Η "πατρίδα" όλων των σέρβερ

Αυτό τι... χρώμα ανάπτυξη είναι;

Αντιγράφω από το antinews.gr

Η Ισλανδία ήταν μία από τις χώρες που χτυπήθηκαν πιο βαριά από την οικονομική κρίση. Ωστόσο, η χώρα ετοιμάζεται να επιστρέψει στη διεθνή σκηνή, αναλαμβάνοντας έναν ασυνήθιστο ρόλο: αυτόν του σημείου συγκέντρωσης όλων των servers του κόσμου.

Για πολλούς η επιλογή της συγκεκριμένης χώρας για το συγκεκριμένο αντικείμενο είναι, τουλάχιστον, παράξενη, καθώς η ηφαιστειογενής μορφολογία και οι ακραίες κλιματικές της συνθήκες δεν είναι ακριβώς αυτό που έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για servers. Αλλά παρόλα αυτά, η Ισλανδία επιθυμεί ακριβώς αυτό: να γίνει η έδρα της συνολικής υπολογιστικής δύναμης του κόσμου.

Πίσω από κάθε εταιρεία που δραστηριοποιείται στο χώρο του Ίντερνετ παγκοσμίως, βρίσκοται τεράστια συμπλέγματα από data centres: η Google, για παράδειγμα, θεωρείται πως κατέχει εκατομμύρια από αυτά- ακόμα και πολύ λιγότεροι ενεργοί διαδικτυακά φορείς, όπως για παράδειγμα τράπεζες, απαιτούν εκατοντάδες χιλιάδες servers για την αποθήκευση των δεδομένων τους. Ως εκ τούτου, δημιουργείται ένα μεγάλο πρόβλημα: απαιτούνται μεγάλες ποσότητες ενέργειας.

«Για κάθε βατ που απαιτείται για τη λειτουργία των servers, οι επιχειρήσεις που είναι πραγματικά προσεκτικές όσον αφορά την ελαχιστοποίηση της ενέργειας που απαιτείται για την ψύξη και την ελαχιστοποίηση της απόδοσης, τις περισσότερες φορές καταλήγουν να καταναλώνουν 40%-60% περισσότερη ενέργεια απλά και μόνο για αυτό το σκοπό» είπε ο Δρ Μπραντ Καρπ, του University College London.

Η Ισλανδία προσφέρεται πρωτευόντως λόγω του ψυχρού της κλίματος και της ύπαρξης μεγάλων ποσοτήτων κρύου νερού- εξοικονομούνται τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Λίγο έξω από το Ρέικιαβικ, βρίσκονται σε προχωρημένο επίπεδο οι εργασίες για την κατασκευή της πρώτης εγκατάστασης που θα χρησιμοποιηθεί για τη στέγαση servers οι οποίοι, όπως ελπίζεται, θα ξεκινήσουν έναν πραγματικό «πυρετό» προσέλευσης. Η λειτουργία της θα ξεκινήσει μέσα σε ένα χρόνο, και αν αποδειχθεί επιτυχής, περισσότερες τέτοιες εγκαταστάσεις θα κατασκευαστούν.

Όσον αφορά την κατανάλωση ενέργειας, αρκεί μόνο να ειπωθεί πως η Ισλανδία αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς έχει πολύ μεγαλύτερες ενεργειακές δυνατότητες από ότι χρειάζεται, λόγω της ύπαρξης γεωθερμικής ενέργειας: το σύνολο της παραγωγής ηλεκτρισμού της χώρας είναι πλήρως ανανεώσιμο, και απαλλαγμένο από την «κατάρα» της παραγωγής διοξειδίου του άνθρακα, καθώς προέρχεται από νερό που βρίσκεται στο υπέδαφος.

Στη... Γαστούνη!

Πήγε στους καράβλαχους στην Ηλεία ο Παπανδρέου να τους μιλήσει για την πράσινη ανάπτυξη. Με αυτόν τον καημό κοιμούνται και ξυπνάνε οι κάτοικοι στα δοξασμένα Δουνέικα: Πότε θα γνωρίσουν κι αυτοί την πράσινη ανάπτυξη. Κάτι βιασμοί ανηλίκων που έρχονται πού και πού στο φως -από αυτές τις ένδοξες περιοχές της πατρίδας μας- οφείλονται ακριβώς σε αυτό το λόγο: Οι κάτοικοι θέλουν πράσινη ανάπτυξη, δεν την έχουν, και γι’ αυτό κουτουπώνουν αγοράκια και κοριτσάκια

Από τον "pitsiriko"

Τόλμη και γοητεία για μια πραγματικά νέα διακυβέρνηση

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε να ξαφνιάσει τους πολλούς ευχάριστα και μετά την αναπάντεχη για τις θριαμβικές διαστάσεις της εκλογική νίκη του:

1. Με το επιμελώς σχεδιασμένο κυβερνητικό σχήμα (ο αρχιτέκτων Χ. Παμπούκης είναι περίεργο, πάντως, που δεν απέφυγε κάποιες σημαδιακές κακοτεχνίες). Εντυπωσιακά ανανεωμένο, για ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, με 35χρονη ιστορία και εικοσάχρονη κυβερνητική εμπειρία, τολμηρό και, κατά τεκμήριον, λειτουργικό, απαρτίζεται στην πλειοψηφία του (δύο τρίτα) από «ανθρώπους του προέδρου», δοκιμασμένους, έμπιστους και χωρίς ιδιαίτερη σχέση με τον κομματικό μηχανισμό.

2. Με την προσεγμένη και εύστοχα επικεντρωμένη στα καίρια προβλήματα του τόπου ομιλία του πρωθυπουργού στην πρεμιέρα του υπουργικού συμβουλίου. Η πιο ουσιαστική παραίνεση: «Είστε υπουργοί της αλλαγής, που θα ενώσει τους Ελληνες· δεν ερχόμαστε για να αντικαταστήσουμε το γαλάζιο κράτος με ένα πράσινο ομοίωμά του...». Και

3. Με τη μεγάλη έκπληξη να μιλάει εμπνευσμένα στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο Συνήγορος του Πολίτη, καθηγητής Γ. Καμίνης, για τη χαώδη κατάσταση σε μια δημόσια διοίκηση «ευνουχισμένη, φοβισμένη και ευθυνόφοβη», αλλά και μήτρα, εν πολλοίς, της διαφθοράς.

