Hangover

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Περνάμε τα πρώτα Χριστούγεννα της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που έχει περάσει η χώρα από τη μεταπολίτευση, σύμφωνα με τα μεγάλα λόγια των πολιτικών μας, αλλά τίποτα δε δείχνει διαφορετικό.

Ζούμε χρόνια τώρα τη «μέρα της Μαρμότας» στην Ελλάδα και ενώ «όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν» σε πείσμα όσων προσπαθούν να μας ξεκολλήσουν από την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Μια πραγματικότητα που καθόλου δε μας χαλάει παρά τη διαχρονική γκρίνια και τις «κατάρες» στους «άλλους» που πάντα φταίνε.

Στη Βουλή, η συζήτηση για τον προϋπολογισμό κύλησε όπως όλες οι άλλες των τελευταίων ετών. Άπαντες οι συμμετέχοντες συμφώνησαν πως η κυβέρνηση λέει ψέματα και η αντιπολίτευση μπαρούφες. Δεν ακούστηκε απολύτως καμιά πρόταση, διαφορετική, να δώσει τροφή για σκέψη και προβληματισμό και όλες οι τοποθετήσεις ήταν επικεντρωμένες στο κομματικό ακροατήριο και όχι στην κοινωνία. Κατά τα άλλα επρόκειτο για τον πιο κρίσιμο προϋπολογισμό σύμφωνα με τα δικά τους λόγια.

Αυτά βλέπει ο γιάτρουλας με τις βίλες που δηλώνει σχεδόν άπορος και γελάει τρανταχτά στην υγειά των ανίατων κορόιδων. Αυτά ο υδραυλικός που έχει να κόψει απόδειξη από τότε που έκανε έναρξη επαγγέλματος στην τοπική ΔΟΥ, ο μαφιόζος σωματέμπορας με το νυχτερινό κέντρο στην παραλιακή στο οποίο έχει ελεύθερη πρόσβαση η μισή ΣΔΟΕ (η άλλη μισή πάει στον ανταγωνιστή), ο εκδότης με τα πλαστά τιμολόγια, ο επιχειρηματίας με τους «ομίλους εταιριών» και τις offshore και το κάθε κομματικό λαμόγιο. Αυτά ακούνε και οι Γερμανοί και θέλουν να μας χώσουν άμεσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για παραδειγματισμό.

Δε λέω ότι οι ξανθοί νταβατζήδες της ΕΕ γνωρίζουν τον οικονομικό και πολιτικό τρόπο διεξόδου από την κρίση, αλλά δε χωράνε πολλές δημοσιονομικές μαγκιές απέναντι σε μια χώρα όπου ο χωρικός φορολογείται, αν από το κτήμα του το νερό της βροχής πέφτει στον κοινόχρηστο δρόμο, διότι μ αυτόν τον τρόπο θα συντηρηθεί το δίκτυο όμβριων υδάτων. Σημειωτέων, δε, πως αν τα νερά δεν πέφτουν στο δρόμο, δε φορολογείται! Κι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά…

Από τον άπιαστο Γερμανικό ορθολογισμό, όμως, μέχρι τον ελληνικό ωχαδελφισμό η απόσταση είναι χαώδης. Τόσο όσο το value for money ενός δίκλινου δωματίου σε πεντάστερο ξενοδοχείο του Βερολίνου σε σύγκριση με το σαφώς ακριβότερο ρημάδι στα… Τρίκαλα Κορινθίας! Για ποια κρίση να μιλήσεις σε όλους αυτούς που έφτασαν στο 100% την πληρότητα αυτών των εξωφρενικά ακριβών - σε βαθμό ληστείας – καταλυμάτων.

Για να το πω με απλά ελληνικά δε φταίει σε τίποτα ο Γερμανός εργάτης που συμφώνησε με την VW σε μείωση μισθού και πάγωμα αυξήσεων, ο οποίος πληρώνει τους πολύ αυξημένους του φόρους, ψωνίζει μόνο προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας σε εκπτωτικά σούπερ μάρκετ, ντύνεται μόνο στις εκπτώσεις και καταναλώνει σαφώς λιγότερα από αυτά που βγάζει, να πληρώνει τον Ελληναρά που θα πάει να πληρώσει ένα μηνιάτικο (μαύρα) για δυό μέρες στα Ζαγοροχώρια, θα δώσει άλλον έναν μισθό (κατάμαυρα) στα μπουζούκια την παραμονή το βράδυ, θα χαρτζιλικώσει με είκοσι ευρώπουλα (κατάμαυρα και κατά-παράνομα) τον παρκαδόρο και θα βρίζει την επομένη το κράτος που αύξησε τα τέλη κυκλοφορίας στο δίλιτρο τζίπ που αγόρασε για την Κυψέλη, με 500 μηνιαίες δόσεις και θα του κοστίσει τελικά όσο μια Μπέντλεϊ.

«Το πάρτυ τέλειωσε» μας λένε οι ευρωπαίοι αλλά εμείς είμαστε ακόμη σε hangover και δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα. Περαστικά μας και χρόνια μας πολλά.

Καταρρέει

Ξεφτίλας συνέχεια για την ΕΣΗΕΑ και την κατάντια του άλλοτε κραταιού δημοσιογραφικού σωματείου, αυτή τη φορά με τις αρχαιρεσίες για το μεικτό. Ούτε οι μισοί δεν πήγαν να ψηφίσουν τον εκπρόσωπό τους σε κάποιες εφημερίδες και σταθμούς.

Στον πολύπαθο Ελεύθερο Τύπο από 78 εγγεγραμμένα μέλη της Ένωσης ψήφισαν μόλις οι 40, ενώ στο VETO από 39 οι 14 και στον NOVA ΣΠΟΡ FM 3 από τους 15!..

Πλήρης απαξίωση. Το μόνο που σώζει πια την ΕΣΗΕΑ είναι ότι πρέπει να είσαι μέλος της για να καλύπτεσαι από τον ΕΔΟΕΑΠ. Αλλά χωρίς ισχυρή ΕΣΗΕΑ για πόσο θα είναι ισχυρός ο ΕΔΟΕΑΠ;

Στο Μητσέϊκο

Κατά την προσφιλή του συνήθεια ο μεγαλοξενοδόχος και μικροεκδότης Κ. Μήτσης κλήρωσε το Χριστουγεννιάτικο μποναμά για τους λιγοστούς πια εργαζόμενους στην ιστορική μα απαξιωμένη «Βραδυνή». Φετινή «τυχερή» στην οποία έτυχε «ο κλήρος ο λειψός», η συνάδελφος Έφη Πολυζώη από το πολιτικό τμήμα της εφημερίδας.

Η συνάδελφος, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, είχε προ ημερών διαπληκτιστεί για ασήμαντη αφορμή με την προϊσταμένη του διοικητικού, κάτι που της κόστισε τη δουλειά της τέσσερις ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα και μία ημέρα αφότου έκλεισε το ένα έτος το μικρό της παιδί και έπαυσε η προστασία από το νόμο.

Βέβαια, οι απολύσεις τις ημέρες των εορτών είναι εδώ και πολλά χρόνια «έθιμο» στην «Β» και ο τρόπος του ζεύγους Μήτση να δείχνει τη συμπάθειά του στους εργαζόμενους της εφημερίδας και την αγωγή του. Για τέτοιο ήθος και μεγαλείο μιλάμε…

Υ.Γ. Πώς είπατε; Τι κάνει η ΕΣΗΕΑ; Ποια ΕΣΗΕΑ;

Ποια ΕΣΗΕΑ;

Μπορεί να μη συμφωνώ σε όλα από τα παρακάτω, αλλά περιγράφει το χάλι μας και την αγωνία όσων ακόμα ενδιαφέρονται...

Από το mediablog

Το συνδικαλιστικό μας σωματείο βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση. Για την ακρίβεια “πεθαίνει” και το ξέρουν όλοι, αλλά στρουθοκαμηλίζουν και συνεχίζουν την καθημερινότητα τους σαν να μη τρέχει τίποτα…

Το καταλαβαίνεις μόλις μπεις στο κτίριο της Ακαδημίας. Η 60s αίθουσα εκδηλώσεων με το καφενείο και το μπουφετζή, που θυμίζουν σκηνικό ελληνικής ταινίας δίνουν τον τόνο. Σταθεροί πελάτες δεκάδες συνταξιούχοι του ταμείου συντακτών που διαβάζουν δωρεάν εφημερίδες και αναπολούν τα παλιά. Πρόκειται γι αυτούς που καταφέρνουν κι εκλέγουν πάντα πρώτη την παραταξη που έχει στις τάξεις της δυο μέλη του Δ.Σ. που είναι και οι ίδιοι συνταξιούχοι, τον Πάνο Σόμπολο και το Χρήστο Κυρίτση. Αλλά και οι “προοδευτικοί” του χώρου είναι εξ ίσου ξεπερασμένοι και απογοητευτικοί. Όπως κι ολόκληρη η Ένωση από τους αγενέστατους -πάντα- υπαλλήλους μέχρι το ανύπαρκτο μορφωτικό της σωματείο και τις κακόγουστες και άχρηστες εκδόσεις της…

Την ώρα που:

- το επάγγελμα έχει απορρυθμιστεί πλήρως και μπορεί να δημοσιογραφήσει ο καθένας – ικανός ή μή

- οι εργοδότες είναι ανεξέλεγκτοι και δεν έχουν κανέναν έλεγχο από τις αρχές και καμία επικοινωνία με την Ένωση

- οι εξελίξεις στο χώρο (internet, social media, iptv, digital tv, newsroom integration) είναι καταιγιστικές

- η οικονομία της χώρας και το ασφαλιστικό είναι υπό κατάρρευση

τα μέλη όλων των παρατάξεων του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ επί 7 (εφτά) μήνες παίζουν κρυφτό και κλεφτοπόλεμο μεταξύ τους για το αν ο Πάνος Σόμπολος θα περατώσει ευδοκίμως την καριέρα του ως πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, αν θα πέσει το “κάστρο” στα χέρια των “Νταβανελλοτρίμηδων” ή αν θα υπάρξει και πάλι η μεγάλη συνεργασία ΚΚΕ – ΣΥΝ, έστω και σε επίπεδο δημοσιογράφων. Καυγάς καφενείου δηλαδή για θέματα του… κώλου, ενώ:

