Του Greek? Βut your are broke! Ελληνας; Μα είσαι αδέκαρος! Υou, lazy bastards. Τεμπέληδες.
Εμείς δουλειά. Εσείς αραχτοί στα καφενεία και στα μπαρ. Δεν υπήρξε ούτε μισός Γερμανός που να άκουσε ότι προέρχομαι από το άθλιο είδος της ελληνικής φυλής και να μη χλεύασε, λοιδόρησε, ειρωνεύτηκε. Ολοι. Γκαρσόνια, ταμίες, ταξιτζήδες, υπάλληλοι, περαστικοί. Στην κινηματογραφική Μπερλινάλε λοιπόν. Πήγα δημοσιογράφος.
Επέστρεψα καρπαζοεισπράκτορας. Η πρώτη, η πιο ακαριαία και σβουριχτή, όταν με το πρωινό διάβαζα πρωτοσέλιδα σεντόνια να τα ρίχνουν στους έλληνες απατεώνες. Αρχισα να αισθάνομαι εβραίος που με σκυμμένο κεφάλι κυκλοφορεί στη βερολινέζικη Friedrichstrasse του 1936. Ενας πολύ καλός συνάδελφος και φίλος, ο Μarcus Αicher, μου έλεγε ότι το ελληνικό Δημόσιο χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια σε φαρμακοβιομηχανία του Μονάχου. Και ότι τα γερμανικά υποβρύχια είναι μια χαρά αλλά εμείς, οι ψεύτες, ισχυριζόμαστε ότι γέρνουν για να μην εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας. Η Ελλάδα, το πτυελοδοχείο της Ευρώπης. Ανεπρόκοποι. Τζάμπα μάγκες. Αλήτες. Κατσαπλιάδες. Της εσχάτης υποστάθμης. Ποιος; Εγώ. Εσύ. Εμείς. Που δουλεύουμε. Που πληρώνουμε την Εφορία. Εμείς χωρίς γνωριμίες. Χωρίς εργολαβίες. Χωρίς κομματικές πελατείες. Χωρίς καρέκλα Δημοσίου. Χωρίς επιδοτήσεις. Χωρίς τουβλάκια και κοινοτικά προγράμματα. Χωρίς βουλευτικές διευκολύνσεις. Χωρίς ευνοϊκή μετάθεση του παιδιού μας που υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στη Βόρεια Ελλάδα. Χωρίς μισό καφέ από μαυραγορίτη. Χωρίς βίλες. Χωρίς σκάφη. Χωρίς εξοχικά. Χωρίς μισή, μαύρη, πεντάρα. Εμείς που ακόμη και στην ανακύκλωση πρώτοι. Σαν τον Γερμανό που ζει από τη δουλειά του. Εμείς οι κανονικοί. Οι νομοταγείς. Ε, έχει και τα όριά της η υπομονή. Γιατί εμείς λουζόμαστε τόσο διασυρμό. Εμείς τέτοια ντροπή. Εμείς πληρώνουμε τώρα του λαμόγιου την κλοπή. Εμείς στην τιμωρία. Οι ολιγάρχες στην ασυλία. Εκεί πάνω είναι που σου ΄ρχεται να πεις: Κρεμάστε τους κλέφτες να ξεβρωμίσει η ελληνική φυλή!
ddanikas@dolnet.gr
Αναρτήσεις
