγραψε τον λίβελο στο Focus ότι στις ταβέρνες βάζουμε τα φαγητά στη μέση του τραπεζιού και τσιμπάμε όλοι από τα πιάτα. Λογικό! Τι να φάει έτσι στην πατρίδα του η γλιμούτσα, την πράσινη σούπα ή το τυρί που βρωμοκοπάει ποδαρίλα πάνω σε παξιμάδι; Άσε που είναι τόσο τσιγκούνηδες που προτιμούνε να σε πυροβολήσουν (χαρά τους) παρά να σε κεράσουν μια μπύρα, οπότε σαφώς τους φαίνεται απίστευτο για τη μοιρασιά στο λογαριασμό να μη μετράμε τις μπουκιές αλλά τα «κεφάλια».

Είναι δε, τόσο καθυστερημένοι που τους δείχνουν όλα τα έργα μεταγλωττισμένα, τόσο στην τηλεόραση όσο και στον κινηματογράφο. Έχετε δει το «die hard» στα Γερμανικά; Ανεπανάληπτη εμπειρία. Κάποια κανάλια μάλιστα ,που προφανώς απευθύνονται σε λοβοτομημένους της κραταιάς κάποτε Στάζι ή των Εθνικοδημοκρατών του ΝPD, μόλις τελειώσει μια ταινία την ξαναδείχνουν καπάκι (σοβαρά μιλάω) για όποιον δεν την κατάλαβε!

Όσο για τα τοπωνύμια και τη γλώσσα, πάει πολύ να μιλάνε αυτοί που συνεννοούνται σχεδόν μόνο με σύμφωνα και για να πεις σε ταξιτζή το δρόμο που θέλεις να σε πάει πρέπει να του μιλάς ένα δίλεπτο. Μια υπέροχη μελωδική γλώσσα, με άναρθρες κραυγές και λέξεις με τα τριάντα κολλητά σύμφωνα που άπλα είναι αδύνατον να προφέρεις. Ας προσμετρήσουμε επίσης ότι οι σκηνοθέτες για να μην ξενερώνουν οι θεατές στις Γερμανικές «ερωτικές» ταινίες απαγόρευσαν εντελώς τις ομιλίες…

Οι Γερμανοί είναι ένας πραγματικά περίεργος λαός. Ενώ είναι επιεικώς αχρείοι, φωνακλάδες, κακόγουστοι, ανάγωγοι, άφιλοι, ασπρουλιάρηδες και φασιστάκια από κούνια με απωθημένα από τις αξύριστες γκόμενές τους, θεωρούν ότι επειδή μπορεί κάποιος να τους μαντρώσει μέσα σ ένα εργοστάσιο να σφίγγουν βίδες και να φτιάχνουν καλές τοστιέρες, είναι λαός… «uber alles». Σκατά είναι. Ανθρωπάκια καλά προγραμματισμένα και καλοκουρδισμένα που αν βρούν έναν Χίτλερ να τους πει ότι οι Έλληνες κάνουν καλή καύση με λίγους ρίπους, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να μας πετάνε στο τζάκι τους τις κρύες νύχτες του Βαυαρικού χειμώνα, με τα παιδιά μας για προσάναμμα.

«Germanischer Führerstaat» στην Ευρώπη;.. Ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε.

Στο ίδιο τραπέζι με τον γίγαντα

Του Ρούσσου Βρανά , rvranas@otenet.gr από τα Νέα

Γίναμε όλοι αντιναζιστές. Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως. Γιατί άλλο να θυμάσαι τους ναζί όταν δεν υπάρχουν πια κι άλλο να τα βάζεις μαζί τους όταν τους έχεις μπροστά σου. Άλλο να θυμάσαι αυτούς που τους πολέμησαν κι άλλο να ξεχνάς πως εκείνοι που αργότερα έστειλαν αυτούς τους πολεμιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα ή στη φυλακή δεν ήταν οι ναζί. Άλλο να θυμάσαι πως οι ναζί κατέλυσαν τη χώρα κι άλλο να ξεχνάς πως αυτοί που μετά την ήττα τους την κυβέρνησαν δεν ήταν εκείνοι που τους πολέμησαν.