- εκατοντάδες νέα παιδιά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από εργοδότες που πληρώνουν 300 ευρώ μαύρα ή 500 ευρώ με δελτίο παροχής υπηρεσιών ή δεν πληρώνουν και τίποτα με το πρόσχημα της πρακτικής εκπαιδευσης

- δεκάδες δημοσιογράφοι με χρόνια προϋπηρεσίας απολύονται κάθε μήνα από μεγάλα συγκροτήματα με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης και των περικοπών

- η όποια δύναμη είχε στο παρελθόν το Σωματείο έχει εξανεμιστεί και κανείς πλέον δεν την υπολογίζει σαν σοβαρό εταίρο και συνομιλητή

Αντί δηλαδή η ΕΣΗΕΑ να διεκδικεί σήμερα:

- την κατάργηση του τέρατος του Δελτίου παροχής υπηρεσιών

- την άμεση ασφάλιση και ένταξη όσων εργάζονται σε portals και ηλεκτρονικές υπηρεσίες στους κόλπους της

- την ασφάλιση από την πρώτη μέρα στο ΤΣΠΕΑΘ όσων προσλαμβάνονται ως δημοσιογράφοι

- την αναγνώριση του επαγγέλματος και των επαγγελματικών δικαιωμάτων όσων σπουδάζουν δημοσιογραφία

- τον έλεγχο και την αξιολόγηση των εκατοντάδων εργαστηρίων, ΙΕΚ, σχολών δι αλληλογραφίας, ΤΕΙ και ΑΕΙ που δίνουν διπλώματα και πτυχία δημοσιογραφίας

- τις καλύτερες συνθήκες εργασίας όσων τρέχουν στο ρεπορτάζ

- την επιμόρφωση των δημοσιογράφων στις νέες τεχνολογίες

- την εκκαθάριση του μητρώου της, την επένδυση των αποθεματικών της σε υπηρεσίες προς τα μέλη, την αναβάθμιση του ρόλου της και δεκάδες άλλα καίρια ζητήματα

το μόνο που διεκδικεί είναι η διατήρηση του αυτόνομου ασφαλιστικού της. Δεν λέει κανείς πως δεν είναι σημαντικό. Ωστόσο, δεν μπορεί να είναι το μοναδικό αίτημα, παρότι όλοι θέλουμε το καλό ταμείο του ΕΔΟΕΑΠ και την αξιοπρεπή σύνταξη του ΤΣΠΕΑΘ, γιατί έτσι γινόμαστε απωθητικοί προς τον κόσμο που μας θεωρεί προνομιούχους. Να διατηρήσουμε το καλό μας ταμείο, αλλά όχι εις βάρος του κοινού καλού και σίγουρα όχι εις βάρος των υπόλοιπων διεκδικήσεων μας. Γιατί έτσι πως εξελίσσεται η ΕΣΗΕΑ σε Σωματείο Συνταξιούχων, οι περισσότεροι από εμάς ούτε θα καταφέρουν να γίνουν μέλη, ώστε να βιώσουν τις παροχές του ΕΔΟΕΑΠ, ούτε φυσικά θα προλάβουν ποτέ να πάρουν σύνταξη από το ΤΣΠΕΑΘ…

Βέβαια ο λόγος που γίνεται αγώνας για το ασφαλιστικό είναι ένας… Ότι έτσι πως έχουν καταντήσει την ΕΣΗΕΑ, ο μόνος λόγος που θέλουν οι νεότεροι να γίνουν μέλη της είναι το ταμείο της. Συνεπώς, αν αυτό ενσωματωθεί στο ΙΚΑ και εκλείψει δεν θα καίγεταί κανείς να γίνει μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών και συνεπώς τέλος τα προεδρεία και οι τίτλοι….

Γι αυτό κύριοι σοβαρευτείτε, σε όποια παράταξη κι αν ανήκετε και:

- προκηρύξτε άμεσα εκλογές για την ανάδειξη αγωνιστικού προεδρείου στην ΕΣΗΕΑ

- διαφυλάξτε το κύρος της Ένωσης εκκαθαρίζοντας άμεσα το μητρώο από εκδότες, κομιστές, εκβιαστές, εμπόρους, λογιστές κλπ

- κάντε την Ένωση πραγματικό σωματείο προσφέροντας σεμινάρια, υποτροφίες, εκπαιδευτικά προγράμματα, νομικούς συμβούλους, σεμινάρια, συνέδρια και εκδηλώσεις. Δόξα τω Θεώ, αρκετά εκατομμύρια μας παραχωρεί ο ελληνικός λαός με το αγγελιόσημο.

- γίνετε επιτέλους πρωτοπόροι. Μη φοβάστε το internet και τις ενοποιημένες αίθουσες σύνταξης. Βγείτε μπροστά και δημιουργήστε εσείς τους κανόνες για να αποβάλλουμε από το χώρο εκβιαστές – bloggers και λαμόγια που παραδημοσιογραφούν εκμεταλλευόμενα την ανυπαρξία σας.

Εκτός κι αν σας εμπνέει η εικόνα της χθεσινής απεργίας με τους 150 νοματαίους μαζί με τους τεχνικούς της ΕΤΙΤΑ και τους φωτογράφους της ΕΦΕ και οι συνελεύσεις στο ΤΑΕ-ΚΒΟ-ΝΤΟ με τους 200 συνταξιούχους και τους 50 περαστικούς. Αν αυτή είναι η ένωση που ονειρεύστε ενημερώστε μας να καταθέσουμε τις ταυτότητες μας. Ξεφτίλες…

Οι «οίκοι» και το χάλι μας

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Καταστροφή, πείνα, χρεωκοπία, ανασκολοπισμός, δυστυχία και απομόνωση. Κάπως έτσι ζωγραφίζουν το μέλλον της Ελλάδας τα κοράκια του νεοφιλελευθερισμού, οι εν Ελλάδι κήνσορές τους και οι διεθνείς θεματοφύλακές τους. Οι γνωστοί απατεώνες με τα κοστούμια, δηλαδή, που «αιματοκύλησαν» τις διεθνής αγορές αρχικά με τη φούσκα των χρηματιστηρίων και στη συνέχεια με τον σεισμό στα παράγωγα των ακινήτων.

Βγαίνουν οι διάφοροι «οίκοι», οι ίδιοι που χειροκροτούσαν την Ιρλανδία για το… οικονομικό της θαύμα και το Ντουμπάι για τις επενδύσεις του, και υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Είναι προφανές το παιχνίδι που κάνουν με τα κρατικά ομόλογα και τα δισεκατομμύρια που τζιράρουν, ανεξέλεγκτοι, με τον τρόπο αυτό. Μόνον οι αφελείς, οι Πρετεντέρηδες και ο Μητσοτάκης δεν θέλουν να το δουν και να το παραδεχτούν.

Έχουν άδικο λοιπόν οι κοστουμάτοι ληστές για τα χάλια μας; Σίγουρα όχι. Δεν είναι αυτό όμως το ζητούμενο. Το πρόβλημα είναι πως αναγνωρίζουν ως λύση έναν ξεπερασμένο από την ιστορία, την οικονομική θεωρία και την πραγματικότητα, Θατσερικό ή ρεπουμπλικάνικο μονόδρομο. Οποιαδήποτε άλλη πρόταση πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων διότι δε βολεύει την ελίτ, δηλαδή τους ίδιους και τους χρηματοδότες τους.

Αυτό που παραμένει δυσνόητο είναι το γιατί κάποιοι χειροκροτούν χαιρέκακα κάθε δυσμενές σχόλιο που γίνεται για την ελληνική οικονομία στον ιδιότυπο αυτό πόλεμο που μας κήρυξαν οι διεθνείς τζογαδόροι. Δεν ομιλώ για την ανόητη κόντρα περί παγώματος ή όχι των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, κάτι που ούτως ή άλλως δε λέει απολύτως τίποτα.(Ούτε στον υπάλληλο θα λείψουν τα 5 ευρώ το μήνα, ούτε το κράτος θα λύσει το πρόβλημά του αν του τα στερήσει). Μιλάω για τις φωνές που μπλοκάρουν αντί να βοηθούν τις δομικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε όλη την λειτουργία του κράτους και των φορέων του, αλλά και τις αλλαγές που πρέπει να συντελεστούν στην Παιδεία και τη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης. Αλλαγές που θα αποτελέσουν τα θεμέλια πάνω στα οποία θα στηθεί η νέα Ελληνική οικονομία.

Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Ήταν ανέκαθεν και παραμένει πρωτίστως πολιτικό. Καμιά «αγορά» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική οικονομία. Καμιά «αγορά» δε μπορεί να βάλει τάξη στο χάος. Καμιά «αγορά» δε μπορεί να υποκαταστήσει τις κυβερνήσεις, να ανοίξει τα σχολεία, να μαζέψει τους φόρους, να λειτουργήσει τα νοσοκομεία, να δώσει τις συντάξεις.

Μάλλον δεν μπορούμε να διαολοστείλουμε τα γιαπάκια της κάθε «Standard & Ρoor΄s» και κατά πάσα πιθανότητα, αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τα εφεύρουμε για να αναγκαστούμε να βάλουμε κάποτε σε τάξη αυτή την απίστευτη χώρα. Άλλο όμως αυτό και άλλο να βγαίνουν φυλλάδες, κάποια δελτία «ειδήσεων», οικονομικοί συντάκτες που νομίζουν ότι έγιναν αναλυτές των F.T. και μερικοί ανόητοι βουλευτές, σχεδόν πανηγυρίζοντας διότι μας καταχερίζουν οι «αγορές».

