Ο λύκος κι αν εγέρασε...

Τον αράπη κι αν τον πλένεις

το σαπούνι σου χαλάς. . .

ΛΑΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ

Γράφει ο Κώστας Γερονικολός

Τώρα που έκλεισαν οι προβολείς και καταλάγιασαν οι πανηγυρισμοί για τη μεγάλη δημοκρατική ετυμηγορία του κόσμου της συντηρητικής παράταξης, που με συντριπτική πλειοψηφία έστειλε στην ηγεσία του κόμματος της "Νέας Δημοκρατίας" τον Αντώνη Σαμαρά, είναι η ώρα πιστεύω να γίνουν κάποιες αληθινά πολιτικές εκτιμήσεις και αναλυτικές τοποθετήσεις, για το τι ακριβώς σηματοδοτεί, τόσο για το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, όσο και για το γενικότερα μεταπολιτευτικό σύστημα, η ψήφος των οπαδών της.

Σε όσους έζησαν ή έχουν διαβάσει την προδικτατορική πολιτική ιστορία του τόπου μας, είναι γνωστό ότι μέχρι την 21η Απριλίου 1967, η συντηρητική παράταξη, που τότε εμφανιζόταν ως ΕΡΕ και προηγουμένως ως Λαϊκό Κόμμα, με υπερηφάνεια υπογράμμιζε πως ήταν ένα σκληρό Δεξιό μόρφωμα, με κύρια ιδεολογία τον αντικομουνισμό, τον φιλομοναρχισμό, την άρνηση κάθε προοδευτικής ιδέας κι αυτού ακόμα του αστικού φιλελευθερισμού και την αρχή του κρατισμού στην οικονομία, με την παράδοση του εθνικού πλούτου σε μια στενή ομάδα φίλων βιομηχάνων ή εφοπλιστών. Το Παλάτι και το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο είχε αναθέσει το ρόλο του διεκπεραιωτή αυτής της πολιτικής στον Κωνσταντίνο Καραμανλή -τον μετέπειτα "Εθνάρχη"- και προς βοήθεια του στόχου και του έργου του τον "προίκισε" με συμμορίες παρακρατικών οργανώσεων, που κάλυπταν κάθε γωνιά της Επικράτειας, καθώς και μηχανισμούς "ημετέρων" στη Δικαιοσύνη, στα Σώματα Ασφαλείας και στο Στρατό, που με την απειλή της βίας, εξασφάλιζαν τη συνέχιση του ιδιότυπου καθεστώτος. Μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Κι όλα κυλούσαν καλά κι ωραία, ώσπου η συμμορία, που διατηρούσαν στις Ένοπλες Δυνάμεις, αυτονομήθηκε και με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ανέλαβε αυτή, αντί γι αυτούς την εξουσία, με τη βοήθεια και κάποιων "περίεργων" αμερικάνων.

Ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης" ντε- που ζούσε αυτοεξόριστος, τότε, στο Παρίσι, όχι μόνο δεν καταδίκασε την επιβολή του δικτατορικού καθεστώτος, αλλά και κατηγόρησε τον Γεώργιο Παπανδρέου, ως τον υπεύθυνο, επειδή μαζί με το γιό του Ανδρέα είχαν συμπτύξει λαϊκομετωπική συμμαχία με τους κομμουνιστές. . .

Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών, των οπαδών και των ψηφοφόρων της συντηρητικής παράταξης αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή τους δικτάτορες, που θεωρούσε σάρκα εκ της σαρκός της και αποτέλεσε τον μόνο και κύριο αιμοδότη της στελέχωσης του δικτατορικού καθεστώτος. Όχι μόνο σε κυβερνητικές θέσεις, διορισμένους δημάρχους και κοινοτάρχες, αλλά μέχρι και σε συμβούλια εξωραϊστικών συλλόγων και φιλόπτωχων ταμείων!. . .