Τι νόημα
έχει λοιπόν να επικαλούμαστε σήμερα τις ναζιστικές δηώσεις; Τι νόημα έχει να ξεθάβουμε τους 125.000 εκτελεσθέντες, τους 500.000 νεκρούς από την πείνα και τις κακουχίες της γερμανικής κατοχής, τους 70.000 δολοφονηθέντες Ελληνοεβραίους; Τι νόημα έχει να οδυρόμαστε για τις 3.700

πόλεις και χωριά που ισοπεδώθηκαν, το Δίστομο, την Κάνδανο; Τι νόημα έχει να εγκαλούμε για όλα αυτά μια κυβέρνηση και έναν ολόκληρο λαό με τον οποίο τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας τα καλοκαίρια και κάνουμε μπίζνες μαζί του όλη τη χρονιά; Τι νόημα έχει να θυμόμαστε σήμερα εκείνες ακριβώς τις ναζιστικές θηριωδίες τις οποίες είχαμε φροντίσει επιμελώς να ξεχάσουμε, όταν συνομολογούσαμε με τη Γερμανία το σύμφωνο ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Τα θύματα των ανταγωνισμών που οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα μετρήσαμε. Αν κάποιοι σήμερα επιμένουν να τα ξαναμετρούν, είναι επειδή δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να μετρήσουν τα θύματα ενός άλλου πολέμου: του πολέμου που διεξάγεται στο μέτωπο της καθημερινής επιβίωσης των ανθρώπων. Γιατί, αν τα μετρήσουν, ίσως να τα βγάλουν περισσότερα από τα θύματα του 1940.

Στον πόλεμο
αυτό, ο ρόλος της Γερμανίας είναι πράγματι καθοριστικός, επειδή κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η γερμανική εφημερίδα «Junge Welt» τη χαρακτηρίζει ως κύρια υπεύθυνη για τη χρεοκοπία των ευρωπαϊκών λαών: «Η χρεοκοπία είναι Μade in Germany. Η απειλή χρεοκοπίας των χωρών του ευρωπαϊκού νότου είναι άμεση συνέπεια της επιθετικής πολιτικής που ακολούθησε η Γερμανία στο εξωτερικό εμπόριο. Εδώ και δεκαετίες, αυτή η πολιτική στέρησε από αυτές τις χώρες που μετέχουν στο ευρώ τη δυνατότητα να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητά τους υποτιμώντας τα νομίσματά τους. Η τεράστια οικονομική ανισορροπία που προκλήθηκε έτσι, είναι έκδηλη στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου το 2008 οι γερμανικές εισαγωγές ανήλθαν στα 8,3 δισ. ευρώ, ενώ οι ελληνικές εξαγωγές ήταν μόλις 1,9 δισ. ευρώ». Η στρατηγική που ακολούθησε πάντα η Γερμανία, καταλήγει η εφημερίδα, ήταν μια στρατηγική εξαθλίωσης των χωρών της ευρωπαϊκής εσωτερικής αγοράς. Αν πρέπει
να εγκαλέσουμε όμως κάποιους για όλα αυτά, αυτοί δεν είναι οι «ναζί». Είναι οι «αντιναζιστές» ηγέτες των μικρότερων χωρών της Ευρώπης που εξέθρεψαν φρούδες ελπίδες στους λαούς τους ότι θα μπορούσαν ποτέ να ξεπεινάσουν τρώγοντας στο ίδιο τραπέζι με τον γίγαντα.

Το τραπεζικό σύστημα και η οικονομική κρίση

Το σύντομο ντοκυμαντέρ “Money as Debt” του Paul Grignon έρχεται για να μας εξηγήσει με απλό τρόπο το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα και το φαύλο κύκλο του χρέους και του χρήματος. Βρείτε οπωσδήποτε 45 λεπτά και αφιερώστε τα για να παρακολουθήσετε το επεξηγηματικό αυτό βίντεο. Σας εγγυώμαι ότι αξίζει τον κόπο…
από το www.kepik.gr

Money as Debt (Greek Subtitles) from Pat on Vimeo.

«ΣΚΥΒΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!...»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Σ. ΜΠΟΥΡΔΑΡΑ από το New Deal

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια χώρα γεμάτη «πληγές». Στην αρχή, προσπάθησαν να με διδάξουν ότι δεν ήμασταν πάντα έτσι.

Οτι κάποτε μεγαλουργήσαμε σε αυτό τον τόπο, και πως εμείς μεταδώσαμε τη λάμψη της γνώσης και της τέχνης στον υπόλοιπο κόσμο. Εβλεπα και τη δίψα των «ξένων» για το ελληνικό πνεύμα, το σεβασμό στην ιστορία του τόπου μου, το θαυμασμό για την ιδιότητα του να είναι κάποιος απόγονος του Σωκράτη, του Αισχύλου, του Ομηρου... Και αυτά τα τελευταία μ’ έκαναν να πιστέψω ότι ήταν ορθή η διδασκαλία που μου παρείχαν...

Οταν άρχισα να βλέπω τον κόσμο πέρα από τα βιβλία, και συνειδητοποιούσα σιγά – σιγά ότι όλα όσα παρατηρούσα γύρω μου, το παρόν της χώρας μου δηλαδή, δεν άρμοζε στο «περήφανο Χθες», όταν με άλλα λόγια άρχισα να απαριθμώ τις πληγές της Ελλάδας, οι ίδιοι οι «δάσκαλοι» προσπαθούσαν να με πείσουν ότι «άλλοι», «ξένοι», «βάρβαροι», τις προκάλεσαν στο σώμα της πατρίδας μου. Οι Πέρσες, παλιά. Πολύ παλιά, τότε που η ιστορία γραφόταν με Θερμοπύλες... Οι Τούρκοι, αργότερα. Τότε που η γραφή σχημάτιζε «κόκκινες μηλιές». Οι Γερμανοί, πιο πρόσφατα. Τότε, με τα διάφορα αλβανικά έπη... Ακόμα – ακόμα και η χούντα των παιδικών μας χρόνων, «αμερικανοκίνητη» ήταν. Οι εμπλεκόμενοι Ελληνες ήταν απλώς μια χούφτα τρελλοί, ή κάποιοι Εφιάλτες... Ετσι με μάθαιναν...

Ωστόσο, την μια μόνο όψη του νομίσματος μου έδειχναν. Και όχι απλώς αυτό: Δεν μου έκρυβαν απλώς την άλλη όψη. Μου απέκρυπταν και τις δεύτερες, τις κρυφές σκέψεις τους, ότι το νόμισμα έφερε πάνω του συγκεκριμένη αξία, που ισοδυναμούσε με το κόστος το οποίο θα πλήρωνα – άγνωστο για ποιά αιτία – για πολλά πολλά χρόνια. Για πολλές πολλές ζωές! Και «ζαλισμένος» όπως ήμουν με τη θέα του νομίσματος και με τα παραμύθια, δεν έβλεπα και όλα τ’ άλλα που συνέβαιναν γύρω μου... Ούτε καν εμένα τον ίδιο, που μαζί με όλους τους άλλους «απογόνους», αντί να κλείνουμε τις όποιες πληγές μας άνοιξαν άλλοι, δημιουργούσαμε και νέες!

Και ναι, λοιπόν! Σκύβω το κεφάλι, σήμερα... Οχι από τον πόνο που μου προκάλεσαν εκείνοι που μου πέταξαν ένα περιοδικό με προκλητικό ή υβριστικό εξώφυλλο και περιεχόμενο, υπό τον τίτλο «Απατεώνες Ελληνες». Δεν σκύβω το κεφάλι (μόνο) από ντροπή, καθώς ξαφνικά άρχισα να βλέπω ότι υπάρχει και άλλος κόσμος πέραν του «νομίσματος».