Αν εξαιρέσουμε την Αλέκα, τις… «συνιστώσες» του Σύριζα και κάποιους αμετανόητους παλαιολιθικούς ΠΑΣΟΚους, όλοι οι υπόλοιποι έχουν πειστεί ότι όπως και αν τις ονομάσουμε, «μεταρρυθμίσεις» όπως τις έλεγε ο Καραμανλής ή «ανατροπές» όπως τις λέει ο Παπανδρέου, οι δομικές αλλαγές στο κράτος και την κοινωνία πρέπει να γίνουν άμεσα. Πρέπει επιτέλους αυτή η χώρα να αρχίσει πάλι να παράγει και κάποια προϊόντα εκτός από υπηρεσίες, λαμόγια και δείκτες. Πρέπει να επανεπενδύσει στα παιδιά της, στους ανθρώπους της. Ας συνεργαστούμε, επιτέλους, όλοι σ' αυτό και όταν το πετύχουμε συνεχίζουμε να βγάζουμε τα ματάκια μας και να διαφωνούμε για τα πάντα επειδή τα επιχειρεί ο πολιτικός αντίπαλος. Για το μέλλον μας είμαστε υπεύθυνοι εμείς και όχι οι «οίκοι».

photo: flickr by CAZZIE321

Το μέλλον που παρήλθε

Από τη Θεά Τσαούσα

Τελευταία, με κουράζει πολύ η βαριά φορεσιά της Ελληνίδας.

Ξέρετε, της γυναίκας που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, έστησε τη ζωή της εδώ σε κάθε τομέα, και εγκλωβίστηκε στη χειρότερη χώρα του Δυτικού κόσμου.

Βαριά η φορεσιά που μου έδωσες ρε μάνα, και λάθος μου που ενώ το κατάλαβα νωρίς, δεν την έβγαλα από πάνω μου.

Είχα την τρελή ελπίδα, ότι στο μέλλον θα ελαφρύνει.

Αλλά ποιο μέλλον;

Το μέλλον της Ελλάδας, είναι ήδη παρελθόν.

Το χρησιμοποίησαν πριν την ώρα του, οι ίδιοι οι Έλληνες.

Το δάγκωσαν, το τραβολόγησαν, το πάτησαν, το δάνεισαν, το έκλεψαν, και το παρέδωσαν κουφάρι σήμερα, το 2009.

Το 2009 θα είναι έτος μνήμης του μέλλοντος μας.

Γιατί ο Έλληνας είναι πολύ μεγάλος μαλάκας. Καλλιτέχνης μαλάκας.

Γεννημένος looser, ανόητος, απολίτιστος, ξερόλας, άπληστος, ιδιοτελής, αυτοκαταστροφικός, και κυρίως παλιοκαριόλης.

Μην το πιάσω από το 1.000 μ.Χ το θέμα, ούτε από τη μεταπολίτευση.

Θα το πιάσω από το 2004 που ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία τη διακυβέρνηση της χώρας.

Λαμόγια-ξελαμόγια τα στελέχη του παλιού ΠΑΣΟΚ, παρέδωσαν τη χώρα με Ολυμπιακούς αγώνες και με ανοδικό δείκτη ανάπτυξης.

Ήρθαν οι γραβάτες της Δεξιάς και αντί να αξιοποιήσουν ό,τι καλό, και να καθαρίσουν, έστω στον βαθμό που γινόταν τη σαπίλα, έγιναν οι ίδιοι σαπίλα.

Κι ερχόμαστε σήμερα, το 2009, με ένα νέο κατά 50%, ΠΑΣΟΚ, στη διακυβέρνηση της χώρας.

Γι αυτό το 50% εγώ το ψήφισα και για τον Γιώργο Παπανδρέου φυσικά, τον οποίο θεωρώ τον τελευταίο άνθρωπο στην Ελλάδα που θα είχε λόγους να βυθιστεί στη νιρβάνα της εξουσίας και να κάνει τη χώρα μπουρδέλο.

Θα πεις, μπουρδέλο την παρέλαβε, το αρτιότερο μπουρδέλο της Ευρώπης, μην πω και του τρίτου κόσμου.

Τα σκουλήκια της Δεξιάς που κατάντησαν την Ελλάδα όπως την κατάντησαν, ΠΑΝΤΑ με την ανοχή του μαλάκα Έλληνα πολίτη, μάζεψαν τα κωλόχαρτα τους και πήγαν σπίτια τους, και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Έβγαλαν και νέο πρόεδρο, για να ξανακερδίσουν λέει τις εκλογές.

Στα αρχίδια τους, τσίπα, και ντροπή, και τιμωρία, δεν υπάρχει γι αυτούς τους εγκληματίες, που κανονικά θα έπρεπε να μπουν πίσω απ΄ τα κάγκελα.

Με πρώτο και καλύτερο τον πεντάχρηστο Καραμανλή, τον ανίκανο σαπιοκοιλιά μέσα κι έξω, που έριξε τη χαριστική βολή στην πατρίδα του, που μόνο έτσι δεν την αισθάνεται.

Κι όμως, όλοι αυτοί, με την ανοχή του μαλάκα του Έλληνα, θα ξαναγίνουν κάποτε κυβέρνηση.

Με την ανοχή του ζόμπι Αριστερού, του παράφρονα ακροδεξιού, του γλιτσιασμένου ακροαριστερού, του ανίκανου αντιεξουσιαστή, του δυσαρεστημένου ψηφοφόρου του ΠΑΣΟΚ που δεν διόρισε το γαμιοπαίδι του στο Δημόσιο, και φυσικά του λιμάρη μικροαστού που δεν έχει βρακί στον κώλο του να βάλει, αλλά θέλοντας να ταυτιστεί με το κεφάλαιο έστω και ως τσιμπούρι του, ψηφίζει Δεξιά.

2009.

Με το μέλλον παρελθόν, καλείται μια κυβέρνηση να κάνει το μπουρδέλο, σπίτι για οικογένεια με παιδιά.

Να πετάξει έξω τα στρώματα και τις καπότες, τα ξεραμένα σπέρματα στους τοίχους και τα δάπεδα.

Να ανοίξει τα παράθυρα, να βάψει τοίχους, να φέρει έπιπλα, βιβλία και παιχνίδια.

Κι ας πούμε, ότι αυτό με δουλειά γίνεται.

Αυτό που δεν γίνεται, και δύσκολα θα καταφέρει η κυβέρνηση, είναι να βγάλει έξω τις πουτάνες.

Πουτάνες με ανοιχτά τα πόδια και κλειστά μυαλά, που κάνουν τα πάντα για να παραμείνει το μπουρδέλο ως έχει.

Επειδή κάποιες δεν ξέρουν να ζουν έξω από το μπουρδέλο, και κάποιες, επειδή από αυτό πληρώνονται.

Δουλεύουν στο μπουρδέλο, πώς το λένε, αυτή είναι η δουλειά τους.

Πουτάνες της Νέας Δημοκρατίας, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και οι μικρότερες, που δεν αξίζει να αναφέρω.

Πουτάνες που έχουν τον Έλληνα πελάτη πιασμένο από τα αρχίδια και με 10 Ευρώ του δίνουν μέχρι κώλο.

Για να ξαναπάει, και να ξαναπάει.

Καλώς ή κακώς παλιομαλάκα Έλληνα, το μπουρδέλο νοικιάστηκε και θέλει να αλλάξει χρήση.

Επιβάλλεται να αλλάξει χρήση.

Για σένα μαλάκα φτιάχνεται, για να μένεις σε σπίτι.

Και οι πουτάνες δεν φεύγουν, και έχουν το κομπόδεμα κρυμμένο βαθιά στο μουνί τους, και σου΄ρθε μια κυβέρνηση που δεν έχει άλλη επιλογή από το να σε βάλει σε σπίτι.

Δεν έχει άλλη επιλογή, είναι μονόδρομος, πάρτο χαμπάρι, αλλά με σένα ρε καριόλη και τις φίλες σου τις καραπουτανάρες που φάγατε το μέλλον σε γαμήσια, δεν θα καταφέρει τίποτα.

Δεν θέλεις να πληρώσεις φόρους, θέλεις να πληρώνουν οι άλλοι όμως, δεν θέλεις μείωση μισθού, δεν θέλεις ούτε την εκπτωτική κάρτα στους ανέργους. Το κουπόνι όπως το λες, ρε βλάκα.

Δεν θέλεις να χάσεις τη δουλειά σου στο Δημόσιο, δεν θέλεις όμως άλλους στο Δημόσιο, δεν θες να βγεις αργά στη συνταξη, δεν θέλεις να πληρώνεις τα ταμεία, προσλαμβάνεις υπαλλήλους με μπλοκάκι, πας και δουλεύεις με μπλοκάκι, διαμαρτύρεσαι για τις τράπεζες αλλά είσαι ο καλύτερος πελάτης τους, να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα και η δικιά σου να γεννήσει τρίδυμα.

Να μην καίγεται η Αθήνα, αλλά να μην κουνιούνται οι μπάτσοι, να μην κοστίζει ο καφές 5 Ευρώ αλλά να τρέχεις να τον πίνεις, να μη γίνονται σκάνδαλα αλλά να τα ανέχεσαι σαν κότα, και να μιλάς....να μιλάς.....να μιλάς...ώρες ατέλειωτες για το πώς θα βελτιωθεί η ζωή σου.

Βιβλιοθήκες ολόκληρες στο τραπέζι, στα blogs, στις εφημερίδες, λέξεις, μακρόσυρτες φράσεις, αριστερές παπαρολογίες επί παπαρολογιών, αντίσταση, αντίδραση, αντίληψη μικρή.

Το μόνο που δεν σκέφτεσαι, είναι πως δεν σε βλέπουν οι άλλοι σκουλήκι, αλλά σκουλήκι αισθάνεσαι εσύ και το δηλώνεις.

Από βδομάδα η κυβέρνηση θα κληθεί να πάρει σημαντικές αποφάσεις για το μπουρδέλο και θα ζητήσει συναίνεση από τις πουτάνες.

Δυο τρίχες απ΄το πράμα τους θα πάρει.

Τίποτα, τίποτα δεν θα γίνει μαλάκα Έλληνα, θα μείνεις για πάντα στο μπουρδέλο.

Δεν έχεις μέλλον, το΄παμε, το μέλλον σου παρήλθε.