«Κυβέρνηση της προσμονής» τη χαρακτήρισε σε μια κουβέντα μας ο με εύσημα παλαίμαχος της πολιτικής Σάκης Πεπονής. Θα συμφωνήσουν, υποθέτω, μαζί του και όσοι, ευλόγως, παραμένουν επιφυλακτικοί, αναμένοντας τα δείγματα γραφής σε εφαρμοσμένες πολιτικές και όχι σε συνθηματολογικές διακηρύξεις. Και μόνον το ΚΚΕ, που απεχθάνεται την πρωτοτυπία, φαλτσάρει σταθερά ότι με τη νέα κυβέρνηση (όπως, βεβαίως, και με την πρώην και την... επόμενη) «χαμογελούν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες».

Στον πρώτο και μέγιστο εκλογικό θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου ερώτησε τον εκδότη της «Ε» (η οποία τον είχε βοηθήσει στις εκλογές σημαντικά) πώς βλέπει τη νεότευκτη κυβέρνησή του.

«Σκατά!», απάντησε μονολεκτικά ο γνωστός και για την αθυροστομία του Κίτσος Τεγόπουλος. Και, προκαλούμενος, έσπευσε να επεξηγήσει: Οι περισσότεροι από τους υπουργούς δεν έχουν δουλέψει ποτέ ούτε ως εργαζόμενοι ούτε ως εργοδότες. Αρα, δεν ξέρουν τίποτα για την αγορά, για τη ζωή, για την κοινωνία...

Σε αντίστοιχο ερώτημα, αποκλείεται η ίδια απάντηση σήμερα -ύστερα από τρεις δεκαετίες, περίπου, και με πολύ νερό να 'χει κυλήσει στο αυλάκι.

Πρώτα πρώτα ο Γιώργος Παπανδρέου δεν μοιάζει καθόλου στον πατέρα του, ούτε νομίζω τον έχει πρότυπο. Δεν θα αναδεικνυόταν ασφαλώς πρωθυπουργός τώρα, αν δεν ήταν γιος και εγγονός πρωθυπουργών (σε μια παγκόσμια, υποθέτω, πρωτοτυπία για κοινοβουλευτικό καθεστώς) αλλά και γιος της επίμονα φιλόδοξης Μαργαρίτας. Θα ξημεροβραδιαζόταν σε διαδηλώσεις, ως ηγετικό στέλεχος κάποιου αριστερού κινήματος (όχι κόμματος). Θα διαδήλωνε λ.χ. τώρα, ενδεχομένως, κατά του αναχρονιστικού δημοτικού συμβουλίου Μελισσίων, που, ετσιθελικά, αποκλείει τους ποδηλατόδρομους στο προάστιο.

Δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το σοκ να τον βλέπουν πρωθυπουργό οι σπουδαιοφανείς «αναλυτές» των καναλιών για να αρχίσουν να φιλοτεχνούν το προφίλ του. Να θυμηθούν και να θυμίσουν, δηλαδή, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ευγενής, προσηνής και χαμηλών τόνων, υπήρξε σε όλη του την πολιτική διαδρομή αντισυμβατικός και αντικομφορμιστής. Οτι ο ριζοσπαστικός προβληματισμός του θεωρήθηκε αιρετικός, όταν οι θέσεις του σε αιχμηρά κοινωνικά θέματα (ναρκωτικά, ομοφυλοφιλία κ.ά.) συγκρούονταν με τις κατεστημένες αντιλήψεις. Οτι όσο άνετα νιώθει μέσα στον κόσμο τόσο τον πνίγει ο κληροδοτημένος και στο ΠΑΣΟΚ από την παραδοσιακή Αριστερά εγγενής αυταρχισμός του κομματικού μηχανισμού. Και, βεβαίως, ότι στην πολιτική ηγεσία υπήρξε ο πρώτος που διείδε πόσο σημαντική είναι η χρήση της νέας τεχνολογίας για μια αποτελεσματική δημόσια διοίκηση στην υπηρεσία του πολίτη, αλλά και για τη φορολογική δικαιοσύνη, τη διαφάνεια και την καταπολέμηση της διαφθοράς· και ο μόνος, που ο εφιάλτης της κλιματικής αλλαγής τον βρήκε έτοιμο να ενστερνιστεί το πρόταγμα της «πράσινης ανάπτυξης».

Αυτό το τελευταίο, ακριβώς, προκάλεσε και τη μεγαλύτερη έκπληξη στη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης, την οποία με μια φευγαλέα ματιά τη χαρακτηρίζει η τόλμη και γοητεία, αφού κυριαρχούν τα νέα πρόσωπα, περισσεύουν τα πτυχία και τα διδακτορικά στα υπουργεία και η ισότιμη συμμετοχή των γυναικών είναι αυταπόδεικτη.

Πιάστηκαν αδιάβαστοι οι ξερόλες των ΜΜΕ: Ποια είναι επιτέλους η Τίνα Μπιρμπίλη; Από πού μας ξεφύτρωσε αυτή η χαριτωμένη γυναίκα με το ανάλαφρο βήμα και τα φωτεινά μάτια, που οδεύει προς το προεδρικό μέγαρο, χωρίς σινιέ ταγέρ, για να ορκιστεί υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής -να επωμιστεί, δηλαδή, ένα από τα βαρύτερα φορτία του κυβερνητικού έργου;

Πώς, τάχα, να την ξέρουν; Ούτε στα «παράθυρα» των καναλιών ξεροσταλιάζει ούτε στα κοσμικά συχνάζει ούτε δημοσιότητα και προβολή επιτηζεί. Πιο οικεία είναι, ασφαλώς, στους προσεκτικούς αναγνώστες της «Ε», όπου κάθε τόσο αναπτύσσει τον προβληματισμό της, αποκλειστικά για την οικολογική κρίση, στην αντιμετώπιση της οποίας έχει δοθεί ολοκληρωτικά και με πάθος από τα εφηβικά της ακόμη χρόνια.

Από τους ανέντακτους της Αριστεράς, που δεν τα θέλουν «όλα ή τίποτα» (η πλανητική περιβαλλοντική κρίση σίγουρα δεν περιμένει μια επανάσταση σαν Δευτέρα Παρουσία...), με λαμπρές σπουδές, δούλεψε επίπονα στον Δήμο Αθηναίων και το υπουργείο Εξωτερικών, απ' όπου επελέγη στο επιτελείο του Γ. Παπανδρέου -για να την αναδείξουν σε πολύτιμη βοηθό του η ευρύνοια, η αφοσίωση και η εργατικότητά της. Με την αναπάντεχη επιλογή της Τίνας Μπιρμπίλη γι' αυτό το καίριο κυβερνητικό πόστο, ο πρωθυπουργός αποκαλύπτει την ειλικρίνεια των προθέσεών του...