Σκύβω το κεφάλι από τύψεις για όλα όσα έκανα σε τούτο τον τόπο και στην Ιστορία του. Σκύβω το κεφάλι, σε μια προσπάθεια περισυλλογής: Αν δεν είναι αργά, μπορεί κάτι ν’ αρχίσει ν’ αλλάζει και να βελτιώνεται. Αν, πάλι, έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός, τουλάχιστον θα «φύγω» με τη σκέψη ότι έστω και «κατόπιν εορτής», μετάνιωσα ειλικρινά και έμπρακτα!

Και σ’ αυτή την πρώτη φάση, της περισυλλογής, σαν κινηματογραφική ταινία περνούν από το μυαλό οι παλιές «ένδοξες» ιστορίες: Κάποιοι στις Θερμοπύλες πρόδωσαν... Κάποιοι στην Κωνσταντινούπολη πρόδωσαν... Κάποιοι έστησαν εμφύλιο, μετά που έφυγαν οι Γερμανοί... Κάποιοι δημιούργησαν τη Μακρόνησο. Και ουδείς εξ αυτών ήταν κάποιος «άλλος», κάποιος ξένους, κάποιος βάρβαρος!...

Σηκώνω το χέρι με ... αποφασιστική δειλία, μια που θέλω να μάθω την αλήθεια, αλλά δεν ξέρω κι αν θα τη φοβηθώ – αν θα την αντέξω, αλλά το κάνω: Σηκώνω το χέρι και γυρνώ το νόμισμα να δω τί κρύβει η άλλη του όψη. Ιερή τελετή! Ενοιωθα σαν να γυρνούσα τη σελήνη ολάκερη, να μου αποκαλυφθεί η σκοτεινή πλευρά της...

Και είδα, λοιπόν, να βρωμίζουν τις πόλεις, τα ποτάμια και τις θάλασσες του τόπου μου. Να καίνε τα δάση για να χτίσουν βίλες κι αυθαίρετες κατασκευές. Είδα να σπαταλούν τις φυσικές πηγές, και όσες περίσσευαν να τις ρυπαίνουν. Είδα τους κλέφτες να κομπάζουν με τη μαγκιά τους. Είδα τα θύματα της κλοπής να ψάχνουν κι εκείνα να κλέψουν, μυρικάζοντας τη γνωστή ρήση «Ελα μωρέ, αφού έτσι γίνεται εδώ. Αν δεν το κάνεις εσύ, θα βρεθεί άλλος να το κάνει». Είδα το έγκλημα να μένει ατιμώρητο, τη «λούφα» να επιβραβεύεται, τη λαμογιά να πριμοδοτείται... Είδα την ασυδοσία να έχει γίνει ο μέγιστος κανόνας της καθημερινής συμπεριφοράς: στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλειά...

Και ουδείς, ΟΥΔΕΙΣ εκ των πρωταγωνιστών αυτής της τερατόμορφης δραστηριότητας ήταν κάποιος «άλλος», κάποιος ξένος, κάποιος βάρβαρος!...

Μας έθιξε το «Είστε Απαταιώνες» που μας λένε οι άλλοι, οι ξένοι, οι βάρβαροι. Εκεί φτάσαμε: Δεν μας πειράζει που ως τέτοιοι συμπεριφερόμαστε όλη την ώρα, σε κάθε στιγμή. Δεν μας πειράζει όταν αποκαλούμε ο ένας τον άλλο έτσι, όλη την ώρα. Μας ενοχλεί ότι μας το λένε άλλοι: οι ξένοι, οι βάρβαροι!...