ΥΓ.

-Δώστε φράγκα στους άνεργους και όχι εκπτωτική κάρτα, οι πουτάνες θέλουν καινούργια βρακιά.

-Μειώστε το κόστος στα σηματάκια των αυτοκινήτων, γιατί ο μαλάκας ο Έλληνας φόρους δεν πληρώνει.

Προτιμά να πάρει καινούργιο αυτοκίνητο με 12.000 Ευρώ, παρά να δώσει 350 Ευρώ να γίνει το μπουρδέλο σπίτι.

-Ή βάλτε μια βόμβα μεγατόνων να εξαφανιστεί αυτή η χώρα από τον χάρτη.

Για να συντομεύουμε.

ΥΓ. 2
Τα καταλύματα στα χειμερινά θέρετρα για τις γιορτές που έρχονται, θα έχουν πληρότητα 95%. Κάτι ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου όταν έλεγε "Λεφτά υπάρχουν".

Από το μέλλον που παρήλθε υπάρχουν, αυτή είναι η διαφορά.

Όταν ο Γιώργος έγινε Ανδρέας...

Παραείναι... ΠΑΣΟΚικό για τα μέτρα του blog το παρακάτω κείμενο, αλλά νιώθω οτι το χρωστάμε στο Γιώργο μετά το κράξιμο που του έχουμε ρίξει επειδή "ψυχανεμιζόμασταν" οτι θα "έστριβε" από το δρόμο που είχε δείξει προεκλογικά. Οι Πρετεντέρηδες - γιουσουφάκια των τραπεζών που είναι τα πραγματικά αφεντικά των υπερχρεωμένων ΜΜΕ, κατάπιαν για άλλη μια φορά τη γλώσσα τους μη μπορώντας να καταλάβουν πώς και γατί Γιώργος δεν προσκύνησε την εικόνα του άγριου νεοφιλελευθερισμού στην ιερά εξέταση της Συνόδου Κορυφής. Πώς να το καταλάβετε αγάπες μου όντας γονυπετείς και π__θυλάζουσες μια ζωή;
Υ.Γ. Δεν πανηγυρίζω, ούτε προεξοφλώ "νίκη" Γιώργου στον πόλεμο. Το mega με κάνει έξαλλο και αντιδρώ με... γραπτές μολότωφ.
Γ.Γ.

Γράφει η "πράσινη γάτα"
Ο ανταποκριτής του Μέγκα στις Βρυξέλλες, Μ. Σπινθουράκης, υπέπεσε χθες βράδυ σε γλωσσικό ολίσθημα: είπε τον Γιώργο, Ανδρέα Παπανδρέου. Το λάθος διορθώθηκε αμέσως, ίσως όμως δεν θα έπρεπε να διορθωθεί: γιατί ο Γιώργος κινήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής με το θάρρος και τη μαεστρία του Ανδρέα. Και κατάφερε να ενταφιάσει τα ιρλανδικά σενάρια για την Ελλάδα, αποσπώντας τελικά και πλήθος δηλώσεων υποστήριξης από τους Ευρωπαίους στην πολιτική του. Και όλα αυτά, ενώ η χώρα βρισκόταν στο εδώλιο ως κατά συρροήν δημοσιονομικός παραβάτης και οι αγορές από κοινού με τους περισσότερους ηγέτες πίεζαν εξοντωτικά για δήλωση υποταγής στα κελεύσματα για οριστική εγκατάλειψη των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΠΑΣΟΚ. Πού' σαι Ανδρέα να τον δεις...

Επιτέλους, συγκρουσθείτε!

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Είναι βαθύτατα ενοχλητικό να ψηφίζουν οι πολίτες μια κυβέρνηση για το πρόγραμμά της, τις εξαγγελίες της και τα οράματά της και τελικά να κάνει κουμάντο ο Τρισέ, μερικοί γιάπηδες από οικονομικούς οίκους - οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω έχουν την απόλυτη ευθύνη που οι αγορές έγιναν… «οίκοι» – και το επιτελείο του Mega!

Δεν μπορώ να ρίξω την ευθύνη σε κανέναν από τους παραπάνω. Ούτε στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ούτε στα dealing room, ούτε στον – «δε μπορώ να καταλάβω» - Καψή. Την ευθύνη την έχει εξ ολοκλήρου η κυβέρνηση. Και φυσικά μιλάω για τη νεοεκλεγείσα και όχι την προηγούμενη, την προπροηγούμενη ή αυτή του Τρικούπη στις οποίες προσπαθούν όλοι να μοιράσουν τα βάρη.

Εντάξει, το καταλάβαμε ότι αλλιώς τα περιμένατε κι αλλιώς σας ήρθαν. Κακώς! Οφείλατε να είχατε πλήρη εικόνα. Αλλά και πάλι, δε διάβασα καμιά υποσημείωση στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ που να λέει, για παράδειγμα, ότι η αναδιανομή του πλούτου θα γίνει αν μας αφήσει η φράου Μέρκελ, ο Αλμούνια και η Τρέμη. Έτσι, δε βρίσκω καμιά δικαιολογία γιατί να αλλάξουμε ρότα και από το «θα πληρώσουν οι έχοντες» να πάμε στο «δεν θα πληρωθούν δώρο Πάσχα και επίδομα άδειας οι εργαζόμενοι». Ποια είναι τα δομικά προβλήματα της οικονομίας τα οποία λύνουμε με αυτόν τον τρόπο και ποιες οι διαφορετικές πολιτικές από τις νεοφιλελεύθερες;

Η κυβέρνηση ζητάει - και όπως όλα δείχνουν θα το ζητήσει και πιο επίσημα σε συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών – ευρεία συναίνεση για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που έβαλαν τη χώρα στην εντατική. Ορθώς θα πράξει, αν και όλοι ξέρουν ότι αυτό είναι χαμένος κόπος καθώς το ΚΚΕ θα άδει τη Διεθνή, ο Τσίπρας θα ψάχνει ατάκες από ροκ τραγουδάκια, ο Καρατζαφέρης θα ανησυχεί για την πολυκατοικία και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν πια εντελώς αντίθετη οικονομική θεώρηση των πραγμάτων.

Άρα, ήρθε επιτέλους η ώρα να σταματήσει ο Πρωθυπουργός να κάνει τον Μικρούτσικο στο ριάλιτι «υπουργικό συμβούλιο» και να πιάσει δουλειά. Να αφήσουν τις ατέρμονες ακαδημαϊκές συζητήσεις περί crisis management πίνοντας πικρό πράσινο τσάι και διαβάζοντας ενδιαφέροντα βιογραφικά και να αρχίσουν το τρέξιμο γιατί μας έχει πάρει από κάτω μέχρι και η Ζουαζιλάνδη που λέει και ο Τράγκας.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δε μπορεί κάνει στροφή σε εξηντακάτι μέρες από την πολιτική για την οποία την ψήφισαν οι πολίτες. Ο Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό ότι έχει μια άλλη συνταγή από την πεπατημένη και ένα άλλο όραμα για τη χώρα. Πού είναι; Μην πέσει στην παγίδα των «αγορών». Πριν φτάσουμε στο σημείο να μειώσουμε τους μισθούς ή να κόψουμε τα δώρα υπάρχουν πολλά άλλα που μπορούν να γίνουν για το νοικοκύρεμα.

Έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους (κανείς δεν ξέρει πόσους ακριβώς), αλλά το δημόσιο λειτουργεί με τα παιδιά των stage. Έχουμε χιλιάδες εκπαιδευτικούς αλλά όχι στις σχολικές αίθουσες. Έχουμε χιλιάδες γιατρούς και νοσηλευτές αλλά όχι στα νοσοκομεία. Έχουμε χιλιάδες αστυνομικούς αλλά όχι στους δρόμους. Τι κάνει η κυβέρνηση για αυτό; Ό,τι και οι προηγούμενες: Ανακοίνωσε ότι θα προσλάβει κι άλλους! Φόρους πληρώνουν μόνο οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί και τα Ταμεία μόνο οι «βλάκες». Έχουμε δεκάδες οργανισμούς που μπορούν να γίνουν ένας (ΕΘΕΛ, ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ,ΜΕΤΡΟ κτλ) και πολλούς άλλους που μπορούν να καταργηθούν. Στις εφορίες και τις πολεοδομίες κυκλοφορεί πιο πολύ μαύρο χρήμα απ όσο το ΑΕΠ και οι κυβερνήσεις τι κάνουν; Επιτροπές για να τα συζητήσουν!

Η λίστα είναι ατέλειωτη, ο χρόνος όμως μας τελείωσε, μαζί με τα δανεικά. Όχι στις ίδιες αποτυχημένες συνταγές για να μη στεναχωρήσουμε ούτε τους βολεμένους κηφήνες, ούτε τα γιαπάκια του νεοφιλελευθερισμού.

Ο Γιώργος πρέπει να σπάσει αυγά και όχι να τα σπάσει με την κοινωνία.

photo: flickr by Yury Trofimov

Προσαγωγές

Ζωγραφίζει ο Πιτσιρίκος

Έχει δίκιο ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όταν θεωρεί νόμιμες τις μαζικές προσαγωγές διαδηλωτών;

Ο κ. Χρυσοχοΐδης έχει δίκιο. Όλες οι προσαγωγές είναι δικαιολογημένες. Όλοι οι Έλληνες έχουμε κάνει κάτι παράνομο, οπότε, αν αποφασίσει η αστυνομία την προσαγωγή μας, δεν θα πρέπει να διαμαρτυρόμαστε. Όλοι αυτοί που προσήχθησαν κάτι παράνομο θα είχαν κάνει – ίσως όχι την ημέρα της προσαγωγής τους, αλλά στο παρελθόν σίγουρα θα είχαν παρανομήσει. Ακόμα κι αν δεν έχουν παρανομήσει μέχρι σήμερα, θα παρανομήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον. Άρα, οι προσαγωγές είναι νόμιμες.