Κανείς δεν περιμένει να αλλάξουν όλα από τη μια μέρα στην άλλη. Οι πολίτες, που ξέρουν καλά το χάλι της οικονομίας, θέλουν όλο κι όλο να μην τους δουλεύουν οι κυβερνώντες και να μην τους προκαλούν όσοι λεχρίτες θησαυρίζουν εις βάρος τους. Να μπουν όλα σε κάποια σειρά. Για ένα κράτος που σέβεται και υπηρετεί τον πολίτη. Για μια δίκαιη ανακατανομή του πλούτου. Για να μην υπάρχουν υποζύγια και αφέντες, καπάτσοι και κορόιδα. Για να μη λεηλατείται ατιμώρητα η δημόσια περιουσία και να μην καταστρέφεται από τους κερδοσκόπους ο φυσικός μας πλούτος. Για μια (πολύτιμη και ανέξοδη) δημοκρατία της καθημερινότητας, διάβολε...

Μπορεί, έτσι, να το ζήσουμε κι αυτό: Στη διαχείριση της εξουσίας να έχει «χάπι εντ» η δυναστεία Παπανδρέου, σε αντίθεση με το άδοξο τέλος της δυναστείας Καραμανλή.

παραπολιτικά

Μερικά εξαιρετικά σχόλια από τον «Βηματοδότη»

Η δυσκολία της προσαρμογής ορισμένων μελών του Υπουργικού Συμβουλίου στις ελληνικές πολιτικές παραδόσεις συνεχίζεται. Μου λένε ότι φωτογράφος που συνεργάζεται με το υπουργείο Πολιτισμού πλησίασε τον κ. Παύλο Γερουλάνο και του έδωσε ένα CD με τις φωτογραφίες από την τελετή παράδοσης- παραλαβής με τον κ. Α.Σαμαρά. «Ευχαριστώ πολύ» είπε ο υπουργός Πολιτισμού, «τι χρωστάω;». Ενημερώνω τον Παύλο ότι στην Ελλάδα όλα επιτρέπονται σε έναν υπουργό εκτός από το να πληρώνει.

***
Την Πέμπτη το βράδυ ο κ. Κ. Καραμανλής συνέφαγε στο «18» με το ζεύγος Ι. Αγγέλου και τον κ. Ευ.Αντώναρο. Πληροφοριοδότης μου που βρισκόταν σε διπλανό τραπέζι μού μεταφέρει δύο πληροφορίες. Πρώτον, ο πρώην πρωθυπουργός ήπιε τσίπουρο. Δεύτερον, εκθείασε τις ικανότητες του κ. Αντώναρου λέγοντας ότι δεν περίμενε ότι ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος θα σήκωνε τέτοιο βάρος στους ώμους του. Η επιστημονική κοινότητα ερίζει σχετικά με το αν και σε ποιον βαθμό το δεύτερο ήταν αποτέλεσμα του πρώτου.

***
«Ναι, πήρα δύο φίκους» ήταν η δήλωση-«βόμβα» του κ. Ι. Παπαθανασίου στον «City 99,5». Ο πρώην υπουργός Οικονομίας ομολόγησε ότι συνδέθηκε με τους φίκους του υπουργικού γραφείου του και ρώτησε με τόλμη: «Γιατί να μπορώ
να συνδεθώ με ένα προσωπικό
αντικείμενο και να μη μπορώ
να συνδεθώ με ένα φυτό;». Φανταστείτε σε ποια κατάσταση βρισκόταν η οικονομία ώστε έφθασε ο κ. Παπαθανασίου να λέει τον πόνο του στους φίκους.

***

O κ. Δ. Αβραμόπουλος δεν άφησε μόνο τους φίκους, τους υπολογιστές και τους φακέλους, αλλά ακόμη και τις γραμματείς του στην κυρία Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Οι γραμματείς του πρώην υπουργού κατέφθασαν την επομένη της τελετής παράδοσης- παραλαβής για να εκπαιδεύσουν τις διαδόχους τους στον χειρισμό του υπερσύγχρονου τηλεφωνικού κέντρου, το οποίο επίσης άφησε ο Δημήτρης στη Μαριλίζα. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα άσχημα νέα είναι ότι της άφησε και το ΕΣΥ.

Αξιοκρατία: η βασική προυπόθεση της ολιγαρχίας

Image via Wikipedia

Από τον greekrider

Τις τελευταίες μέρες ακούσαμε και διαβάσαμε εκατοντάδες φορές λόγω εκλογών, και από το στόμα του Γ. Παπανδρέου, τη λέξη Αξιοκρατία. Η λέξη αξιοκρατία έχει όπως φαίνεται ένα ιδιαίτερα θετικό νόημα στα αυτιά μας και γι' αυτό αναφέρεται από όλους τους πολιτικούς και ιδιαίτερα τους προοδευτικούς.
Η αξιοκρατία όμως είναι μια έννοια με πλατωνική καταγωγή. Ο Πλάτων θεωρούσε [1] ότι δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για να διοικούν. Αυτό έπρεπε να είναι ευθύνη των σοφών που θα είχαν επιλεχθεί από άλλους σοφούς και μετά από μακρόχρονη εκπαίδευση και σε ηλικία άνω των 50 ετών θα ασκούσαν καθήκοντα διακυβέρνησης της πολιτείας. Ο Πλάτων περιγράφει τη δική του ουτοπία όπου η αριστεία, η σοφία και η φιλοσοφία συγκλίνουν όλα σε συγκεκριμένα σοφά άτομα που θα ασκούν σοφά την εξουσία ανήκοντας σε μια ειδικά τάξη ανθρώπων που θα προορίζονται γι' αυτόν τον σκοπό και θα έχουν εκπαιδευτεί γι' αυτό.

