Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός
Καταστροφή, πείνα, χρεωκοπία, ανασκολοπισμός, δυστυχία και απομόνωση. Κάπως έτσι ζωγραφίζουν το μέλλον της Ελλάδας τα κοράκια του νεοφιλελευθερισμού, οι εν Ελλάδι κήνσορές τους και οι διεθνείς θεματοφύλακές τους. Οι γνωστοί απατεώνες με τα κοστούμια, δηλαδή, που «αιματοκύλησαν» τις διεθνής αγορές αρχικά με τη φούσκα των χρηματιστηρίων και στη συνέχεια με τον σεισμό στα παράγωγα των ακινήτων.
Βγαίνουν οι διάφοροι «οίκοι», οι ίδιοι που χειροκροτούσαν την Ιρλανδία για το… οικονομικό της θαύμα και το Ντουμπάι για τις επενδύσεις του, και υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Είναι προφανές το παιχνίδι που κάνουν με τα κρατικά ομόλογα και τα δισεκατομμύρια που τζιράρουν, ανεξέλεγκτοι, με τον τρόπο αυτό. Μόνον οι αφελείς, οι Πρετεντέρηδες και ο Μητσοτάκης δεν θέλουν να το δουν και να το παραδεχτούν.
Έχουν άδικο λοιπόν οι κοστουμάτοι ληστές για τα χάλια μας; Σίγουρα όχι. Δεν είναι αυτό όμως το ζητούμενο. Το πρόβλημα είναι πως αναγνωρίζουν ως λύση έναν ξεπερασμένο από την ιστορία, την οικονομική θεωρία και την πραγματικότητα, Θατσερικό ή ρεπουμπλικάνικο μονόδρομο. Οποιαδήποτε άλλη πρόταση πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων διότι δε βολεύει την ελίτ, δηλαδή τους ίδιους και τους χρηματοδότες τους.
Αυτό που παραμένει δυσνόητο είναι το γιατί κάποιοι χειροκροτούν χαιρέκακα κάθε δυσμενές σχόλιο που γίνεται για την ελληνική οικονομία στον ιδιότυπο αυτό πόλεμο που μας κήρυξαν οι διεθνείς τζογαδόροι. Δεν ομιλώ για την ανόητη κόντρα περί παγώματος ή όχι των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, κάτι που ούτως ή άλλως δε λέει απολύτως τίποτα.(Ούτε στον υπάλληλο θα λείψουν τα 5 ευρώ το μήνα, ούτε το κράτος θα λύσει το πρόβλημά του αν του τα στερήσει). Μιλάω για τις φωνές που μπλοκάρουν αντί να βοηθούν τις δομικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε όλη την λειτουργία του κράτους και των φορέων του, αλλά και τις αλλαγές που πρέπει να συντελεστούν στην Παιδεία και τη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης. Αλλαγές που θα αποτελέσουν τα θεμέλια πάνω στα οποία θα στηθεί η νέα Ελληνική οικονομία.
Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Ήταν ανέκαθεν και παραμένει πρωτίστως πολιτικό. Καμιά «αγορά» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική οικονομία. Καμιά «αγορά» δε μπορεί να βάλει τάξη στο χάος. Καμιά «αγορά» δε μπορεί να υποκαταστήσει τις κυβερνήσεις, να ανοίξει τα σχολεία, να μαζέψει τους φόρους, να λειτουργήσει τα νοσοκομεία, να δώσει τις συντάξεις.
Μάλλον δεν μπορούμε να διαολοστείλουμε τα γιαπάκια της κάθε «Standard & Ρoor΄s» και κατά πάσα πιθανότητα, αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τα εφεύρουμε για να αναγκαστούμε να βάλουμε κάποτε σε τάξη αυτή την απίστευτη χώρα. Άλλο όμως αυτό και άλλο να βγαίνουν φυλλάδες, κάποια δελτία «ειδήσεων», οικονομικοί συντάκτες που νομίζουν ότι έγιναν αναλυτές των F.T. και μερικοί ανόητοι βουλευτές, σχεδόν πανηγυρίζοντας διότι μας καταχερίζουν οι «αγορές».
Αν εξαιρέσουμε την Αλέκα, τις… «συνιστώσες» του Σύριζα και κάποιους αμετανόητους παλαιολιθικούς ΠΑΣΟΚους, όλοι οι υπόλοιποι έχουν πειστεί ότι όπως και αν τις ονομάσουμε, «μεταρρυθμίσεις» όπως τις έλεγε ο Καραμανλής ή «ανατροπές» όπως τις λέει ο Παπανδρέου, οι δομικές αλλαγές στο κράτος και την κοινωνία πρέπει να γίνουν άμεσα. Πρέπει επιτέλους αυτή η χώρα να αρχίσει πάλι να παράγει και κάποια προϊόντα εκτός από υπηρεσίες, λαμόγια και δείκτες. Πρέπει να επανεπενδύσει στα παιδιά της, στους ανθρώπους της. Ας συνεργαστούμε, επιτέλους, όλοι σ' αυτό και όταν το πετύχουμε συνεχίζουμε να βγάζουμε τα ματάκια μας και να διαφωνούμε για τα πάντα επειδή τα επιχειρεί ο πολιτικός αντίπαλος. Για το μέλλον μας είμαστε υπεύθυνοι εμείς και όχι οι «οίκοι».
Αναρτήσεις