Γνωρίζω και σήμερα Νεοδημοκράτες, που κάθε 21η Απριλίου σημαιοστολίζουν το σπίτι τους και αναπολούν τις «καλές ημέρες της επανάστασης», όχι βέβαια του 1821, αλλά του χουντικού πραξικοπήματος. Και δεν είναι λίγοι. . .

Βέβαια, για να είμαστε αντικειμενικοί, υπήρξαν κορυφαία στελέχη της τότε ΕΡΕ, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Γιώργος Ράλλης, ο Παναγής Παπαληγούρας και πλήθος άλλων κομματικών στελεχών, αλλά και κορυφαίων ανθρώπων του πνεύματος και του πολιτισμού, που ανήκαν στη συντηρητική παράταξη και ύψωσαν το ανάστημα τους απέναντι στους τυχάρπαστους συνταγματάρχες. Και έντιμοι στρατιωτικοί που αντιστάθηκαν στην ξενόδουλη χούντα και πλήρωσαν αυτή τους την απόφαση, με βασανιστήρια, εξορίες, φυλακίσεις και στερήσεις. Κορυφαία παραδείγματα ο Μουστακλής και οι αξιωματικοί του Ναυτικού, που διοργάνωσαν το Κίνημα του 1973και τους "πούλησαν" ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης"- και ο Γλίξμπουργκ.

Τέλος πάντων, το καλοκαίρι του 1974 η χούντα κάτω από το βάρος των ανομημάτων της και την προδοσία της Κύπρου, κατέρρευσε. Αλλά κι αυτή την τελευταία στιγμή, λειτουργώντας καθεστωτικά, έφεραν από το Παρίσι και ανέθεσαν τις τύχες της χώρας, στον άνθρωπο που πριν λίγα χρόνια ήταν ο αρχηγός τους. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή -τον "εθνάρχη".

Από κει και πέρα αρχίζει η μεγάλη "Οδύσσεια" των αγνών εθνικοφρόνων, αντικομουνιστών, δεξιών ψηφοφόρων και οπαδών της συντηρητικής παράταξης. Ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης", για να μην ξεχνιόμαστε- όχι μόνο αλλάζει την ονομασία της ηρωικής και πατριωτικής ΕΡΕ, σε Νέα Δημοκρατία, αλλά και νομιμοποιεί το ΚΚΕ, με αποτέλεσμα ο "σφαγέας" Καπετάν Γιώτης -κατά κόσμον Χαρίλαος Φλωράκης- και άλλοι "κατσαπλιάδες", τύπου Λουλέ- να βρεθούν στα έδρανα της Βουλής, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Παπαληγούρας να επιδίδεται σε σοσιαλιστικού τύπου κρατικοποιήσεις Τραπεζών και μεγάλων βιομηχανιών και -το άκρον άωτον- ο υπουργός Παιδείας Ράλλης να νομιμοποιεί τη "μαλλιαρή" δημοτική γλώσσα στην εκπαίδευση.

"Εσκίσθη το καταπέτασμα του Ναού"

Τι να κάνουν, όμως; Αυτοί Δεξιοί γεννήθηκαν, Δεξιοί και θα πεθάνουν. Κι ήρθαν τα χαστούκια το ένα μετά το άλλο. Κανείς από τους ηγέτορες τους δεν τολμούσε να ομολογήσει ότι ήταν δεξιός. Κι όταν ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης"- τους εγκατέλειψε, για να εξασφαλίσει τη σιγουράτζα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ο "μελάτος" Ράλλης, παρέδωσε την εξουσία-χωρίς μια τουφεκιά- στο ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Έχει περάσει στα "ψιλά" της ιστορίας η αποκάλυψη που έχει κάνει στην αυτοβιογραφία του ο Γιώργος Ράλλης, ότι το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου του 1981, όταν επικράτησε στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, κάποιοι θερμόαιμοι του είχαν προτείνει να κηρύξει δικτατορία και τους πέταξε, όπως αναφέρει, έξω από το γραφείο του με τις κλωτσιές. Όποιος γνώρισε τον άνδρα, είναι

σίγουρος πως έτσι ακριβώς είχαν τα γεγονότα. Έχασαν, λοιπόν, οι αρειμάνιοι εθνικόφρονες, τότε, την ευκαιρία να γιορτάζουν μια α

κόμα επανάσταση και έμειναν μόνο με παρηγοριά αυτή της 21ης Απριλίου.