Αντίθετα, ο Πρωταγόρας πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν τα στοιχεία της πολιτικής αρετής (Δίκη-Αιδώ) δηλαδή πίστευε στην καθολικότητα της πολιτικής αρετής, ότι όλοι οι πολίτες μπορούν να ασκήσουν πολιτικά καθήκοντα μαθαίνοντας αυτά που πρέπει. Όλοι οι πολίτες θα πρέπει να κατέχουν κατά τον Πρωταγόρα ένα μέρος αυτής της αρετής μέσω της διδαχής αλλιώς δεν είναι δυνατή η ύπαρξη των πόλεων [2].

Ο Αριστοτέλης όπως και ο Πρωταγόρας πίστευε [3] στην απόλυτη ισότητα, την αριθμητική μάλιστα ισότητα των ανθρώπων. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε οι πολλοί μέτριοι μπορούν να είναι αθροιστικά καλύτεροι από τους λίγους άριστους. Με αυτό τον τρόπο, εκτός των άλλων, θεωρούσε ότι οι πολλοί διαφθίρονται δυσκολότερα από ότι οι λίγοι.

Συνεπώς μόνο ο πιο ολιγαρχικός από τους τρεις μεγάλους στοχαστές, ο Πλάτων, ήταν υπερ της αξιοκρατίας. Τόσο ο Πρωταγόρας όσο και ο Αριστοτέλης θεωρούσαν ότι η δημοκρατία θα έπρεπε να ασκείται από όλους τους πολίτες με ίσο τρόπο και ότι αυτό ήταν εφικτό. Μάλιστα ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο ονομάζει όσους δεν ασχολούνται με τα κοινά "άχρηστους". Και το κάνει αυτό ακριβώς επειδή το νόημα της δημοκρατίας τότε ήταν αυτό της άμεσης δημοκρατίας όπου όλοι οι πολίτες εμπλέκονται στα κοινά χωρίς να υπάρχουν εξειδικευμένες τάξεις -πιο άξιων από άλλους- που ασκούν ειδικά πολιτικά καθήκοντα.

Σε αυτό το σημείο συνέβαλε η Γαλλική Επανάσταση η οποία προσπάθησε να μειώσει το χάσμα αυτό προτείνοντας την αντιπροσωπευτική δημοκρατία που γνωρίζουμε με την ίδρυση του κράτους δικαίου, την διάκριση των εξουσιών και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Έτσι επικράτησε το Βεμπεριανό κράτος (Max Weber). Η επιρροή της Γαλλικής Επανάστασης ήταν καταλυτικής σημασίας αφού η γεφύρωση που επέφερε μεταξύ των δύο κόσμων βασίστηκε: α) στο μεν οικονομικό πεδίο στην μετατροπή της οικονομικής ισότητας σε ισότητα ευκαιριών και β) στο δε πολιτικό επίπεδο την μετατροπή της αρχής ότι "όλοι είναι ίσοι στα αξιώματα" με το ότι όλοι είναι "ίσοι στα αξιώματα ανάλογα των ικανοτήτων τους".

Το σημερινό όμως αυτονόητο "ανάλογα των ικανοτήτων τους" προϋποθέτει ότι δεν απαιτείται από την κοινωνία να δημιουργεί τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες τα άτομα θα είναι περίπου το ίδιο ικανά, αλλά άρρητα και έμμεσα, δέχεται την ανισότητά τους ως συστατικό στοιχείο του πολιτεύματος. Με αυτό τον τρόπο όμως το κράτος, το πολίτευμα, η εξουσία κτλ ξεγλιστράνε από το καίριο ζήτημα της διαιώνισης της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας.

Συνεπώς: α) Τι σημασία έχει η αξιοκρατία όταν αυτή κατανέμεται άνισα μεταξύ των πολιτών; β) Θα πρέπει να αναζητούμε την αξιοκρατία μόνο στο βαθμό που έχουμε εντελώς αποκλείσει την πραγματική ισότητα και την άμεση δημοκρατία τα οποία θα έπρεπε να είναι το πρώτο θέμα μιας πραγματικής προοδευτικής διακυβέρνησης.

Πιστεύω όμως ότι στην εποχή μας, την εποχή του ίντερνετ, των κινητών τηλεφώνων, των εφημερίδων και της τηλεόρασης, θα πρέπει βάσιμα να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο μιας πολιτικής λειτουργίας είτε με άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους (όπως θεωρούσαν αυτονόητο ο Μάρξ και ο Λένιν), είτε με κληρωτούς, είτε με Άμεση Δημοκρατία όπως συνέβαινε και στην αρχαία Ελλάδα.

Βλέπουμε όμως γύρω μας την πολιτική αποχή, τον ατομικισμό και την πολιτισμική αποχαύνωση των συμπολιτών μας και απορούμε πώς είναι δυνατόν να συζητάμε για άμεση δημοκρατία. Και όμως, αυτά είναι αποτελέσματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της διαφθοράς που προκάλεσε η δημιουργία των ειδικών τάξεων με - πιο άξιους από τους άλλους - εξειδικευμένους πολιτικούς και διοικητικούς. Το παράδειγμα της αρχαίας Ελλάδας δείχνει ότι η ισχύς της κοινωνίας αυτής προερχόταν από την ισότιμη συμμετοχή των πολιτών και την άμεση δημοκρατία που είχαν θεσπίσει. Αυτό το μοντέλο έπαψε να εφαρμόζεται για πολλούς αιώνες. Σήμερα όμως είναι και πάλι δυνατό λόγω της μεγάλης προόδου της τεχνολογίας.

1) Πολιτεία Πλάτωνα

2) Πρωταγόρας 323a κ 323b

3) Πολιτικά Αριστοτέλη

4) Τηλεόραση και δημοκρατία

Μαζέψτε τους

Αυτά τα μαλακισμένα που έβαλε ο Γιώργος στα υπουργεία έχουν τελειώσει όλες τις δουλειές τους και βγαίνουν στα πρωινάδικα των καναλιών ή νομίζουν οτι μετέχουν σε ριάλιτι; Ο ΓΑΠ που δεν έδωσε προεκλογικά συνέντευξη στους χαχόλους των καναλιών μαλάκας ήταν; Άντε, γιατί δεν αρχήσαμε καλά. Αν θέλουν κάμερες να πάνε στην Πάνια όχι στην Κυβέρνηση.