Πειραχτήκαμε γιατί κακομεταχειρίστηκαν ένα από τα σύμβολα των προγόνων μας, την Αφροδίτη της Μήλου, και η άσεμνη χειρονομία που της έβαλαν να κάνει... Εμείς οι «Απόγονοι» που δεν αισθανθήκαμε ουσιαστικά καμιά ντροπή για την κατάντια των αρχαιολογικών χώρων του τόπου μας. Εμείς οι απόγονοι που δεν διαστάζουμε να μετατρέψουμε πολλούς εξ αυτών των χώρων σε σκουπιδότοπους. Ασε που αρκετοί εξ ημών δεν τους έχουν επισκεφθεί ποτέ – εκτός εάν υπάρχει εκεί κοντά καμιά καλή ταβέρνα... Εμείς οι Απόγονοι, που προβαίνουμε προς αλλήλους καθημερινά σε τέτοιες χειρονομίες, σε μια επίδειξη χυδαίας «μαγκιάς» και τσαμπουκαλίδικης αλητείας... Εκεί φτάσαμε!

Εμείς οι Απόγονοι που κάναμε τον Λεωνίδα ... ψησταριά, τη θρησκεία ... εταιρεία real estate, την οδήγηση ... φονικό όπλο, την υπόθεση Ανάπτυξη ... ευκαιρία μαύρου πλουτισμού, την εργασία ... α λα καρτ δραστηριότητα κλοπής του εισοδήματος των άλλων, την Παιδεία ... διαδικασία αποχαύνωσης των παιδιών, την Υγεία ... βρώμικο πεδίο κερδοσκοπίας...

Εμείς όλοι πρέπει να αλλάξουμε. Οχι πια για να μην βουλιάξουμε. Αυτό έχει ήδη, από καιρό συμβεί. Αλλά για να μην αφήσουμε την τελευταία μας πνοή, στον πάτο μιας μολυσμένης -από την ίδια μας τη ζωή- θάλασσας!

photo by Flickr Imapix

Απόπειρα φίμωσης

Της ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ από το Βήμα

Θέλει να τον κάνει νταντά. Ο κ. Φ. Πετσάλνικος κάλεσε στο γραφείο του στη Βουλή τον γερμανό πρεσβευτή στην Αθήνα κ. Βόλφγκανγκ Σούλτχαϊς. Είναι πολύ θυμωμένος. Εχει πακετάρει τα αποκόμματα των γερμανικών εφημερίδων και θα τα παραδώσει στον εκπρόσωπο του γερμανικού κράτους- χωρίς επίσημη τελετή. Κάτι τέτοιες πρωτοβουλίες δεν χωράνε σε πρωτόκολλο, πολύ απλά γιατί οι δημοσιογράφοι δεν είναι υφιστάμενοι κανενός πρεσβευτή, κανενός υπουργού, κανενός προέδρου της Βουλής. Οσοι εκφράζονται αρνητικά εναντίον της Ελλάδας έχουν να λογοδοτήσουν απέναντι στους αναγνώστες και στους διευθυντές τους.
Κανένας εκπρόσωπος του κράτους δεν νοείται να τραβάει το αφτί των αρθρογράφων ούτε να κουνάει τον δείκτη, κάνοντας παρατηρήσεις. Ο κ. Πετσάλνικος θα μπορούσε να παραπονεθεί στον πρεσβευτή αν η κρατική τηλεόραση είχε δυσφημήσει την Ελλάδα, αν σε κάποιο σχολείο είχαν προβεί σε μειωτικούς χαρακτηρισμούς, αν στον δημόσιο τομέα κάποιος είχε βλάψει τα εθνικά συμφέροντα. Οπουδήποτε αλλού ο καθείς εκφράζεται κατά το δοκούν.

Δύο δημοσιεύματα φούντωσαν τον Πρόεδρο της Βουλής. Το πρώτο είναι ένα άρθρο του Βάλτερ Βιλενβέμπερ στο περιοδικό «Stern». Στα μάτια του κ. Πετσάλνικου το άρθρο «υπερβαίνει κάθε όριο». Το βρίσκει «λαϊκίστικο» και «υπεραπλουστευτικό». Τα δε στοιχεία τα βρίσκει ανακριβή. Πιθανώς να κατοικούμε σε δύο διαφορετικές Ελλάδες με τον κ. Πετσάλνικο, γιατί τα όσα καταλογίζει ο αρθρογράφος μάς φάνηκαν οικεία και αληθή.