Το Ράλλη, μετά την εκλογική του ήττα, διαδέχθηκε ο γεφυροποιός με τη χούντα ηγέτης της Δεξιάς Ευάγγελος Αβέρωφ. Εδώ μιλούσε η φωνή του πραγματικού Δεξιού πατριώτη. Η παράταξη άστραψε και βρόντηξε. Ειδικές ομάδες δεξιών κομάντος εφόδου δημιουργήθηκαν με τις επωνυμίες "Κένταυροι" και "Ρέιτζερς" και άρχισαν να τρομοκρατούν την επαρχία. Πολιτικός καθοδηγητής ήταν ο υπαρχηγός του Αβέρωφ, Αντώνης Σαμαράς και εκτελεστικός βραχίονας ο Βασίλης Μιχαλολιάκος. (Σας θυμίζει τίποτα το δίδυμο);

Αλλά και ο Αβέρωφ δεν είχε καλύτερη τύχη απ΄ αυτή του προκατόχου του. Το κεφάλι κι αυτού στολίζει την αίθουσα τροπαίων της οικογένειας Παπανδρέου, στο Καστρί.

Βλέποντας οι βαρόνοι της Δεξιάς ότι δεν μπορούν ούτε με τα τάγματα εφόδου και τους τραμπουκισμούς να ανατρέψουν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ επιστράτευσαν τον Εφιάλτη της δημοκρατικής παράταξης. Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Πλασαρίστηκε ως ο Αντιανδρέας, που θα επαναφέρει την παράταξη στην εξουσία. "Ταραχή έπεσε στο δεξιό στράτευμα και το σανίδωμα υποχώρησε από την πίεση τη μεγάλη παρακράτους". Όμως οι πάντες πείσθηκαν και παρά τη μεγάλη φρίκη που τους προκαλούσαν τα νεοφιλελεύθερα μηνύματα του νέου αρχηγού, αλλά και η προώθηση κάποιων μυστήριων σε ηγετικές θέσεις της παράταξης, τον ακολούθησαν.

Στις εκλογές του 1985, το λαϊκό σύνθημα "καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη", αποδείχθηκε καταλυτικό. Η Δεξιά κι ο Μητσοτάκης χρεώθηκαν μια ακόμα εκλογική ήττα. Κι ο αποστάτης παρέμεινε στην ηγεσία της δεξιάς παράταξης

, που δεν έπαυε να τον θεωρεί ξένο σώμα, χάρη στην υποστήριξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον οποίο είχε στείλει σε πρόωρη συνταξιοδότηση ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης"- τυφλωμένος από το ρεβανσιστικό σύνδρομο, ήταν ο εμπνευστής των όσων ακολούθησαν. Συμμαχία Δεξιάς και ΚΚΕ, για να εκδιωχθεί ο Παπανδρέου. Αρρώστησαν οι απανταχού της χώρας Δεξιοί. Σάλεψαν τα μυαλά τους. Ακούς εκεί κυβέρνη

ση μαζί με τους κατσαπλιάδες! Έγινε κι αυτό. Και το πανηγύρισαν, γιατί γλίτωσαν από τον εφιάλτη του ΠΑΣΟΚ. Μια και καλή πίστευαν και μετά τους Κουκουέδες ήξεραν αυτοί πως θα τους λιανίσουν.

Η χαρά τους, όμως, δεν κράτησε ούτε μια τετραετία.

Το κεφάλι του Μητσοτάκη κοσμεί πλέον την αίθουσα τροπαίων στο Καστρί.