Σε μένα να ορκιστείς

Από το http://simplemangreek.blogspot.com

Σε μένα να ορκιστείς. Σε μένα τον Απλό που κάθομαι στην ουρά του συσσιτίου της ζωής περιμένοντας δεκαετίες με την καραβάνα μου να στάξεις δύο σταγόνες περισσότερες ελπίδας. Στα κόκαλα αυτών που σιώπησαν να ορκιστείς, για να έχεις το δικαίωμα της «δημοκρατίας» σου και να φοράς το κασμίρ κοστουμάκι σου. Έτσι όπως στοιχίζεστε όλοι από τα κομμωτήρια και από τους ραφτάδες, να είμαι μπροστά σας, εγώ ο Απλός, να ορκιστείτε όλοι σας στα γόνατα ότι αν ένας από εσάς τολμήσει ξανά να πληγώσει την αξιοπρέπεια μου να βρει την επόμενη στιγμή σχοινί να κρεμαστεί.

Σε μένα να ορκιστείς, εσύ με το περιποιημένο νύχι και το χρυσό κουμπί στο μανίκι σου, ότι το γράσο από τα νύχια μου που δεν βγαίνει όσο και αν τα πλένω μετά την δουλειά δεν θα γίνει γράσο για την μηχανή του μασήματος σου. Ότι τα γόνατά μου που έχουν φθαρεί μαζί με το 5ετίας παντελόνι μου δεν θα γίνουν, για σένα αυτή τη φορά, σκαλωσιές προσωπικής αναρρίχησης.

Στα άσπρα μαλλιά μου να ορκιστείς που δεν τα φύσηξε κανένας αέρας αλλαγής όταν ήταν ακόμη καστανά. Που είναι τόσο άσπρα πια που με κάνουν αόρατο όταν στήνομαι στο ΙΚΑ για μια εξέταση ούρων. Αόρατο, όταν παίρνω το χαρτάκι της αναμονής για έξι μήνες και μου μένουν μόνο δύο ζωής. Σε αυτούς τους δυο μου μήνες να ορκιστείς, εσύ ο Αθάνατος.

Σε μένα να ορκιστείς που όταν έρχεται εκείνη η παγωνιά δεν βγαίνω να δω τα χωράφια μου απλά περιμένω την αυγή να δω τι έχει αφήσει. Ανοίγω την πόρτα σιγά-σιγά εκείνα τα πρωινά, γιατί στο λέω, η παγωνιά έρχεται κάθε χρόνο, χρόνια τώρα. Στο βιός μου να ορκιστείς, όταν ο μεσάζοντας έρχεται να κάνει παζάρια με τον ιδρώτα μου και με το γάλα του παιδιού μου.

Στην αγωνία μου να ορκιστείς που στα δεκαεπτά μου αρχίζω να μετρώ τα καρφιά που θα βάλω στην εργασιακή μου κάσα, σ’ αυτή που θα με χώσουν μόλις τελειώσω το σχολειό γιατί τα όνειρα, μου είπαν οι παλιοί, είναι γι’ αυτούς που στο τέλος νικιούνται.
Σε μένα να ορκιστείς που μου βγάλαν τα σωθικά μου αφού τα χημικά από την βιομηχανία τα είχαν λιώσει. Αναπηρική σύνταξη στα 42. Στα μωρά μου να ορκιστείς που το μέλλον τους έγινε «φακελάκια» στο ΕΣΥ.
Σε μένα να ορκιστείς που όταν εσύ θα παίρνεις τον πρωινό σου καφέ εγώ θα έχω γυρίσει στο σπίτι με μισή φραντζόλα ψωμί και ένα πάκο απλήρωτος λογαριασμούς. Με ταμείο ανεργίας θα πορευτώ από τα 50 μου μέχρι το τέλος. Έκανα και κάτι εξτραδάκια μοιράζοντας τα ψηφοδέλτιά σου αυτές τις ημέρες. Στο ξημέρωμά μου να ορκιστείς που δε με θέλει ούτε η ζωή, ούτε ο θάνατος.
Στον δικό μου Θεό να ορκιστείς, γιατί ο δικός σου, κοντά δύο αιώνες τώρα, έχει γίνει ο κατήγορός μου, ο τιμωρός μου, ο εχθρός μου.
.

Χάνουν την ευκαιρία

Δε νομίζω να έχουν καταλάβει τίποτα εκεί στη Ρηγίλλης από το ηχηρό χαστούκι που δέχτηκαν το βράδυ των εκλογών. Μιλούν και φέρονται ακόμη σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Σα να τους έστειλαν για «long weekend» και όχι στη σύνταξη. Λες και η χλαπάτσα της κάλπης να αφορά μόνο στον Καραμανλή και όχι σε ένα εσμό στελεχών ξεπερασμένων από τους καιρούς.

Όσο το κόμμα πήγαινε καρφώνοντας στην πυξίδα τη ρότα της εξουσίας όλα ήταν ρόδινα. Όταν το καράβι έδεσε αρόδο φάνηκε ξεκάθαρα η έλλειψη πολιτικής κατεύθυνσης. Την εξουσία την είχαν, πορεία δεν είχαν. Η σεμνότητα, η ταπεινότητα, η συνέπεια, η υπευθυνότητα και διάφορα τέτοια χαριτωμένα που έλεγε ο τέως πρωθυπουργός δεν είναι πολιτική, είναι παραινέσεις για προσκόπους.

Η ΝΔ έπασχε και πάσχει από μια ξεκάθαρη πολιτική θέση. Που βρίσκεται και που πάει. Είναι φιλελεύθερο κόμμα; Νεοφιλελεύθερο; Θέλει να πορευτεί όπως τα Ευρωπαϊκά Χριστιανοδημοκρατικά ή σαν τους Αμερικανούς συντηρητικούς; Χαράσσει στρατηγική σαν «λαϊκή δεξιά» και τι σημαίνει αυτό στους σημερινούς καιρούς;..

Όλα αυτά δεν είναι φληναφήματα. Από εκεί αρχίζει κανείς για να δημιουργήσει ένα κόμμα, μια παράταξη. Πρέπει κάτι να έχει να πει, κάπου να δείξει, κάποιες ιδέες που πιστεύει ότι είναι καλύτερες από αυτές των αντιπάλων του. Διαφορετικά δεν έχεις κόμμα, ούτε χρειάζεται να έχεις. Ιδρύεις έναν «σύλλογο αντιΠΑΣΟΚων» ή μια ΜΚΟ «για τους αδικηθέντες από το ΠΑΣΟΚ», μαζεύεστε στο Κολωνάκι, κάνετε και μια ομάδα στο facebook και προχωράτε.