Μιχαλάκη , οχι στα βαθειά παιδί μου…

from Εξομολογήσεις Κανιβάλων by SykoFantiS Bastoyni

Κύριε Χρυσοχοΐδη μου, δεν αντιλέγω, να σε συλλαμβάνουν, να σε προσαγάγουν, να σε ανακρίνουν, να σε φακελώνουν, να σου κάνουν έλεγχο DNA και αποτυπωμάτων παρά τη θέλησή σου αν σε θεωρούν ύποπτο.

Όμως μην τα θέμε όλα δικά μας. Πρέπει να ισχύσει ό,τι ισχύει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

Αν σε συλλάβουν, σου πάρουν με το ζόρι αίμα και αποτυπώματα, σε διασύρουν σε γνωστούς και φίλους, σου αναστατώσουν την οικογένεια, σου φερθούν σαν σε εγκληματία και στο τέλος αποδειχθεί πως δεν είχες καμία σχέση με μπαχαλάκιδες, κουκουλοφόρους κλπ να σου επιδικάζει το δικαστήριο 10 μύρια αποζημίωση και να τιμωρεί την υπηρεσία που σου φέρθηκε έτσι .

Αλλιώς κύριε Χρυσοχοΐδη δεν σας θέλαμε, είχαμε και τον Πολύδωρα και μας έλεγε για την Γράνα.

Της πατρίδας μου η σημαία

grbloopers.blogspot.com

Ποταμό δακρύων χύνουν οι πατριώτες που βλέπουν την σημαία της πατρίδας μας να καίγεται ή να υποστέλλεται από κάτι τσόγλανους με μαντίλες.

Υποκριτές…υποκριτές!

Αυτή είναι η τύχη των εθνικών συμβόλων όταν καταντήσουν πολιτικά σύμβολα.

Αν την γλυτώσουν από τον αέρα που φυσά δυνατά στο Αιγαίο, καίγονται στο Σύνταγμα.

Η σημαία της πατρίδας μου, ενδεχομένως, θα αποκτήσει και πάλι κάποια συμβολική αξία, στο βαθμό που πάψετε να την ανεμίζετε ως πολιτικό σύμβολο, ως σύμβολο ευκαιρίας ή στα γήπεδα.

Εσείς που πολιτικοποιήσατε την ιδέα του έθνους, είστε οι πραγματικοί εμπρηστές αυτού του συμβόλου, καθώς το καταστήσατε έμβλημα πολιτικού διαχωρισμού και σύμβολο αποκλεισμού.

Εσείς οι ίδιοι σπεύδετε σήμερα να ψευδο-πολιτικοποιήσετε τα όποια επεισόδια και να τα αναγάγετε σε απειλές κατά της οικονομίας, της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Δημιουργείτε συμβολικά μονίμως εχθρούς ( εσωτερικούς και εξωτερικούς) για να υπάρξετε πολιτικά και ίσως κοινωνικά.

Η σημαία μας είναι για εσάς προέκταση της βαρβαρότητας σας και όχι το σύμβολο φαντασιακής ενότητας του έθνους. Με την έννοια αυτή δεν θα πρέπει να σας εκπλήσσει που κάποιοι, εξίσου συμβολικά, την καίνε.

Το κακό είναι ότι σε αυτή την συμβολική αντιπαράθεση χάνεται η πολιτικότητα και κυριαρχεί το «ιερό πάθος», όσων δεν έμαθαν ποτέ ότι το άτιμο το πάθος θα έπρεπε αλλού να διοχετεύεται δημιουργικά και όχι σε συμβολικές σκιαμαχίες!

Όσες λιγότερες σημαίες ανεμίζουν σήμερα σε μια χώρα, τόσες περισσότερες ευκαιρίες υπάρχουν για απο-εμπορευματοποίηση και αποπολιτικοποίηση της εθνικής ταυτότητας. Για ανάπτυξη, δηλαδή, μιας σύγχρονης αστικής πολιτικής κουλτούρας, εντός της οποίας θα καλλιεργείται η έννοια του εθνικού συμφέροντος, παράλληλα με το κοινωνικό και το ατομικό. Αυτή η κουλτούρα αποδείχθηκε ιστορικά ότι υποστηρίζει την κοινωνική συνοχή και αντιμάχεται τα διάφορα είδη αποκλεισμού και νομιμοποιημένης διαφθοράς.

Δ.Γ.

Κρεσέντο παλιανθρωπιάς στο Κοινοβούλιο

Κρεσέντο παλιανθρωπιάς στο Κοινοβούλιο.

Οταν ειρωνεύεται κανείς μια καθαρίστρια, μία κυρία 50 ετών που αγωνίζεται να βγάλει το ψωμί της, ότι δεν είναι και τόσο φτωχή επειδή διαθέτει αυτοκίνητο

-το οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, αγόρασε δεύτερο χέρι με 110.000 χιλιόμετρα στο ενεργητικό του και το χρωστάει ακόμα- τότε διαπράττει παλιανθρωπιά.

Οταν περιπαίζει την προσπάθεια της κοινωνίας να εξιλεωθεί για τα καθάρματα που βιτριόλισαν την κυρία Κούνεβα με ένα τριάρι -προτείνοντας μια «γκαρσονιέρα» (και πολύ τής είναι), τότε διαπράττει παλιανθρωπιά.

Οταν βλέπει τη «σωτηρία της πατρίδας» στην περικοπή και το πάγωμα των μισθών για τους εργαζόμενους, προκειμένου να διατηρήσουν τα κέρδη τους οι Τράπεζες και οι Δυνατοί, τότε εκτός από ακροδεξιά δημαγωγία, διαπράττει και παλιανθρωπιά.

Οταν δηλώνει μέσα στο Κοινοβούλιο ότι ένα άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα, εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει «κόκκινο φωτάκι» στην πόρτα του, τότε διαπράττει παλιανθρωπιά.

Ο κ. Καρατζαφέρης!

Κατάφερε να αποδείξει μέσα σε τρεις μέρες σε όσους ακόμα εθελοτυφλούν ότι δεν μπορεί να 'ναι κανείς φασίστας, χωρίς να μετέρχεται παλιανθρωπιές...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 5.ΧΙΙ.2009 stathis@enet.gr

Όλοι ένοχοι απέναντι στους νέους

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Προσπάθησα να αρχίσω το κείμενο αυτό με πάνω από δέκα διαφορετικούς τρόπους. Ήθελα να γράψω για τη μαύρη επέτειο από τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη. Για τη σφαίρα του Ράμπο – ειδικού φρουρού, τις φωτιές που έκαιγαν επί μέρες στην Αθήνα, τις διαδηλώσεις και τους μαθητές, τα ΜΑΤ και τον Πάκη. Ήθελα να γράψω τι μας δίδαξε αυτή η θλιβερή ιστορία. Τι μάθαμε από αυτά και αν, σήμερα, θα τα αντιμετωπίζαμε διαφορετικά. Προσπάθησα να γράψω σαν ένας «πολίτικαλ κορέκτ» αντικειμενικός δημοσιογράφος. Και απέτυχα. Απέτυχα όχι απλά να γράψω ένα κείμενο ανεκτό, αλλά δεν μπόρεσα καν να ξεκινήσω να βάζω τις σκέψεις μου σε σειρά.

Πώς μπορείς να προσεγγίσεις «αντικειμενικά» την εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού από ένα ένστολο όργανο της συντεταγμένης πολιτείας; Πώς γίνεται «εν ονόματι του νόμου» να παίρνει κάποιος ένστολος δολοφόνος τη ζωή ενός 16χρονου; Συγνώμη, αλλά όταν το χέρι του νόμου πράττει σαν πιστολέρο της άγριας δύσης, τότε η απάντηση που θα λάβει είναι «ινδιάνικη»: φωτιά και τσεκούρι!

Όσο δε θεωρώ «λογικό» να σκοτώνει ένας ένστολος έναν πιτσιρικά, μόνο και μόνο επειδή έκανε το λάθος να πίνει καφέ στα Εξάρχεια και να τον στραβοκοιτάξει, άλλο τόσο θεωρώ παράλογο το να καεί το κέντρο της Αθήνας από μερικούς χουλιγκάνους. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον περσινό Δεκέμβρη, τα δύο αυτά γεγονότα συγχέονται. Δεν μπορείς να τα δεις απομονωμένα και να τα κρίνεις ξεχωριστά. Έχουμε δράση και αντίδραση και όπως μπορεί ακόμα και ένας μαθητής του γυμνασίου να βεβαιώσει, όσο πιο δυνατή η δράση τόσο πιο δυνατή θα είναι και η αντίδραση.

Από κει και πέρα το χάος! Σε μια υγιή αντίδραση της νεολαίας βρήκαν πεδίο δράσης «μαύρα» χουλιγκάνια, προσπάθησαν να καπελώσουν «ροζ» κομματάρχες, παράτησαν το τιμόνι ευθυνόφοβοι κυβερνήτες, έκαναν την πάπια γιαλαντζί αριστεροί, έδωσαν ρεπορτάζ «ενωμοτάρχες» δημοσιογράφοι, απολύθηκαν φωτορεπόρτερ που δημοσιοποίησαν καρέ που «δεν έπρεπε», έκλαψαν για κάποια τζάμια μίζερα «ανθρωπάκια», αδελφοποιήθηκαν ΜΑΤ και Χρυσαυγήτες, γκετοποιήθηκαν τα Εξάρχεια και πήρε ποσοστά ο Καρατζαφέρης.

Έχω σπάσει πολλές φορές τα νεύρα μου προσπαθώντας να μιλήσω με πολιτικούς και δημοσιογράφους για το πώς είδαν εκείνα τα γεγονότα. Ή εγώ πέφτω πάντα στην περίπτωση, ή αν η ηλιθιότητα είναι μια φορά ανίκητη, γίνεται εκατό όταν παντρευτεί το συντηρητισμό. Ανεξαρτήτως κόμματος, μπλέ και πράσινοι «κόκκοι» της εξουσίας επιχειρούσαν – και προσπαθούν ακόμα -να με πείσουν ότι όλα έγιναν βάση σχεδίου (!) με το επιχείρημα ότι πολύ γρήγορα τη νύχτα της δολοφονίας άρχισαν τα πρώτα επεισόδια. Σα να λέμε ότι ο Αλέξης έστησε προβοκάτσια στην έννομο τάξη δίνοντας τη ζωή του. Για τέτοια ποσοστά βλακείας μιλάμε! Και αυτοί οι άνθρωποι είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των πολιτών ή διαμορφωτές της κοινής γνώμης… Πλην όμως είναι ως φαίνεται παντελώς άσχετοι και αποκομμένοι από τη νεολαία αλλά και από την τεχνολογία και τα social media.

