Δυο τσιγγανούλες. Στο τρένο. Μικρές. Πανέμορφες. Με γλυκά πρόσωπα. Σοκολατένιες παν
αγιές. Και τρία παιδιά να κρατούν από τα χέρια. Δικά τους μάλλον. Κι ένα στην κοιλιά να κουβαλάει η μία. Και να κρατάει στην αγκαλιά της ένα μωρούλι. Το πιο ανθρωπάκι μωρό που έχω δει ποτέ. Είχε βλέμμα και χαμόγελο μεγάλου και κινήσεις που θύμιζαν όλους εμάς που η παιδική μας ηλικία μάς κουνάει το μαντήλι από μακριά. Έκανε να γκρινιάξει το μωρούλι και το έβαλε κατευθείαν στο γυμνό της στήθος, με την πιο φυσική κίνηση του κόσμου κι αγαλλίασε κι εκείνη κι αυτό. Και μιλούσαν μεταξύ τους, φαίνονταν τόσο ευτυχισμένες, τόσο λαμπερά πρόσωπα. Ήθελα να καταλάβαινα τι λέγαν για να χαρώ μαζί τους.Και στο γυρισμό του ταξιδιού, μια μανούλα έγκυος με τη μικρούλα της κόρη από το χέρι, να κάνουν σχέδια για το νέο μωρό που θα έρθει με το καλό. Και μου θύμισαν εμένα με τη δική μου μαμά 24 χρόνια πίσω. Έλεγε η μικρή "Μα, που να το ξέραμε, μαμά, μάγισσες είμαστε;", κι εννοούσε το μωρό που θα 'ρθει, θα μπορούσαν να του είχαν κρατήσει εκείνο το ωραίο παιχνίδι το δικό της, αλλά το χάρισαν, γιατί δεν ήξεραν τότε... Κακώς έβαλα τ' ακουστικά στ' αυτιά μου. Τα ραδιόφωνα ανακοίνωναν τις τραγωδίες στην Αλαμπάμα και τη Γερμανία για τα παιδιά που σκότωσε η τρέλα και τα όπλα. Ο τωρινός πολιτισμός τρώει πρώτα και κύρια τα παιδιά του. Στην κυριολεξία. Κρόνεια απομεινάρια. Και κροκοδείλια δάκρυα.
Αναρτήσεις
