Οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ

Του Γιάννη Γερονικολού

Μπορεί να γίνονται μαζικές διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις απεργών στο Σύνταγμα, συγκρούσεις ΜΑΤ – διαδηλωτών και οι δημοσιογράφοι να απέχουν; Ναι, μπορούν στο όνομα της αλληλεγγύης θα απαντήσει το συνδικαλιστικό μας σωματείο, η πάλε ποτέ ισχυρή ΕΣΗΕΑ. Τώρα, ποια ακριβώς είναι αυτή η αλληλεγγύη που θάβει τους εργατικούς αγώνες με τη μη δημοσιοποίησή τους, είναι κάτι προς ανακάλυψη πρωτίστως από τους εραστές της επαναστατικής γυμναστικής στο ΔΣ της Ένωσης Συντακτών.

Μπορεί να κλείνουν εφημερίδες, να βάζουν λουκέτα ραδιοσταθμοί, να υπάρχει μπαράζ απολύσεων και γενικευμένος εκφοβισμός στα Μέσα Ενημέρωσης και την ίδια ώρα το συνδικαλιστικό σωματείο να προσπαθεί πάνω από μισό χρόνο να συγκροτήσει Προεδρείο; Ναι μπορεί, όταν μιλάμε για την τελειωμένη πιά ΕΣΗΕΑ.

Αν για τους συνδικαλιστές γενικώς, υπάρχει μια γενικευμένη δυσπιστία, για τους δημοσιογράφους - συνδικαλιστές η εικόνα γίνεται ακόμα πιο γκρίζα με τα μη έργα και τις πράξεις τους. Οι άνθρωποι που εκλέξαμε οδήγησαν την ημιθανή από τις προηγούμενες διοικήσεις Ένωση στην εντατική, στο κώμα και ουσιαστικά στο θάνατο αλλά μην το δημοσιεύσετε διότι δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα οι συγγενείς. Δεν είναι απλά πιο μικροί από τις καταστάσεις, αλλά υπεύθυνοι για αυτές.

Τα ΜΜΕ παγκοσμίως βιώνουν μια ανεπανάληπτη κρίση, τόσο οικονομική όσο και αξιών και ειδικά τα έντυπα κλείνουν το ένα μετά το άλλο και απολύουν κατά δεκάδες τους δημοσιογράφους. Παγκοσμίως υπάρχει ένας προβληματισμός για το μέλλον και τη μετεξέλιξη του Τύπου και δεκάδες φόρα συντάσσονται για να μελετήσουν το πρόβλημα. Στην Ελλάδα όμως και την ΕΣΗΕΑ το μεγάλο πρόβλημα ήταν αν θα είναι Πρόεδρος ο Σόμπολος, ο Κουμπιάς ή ο Τρέμης, αν οι «συνιστώσες» θα συμφωνούσαν και αν διάφοροι τραχανοπλαγιάδες «αριστεροί» θα ψήφιζαν υπέρ του ενός ή του άλλου συνασπισμού. Αλλού υπήρχαν συσκέψεις επί συσκέψεων για το μέλλον μετά την εμφάνιση του I pad, εδώ όμως, στην ΕΣΗΕΑ των αρτηριοσκληρωτικών, στο «πνευματικό σωματείο», δεν έχουμε δεχτεί ακόμα ως μέλη τους συναδέλφους που δουλεύουν σε ειδησεογραφικά portal και ζητούμε με την απειλή κινητοποιήσεων «επίδομα computer»! Αυτά γνωρίζουν, αυτά διεκδικούν οι ανεκδιήγητοι.

Την ίδια ώρα, βέβαια, στο ίδιο «πνευματικό σωματείο» φιγουράρουν ως μέλη διάφοροι «πανελίστες» μεσημεριανών τηλεσκουπιδιών, διάφοροι εκβιαστές «ρεπόρτερ», τηλεκατίνες, ραδιοφωνικοί διαφημιστές και μουσικοί παραγωγοί, παιδάκια που οι Μαλέληδες τα στέλνουν με ένα μαρκούτσι να σοδομήσουν όποιον βρούν μπροστά τους, άριστοι αντιγραφείς του ΑΠΕ, τηλεφωνήτριες, «ανακουφίστριες» διευθυντικών στελεχών και πλείστοι όσοι άλλοι πικραμένοι.