Ποιο είναι το ψέμα, ότι οι γιατροί δεν φορολογούνται; Οτι οι εφοριακοί λαδώνονται; Οτι η σύνταξη υπολογίζεται από τα τελευταία χρόνια εργασίας; Είναι γνωστή η μέθοδος της απαντητικής επιστολής: λέει ότι είναι όλα ανακριβή για να παρουσιάσει κατόπιν μιαν άλλη πτυχή του ζητήματος. Αντί δηλαδή να πάει να κρυφτεί σε καμιά γωνιά, παρέα με όλους τους αιρετούς της τελευταίας εικοσαετίας, ο κ. Πετσάλνικος εγκαλεί τους Γερμανούς. Λέει ότι έλαβαν 60 δισ. ευρώ για την ενοποίηση των Γερμανιών. Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: στην Ελλάδα οι ενισχύσεις κατέληγαν συστηματικά σε μπλε και πράσινες τσέπες. Η πρόσφατη ιστορία είναι γεμάτη από μισές δουλειές και μάλιστα υπερκοστολογημένες.

Το δεύτερο δημοσίευμα που ενόχλησε τον Πρόεδρο της Βουλής είναι αυτό του περιοδικού «Focus». Μια Αφροδίτη της Μήλου με τεντωμένο το μεσαίο δάκτυλο έχει την αξία μιας Τζιοκόντα με μουστάκι- τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Οσον αφορά το περιεχόμενο, η μόνη λογική αντίδραση θα ήταν να το παραδώσουμε στα χέρια του πανδαμάτορα χρόνου. Να ξεχαστεί. Ο κ. Πετσάλνικος θα μπορούσε να μονολογήσει «ωχ, μας πήρανε χαμπάρι» αντί να ανασκαλεύει το θέμα. Ναι, έχει δίκιο όταν υπενθυμίζει ότι από τους Γερμανούς ψωνίζουμε εξοπλισμό (όπως π.χ. φρεγάτες που μπατάρουν), αλλά το κατηγορητήριο είναι άλλο. Οι Ελληνες χαρακτηρίζονται «απατεώνες» για χίλιους δυο λόγους που δεν μπορούμε να προσπεράσουμε με συμψηφισμούς. Δεν έχει καμία σημασία που η «λαδώτρα» Siemens είναι γερμανική, που και εκεί εκδηλώνονται σκάνδαλα. Αν ο κ. Πετσάλνικος καταφέρει να βγάλει σκάρτους τους Γερμανούς, δεν θα αθωώσει τους ντόπιους υπεύθυνους για την καταβύθιση της οικονομίας.

Ως αποκορύφωμα επιχειρηματολογίας ο κ. Πετσάλνικος λέει ότι δεν ευθύνεται η Ελλάδα για την παγκόσμια ύφεση. Μα ούτε και η παγκόσμια ύφεση ευθύνεται για τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας- έτσι τουλάχιστον αποφαίνονται οι ειδικοί. Ο κ. Πετσάλνικος λοιπόν αντιδρά με λίγο περισσότερο πάθος από όσο επιτρέπει η θέση του, όπως εκείνοι που έχουν τη μύγα. Ως εκ τούτου δεν θα επαναφέρει στην τάξη τους ξένους δημοσιογράφους όσες επιστολές και αν στείλει, όσα αμφιλεγόμενα διαβήματα και αν κάνει. Δεν έχει και διαπραγματευτική ισχύ με τους αλλοδαπούς γραφιάδες. Τι να τους τάξει από αυτά που συνηθίζουν οι έλληνες βουλευτές: διορισμό στο Κανάλι της Βουλής, βόλεμα σε κάποιο γραφείο Τύπου, μια αργομισθία στην ΕΡΤ; Ο κ. Πετσάλνικος κρίνει με τα εγχώρια δεδομένα: οι κριτές γίνονται ηθελημένα αντιγραφείς δελτίων Τύπου, πρόθυμοι υποστηρικτές του συστήματος με αντάλλαγμα λίγο κρατικό παραδάκι. Θα άλλαζε άραγε κάτι στον δημόσιο βίο αν υπήρχαν πολλές δηκτικές, ειλικρινείς πένες, σαν αυτές που εξοργίζουν τον κ. Πετσάλνικο;

