Hangover

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Περνάμε τα πρώτα Χριστούγεννα της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που έχει περάσει η χώρα από τη μεταπολίτευση, σύμφωνα με τα μεγάλα λόγια των πολιτικών μας, αλλά τίποτα δε δείχνει διαφορετικό.

Ζούμε χρόνια τώρα τη «μέρα της Μαρμότας» στην Ελλάδα και ενώ «όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν» σε πείσμα όσων προσπαθούν να μας ξεκολλήσουν από την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Μια πραγματικότητα που καθόλου δε μας χαλάει παρά τη διαχρονική γκρίνια και τις «κατάρες» στους «άλλους» που πάντα φταίνε.

Στη Βουλή, η συζήτηση για τον προϋπολογισμό κύλησε όπως όλες οι άλλες των τελευταίων ετών. Άπαντες οι συμμετέχοντες συμφώνησαν πως η κυβέρνηση λέει ψέματα και η αντιπολίτευση μπαρούφες. Δεν ακούστηκε απολύτως καμιά πρόταση, διαφορετική, να δώσει τροφή για σκέψη και προβληματισμό και όλες οι τοποθετήσεις ήταν επικεντρωμένες στο κομματικό ακροατήριο και όχι στην κοινωνία. Κατά τα άλλα επρόκειτο για τον πιο κρίσιμο προϋπολογισμό σύμφωνα με τα δικά τους λόγια.

Αυτά βλέπει ο γιάτρουλας με τις βίλες που δηλώνει σχεδόν άπορος και γελάει τρανταχτά στην υγειά των ανίατων κορόιδων. Αυτά ο υδραυλικός που έχει να κόψει απόδειξη από τότε που έκανε έναρξη επαγγέλματος στην τοπική ΔΟΥ, ο μαφιόζος σωματέμπορας με το νυχτερινό κέντρο στην παραλιακή στο οποίο έχει ελεύθερη πρόσβαση η μισή ΣΔΟΕ (η άλλη μισή πάει στον ανταγωνιστή), ο εκδότης με τα πλαστά τιμολόγια, ο επιχειρηματίας με τους «ομίλους εταιριών» και τις offshore και το κάθε κομματικό λαμόγιο. Αυτά ακούνε και οι Γερμανοί και θέλουν να μας χώσουν άμεσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για παραδειγματισμό.

Δε λέω ότι οι ξανθοί νταβατζήδες της ΕΕ γνωρίζουν τον οικονομικό και πολιτικό τρόπο διεξόδου από την κρίση, αλλά δε χωράνε πολλές δημοσιονομικές μαγκιές απέναντι σε μια χώρα όπου ο χωρικός φορολογείται, αν από το κτήμα του το νερό της βροχής πέφτει στον κοινόχρηστο δρόμο, διότι μ αυτόν τον τρόπο θα συντηρηθεί το δίκτυο όμβριων υδάτων. Σημειωτέων, δε, πως αν τα νερά δεν πέφτουν στο δρόμο, δε φορολογείται! Κι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά…

Από τον άπιαστο Γερμανικό ορθολογισμό, όμως, μέχρι τον ελληνικό ωχαδελφισμό η απόσταση είναι χαώδης. Τόσο όσο το value for money ενός δίκλινου δωματίου σε πεντάστερο ξενοδοχείο του Βερολίνου σε σύγκριση με το σαφώς ακριβότερο ρημάδι στα… Τρίκαλα Κορινθίας! Για ποια κρίση να μιλήσεις σε όλους αυτούς που έφτασαν στο 100% την πληρότητα αυτών των εξωφρενικά ακριβών - σε βαθμό ληστείας – καταλυμάτων.

Για να το πω με απλά ελληνικά δε φταίει σε τίποτα ο Γερμανός εργάτης που συμφώνησε με την VW σε μείωση μισθού και πάγωμα αυξήσεων, ο οποίος πληρώνει τους πολύ αυξημένους του φόρους, ψωνίζει μόνο προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας σε εκπτωτικά σούπερ μάρκετ, ντύνεται μόνο στις εκπτώσεις και καταναλώνει σαφώς λιγότερα από αυτά που βγάζει, να πληρώνει τον Ελληναρά που θα πάει να πληρώσει ένα μηνιάτικο (μαύρα) για δυό μέρες στα Ζαγοροχώρια, θα δώσει άλλον έναν μισθό (κατάμαυρα) στα μπουζούκια την παραμονή το βράδυ, θα χαρτζιλικώσει με είκοσι ευρώπουλα (κατάμαυρα και κατά-παράνομα) τον παρκαδόρο και θα βρίζει την επομένη το κράτος που αύξησε τα τέλη κυκλοφορίας στο δίλιτρο τζίπ που αγόρασε για την Κυψέλη, με 500 μηνιαίες δόσεις και θα του κοστίσει τελικά όσο μια Μπέντλεϊ.

«Το πάρτυ τέλειωσε» μας λένε οι ευρωπαίοι αλλά εμείς είμαστε ακόμη σε hangover και δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα. Περαστικά μας και χρόνια μας πολλά.