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα ζεί τα πιο μαύρα της χρόνια όχι τόσο γιατί έχουμε απαξιωθεί από τον κόσμο, όσο γιατί οι ίδιοι έχουμε απαξιώσει τη δουλειά μας. Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι αυτοί που κάνουν ακόμα ρεπορτάζ και δεν παίρνουν έτοιμη και μασημένη την τροφή από τα διάφορα κέντρα ή τα γραφεία τύπου. Ανύπαρκτα τα Μέσα που θα δημοσιεύσουν πρωτογενές ρεπορτάζ που χτυπά συμφέροντα διαφημιζόμενων με μεγάλο μπάτζετ. Αφήσαμε τους διαφημιστές να γίνουν αρχισυντάκτες και τους εκδότες να γίνουν διευθυντές. Εκεί χάθηκε η μπάλα και το παιχνίδι πια δε γυρίζει με τίποτα. Και το σωματείο; Το σωματείο συνεχίζει να ασχολείται με τις ισορροπίες κάποιων συνταξιούχων και μερικών αριστεριστών οι οποίοι αποδείχτηκαν ανίκανοι όχι να συγκρουστούν, αλλά απλά να δουν, να συζητήσουν και να επιχειρήσουν να ανοίξουν το διάλογο για την αντιμετώπιση των αιτιών της τραγωδίας.

Το πνευματικό έργο του «πνευματικού σωματείου» είναι μηδενικό, το συνδικαλιστικό του έργο ανύπαρκτο, η πολιτική του παρέμβαση μηδενική και η κοινωνική τελειώνει με το σύνθημα «αλήτες - ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι». Η ΕΣΗΕΑ όπως την ξέραμε τέλειωσε και η πρώτη απόσχιση είναι γεγονός με τους δημοσιογράφους της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία ημερήσιας πολιτικής εφημερίδας να λένε στο σωματείο τους ότι δεν το αναγνωρίζουν και κουμάντο στο μαγαζί τους θα κάνουν αυτοί και μόνον! Κάτι το οποίο δε θα τολμούσαν, βέβαια, να πούν σε ένα κανονικό προεδρείο που θα λάμβανε άμεσα πειθαρχικές κυρώσεις.

Η ΕΣΗΕΑ πρέπει να γκρεμιστεί ως νοοτροπία και να ξαναχτιστεί με νέα υλικά και φρέσκα μυαλά που μπορούν να αντιληφθούν τις προκλήσεις των καιρών και όχι μόνον να γρηγορούν για να μην κλείσουν τα δημοτικά ραδιόφωνα, να μη χάσουν τη βολή τους οι εκατοντάδες κηφήνες της ΕΡΤ και να μη δυσαρεστηθούν οι εκδότες.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η παγκόσμια κρίση στον Τύπο πρέπει να γίνει αφορμή για συντελειακές αλλαγές στην Ένωση Συντακτών, αλλά και στη νοοτροπία των δημοσιογράφων. Πρώτη προτεραιότητα μετά την αντιμετώπιση των μαζικών απολύσεων πρέπει να είναι και εδώ, όχι κάποια αστεία επιδόματα ή η προσήλωση στις τακτικές ετήσιες αυξήσεις, αλλά τα θεσμικά. Η δημόσια συζήτηση για τη χρήση των νέων τεχνολογιών προς όφελος του πολίτη των Μέσων και της δημοσιογραφίας και βέβαια, πρωτίστως, η επαναφορά του ελέγχου και της επεξεργασίας της είδησης στους δημοσιογράφους, από τα χέρια του μάρκετινγκ και των εκδοτών που βρίσκονται σήμερα, τόσο στις εφημερίδες όσο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, θα έπρεπε ήδη να μας απασχολεί πολύ περισσότερο από την αύξηση του ΦΠΑ και την αλληλέγγυο συμμετοχή μας στην απεργία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.