«Δυστυχώς επτωχεύσαμε», λένε και στο Βερολίνο

Αυτοί βρίζουν γιατί το "έργο" δεν το έχουν δεί απλώς, το ζούν. Και το κακό είναι οτι ως υπαίτιους για τη φτώχεια τους, οι πολιτικοί τους δείχνουν τον Ευρωπαϊκό νότο, όπως κάποτε έδειχναν τους εβραίους...

Καθημερινή, αποστολή στο Βερολινο Ξενια Kουναλακη / xkounalaki@kathimerini. gr

Στην Ποτσντάμερ Πλατς, καθ' οδόν προς τις αίθουσες προβολών της Μπερλινάλε στο εμβληματικό Σόνι Σέντερ του αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι, οι επισκέπτες του κινηματογραφικού φεστιβάλ του Βερολίνου περπατούν σαν πιγκουίνοι. Βαδίζουν στη σειρά προσεκτικά, ισορροπώντας δύσκολα πάνω στον πάγο. Αμάθητοι στο ασταθές έδαφος με ακατάλληλα παπούτσια, οι περισσότεροι ξένοι, σινεφίλ και κριτικοί, προσπαθούν να μην πέσουν. Η κυβέρνηση του Βερολίνου, χρεοκοπημένη πλήρως, δεν βρήκε φέτος χρήματα για να ρίξει αλάτι στα πεζοδρόμια και να εκχιονίσει τους δρόμους. Σχεδόν τρεις μήνες έχει κρατήσει η κακοκαιρία και η γερμανική πρωτεύουσα έχει καλυφθεί από μόνιμο στρώμα πάγου. Ενα βερολινέζικο ταμπλόιντ, η BZ, προκηρύσσει διαγωνισμό για λίγους τυχερούς. Οσοι άνεργοι προσέλθουν για να φτυαρίσουν χιόνι, θα λάβουν 50 ευρώ μεροκάματο. Εμφανίζονται 27.000 άνθρωποι.

Στο S-bahn, το μετρό του Βερολίνου, οι καθυστερήσεις είναι μεγάλες. Το επιβατικό κοινό διαμαρτύρεται. Η κακοδιαχείριση έχει οδηγήσει στην πλήρη διάλυση του δικτύου. Η γερμανική συνέπεια παύει να αποτελεί αξίωμα. Μέσα στους συρμούς παρελαύνουν δεκάδες αναξιοπαθούντες. Οι περισσότεροι πωλούν τη Motz, την εφημερίδα των αστέγων. Μυρίζουν αλκοόλ, μιλούν όμως με εντυπωσιακή ευγένεια. «Ελπίζω να μην ενοχλώ, απλά θα ήθελα την προσοχή σας στο πρόβλημα των αστέγων. Με μόλις 1,3 ευρώ μπορείτε να βοηθήσετε πολλούς από εμάς να βρούμε στέγη, έστω για ένα βράδυ», λέει ο ακτιβιστής-κλοσάρ και βγαίνει από το βαγόνι, ευχόμενος «Καλή διασκέδαση στους τουρίστες μας». Στο κατάστημα της Motz στη Φριντριχστράσε, λίγα μέτρα από τις βιτρίνες με τις πανάκριβες Bentley, μπορεί κανείς να αγοράσει από καναπέδες μέχρι πιστολάκια και να δωρίσει οτιδήποτε περισσεύει στο νοικοκυριό του. «Οποιος έχει πολλά δίνει πολλά, όποιος έχει λίγα λίγα», είναι το σύνθημα του μαγαζιού. Τρία ευρώ ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια, σετ ποτηριών για λίγα σεντς.