Εφέτος τίποτα δεν είναι ίδιο παρά μόνον ο πόνος της μάνας. Η φωτιά της κοινωνικής ανισότητας κάνει ακόμα το καζάνι να κοχλάζει και τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμα ούτε στην παιδεία, ούτε στην οικονομία, ούτε στην αστυνομία ή στην καθημερινότητα. Η περσινή έκρηξη όμως αποσυμπίεσε την οργή και έριξε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στις ενστάσεις της νέας γενιάς για τον κόσμο που θα τους παραδώσουμε. Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει: «Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου… ήταν ένα δίδαγμα για όλους μας, πού μπορεί να οδηγήσει η αυθαιρεσία… Εκφράζω ακόμη μία φορά την πίστη μου και τις ενοχές μου απέναντι στην νέα γενιά, στην οποία χρωστάμε την εξασφάλιση μιας δικαιότερης κοινωνίας», τότε νομίζω ότι η κραυγή των νέων βρήκε κάποια ώτα ευήκοα. Μένει στην Πολιτεία να αποδείξει ότι αυτά δεν είναι κούφια λόγια για να γλυτώσει μερικές μολότωφ και κάποιες τζαμαρίες.

Ο λύκος κι αν εγέρασε...

Τον αράπη κι αν τον πλένεις

το σαπούνι σου χαλάς. . .

ΛΑΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ

Γράφει ο Κώστας Γερονικολός

Τώρα που έκλεισαν οι προβολείς και καταλάγιασαν οι πανηγυρισμοί για τη μεγάλη δημοκρατική ετυμηγορία του κόσμου της συντηρητικής παράταξης, που με συντριπτική πλειοψηφία έστειλε στην ηγεσία του κόμματος της "Νέας Δημοκρατίας" τον Αντώνη Σαμαρά, είναι η ώρα πιστεύω να γίνουν κάποιες αληθινά πολιτικές εκτιμήσεις και αναλυτικές τοποθετήσεις, για το τι ακριβώς σηματοδοτεί, τόσο για το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, όσο και για το γενικότερα μεταπολιτευτικό σύστημα, η ψήφος των οπαδών της.

Σε όσους έζησαν ή έχουν διαβάσει την προδικτατορική πολιτική ιστορία του τόπου μας, είναι γνωστό ότι μέχρι την 21η Απριλίου 1967, η συντηρητική παράταξη, που τότε εμφανιζόταν ως ΕΡΕ και προηγουμένως ως Λαϊκό Κόμμα, με υπερηφάνεια υπογράμμιζε πως ήταν ένα σκληρό Δεξιό μόρφωμα, με κύρια ιδεολογία τον αντικομουνισμό, τον φιλομοναρχισμό, την άρνηση κάθε προοδευτικής ιδέας κι αυτού ακόμα του αστικού φιλελευθερισμού και την αρχή του κρατισμού στην οικονομία, με την παράδοση του εθνικού πλούτου σε μια στενή ομάδα φίλων βιομηχάνων ή εφοπλιστών. Το Παλάτι και το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο είχε αναθέσει το ρόλο του διεκπεραιωτή αυτής της πολιτικής στον Κωνσταντίνο Καραμανλή -τον μετέπειτα "Εθνάρχη"- και προς βοήθεια του στόχου και του έργου του τον "προίκισε" με συμμορίες παρακρατικών οργανώσεων, που κάλυπταν κάθε γωνιά της Επικράτειας, καθώς και μηχανισμούς "ημετέρων" στη Δικαιοσύνη, στα Σώματα Ασφαλείας και στο Στρατό, που με την απειλή της βίας, εξασφάλιζαν τη συνέχιση του ιδιότυπου καθεστώτος. Μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Κι όλα κυλούσαν καλά κι ωραία, ώσπου η συμμορία, που διατηρούσαν στις Ένοπλες Δυνάμεις, αυτονομήθηκε και με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ανέλαβε αυτή, αντί γι αυτούς την εξουσία, με τη βοήθεια και κάποιων "περίεργων" αμερικάνων.

Ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης" ντε- που ζούσε αυτοεξόριστος, τότε, στο Παρίσι, όχι μόνο δεν καταδίκασε την επιβολή του δικτατορικού καθεστώτος, αλλά και κατηγόρησε τον Γεώργιο Παπανδρέου, ως τον υπεύθυνο, επειδή μαζί με το γιό του Ανδρέα είχαν συμπτύξει λαϊκομετωπική συμμαχία με τους κομμουνιστές. . .

Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών, των οπαδών και των ψηφοφόρων της συντηρητικής παράταξης αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή τους δικτάτορες, που θεωρούσε σάρκα εκ της σαρκός της και αποτέλεσε τον μόνο και κύριο αιμοδότη της στελέχωσης του δικτατορικού καθεστώτος. Όχι μόνο σε κυβερνητικές θέσεις, διορισμένους δημάρχους και κοινοτάρχες, αλλά μέχρι και σε συμβούλια εξωραϊστικών συλλόγων και φιλόπτωχων ταμείων!. . .

Γνωρίζω και σήμερα Νεοδημοκράτες, που κάθε 21η Απριλίου σημαιοστολίζουν το σπίτι τους και αναπολούν τις «καλές ημέρες της επανάστασης», όχι βέβαια του 1821, αλλά του χουντικού πραξικοπήματος. Και δεν είναι λίγοι. . .

Βέβαια, για να είμαστε αντικειμενικοί, υπήρξαν κορυφαία στελέχη της τότε ΕΡΕ, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Γιώργος Ράλλης, ο Παναγής Παπαληγούρας και πλήθος άλλων κομματικών στελεχών, αλλά και κορυφαίων ανθρώπων του πνεύματος και του πολιτισμού, που ανήκαν στη συντηρητική παράταξη και ύψωσαν το ανάστημα τους απέναντι στους τυχάρπαστους συνταγματάρχες. Και έντιμοι στρατιωτικοί που αντιστάθηκαν στην ξενόδουλη χούντα και πλήρωσαν αυτή τους την απόφαση, με βασανιστήρια, εξορίες, φυλακίσεις και στερήσεις. Κορυφαία παραδείγματα ο Μουστακλής και οι αξιωματικοί του Ναυτικού, που διοργάνωσαν το Κίνημα του 1973και τους "πούλησαν" ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης"- και ο Γλίξμπουργκ.

Τέλος πάντων, το καλοκαίρι του 1974 η χούντα κάτω από το βάρος των ανομημάτων της και την προδοσία της Κύπρου, κατέρρευσε. Αλλά κι αυτή την τελευταία στιγμή, λειτουργώντας καθεστωτικά, έφεραν από το Παρίσι και ανέθεσαν τις τύχες της χώρας, στον άνθρωπο που πριν λίγα χρόνια ήταν ο αρχηγός τους. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή -τον "εθνάρχη".

Από κει και πέρα αρχίζει η μεγάλη "Οδύσσεια" των αγνών εθνικοφρόνων, αντικομουνιστών, δεξιών ψηφοφόρων και οπαδών της συντηρητικής παράταξης. Ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης", για να μην ξεχνιόμαστε- όχι μόνο αλλάζει την ονομασία της ηρωικής και πατριωτικής ΕΡΕ, σε Νέα Δημοκρατία, αλλά και νομιμοποιεί το ΚΚΕ, με αποτέλεσμα ο "σφαγέας" Καπετάν Γιώτης -κατά κόσμον Χαρίλαος Φλωράκης- και άλλοι "κατσαπλιάδες", τύπου Λουλέ- να βρεθούν στα έδρανα της Βουλής, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Παπαληγούρας να επιδίδεται σε σοσιαλιστικού τύπου κρατικοποιήσεις Τραπεζών και μεγάλων βιομηχανιών και -το άκρον άωτον- ο υπουργός Παιδείας Ράλλης να νομιμοποιεί τη "μαλλιαρή" δημοτική γλώσσα στην εκπαίδευση.

"Εσκίσθη το καταπέτασμα του Ναού"

Τι να κάνουν, όμως; Αυτοί Δεξιοί γεννήθηκαν, Δεξιοί και θα πεθάνουν. Κι ήρθαν τα χαστούκια το ένα μετά το άλλο. Κανείς από τους ηγέτορες τους δεν τολμούσε να ομολογήσει ότι ήταν δεξιός. Κι όταν ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης"- τους εγκατέλειψε, για να εξασφαλίσει τη σιγουράτζα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ο "μελάτος" Ράλλης, παρέδωσε την εξουσία-χωρίς μια τουφεκιά- στο ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Έχει περάσει στα "ψιλά" της ιστορίας η αποκάλυψη που έχει κάνει στην αυτοβιογραφία του ο Γιώργος Ράλλης, ότι το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου του 1981, όταν επικράτησε στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, κάποιοι θερμόαιμοι του είχαν προτείνει να κηρύξει δικτατορία και τους πέταξε, όπως αναφέρει, έξω από το γραφείο του με τις κλωτσιές. Όποιος γνώρισε τον άνδρα, είναι

σίγουρος πως έτσι ακριβώς είχαν τα γεγονότα. Έχασαν, λοιπόν, οι αρειμάνιοι εθνικόφρονες, τότε, την ευκαιρία να γιορτάζουν μια α

κόμα επανάσταση και έμειναν μόνο με παρηγοριά αυτή της 21ης Απριλίου.

