Μην μας απογοητεύσετε…

2009 παραμονές βουλευτικών εκλογών

-«Ούξου!», αναφώνησε η οχτάχρονη κόρη μου και κοκάλωσα. Επέστρεψα στο σαλόνι για να επιβεβαιώσω αυτό που υποψιαζόμουν ότι έβλεπε στην τηλεόραση: Ο Κ. Καραμανλής σε προεκλογικό σποτ της Ν.Δ.

-«Τι θα ψήφιζες;», τη ρώτησα ενώ το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς για το πώς θα χειριζόμουν αυτό το αναπάντεχο ούξου.

-«ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έχω δικαίωμα ψήφου πριν τα 18», έρχεται η απάντηση με φυσικότητα.

-«Γιατί ΠΑΣΟΚ;» τη ρωτάω.

-«Επειδή αυτό ψηφίζετε κι εσείς».

28 χρόνια πριν

1981 παραμονές βουλευτικών εκλογών

Το Simca-Οrizon της μαμάς μου είναι κρυμμένο. Δεν διακρίνεται ούτε μια τόση δα σπιθαμή χρώματος κάτω από τις αφίσες. Το φυσικό του μπλε χρώμα τώρα είναι πράσινο. Σε όλους τους τόνους. Κυκλοφορεί σε αυτή την κατάσταση πάνω από μήνα. Μας παίρνει παντού μαζί της. Εμένα και τον μικρότερο αδελφό μου. Χαζεύω έξω από το παρμπρίζ –τα πλαϊνά παράθυρα είναι καλυμμένα.

Το πρόσωπο του Αντρέα κυριαρχεί παντού. Ο κόσμος είναι ξεσηκωμένος. Είναι όλοι έξω. Βόλτες, καφενεία, συγκεντρώσεις, σημαίες, τραγούδια. Απ' όπου περνάμε κορνάρουν και κορνάρει σαν τρελή και η μαμά ανεμίζοντας ταυτόχρονα μια σημαία με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Τον Ήλιο τον Πράσινο. Τον Ήλιο που ανατέλλει...

Τα πρόσωπα όλων είναι ξαναμμένα. ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ. Μια λέξη στο στόμα όλων: ΑΛΛΑΓΗ

Μια ιαχή τόσο δυνατή, τόσο συμπαγής και τόσο μαζική που όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα την ξεχάσω. Ήμουν 12 χρονών.

«Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Δικαιοσύνη». Η πολιτική ζωή μέσα σε λίγες ώρες δημοκρατικής ευφορίας απαλλάχτηκε από τα συσσωρευμένα δεσμά και δεινά δεκαετιών.

Περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο της μεταπολιτευτικής εποχής, η δεκαετία του '80 έχει καταγραφεί στη συνείδηση της ελληνικής κοινής γνώμης ως η κατ' εξοχήν περίοδος των μεγάλων αλλαγών για τη χώρα. Ήταν το τέλος θερμών και ψυχρών πολέμων, εμφυλίων, αστυνομικού κράτους, δικτατοριών και μιας εν πολλοίς οπισθοδρομικής και ξεπερασμένης Δεξιάς.

Η Αλλαγή ήταν συνολική, πλήρης. Ένας νέος εφικτά καλύτερος κόσμος ήταν μια εφικτή προοπτική... μέσα από τις προσδοκίες της ΑΛΛΑΓΗΣ.

Με συντρόφευε για πολλά χρόνια αυτός ο ενθουσιασμός της ΑΛΛΑΓΗΣ. Όμως με κάθε κεράκι που έσβηνα αργόσβηνε κι αυτός... Ώσπου ξημέρωσε μια μέρα που με έπιασα να ντρέπομαι που ψηφίζω ΠΑΣΟΚ. ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΠΑΣΟΚ.

2009 Επιστροφή

«Επειδή ΠΑΣΟΚ ψηφίζετε κι εσείς». Η φράση της κουδουνίζει ακόμη στο κεφάλι μου. Χτυπάει καμπανάκια κινδύνου...

«Πρέπει να μάθεις γιατί θέλεις να ψηφίσεις ένα συγκεκριμένο κόμμα κι όχι ένα άλλο. Πρέπει να διαμορφώσεις τη δική σου άποψη και να ψηφίσεις όποιο κόμμα θεωρείς ΕΣΥ καλύτερο, όχι μόνο επειδή αυτό ψηφίζουν οι γονείς σου», ήταν ό,τι καλύτερο σκέφτηκα να της πω.

«Γι' αυτό δεν σας αφήνουν να ψηφίσετε πριν τα 18!», ήρθε η λακωνική συμμετοχή του πατέρα της στην κουβέντα μας.

Υ.Γ. Δεν βγήκα την Κυριακή με σημαίες και πανό. Και δεν νομίζω ότι θα βγω ποτέ ξανά. Ο ενθουσιασμός όμως επέστρεψε μαζί με την ελπίδα. Όχι για την ΑΛΛΑΓΗ αυτή τη φορά. Καλώς έγινε όταν έγινε. Ανήκει σε άλλον αιώνα τώρα πια. Δεν με ενδιαφέρει η αλλαγή για την αλλαγή. Δημοκρατία έχουμε (την κατακτήσανε κάποιοι άλλοι για μας και καλώς ή κακώς τη θεωρούμε εν έτη 2009 δεδομένη) και βάσει αυτής οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν.

Η ελπίδα, όμως, οτι (όπως έδειξε και το εκλογικό αποτέλεσμα) εκπαιδεύουμε όχι πολίτες κληρονόμους κομμάτων αλλά απογαλακτισμένους ψηφοφόρους που δεν θα σκέφτονται δεύτερη φορά πριν μαυρίσουν αυτούς που δεν εκπλήρωσαν τις προσδοκίες τους, μου έφτιαξε πραγματικά το κέφι.

Κατερίνα