Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός
Προσπάθησα να αρχίσω το κείμενο αυτό με πάνω από δέκα διαφορετικούς τρόπους. Ήθελα να γράψω για τη μαύρη επέτειο από τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη. Για τη σφαίρα του Ράμπο – ειδικού φρουρού, τις φωτιές που έκαιγαν επί μέρες στην Αθήνα, τις διαδηλώσεις και τους μαθητές, τα ΜΑΤ και τον Πάκη. Ήθελα να γράψω τι μας δίδαξε αυτή η θλιβερή ιστορία. Τι μάθαμε από αυτά και αν, σήμερα, θα τα αντιμετωπίζαμε διαφορετικά. Προσπάθησα να γράψω σαν ένας «πολίτικαλ κορέκτ» αντικειμενικός δημοσιογράφος. Και απέτυχα. Απέτυχα όχι απλά να γράψω ένα κείμενο ανεκτό, αλλά δεν μπόρεσα καν να ξεκινήσω να βάζω τις σκέψεις μου σε σειρά.
Πώς μπορείς να προσεγγίσεις «αντικειμενικά» την εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού από ένα ένστολο όργανο της συντεταγμένης πολιτείας; Πώς γίνεται «εν ονόματι του νόμου» να παίρνει κάποιος ένστολος δολοφόνος τη ζωή ενός 16χρονου; Συγνώμη, αλλά όταν το χέρι του νόμου πράττει σαν πιστολέρο της άγριας δύσης, τότε η απάντηση που θα λάβει είναι «ινδιάνικη»: φωτιά και τσεκούρι!
Όσο δε θεωρώ «λογικό» να σκοτώνει ένας ένστολος έναν πιτσιρικά, μόνο και μόνο επειδή έκανε το λάθος να πίνει καφέ στα Εξάρχεια και να τον στραβοκοιτάξει, άλλο τόσο θεωρώ παράλογο το να καεί το κέντρο της Αθήνας από μερικούς χουλιγκάνους. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον περσινό Δεκέμβρη, τα δύο αυτά γεγονότα συγχέονται. Δεν μπορείς να τα δεις απομονωμένα και να τα κρίνεις ξεχωριστά. Έχουμε δράση και αντίδραση και όπως μπορεί ακόμα και ένας μαθητής του γυμνασίου να βεβαιώσει, όσο πιο δυνατή η δράση τόσο πιο δυνατή θα είναι και η αντίδραση.
Από κει και πέρα το χάος! Σε μια υγιή αντίδραση της νεολαίας βρήκαν πεδίο δράσης «μαύρα» χουλιγκάνια, προσπάθησαν να καπελώσουν «ροζ» κομματάρχες, παράτησαν το τιμόνι ευθυνόφοβοι κυβερνήτες, έκαναν την πάπια γιαλαντζί αριστεροί, έδωσαν ρεπορτάζ «ενωμοτάρχες» δημοσιογράφοι, απολύθηκαν φωτορεπόρτερ που δημοσιοποίησαν καρέ που «δεν έπρεπε», έκλαψαν για κάποια τζάμια μίζερα «ανθρωπάκια», αδελφοποιήθηκαν ΜΑΤ και Χρυσαυγήτες, γκετοποιήθηκαν τα Εξάρχεια και πήρε ποσοστά ο Καρατζαφέρης.
Έχω σπάσει πολλές φορές τα νεύρα μου προσπαθώντας να μιλήσω με πολιτικούς και δημοσιογράφους για το πώς είδαν εκείνα τα γεγονότα. Ή εγώ πέφτω πάντα στην περίπτωση, ή αν η ηλιθιότητα είναι μια φορά ανίκητη, γίνεται εκατό όταν παντρευτεί το συντηρητισμό. Ανεξαρτήτως κόμματος, μπλέ και πράσινοι «κόκκοι» της εξουσίας επιχειρούσαν – και προσπαθούν ακόμα -να με πείσουν ότι όλα έγιναν βάση σχεδίου (!) με το επιχείρημα ότι πολύ γρήγορα τη νύχτα της δολοφονίας άρχισαν τα πρώτα επεισόδια. Σα να λέμε ότι ο Αλέξης έστησε προβοκάτσια στην έννομο τάξη δίνοντας τη ζωή του. Για τέτοια ποσοστά βλακείας μιλάμε! Και αυτοί οι άνθρωποι είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των πολιτών ή διαμορφωτές της κοινής γνώμης… Πλην όμως είναι ως φαίνεται παντελώς άσχετοι και αποκομμένοι από τη νεολαία αλλά και από την τεχνολογία και τα social media.
Εφέτος τίποτα δεν είναι ίδιο παρά μόνον ο πόνος της μάνας. Η φωτιά της κοινωνικής ανισότητας κάνει ακόμα το καζάνι να κοχλάζει και τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμα ούτε στην παιδεία, ούτε στην οικονομία, ούτε στην αστυνομία ή στην καθημερινότητα. Η περσινή έκρηξη όμως αποσυμπίεσε την οργή και έριξε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στις ενστάσεις της νέας γενιάς για τον κόσμο που θα τους παραδώσουμε. Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει: «Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου… ήταν ένα δίδαγμα για όλους μας, πού μπορεί να οδηγήσει η αυθαιρεσία… Εκφράζω ακόμη μία φορά την πίστη μου και τις ενοχές μου απέναντι στην νέα γενιά, στην οποία χρωστάμε την εξασφάλιση μιας δικαιότερης κοινωνίας», τότε νομίζω ότι η κραυγή των νέων βρήκε κάποια ώτα ευήκοα. Μένει στην Πολιτεία να αποδείξει ότι αυτά δεν είναι κούφια λόγια για να γλυτώσει μερικές μολότωφ και κάποιες τζαμαρίες.
Αναρτήσεις