Ενας στους επτά

Η πελατεία του φτηνότερου πολυκαταστήματος της πόλης είναι μεγάλη. Ενας στους επτά Γερμανούς βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με στοιχεία του 2008, που δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα από το ινστιτούτο DIW. Πράγματι 11,5 εκατ. Γερμανοί ανήκουν σήμερα σε ένα σύγχρονο λούμπεν προλεταριάτο και επιβιώνουν με βοηθήματα, επιδοτήσεις ενοικίων και άλλες μορφές κρατικής υποστήριξης. «Υπάρχει μεγάλη οργή στον κόσμο, είναι δύσκολο ακόμη και να συζητήσεις μαζί τους, είναι τόσο χαμηλού επιπέδου», λέει μια καλοντυμένη κυρία μέσα στο βιβλιοπωλείο του Μπούντεσταγκ στη Ντοροτεενστράσε. Ετοιμη να αγοράσει τo βιβλίο που βασίζεται στη συνομιλία του πρώην καγκελάριου Χέλμουτ Σμιντ με τον ιστορικό Φριτς Στερν, πιστεύει ότι δεν έχει νόημα να μιλήσει κανείς με απλούς Γερμανούς πολίτες για την κρίση στην Ελλάδα, αλλά με τραπεζίτες και ειδικούς.

Ο ταξιτζής με την έντονη βερολινέζικη προφορά είναι έξαλλος. Μέσα σε ένα χείμαρρο ύβρεων κατά της Ελλάδας, των Γερμανών πολιτικών και της πλουτοκρατίας συλλήβδην, μπορεί να διακρίνει κανείς όλη τη λαϊκίστικη ρητορική του γερμανικού Τύπου. «Γιατί να πληρώνουμε εμείς με τους φόρους μας τα σπασμένα για όλους τους μεσογειακούς λαούς; Μας είχαν τάξει νομισματική σταθερότητα όταν εγκαταλείψαμε το μάρκο. Εμείς βγαίνουμε στη σύνταξη 65 - 67. Δεν μας περισσεύουν λεφτά για να δώσουμε και σε σας». Ο βουλευτής των Πρασίνων Γκέρχαρντ Σικ παραπέμπει στα σχόλια των αναγνωστών της ιστοσελίδας του περιοδικού Focus, προκειμένου να αντιληφθεί κανείς το κλίμα που επικρατεί αυτήν τη στιγμή στη γερμανική κοινή γνώμη έναντι της Ελλάδας. «Η Ελλάδα είναι ένα μοναδικό μουσείο. Στην είσοδο γράφει διαφθορά», πιστεύει ένας από τους χρήστες του site, ενώ μια γυναίκα ζητάει από την Ελλάδα να βοηθήσει μόνη της τον εαυτό της. Αυτή είναι άλλωστε και η μόνιμη επωδός στα χείλη των επισήμων στο Βερολίνο. «Βοήθεια για αυτοβοήθεια» (Hilfe zur Selbsthlife) είναι το σλόγκαν των περισσότερων Γερμανών πολιτικών, που καλλιεργούν τεχνηέντως την ασάφεια για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος μιας έμπρακτης, οικονομικής υποστήριξης προς την Αθήνα.

Οσο η Γερμανία δεν χρειάζεται να βάλει το χέρι στην τσέπη, η Ελλάδα παραμένει για τους Γερμανούς, πάνω από όλα, ένας δημοφιλής τόπος διακοπών. «Οχι, δεν θέλουμε να βγείτε από την Ευρωζώνη, περνάμε τόσο ωραία στα νησιά σας», λένε οι περισσότεροι Γερμανοί στο δρόμο. Η TUI διαφημίζει βουτιές σε καταγάλανα νερά, οι ελληνικές ταβέρνες μουσακά και χωριάτικη και οι αφίσες στο μετρό του Βερολίνου τον βιολιστή Λεωνίδα Καβάκο που συμπράττει με τη συμφωνική Ορχήστρα του Βερολίνου στη μεγάλη αίθουσα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Βερολίνου, στην οδό Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. Aυτή είναι η Ελλάδα μας, δεν είναι οι κάμποι...

photo by flickr Christian Metzler