Ακούω σε εκπομπές διάφορους πικραμένους πολιτευτές και βουλευτές να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους λέγοντας ότι το έκτακτο συνέδριο δεν πρέπει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο πέραν της εκλογής προέδρου. Κάποιοι δε, όπως η κυρία Βούλτεψη, παθαίνουν αλλεργία με τη σκέψη ιδεολογικού συνεδρίου και φωνάζουν δημοσίως: «μα τι είναι αυτά; Θα πάμε, θα ψηφίσουμε για αρχηγό και τέλος!». Έτσι φαντάζονται την επόμενη μέρα. Σαν την ΑΕΚ που δεν έχει παίκτες, διοίκηση και χρήματα, έχει όμως προπονητή και μ αυτόν θέλει να πάρει και πρωτάθλημα και το… Ουέφα ή όπως αλλιώς το λένε πια!

Έχει τη σημασία του – προφανώς – ποιος θα είναι ο αρχηγός. Χωρίς, όμως, ξεκάθαρη ιδεολογικοπολιτική θέση η ΝΔ μια θα πέφτει πάνω στο ΠΑΣΟΚ και μια πάνω στο ΛαΟΣ του Καρατζαφέρη, χωρίς να λείπουν κάποιες ΚΚΕδικες στραβοτιμονιές. Το εφεύρημα του «μεσαίου χώρου» είναι καλό για να ξορκίσει το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», αλλά σίγουρα δεν είναι πολιτική τοποθέτηση. Όσο για τις διαχωριστικές γραμμές, μπορεί να μην υπάρχουν πια με την αυστηρή τους έννοια, μπορεί η Κανέλλη και ο Πλεύρης να συμφωνούν σε πολλά εθνικοπατριωτικά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να είναι ξεκάθαρο στους ψηφοφόρους – αλλά και στους ίδιους – που διαφωνεί ο Παπαθανασίου με τον Παπακωνσταντίνου.

Είναι ευκαιρία για τη ΝΔ να χτίσει πια ένα κόμμα που θα βλέπει προς τον 21^ο αιώνα και δε θα έχει για ινστρούχτορες ξεπερασμένους γηραλέους κυρίους τύπου Ρίζου τον οποίο ξέθαψαν από τα αζήτητα της ιστορίας τα κανάλια.

Το δρόμο, είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι, τον έδειξε ο Γ. Παπανδρέου: Εκλογή αρχηγού από τη βάση και πλήρης ανανέωση. Το κακό είναι ότι το μοντέλο αυτό δε βολεύει ούτε τον απερχόμενο αρχηγό ο οποίος ζητά συνέδριο… ενός τετάρτου για να μην ακουστούν και αναλυθούν τα λάθη του, ούτε την Ντόρα η οποία φαίνεται να ελέγχει μεγάλο μέρος του κομματικού μηχανισμού, φοβάται όμως τη βούληση της βάσης.

Κρίμα γιατί ήταν μια ευκαιρία.

Γ.Γ.

ΕΣΗΕΑ: Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΤΕΚΑ

Από το http://anergoidimosiografoi.blogspot.com

Άθλιοι επαγγελματίες συνδικαλιστές που μας ζαλίζουν τα @@ ένα μήνα πριν έρθουν οι εκλογές και μετά δεν σου λένε ούτε γεια στο δρόμο.

Πόσο τυχαίο είναι οτι χρόνια τώρα η συμμορία των 11 σπάνια αλλάζει σύνθεση?

Που το είδατε μωρέ μαλάκες γραμμένο να έχουν γίνει οι εκλογές απο τον περασμένο Μαϊο, να έχει φτάσει Οκτώβριος κι εσείς να ψωλαρμενίζετε? Αλλά δυστυχώς δεν φταίει κανένας άλλος παρά οι μαλάκες που σας ψήφισαν. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι όποιος χαραμίζει την ψήφο του για άχρηστους συνδικαλιστές που το μόνο που τους νοιάζει είναι η καρέκλα, ο μισθουλάκος του συνδικαλιστή, τα δωρεάν καφεδάκια, ουισκάκια και λοιπά φαγώσιμα του κυλικείου (ΧΟΝΤΡΕ για σενα χτυπαει η καμπανα) και όλα τα άλλα στα παλιά τους τα παπούτσις.

Είσαστε ΟΛΟΙ για φτύσιμο, μηδενός εξαιρουμένου. Ο προεδρεύων κύριος αρχιμαφιόζος με τις 4 δουλίτσες, η αντιπροεδρεύουσα γαλάζια κυρία της διαπλοκής, ο και καλά αδιάφορος ταμίας που λέει μαλακίες στους συναδέλφους του που απολύονται απο το μαγαζί που δουλευει, η γραφική ταξιθέτρια που ένα βήμα πριν να πάει να συναντήσει τους προγόνους του ξύπνησε μέσα του ο επαναστάτης, ο γνωστός μπουχέσας που τον έχει ξεγραμμένο ακόμα και το κόμμα του, ο θλιβερός κόκκινος μαλάκας που καπελώνει συνέχεια τις προσπάθειες για εκλογή προεδρείου, και τα άλλα τα "συμμοριτόπουλα".

Αξιότιμοι κύριοι και κυρίες γνωρίζετε οτι:
Οοι απολύσεις συνεχίζονται κανονικά στα ΜΜΕ κι εσείς κοιμόσαστε όρθιοι?
Γνωρίζετε ρε χαραμοφαήδες τεμπελχανάδες και κομματόσκυλα οτι έχει καθιερωθεί η μάυρη και ανασφάλιστη εργασία στα ΜΜΕ?
Γνωρίζετε οτι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με 500 ευρώ το μήνα?
Γνωρίζετε οτι υπάρχουν ανασφάλιστοι που δεν μπορούν ούτε να αρρωστήσουν αφού δεν έχουν περίθαλψη?
Γνωρίζετε οτι μέρα με τη μέρα η λέξη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει για πολλούς επαγγελματίες δημοσιογράφους?