Το Ράλλη, μετά την εκλογική του ήττα, διαδέχθηκε ο γεφυροποιός με τη χούντα ηγέτης της Δεξιάς Ευάγγελος Αβέρωφ. Εδώ μιλούσε η φωνή του πραγματικού Δεξιού πατριώτη. Η παράταξη άστραψε και βρόντηξε. Ειδικές ομάδες δεξιών κομάντος εφόδου δημιουργήθηκαν με τις επωνυμίες "Κένταυροι" και "Ρέιτζερς" και άρχισαν να τρομοκρατούν την επαρχία. Πολιτικός καθοδηγητής ήταν ο υπαρχηγός του Αβέρωφ, Αντώνης Σαμαράς και εκτελεστικός βραχίονας ο Βασίλης Μιχαλολιάκος. (Σας θυμίζει τίποτα το δίδυμο);

Αλλά και ο Αβέρωφ δεν είχε καλύτερη τύχη απ΄ αυτή του προκατόχου του. Το κεφάλι κι αυτού στολίζει την αίθουσα τροπαίων της οικογένειας Παπανδρέου, στο Καστρί.

Βλέποντας οι βαρόνοι της Δεξιάς ότι δεν μπορούν ούτε με τα τάγματα εφόδου και τους τραμπουκισμούς να ανατρέψουν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ επιστράτευσαν τον Εφιάλτη της δημοκρατικής παράταξης. Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Πλασαρίστηκε ως ο Αντιανδρέας, που θα επαναφέρει την παράταξη στην εξουσία. "Ταραχή έπεσε στο δεξιό στράτευμα και το σανίδωμα υποχώρησε από την πίεση τη μεγάλη παρακράτους". Όμως οι πάντες πείσθηκαν και παρά τη μεγάλη φρίκη που τους προκαλούσαν τα νεοφιλελεύθερα μηνύματα του νέου αρχηγού, αλλά και η προώθηση κάποιων μυστήριων σε ηγετικές θέσεις της παράταξης, τον ακολούθησαν.

Στις εκλογές του 1985, το λαϊκό σύνθημα "καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη", αποδείχθηκε καταλυτικό. Η Δεξιά κι ο Μητσοτάκης χρεώθηκαν μια ακόμα εκλογική ήττα. Κι ο αποστάτης παρέμεινε στην ηγεσία της δεξιάς παράταξης

, που δεν έπαυε να τον θεωρεί ξένο σώμα, χάρη στην υποστήριξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον οποίο είχε στείλει σε πρόωρη συνταξιοδότηση ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης"- τυφλωμένος από το ρεβανσιστικό σύνδρομο, ήταν ο εμπνευστής των όσων ακολούθησαν. Συμμαχία Δεξιάς και ΚΚΕ, για να εκδιωχθεί ο Παπανδρέου. Αρρώστησαν οι απανταχού της χώρας Δεξιοί. Σάλεψαν τα μυαλά τους. Ακούς εκεί κυβέρνη

ση μαζί με τους κατσαπλιάδες! Έγινε κι αυτό. Και το πανηγύρισαν, γιατί γλίτωσαν από τον εφιάλτη του ΠΑΣΟΚ. Μια και καλή πίστευαν και μετά τους Κουκουέδες ήξεραν αυτοί πως θα τους λιανίσουν.

Η χαρά τους, όμως, δεν κράτησε ούτε μια τετραετία.

Το κεφάλι του Μητσοτάκη κοσμεί πλέον την αίθουσα τροπαίων στο Καστρί.

Κι ακολούθησαν άλλα πειράματα. Να ένας δικός μας. Ο Μιλτιάδης Έβερτ. Με συστάσεις. Ο πατέρας του είχε αιματοκυλήσει τους κομμουνιστές στα Δεκεμβριανά κ

αι ο ίδιος, σαν αρχιΕΚΟΦίτης, τους αριστερούς φοιτητές στα Πανεπιστήμια. Γύρω του συσπειρώθηκε ό,τι πιό δεξιό υπήρχε στην επικράτεια.

Το κεφάλι του κοσμεί την αίθουσα τροπαίων του Κώστα Σημίτη, στην Αναγνωστοπούλου 10, στο Κολωνάκι.

Κι έτσι μας προέκυψε ο Κωστάκης Καραμανλής. Καλός σαν όνομα, αλλά πολύ αριστερός, στην ιδεολογία και καλοπερασάκιας στην προσωπική του ζωή. Τι να κάνουν οι αληθινοί δεξιοί, που δεν κατόρθωσε να τους παρασύρει το ακροδεξιό ρεύμα του Καρατζαφέρη; Τον ακολούθησαν πιστά και χάρη στα ανοίγματα του προς τον Κεντρώο χώρο, πήραν, με σκληρούς αγώνες την εξουσία. Το παιδί, όμως, δεν τράβαγε, όπως θα έλεγε κι ο Μητσοτάκης. Το πριόνισμα της καρέκλας του από το Μητσοτακέϊκο, γινόταν σε καθημερινή βάση. Η οικογένεια και όλο το σύστημα που είχε στήσει απανταχού της Επικράτειας, βοούσε. Ήρθε η ώρα της Ντόρας. Και πράγματι έτσι έδειχναν τα πράγματα. Μετά τη συντριπτική ήττα, της 4ης Οκτωβρίου, και την παραίτηση του Κωστάκη

Καραμανλή, η θυγατέρα αποτελούσε την επόμενη λύση.

Και στο σημείο αυτό χάλασε το σενάριο. Ο επανεμφανιζόμενος στην κεντρική πολιτική σκηνή Αντώνης Σαμαράς και

ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποφάσισαν να διεκδικήσουν κι αυτοί την αρχηγία της παράταξης. Κι όχι μόνο α

υτό, κατό

ρθωσαν να ακυρώσουν τις επιλογές των ελεγχόμενων από το Μητσοτακέϊκο μηχανισμών και να

εξαναγκάσουν να γίνει η εκλογή του νέου αρχηγού της παράταξης από τη λαϊκή βάση του κόμματος.

Το αποτέλεσμα είχε πλέον κριθεί. Ο σκληρός πυρήνας της Δεξιάς, που ανατριχιάζει και μόνο ακούγοντας για Κεντροδεξιές και άλλα φληναφήματα, κατάλαβε ότι ήλθε πλέον η ώρα "να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση" και να εκλέξουν, για πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες, έναν πραγματικό δεξιό στην ηγεσία της παράταξης τους.

Έτσι η νίκη ήταν μονόδρομος και στα σπίτια αυτών που τα σημαιοστολίζουν κάθε 21η Απριλίου, ξαναείδαμε την περασμένη Δευτέρα πάλι την γαλανόλευκη.

Δεν πιστεύω ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα ακολουθήσει μια σκληρή δεξιά πολιτική, γιατί σε τέτοια περίπτωση θα αργήσει, αν το κατορθώσει ποτέ, να φτάσει στην εξουσία, γιατί ο σκληρός πυρήνας των δεξιών ψηφοφόρων, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών του Καρατζαφέρη, δεν ξεπερνά στην καλύτερη των περιπτώσεων το 35%, αλλά και γιατί σύντομα οι Μητσοτακικοί θα αναδιοργανωθούν και θα αρχίσουν το αγαπημένο τους παιχνίδι της υπονόμευσης.

Μέχρι τότε ο Λαός της Δεξιάς θα περιμένει το μεγάλο θαύμα ή ίσως κάποια ακόμα. . . "επανάσταση". . .

Να μην αφήσουμε τους τραμπούκους να μας αφαιρέσουν ό,τι κατακτήσαμε

Από την Αννα Δαμιανίδη

photo by flickr: stuant 63

Τετάρτη βράδυ άκουσα στη Νομική ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού και Δαφέρμου για την πολιτική βία. Ο Μανδραβέλης μίλησε για τη γλωσσική σύγχυση που ξεχειλώνει την έννοια της βίας και γεννά αληθινή βία σαν απάντηση σε όσα ονομάζονται βία. Ο Ψυχογιός είπε ότι η παιδεία και οι παραδόσεις μας καλλιεργούν θαυμασμό στη βία. Και ο Δαφέρμος ότι η βία είναι διάχυτη, υπάρχει ψυχολογική βία, εργατική, οικογενειακή...

Υστερα μίλησαν φοιτητές, αναφέρονταν με ενθουσιασμό στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για τον Δαφέρμο το Πολυτεχνείο ήταν εντελώς ειρηνική εξέγερση σε βίαιες συνθήκες. Ο Ψυχογιός υποστήριζε ότι δεν πρέπει να ζηλεύουν το Πολυτεχνείο και την έξαρσή του, έγινε μετά από μεγάλη καταπίεση. Περνούσαμε άσχημα στη χούντα, είπε. Ναι, αλλά είχαμε ελπίδες, είπε ο Δαφέρμος, και τα παιδιά χειροκρότησαν.

Αυτό με πίκρανε, ίσως επειδή ήταν και ο γιος μου στο ακροατήριο. Αυτή η φράση και η αντίδραση πιστεύω ότι είναι στη βάση μιας παρεξήγησης που ερμηνεύει και όσα συνέβησαν αργότερα.

Γιατί χειροκροτήσανε τα παιδιά; Δεν έχουν αυτά ελπίδες; Είχαμε εμείς περισσότερες; Οχι όλοι πάντως. Πολλοί πλήτταμε θανάσιμα, φωνάζαμε Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία, αλλά ψωμί υπήρχε, τους Ρόλινγκ Στόουνς θέλαμε, τα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο. Και δεν ήταν απολύτως μη βίαιο το Πολυτεχνείο, είχαμε σπάσει ένα σωρό αντικείμενα, δεν είχαμε αφήσει καρέκλα ή τραπέζι.

Αυτά σκεφτόμουνα την ώρα που μπήκανε μέσα κάτι τύποι μαυροντυμένοι, κι άρχισαν να βρίζουν. Θα διαβάσουμε ένα κείμενο, είπαν, έπιασαν το μικρόφωνο, έλεγαν κάτι για εικοσάχρονα παιδιά που μπήκαν φυλακή, κι έφταιγε ο Πάσχος. Ξεφτίλες, λέγανε στους φοιτητές, καλέσατε εδώ υπονομευτές του ασύλου! Δηλαδή τους κατηγορούσαν για αυτό που έκαναν οι ίδιοι: καταργούσαν και υπονόμευαν το άσυλο.