Κι ακολούθησαν άλλα πειράματα. Να ένας δικός μας. Ο Μιλτιάδης Έβερτ. Με συστάσεις. Ο πατέρας του είχε αιματοκυλήσει τους κομμουνιστές στα Δεκεμβριανά κ

αι ο ίδιος, σαν αρχιΕΚΟΦίτης, τους αριστερούς φοιτητές στα Πανεπιστήμια. Γύρω του συσπειρώθηκε ό,τι πιό δεξιό υπήρχε στην επικράτεια.

Το κεφάλι του κοσμεί την αίθουσα τροπαίων του Κώστα Σημίτη, στην Αναγνωστοπούλου 10, στο Κολωνάκι.

Κι έτσι μας προέκυψε ο Κωστάκης Καραμανλής. Καλός σαν όνομα, αλλά πολύ αριστερός, στην ιδεολογία και καλοπερασάκιας στην προσωπική του ζωή. Τι να κάνουν οι αληθινοί δεξιοί, που δεν κατόρθωσε να τους παρασύρει το ακροδεξιό ρεύμα του Καρατζαφέρη; Τον ακολούθησαν πιστά και χάρη στα ανοίγματα του προς τον Κεντρώο χώρο, πήραν, με σκληρούς αγώνες την εξουσία. Το παιδί, όμως, δεν τράβαγε, όπως θα έλεγε κι ο Μητσοτάκης. Το πριόνισμα της καρέκλας του από το Μητσοτακέϊκο, γινόταν σε καθημερινή βάση. Η οικογένεια και όλο το σύστημα που είχε στήσει απανταχού της Επικράτειας, βοούσε. Ήρθε η ώρα της Ντόρας. Και πράγματι έτσι έδειχναν τα πράγματα. Μετά τη συντριπτική ήττα, της 4ης Οκτωβρίου, και την παραίτηση του Κωστάκη

Καραμανλή, η θυγατέρα αποτελούσε την επόμενη λύση.

Και στο σημείο αυτό χάλασε το σενάριο. Ο επανεμφανιζόμενος στην κεντρική πολιτική σκηνή Αντώνης Σαμαράς και

ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποφάσισαν να διεκδικήσουν κι αυτοί την αρχηγία της παράταξης. Κι όχι μόνο α

υτό, κατό

ρθωσαν να ακυρώσουν τις επιλογές των ελεγχόμενων από το Μητσοτακέϊκο μηχανισμών και να

εξαναγκάσουν να γίνει η εκλογή του νέου αρχηγού της παράταξης από τη λαϊκή βάση του κόμματος.

Το αποτέλεσμα είχε πλέον κριθεί. Ο σκληρός πυρήνας της Δεξιάς, που ανατριχιάζει και μόνο ακούγοντας για Κεντροδεξιές και άλλα φληναφήματα, κατάλαβε ότι ήλθε πλέον η ώρα "να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση" και να εκλέξουν, για πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες, έναν πραγματικό δεξιό στην ηγεσία της παράταξης τους.

Έτσι η νίκη ήταν μονόδρομος και στα σπίτια αυτών που τα σημαιοστολίζουν κάθε 21η Απριλίου, ξαναείδαμε την περασμένη Δευτέρα πάλι την γαλανόλευκη.

Δεν πιστεύω ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα ακολουθήσει μια σκληρή δεξιά πολιτική, γιατί σε τέτοια περίπτωση θα αργήσει, αν το κατορθώσει ποτέ, να φτάσει στην εξουσία, γιατί ο σκληρός πυρήνας των δεξιών ψηφοφόρων, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών του Καρατζαφέρη, δεν ξεπερνά στην καλύτερη των περιπτώσεων το 35%, αλλά και γιατί σύντομα οι Μητσοτακικοί θα αναδιοργανωθούν και θα αρχίσουν το αγαπημένο τους παιχνίδι της υπονόμευσης.

Μέχρι τότε ο Λαός της Δεξιάς θα περιμένει το μεγάλο θαύμα ή ίσως κάποια ακόμα. . . "επανάσταση". . .