Μάλον όχι ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ γιατί εσείς έχετε απο 2-3 δουλειές ο καθένας, έχετε τις δημόσιες σχέσεις σας και τα κονέ για να βολεύετε τα δικά σας παιδιά, έχετε τη σκατοκοιλιά σας γεμάτη και δεν σας νοιάζει ρε ξεφτίλες αν υπάρχουν συναδελφοί σας που πηγαίνουν κάθε μέρα και παίρνουν συσίτιο απο την εκκλησία της γειτονιάς τους για να φάνε. Και για όλα αυτά ΦΤΑΙΤΕ ΕΣΕΙΣ επειδή είστε ανίκανοι αδιάφοροι τυχοδιώκτες αναίσθητοι και πολλά άλλα για τα οποία μόνο υπερήφανοι δεν θα έπρεπε να είστε.

Αφού η ξεφτίλα; σας δεν επιτρέπει να φτιάξετε προεδρείο για να ασχοληθεί η ΕΣΗΕΑ με τα προβλήματα που πλήττουν τον κλάδο τουλάχιστον ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ και ΠΡΟΚΗΡΥΞΤΕ ξανά εκλογές για να πάτε στο διάολο μήπως και ησυχάσουμε μια για πάντα απο εσάς.

Μην μας απογοητεύσετε…

2009 παραμονές βουλευτικών εκλογών

-«Ούξου!», αναφώνησε η οχτάχρονη κόρη μου και κοκάλωσα. Επέστρεψα στο σαλόνι για να επιβεβαιώσω αυτό που υποψιαζόμουν ότι έβλεπε στην τηλεόραση: Ο Κ. Καραμανλής σε προεκλογικό σποτ της Ν.Δ.

-«Τι θα ψήφιζες;», τη ρώτησα ενώ το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς για το πώς θα χειριζόμουν αυτό το αναπάντεχο ούξου.

-«ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έχω δικαίωμα ψήφου πριν τα 18», έρχεται η απάντηση με φυσικότητα.

-«Γιατί ΠΑΣΟΚ;» τη ρωτάω.

-«Επειδή αυτό ψηφίζετε κι εσείς».

28 χρόνια πριν

1981 παραμονές βουλευτικών εκλογών

Το Simca-Οrizon της μαμάς μου είναι κρυμμένο. Δεν διακρίνεται ούτε μια τόση δα σπιθαμή χρώματος κάτω από τις αφίσες. Το φυσικό του μπλε χρώμα τώρα είναι πράσινο. Σε όλους τους τόνους. Κυκλοφορεί σε αυτή την κατάσταση πάνω από μήνα. Μας παίρνει παντού μαζί της. Εμένα και τον μικρότερο αδελφό μου. Χαζεύω έξω από το παρμπρίζ –τα πλαϊνά παράθυρα είναι καλυμμένα.

Το πρόσωπο του Αντρέα κυριαρχεί παντού. Ο κόσμος είναι ξεσηκωμένος. Είναι όλοι έξω. Βόλτες, καφενεία, συγκεντρώσεις, σημαίες, τραγούδια. Απ' όπου περνάμε κορνάρουν και κορνάρει σαν τρελή και η μαμά ανεμίζοντας ταυτόχρονα μια σημαία με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Τον Ήλιο τον Πράσινο. Τον Ήλιο που ανατέλλει...

Τα πρόσωπα όλων είναι ξαναμμένα. ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ. Μια λέξη στο στόμα όλων: ΑΛΛΑΓΗ

Μια ιαχή τόσο δυνατή, τόσο συμπαγής και τόσο μαζική που όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα την ξεχάσω. Ήμουν 12 χρονών.

«Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Δικαιοσύνη». Η πολιτική ζωή μέσα σε λίγες ώρες δημοκρατικής ευφορίας απαλλάχτηκε από τα συσσωρευμένα δεσμά και δεινά δεκαετιών.

Περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο της μεταπολιτευτικής εποχής, η δεκαετία του '80 έχει καταγραφεί στη συνείδηση της ελληνικής κοινής γνώμης ως η κατ' εξοχήν περίοδος των μεγάλων αλλαγών για τη χώρα. Ήταν το τέλος θερμών και ψυχρών πολέμων, εμφυλίων, αστυνομικού κράτους, δικτατοριών και μιας εν πολλοίς οπισθοδρομικής και ξεπερασμένης Δεξιάς.

Η Αλλαγή ήταν συνολική, πλήρης. Ένας νέος εφικτά καλύτερος κόσμος ήταν μια εφικτή προοπτική... μέσα από τις προσδοκίες της ΑΛΛΑΓΗΣ.

Με συντρόφευε για πολλά χρόνια αυτός ο ενθουσιασμός της ΑΛΛΑΓΗΣ. Όμως με κάθε κεράκι που έσβηνα αργόσβηνε κι αυτός... Ώσπου ξημέρωσε μια μέρα που με έπιασα να ντρέπομαι που ψηφίζω ΠΑΣΟΚ. ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΠΑΣΟΚ.

2009 Επιστροφή

«Επειδή ΠΑΣΟΚ ψηφίζετε κι εσείς». Η φράση της κουδουνίζει ακόμη στο κεφάλι μου. Χτυπάει καμπανάκια κινδύνου...

«Πρέπει να μάθεις γιατί θέλεις να ψηφίσεις ένα συγκεκριμένο κόμμα κι όχι ένα άλλο. Πρέπει να διαμορφώσεις τη δική σου άποψη και να ψηφίσεις όποιο κόμμα θεωρείς ΕΣΥ καλύτερο, όχι μόνο επειδή αυτό ψηφίζουν οι γονείς σου», ήταν ό,τι καλύτερο σκέφτηκα να της πω.

«Γι' αυτό δεν σας αφήνουν να ψηφίσετε πριν τα 18!», ήρθε η λακωνική συμμετοχή του πατέρα της στην κουβέντα μας.

Υ.Γ. Δεν βγήκα την Κυριακή με σημαίες και πανό. Και δεν νομίζω ότι θα βγω ποτέ ξανά. Ο ενθουσιασμός όμως επέστρεψε μαζί με την ελπίδα. Όχι για την ΑΛΛΑΓΗ αυτή τη φορά. Καλώς έγινε όταν έγινε. Ανήκει σε άλλον αιώνα τώρα πια. Δεν με ενδιαφέρει η αλλαγή για την αλλαγή. Δημοκρατία έχουμε (την κατακτήσανε κάποιοι άλλοι για μας και καλώς ή κακώς τη θεωρούμε εν έτη 2009 δεδομένη) και βάσει αυτής οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν.

