Ο Γιώργος

Έχω γράψει δεκάδες πόστ και χιλιάδες λέξεις για την πεποίθησή μου οτι η πολιτική είναι η μόνη ελπίδα απέναντι στις αιμοδιψείς "αγορές". Έχω μαλώσει και με φίλους όταν έγραφα στις αρχές οτι αυτό που περιμένω από τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι η πολιτική αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο σε παγκόσμιο επίπεδο, και όχι μόνο το "ξεβράκωμα" στις "αγορές".

Τελικά ο παίχτης είναι καλύτερος από κάθε προσδοκία. Η Ελλαδούλα ζητούσε ένα Δομάζο και βρήκε ένα Μαραντόνα! Μπορεί διάφορα δεξιά ζώα να μην καταλαβαίνουν (πώς άλλωστε...) και να λοιδορούν, μπορεί οι "συνιστώσες" να μη βλέπουν πέρα από τα Εξάρχεια, μπορεί και κάποιοι μέσα από το ΠΑΣΟΚ να είναι πιο μαλάκες κι από τα βράχια, ο Γιώργης όμως έχει πάρει τη μπάλα και παίζει το παιχνίδι του στο διεθνή στίβο.

Όπως γράφουν και Τα Νέα "αν δεν υπήρχε ο Γιώργος Παπανδρέου θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Ή αλλιώς: έγινε Πρωθυπουργός ακριβώς την ώρα που η Ελλάδα χρειαζόταν έναν ηγέτη με τα δικά του χαρακτηριστικά: άνεση στις διεθνείς σχέσεις, ευχέρεια επικοινωνίας με τις πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη, διπλωματικό ταλέντο και κουράγιο. Ο Ελληνας Πρωθυπουργός- και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ας μην το ξεχνάμε- έχει αίσθηση της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής. Και προσωπική αναγνώριση σε όλο τον κόσμο. Γνωρίζει το παιχνίδι στη διεθνή σκακιέρα, είναι αποδεκτός από τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης και ξέρει να σταθεί απέναντί τους."

Ο Γιώργος έχει το ρεκόρ γκίνες πρωθυπουργικών συνεντεύξεων σε ξένα Μέσα και μπορεί εύκολα να κοντράρει πιλότο σε ώρες πτήσης. Το κατόρθωμά του όμως δεν είναι αυτό. Είναι πως με αυτό το μαραθώνιο μετέτρεψε το Ελληνικό οικονομικό πρόβλημα σε Διεθνές πολιτικό και ανάγκασε τους "μεγάλους" να το αντιμετωπίσουν σαν τέτοιο. Ο τύπος παίζει σε άλλο επίπεδο όσο εδώ τσακώνονται ο Πάκης με τον Ραγκούση για τους διευθυντές του Δημοσίου και ο θλιβερός Σαμαράς ψάχνει τη συνταγή για το "μείγμα" των μέτρων.

Γ.Γερονικολός
-------------------------------------------

Του Α. Καρακούση από Το Βήμα

Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα φάνταζε βέβαιο θύμα.

Υπερχρεωμένη, πληγωμένη από την κρίση και αναξιόπιστη από τις λογιστικές αλχημείες της κυβέρνησης Καραμανλή, έμοιαζε αδύναμη και ανυπεράσπιστη. Ο διεθνής Τύπος πίεζε αφόρητα, οι Βρυξέλλες σιγοντάριζαν, η Φραγκφούρτη το ίδιο, οι μεγάλες ξένες τράπεζες απέστρεφαν την κεφαλή τους και οι συνδεδεμένοι μαζί τους διεθνείς κερδοσκόποι ένιωθαν ασφαλείς στο παίγνιό τους.

Οι κυρίαρχες δυνάμεις του πλανήτη είχαν βγάλει το πόρισμά τους: Η Ελλάδα ήταν καταδικασμένη σε αργό θάνατο, δεν διέθετε αποθέματα δυνάμεων να αντισταθεί, ήθελε- δεν ήθελε, αργά η γρήγορα, θα υπέκυπτε στις πολλές πιέσεις και θα έδινε ευκαιρίες για την ανάπτυξη ακόμη πιο κερδοφόρου παιγνίου σε όλη την ευρωζώνη.

Ολος αυτός λοιπόν ο διασυνδεδεμένος και αμαρτωλός κύκλος ασκήθηκε κατά τρόπο πρωτοφανή στο ασθενές σώμα της Ελλάδας.

Ο Αλμούνια που δεν αντελήφθη την προηγούμενη κρίση, ο Μπαρόζο που έκανε στα στραβά μάτια στους ομοϊδεάτες του, ο Τρισέ που χάθηκε στο πέλαγος από τις φούσκες, ο Σόρος, ο Πόλσον, ο Ρουμπίνι, όλοι αυτοί οι υποτιθέμενοι γκουρού και μάγοι των αγορών που το φθινόπωρο του 2008 είδαν τον κόσμο τους να καταρρέει υπό το βάρος των ανομημάτων τους, αφού εξαφανίστηκαν για λίγο, θέλησαν να πάρουν το αίμα τους πίσω.

Πίστεψαν ότι θα ξεπλύνουν εδώ όλες τις ντροπές τους.

Αμετροεπείς και θρασείς καθώς είναι, αγνόησαν ότι η κρίση ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της πολιτικής.

Οταν ο Γ. Παπανδρέου άρχισε να μιλάει για το βάρος της κερδοσκοπίας και να ζητεί την αλληλεγγύη της Ευρώπης, οι περισσότεροι τον λοιδώρησαν.

Επέμεινε όμως, έθεσε το θέμα στη σύνοδο κορυφής, απαίτησε και έλαβε, έστω με κρύα καρδιά, την πολιτική στήριξη των εταίρων και όταν τον ξέχασαν επανήλθε δριμύτερος, για να δεχθεί νέο κύμα πιέσεων.

Υπέκυψε, είναι αλήθεια. Ελαβε τα μέτρα που ζητούσαν, αλλά συνέχισε να απαιτεί δράση κατά των κερδοσκόπων, να διεκδικεί καινούργια εργαλεία και διορθώσεις της ευρωπαϊκής συνθήκης. Με τον καιρό ανεδείχθη η πλεονεξία των κερδοσκόπων και διεφάνησαν οι απώτεροι σκοποί, που μόνο αγαθοί δεν ήταν.

Τώρα πλέον σε Αμερική και Ευρώπη λένε πως δεν γίνεται να ορίζονται οι τύχες των χωρών από την κερδοσκοπία.

Στη Βασιλεία ο κ. Τρισέ αναζητεί τρόπους να περιορίσει τη δράση της, το θέμα έφθασε στον Ομπάμα, σύντομα θα φθάσει στους G20 και οι Βρυξελλιώτες θέλουν να στήσουν ευρωπαϊκούς μηχανισμούς χρηματοδότησης, μιλάνε για την ανάγκη οικονομικής διακυβέρνησης και αποδέχονται τις ατέλειες της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Το βέβαιο θύμα δεν υπέκυψε. Ισως να πάρει και το αίμα του πίσω. Οσο υπάρχει Πολιτική και η δύναμή της πηγάζει και εξαρτάται από τον Λαό, η ελπίδα δεν χάνεται.