Μερικοί φοιτητές φώναζαν να περιμένουν τη σειρά τους. Ενα τυφλό αγόρι ούρλιαζε: Γιατί το κάνετε αυτό; γιατί χαλάτε τη συζήτηση; Είχε τόση ένταση, με πήρανε τα κλάματα. Ντρεπόμουνα να κλαίω, αλλά καλύτερα παρά να κατουριέμαι από φόβο.

Αυτό με είχε πιάσει στην αρχή. Να φοβηθούμε ήθελαν οι εισβολείς, κι εγώ τουλάχιστον ανταποκρίθηκα.

Αναγνώρισα τον φόβο. Τον είχα ξανανιώσει πολλά χρόνια πριν, φοιτήτρια στη Νομική. Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι, επί χούντας... Μια μέρα είχα κοντέψει να κατουρηθώ. Είχαμε πάρει ταξί να ξεφύγουμε και πόση αγωνία είχα μη μυρίσει ο ταξιτζής κάτι...

Ιδιος φόβος, χρόνια μετά, ίδιο μέρος, ίδιο θέμα. Οι τύποι απείλησαν καμπόσο, πέταξαν αβγά, κι έφυγαν. Βλέποντας τα αβγά στο πρόσωπο του Πάσχου, μαζί με το σοκ, ένιωσα ανακούφιση, αυτό ήταν, τέλος, γλιτώσαμε τα χειρότερα...

Σκουπίσαμε τον Πάσχο, τον πιάσανε αγκαζέ, ο Αλιβιζάτος οικοδεσπότης συντετριμμένος, να πάνε όλοι μαζί σε μέρος ασφαλές. Μπουλούκι ανεβήκαμε τη Μασσαλίας, βγήκαμε Σόλωνος, μπήκαμε σε ένα μπαρ, πίναμε και δεν συνερχόμασταν. Τη νύχτα έμεινα ξύπνια, δεν περνούσε η ταραχή. Εκρήγνυνταν στο μυαλό μου φράσεις αγανάκτησης για την αδικία απέναντι σε ανθρώπους που κάνουν το έγκλημα να δημοσιεύουν κείμενα. Πασχίζουν να σκεφτούν, βάζουν την τέχνη τους, τα δυνατά τους. Πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν; Να είναι ήρωες για να μπορούν να γράφουν; Εχουμε Δημοκρατία; Να είμαστε ευτυχείς που δεν είναι οι τύποι καθεστώς επίσημο;

Ερχονταν στο μυαλό μου εικόνες από τις γιορτές Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Τέτοια θεάματα επέβαλλε η δικτατορία. Μαθαίναμε για κινήματα στην Ευρώπη, την αμφισβήτηση των πάντων, τραγούδια, ιδέες καινούργιες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, κι είχαμε τον Παττακό. Πώς να πείσουμε τα σημερινά παιδιά να μη νοσταλγούν τις εξεγέρσεις μας; Οι γονείς μας τα κατάφεραν καλύτερα. Τον πόλεμο που έζησαν κανείς δεν τον ζήλεψε, ας είχε ηρωισμούς. Πώς να εξηγήσουμε ότι χάσαμε πράγματα που δεν αναπληρώθηκαν με το Πολυτεχνείο;

Ας ήμουν τώρα νέα! Να κάνω χορό, να διαβάζω, να ακούω ό,τι θέλω, να ντύνομαι όπως θέλω, να πηγαίνω σε μεικτό σχολείο, να ξέρω ανθρώπους από Αφρική και Ασία. Να ταξιδεύω, να πηγαίνω Εράσμους, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να ψάχνομαι, να γνωρίζω παρέες από το Ιντερνετ, να μη φοβάμαι μήπως πέσω σε χαφιέδες που θα με προδώσουν, να με καλέσει ο ασφαλίτης για ξύλο. Να μην ασχολούμαι με την πολιτική από απελπισία. Απελπισία είχαμε, όχι ελπίδα, δεν τα είπες όλα, κύριε Δαφέρμο.

Ισως εσύ έλπιζες περισσότερο, δεν ξέρω. Ησουν στέλεχος, στην Επιτροπή κατάληψης, μπορεί να ένιωθες πολλές ελπίδες. Κι εγώ εκείνη τη μέρα είχα ελπίδες, αλλά την επόμενη, για θυμήσου: Δεν είχες ενοχές ποτέ; Δεν σκέφτηκες ποτέ τους επόμενους μήνες ότι είχαμε κάνει λάθος με το Πολυτεχνείο; Εγώ το σκεφτόμουνα συνέχεια...

Μπορεί στη Θεσσαλονίκη να ήμασταν λιγότερο ηρωικοί και περήφανοι. Το πρωί της Παρασκευής, τρέχοντας για την κατάληψη, νιώσαμε έξαρση, δεν λέω. Υστερα περιφερόμουν στις συνελεύσεις και συχνά δεν καταλάβαινα την υπερβολικά επαναστατική γλώσσα. Δεν συμφωνούσα με τα σπασίματα. Κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κομμάτι ξύλο από πόδια τραπεζιών. Εσύ γιατί δεν έχεις; με ρώτησαν. Δεν μπορώ να παίξω ξύλο, είπα. Με στεναχωρούσε αυτή η καταστροφή. Σκέφτομαι συχνά, δεν κατάφερα να πείσω κανέναν εκείνη τη νύχτα ότι δεν χρειαζόταν να σπάμε καρέκλες.

Είχαμε πει να πάμε στην Οδοντιατρική που ήταν κεντρικά, τελικά προτιμήθηκε η μίμηση. Είχε ήδη επικοινωνιακή σημασία, είχε μύθο το Πολυτεχνείο.

Ωστόσο έκαναν κάτι πολύ σωστό, η επιτροπή που είχαμε εκλέξει. Οταν έμαθαν τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, αποφάσισαν να παραδοθούμε. Να μη χυθεί αίμα. Δεν γίναμε ήρωες. Ας είναι καλά τα παιδιά. Το λέω και το ξαναλέω, αν και έτσι όπως συνταχθήκαμε να βγούμε ήταν πολύ ταπεινωτικό. Στριμωγμένοι, στη σειρά, έλεγα μέσα μου, ηττηθήκαμε, ας έχω τουλάχιστον ψηλά το κεφάλι.

Μπροστά το τανκς, αναμμένοι προβολείς, στρατιώτες με όπλο προτεταμένο. Μόλις βγαίναμε μας σκόρπιζαν αστυνομικοί με σπρωξιές. Με πολλή δυσκολία έμεινε ψηλά το κεφάλι όταν βγήκαμε κρατημένες σφιχτά με την Κατερίνα. Προχωρούσαμε σαν αυτόματα, αποφεύγοντας όσο μπορούσαμε τους αστυνομικούς. Ενας είχε πιάσει έναν νεαρό που μας έφτασε, γαντζώθηκε πάνω μου, τον κρατούσε ο μπάτσος και πήγαμε λίγο έτσι, τραβώντας ο ένας τον άλλον, αλλά δεν άπλωσα χέρι να βοηθήσω, να σπρώξω τον μπάτσο, να κρατήσω το αγόρι κοντά μου, που εκλιπαρούσε με κλαψιάρικη φωνή, καθόλου ηρωικό κι αυτό, συνέχισα να προχωράω σαν μηχανή με κύριο στόχο να ξεφύγω.

Αυτή ήταν η ηρωική έξοδος... Είμαι δειλή, ήθελα να ζήσω, και μάλιστα αρτιμελής, ας είχαμε κινδυνεύσει επί ώρες. Κατουριόμασταν από τον φόβο μας, ουρλιάζαμε όταν μας χτυπούσαν, τρέχαμε να γλιτώσουμε. Δεν θα σας άρεσε, πιστέψτε με. Νιώθεις πολύ άσχημα, ο φόβος αποβλακώνει, φτωχαίνει τη ζωή, μαραίνει τα νιάτα. Δεν θέλω να χρειάζεται ηρωισμό τίποτα. Θέλω να ζω ασφαλής σε ελεύθερη χώρα, όπως τώρα. Σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Οχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Οχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Τα γράφω αυτά όλα μετά από τόσα χρόνια, γιατί διαρκώς καταλαβαίνω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ακούστε πάλι τη φωνή του σταθμού. Ακούστε την αγωνία των εκφωνητών. Δεν ήθελαν να πεθάνουν, να γίνουν ήρωες. Δεν ζούσαμε σε εποχές μαύρες, δεν θέλαμε να θυσιαστούμε. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα. Να βρίσκουμε τον εαυτό μας, όχι να ασχολούμαστε με τους καραβανάδες. Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης: Είχαμε κάθε μέρα να κάνουμε με κατακάθια της κοινωνίας, και τα κατακάθια της δικής μας ψυχής, τον φόβο, τη φρίκη. Είχαμε πλήξη, απόγνωση, αδιέξοδα! Τώρα έχετε το προνόμιο της εξέγερσης. Πρέπει να είναι με καδρόνια; Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις, γιατροί χωρίς σύνορα, ομάδες για μετανάστες, δενδροφυτεύσεις, πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν... Πηγαίνετε στην Ουρουγουάη, στο Γκάζι, στη Σιέρα Λεόνε, στο Κυριακάτικο Σχολείο, εξασφαλισμένες εξάρσεις και μεγαλύτερος πλούτος συναισθημάτων. Σας περιμένει ο κόσμος να τον αλλάξετε. Το μυαλό σας μπορεί να δουλέψει ελεύθερα. Να ακούει, να διατυπώνει, να ζει τη συγκλονιστική εμπειρία της ελεύθερης σκέψης. Είναι η πιο συνταρακτική συγκίνηση.

Αυτό το προνόμιο έχουμε τώρα. Εκτός αν επιτρέψουμε στους τραμπούκους να μας το αφαιρέσουν.

Η κυρία Αννα Δαμιανίδη είναι δημοσιογράφος. Το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στη σελίδα της στο Facebook