Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός
Δυστυχώς δεν είμαι οικονομολόγος για να μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα των ημερών «τι άλλο μπορούσε να γίνει». Δεν είμαι ούτε τόσο καλός μάγειρας για να έχω άποψη στην επικοινωνιακή σημαία ευκαιρίας του Σαμαρά περί «αποτυχημένου μείγματος». Δεν είμαι καν τόσο ηλίθιος όσο θα έπρεπε για να μην εξοργίζομαι με κάποια από τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης.
Είμαι από αυτούς που θεωρούν μπαρούφα τη ρήση ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Η λογιστική είναι η τέχνη του εφικτού. Η πολιτική είναι η μαγεία του ανέφικτου, το όνειρο, η ελπίδα, το όραμα, η προσπάθεια για καλύτερη ζωή, καλύτερο κόσμο, οι υψηλοί στόχοι για ένα διαφορετικό μέλλον. Οι διάφορες ιδεολογίες αυτό και μόνον κάνουν, να δίνουν με τα ίδια δεδομένα διαφορετικά αποτελέσματα, στο δρόμο προς τον ίδιο σκοπό. Έτσι, δε δέχομαι το λογιστικό «τι άλλο να κάναμε» αλλά το πολιτικό γιατί διαλέξαμε να κάνουμε αυτό.
Να δεχτώ ότι πρόκειται για κατάσταση έκτακτης ανάγκης και σε τέτοιες περιπτώσεις πρώτα πράττεις ό,τι χρειάζεται για να σωθείς και μετά μετράς τις απώλειες. Και πάλι όμως με εξοργίζει να την πληρώνει μόνο ο συνήθης ύποπτος «εχθρός λαός», ενώ όσοι και όσα ευθύνονται για την κρίση ουδείς τα αγγίζει.
Κόβονται κονδύλια για την παιδεία, ούτε ευρώ όμως δεν κόπηκε από τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Δίνεται πράσινο φως για προσλήψεις στην υγεία, όταν η Φώφη ακόμα προσπαθεί να βρει τους χιλιάδες νοσηλευτές που λείπουν με απόσπαση. Κόβονται μισθοί από τους υπαλλήλους, οι βουλευτές όμως και οι διορισμένοι συγγενείς τους στη Βουλή κάνουν την πάπια. Μαχαίρι στα επιδόματα του δασκάλου, πληρώνουμε όμως για να έχουν χιλιάδες τύποι, από συνταγματάρχη μέχρι στρατηγό και από γενικό διευθυντή μέχρι βλαχοδήμαρχο, υπουργό ή σύμβουλο της ΕΡΤ υπηρεσιακό αυτοκίνητο με οδηγό. Αυξάνεται ο ΦΠΑ αλλά οι μόνοι που τον αποδίδουν είναι οι φουκαράδες. Οι υπόλοιποι λαδώνουν τον έφορο να μη δει τα πλαστά τιμολόγια ή και τον υπουργό για να τα ξεχάσει. Αυξάνεται ο φόρος στη βενζίνη και τα τσιγάρα, αλλά δεν καταπολεμάται το κύκλωμα λαθρεμπορίας που κοστίζει πολλαπλά δις στο κράτος. Κόβονται τα δώρα, αλλά δεν κόβονται τα δύο διοικητικά συμβούλια για τις τρεις γραμμές του Μετρό.
Στα τριάντα δις υπολογίζει ο ΣΕΒ τη φοροδιαφυγή, ενώ με τον Αρμαγεδδών των μέτρων το δημόσιο υπολογίζει να γλυτώσει περί τα 4,8 δις ευρώ. Την ίδια ώρα οι γιατροί που πιάστηκαν στα πράσα στο Κολωνάκι, ξαναπιάστηκαν να μην κόβουν αποδείξεις και φυσικά θα ξαναπιαστούν. Κλείστους λοιπόν τα ιατρεία, πάρε τους την άδεια, βάλτους στη φυλακή, διαπόμπευσέ τους δημοσίως να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι. Πώς αλλιώς θα «ιδρώσουν», με την επίκληση του πατριωτικού τους φρονήματος;
Τα παραδείγματα αυτά δυστυχώς είναι εκατοντάδες και αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν φταίνε για το χάλι μας οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά το δημόσιο. Το δημόσιο που τελικά δεν είναι ο υπάλληλος, ο προϊστάμενος ή ο διευθυντής, αλλά το ίδιο το πολιτικό προσωπικό.
Τι άλλο, λοιπόν, θα μπορούσε να γίνει; Τίποτα όσο δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή όλου του σαθρού οικοδομήματος. Αρχίζοντας από τη νοοτροπία κομμάτων, βουλευτών και πολιτευτάδων. Την νοοτροπία που κάνει έναν υφυπουργό της κυβέρνησης να λέει ουσιαστικά στη Βουλή ότι θα κάνει ό,τι τον προστάξουν αυτοί που μας δάνεισαν, λες και τον εξέλεξαν οι FT να κάνει τον ταμία όπως του είπε και ο Παπουτσής και όχι εμείς για να βρει πολιτικές λύσεις.
Όσο αυτοί σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα σκέφτονται πρώτα τα ψηφαλάκια και τους «ημετέρους» ισχυρούς και μετά τον πολίτη, όσο ψάχνουν λύσεις όχι πολιτικές αλλά μόνον λογιστικές, είμαστε καταδικασμένοι στη δημοκρατία των τηλεπαραθύρων και τη πολιτική του «εφικτού». Και στο «εφικτό», ποτέ δεν ήταν νόμος το «δίκιο του εργάτη», μα του «νταβατζή», του τραπεζίτη και των «αγορών».
Αναρτήσεις