Η ελπίδα, όμως, οτι (όπως έδειξε και το εκλογικό αποτέλεσμα) εκπαιδεύουμε όχι πολίτες κληρονόμους κομμάτων αλλά απογαλακτισμένους ψηφοφόρους που δεν θα σκέφτονται δεύτερη φορά πριν μαυρίσουν αυτούς που δεν εκπλήρωσαν τις προσδοκίες τους, μου έφτιαξε πραγματικά το κέφι.

Κατερίνα

Γιώργο το νού σου: Ομπάμα - λόμπι: 0-1

Από το http://diastaseis.blogspot.com/

Το να χάνεις σε μια ψηφοφορία για την πόλη που θα υποδεχθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι κακό. Το πραγματικό πρόβλημα είναι όταν υποχωρείς μπροστά σε αντιπάλους που όφειλες εγκαίρως να έχεις εξουδετερώσει.

Τριακόσια ογδόντα εκατομμύρια δολάρια: τόσα χρήματα έχουν διαθέσει τους τελευταίους μήνες η αμερικανική φαρμακευτική βιομηχανία, οι ασφαλιστικές εταιρείες, τα νοσοκομεία και τα λόμπι για να μπλοκάρουν τις προοδευτικές διατάξεις της μεταρρύθμισης του συστήματος υγείας. Σύμφωνα με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της εφημερίδας Γκάρντιαν, ένα σημαντικό μέρος της εκστρατείας τους γίνεται μέσω οικονομικών συνεισφορών προς μέλη του Κογκρέσου που επηρεάζουν τη σχετική συζήτηση. Και η μεγαλύτερη από αυτές τις συνεισφορές, κάπου 1,5 εκατομμύριο δολάρια, έχει γίνει προς τον πρόεδρο της επιτροπής της Γερουσίας που συντάσσει τον νέο νόμο. Σημειώστε το όνομά του: Μαξ Μπόουκας.

Την περασμένη εβδομάδα, η επιτροπή αυτή καταψήφισε δύο φορές τη διάταξη της δημόσιας ασφάλισης, που προσφέρει στους καταναλωτές χαμηλότερα ασφάλιστρα και καλύτερη κάλυψη. Και τις δύο φορές ο Μπόουκας ψήφισε εναντίον της διάταξης αυτής. Ο Δημοκρατικός γερουσιαστής από τη Μοντάνα οργανώνει κάθε τόσο δείπνα όπου τα στελέχη της φαρμακευτικής βιομηχανίας πληρώνουν χιλιάδες δολάρια ο καθένας για να συμμετέχουν, ενώ μια φορά τον χρόνο καλεί όλον αυτόν τον συρφετό στην πολιτεία του για ένα πρωτάθλημα ψαρέματος και γκολφ. «Θα ήταν αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι δεν επηρεάζουμε τους νομοθέτες», λέει ένας από τους μόνιμους προσκεκλημένους, ο Τζον Τζόνας, που αντιπροσωπεύει τις εταιρείες υγείας στο Ρatton Βoggs, το μεγαλύτερο λόμπι της Ουάσιγκτον. «Παραδέχομαι ότι πρόκειται για μια ηθικά ύποπτη πρακτική».

Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Ράιχ, υπουργό Εργασίας στην κυβέρνηση Κλίντον, ο Ομπάμα έχει ανησυχήσει τόσο πολύ για τον ρόλο που παίζουν τα χρήματα των φαρμακευτικών και ασφαλιστικών εταιρειών, ώστε έχει φθάσει σε σιωπηρή συμφωνία μαζί τους να ξεχάσει τις διατάξεις για τη δημόσια ασφάλιση και τον καθορισμό ανωτάτων τιμών στα φάρμακα με αντάλλαγμα να τον αφήσουν ήσυχο τα λόμπι (αυτή τη στιγμή αντιστοιχούν σε κάθε μέλος του Κογκρέσου έξι καταγραμμένοι «λομπίστες» στον τομέα της υγείας). «Πρόκειται για μια ολοκληρωτική νίκη της ασφαλιστικής βιομηχανίας», λέει ο δρ Στέφι Γουλχάντερ, καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και συνιδρυτής των Γιατρών για ένα Εθνικό Πρόγραμμα Υγείας. «Ο νέος νόμος χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία για να αναγκάζει τους πολίτες να δίνουν τα χρήματά τους σε εταιρείες ιδιωτικής ασφάλισης. Άλλα τούς είχε υποσχεθεί ο Ομπάμα».

Οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι τόσο ευχαριστημένες με την εξέλιξη των πραγμάτων, ώστε αποφάσισαν να διαθέσουν 120 εκατομμύρια δολάρια για να υποστηρίξουν τη διαφαινόμενη «λάιτ» εκδοχή της μεταρρύθμισης. «Πρέπει πάντα να επιδιώκεις το πολιτικά εφικτό», λέει ο Τζον Τζόνας. Το περίμενε άραγε ο Ομπάμα ότι θα έπαιρνε τόσο γρήγορα μαθήματα από τους λομπίστες;

Τώρα, επιτέλους, δεν θα τον ενοχλεί κανείς

Ζαγάρι σκέτο...

Ερώτηση κρίσεως:

Πόσο μαλάκας, άχρηστος, τσουτσουνοχτύπης πρέπει να είσαι για να μην καταφέρεις να εκλεγείς όταν ελέγχεις όλο τον κομματικό μηχανισμό, τις τοπικές και Νομαρχιακές επιτροπές, όταν είσαι ο Γραμματέας του κόμματος;
Μεγάλο πολιτικό μυαλό το παλικάρι.

Ούτε λεπτό...

Οι γιορτές και τα πανηγύρια στην Ελλάδα είθισται να κρατούν καμιά δεκαπενταριά ημέρες. Ο «καημένος» ο Γιώργης όμως παρά το ανεπανάληπτο πέος που έριξε στον καταλληλότερο δεν μπορεί να το χαρεί ούτε λεπτό! Ξέρει καλά πως θα αρχίσει η γκρίνια και η κριτική από αύριο κιόλας που θα παρουσιάσει την κυβέρνησή του. Ξέρει επίσης, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσει ούτε λεπτό, ότι θα πέσει με μεγαλύτερο πάταγο και πολύ πιο γρήγορα από τον μπουχέσα αν διαψεύσει τις ελπίδες των ψηφοφόρων ότι είναι αυτός που θα οδηγήσει τη χώρα στη νέα μεταπολίτευση.

Άντε, και καλή τύχη μάγκες

Γ.Γ.

10 μονάδες!