Παρέλαση 25ης Μαρτίου 2010... Λιμενόμπατσοι - φασίστες

Όπερα στην αγορά

Αλιευμένο από το fimotro

Πώς μπορεί μια απλή μέρα στην αγορά να γίνει αιτία να αλλάξει όλη σου η διάθεση; Πώς γίνεται οι πωλητές και οι έμποροι να μεταμορφωθούν σε καλλιτέχνες και εσύ ξαφνικά να βρεθείς να χορεύεις μέσα στη μέση από δεκάδες κόσμου; Κι όμως, στη Βαλένθια συμβαίνει... Μας συγκίνησε ιδιαίτερα και με έκπληξη είδαμε από το βιντεο πως συγκινήθηκαν και άλλοι. Ο λόγος για το ευφάνταστο "σχέδιο" των εμπόρων στην κεντρική αγορά τροφίμων και λαχανικών της Βαλένθια, οι οποίοι πριν λίγους μήνες αποφάσισαν να κάνουν μία ιδιαίτερη έκπληξη στους πελάτες τους: διοργάνωσαν μία μίνι όπερα και την έφεραν εις πέρας... Πραγματικά τα λόγια είναι περιττά, καθώς - μετά το πρώτο σοκ - οι άνθρωποι άρχισαν να το απολαμβάνουν πολύ περισσότερο και από όσο οι ίδιοι πίστευαν. Άρχισαν να χαμογελούν, να χορεύουν... μέχρι και να δακρύζουν! Στο τέλος, ένα πανό έλεγε: "Είδες πόσο σου αρέσει η όπερα; "...
Απολαύστε το, ειδικά σαν ξεκινάει η μέρα σας, στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.youtube.com/watch?v=Ds8ryWd5aFw&feature=player_embedded#

Πάλι δεν τόλμησαν

Του Γιάννη Γερονικολού

Δεν ξέρω ποιοι θα προλάβουν να μας αποτρελάνουν. Οι πολιτικοί ή οι δημοσιογράφοι, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ή οι «ειδήσεις» των καναλιών, ο Πεταλωτής ή ο Παναγιωτόπουλος, ο εθνικός καραγκιόζης Λάκης ή οι αναλύσεις του Περισσού;

Αργούσαν στο Oικονομικών το φορολογικό και άκουγαν τα εξ αμάξης. Έδωσαν κάποτε επιτέλους το προσχέδιο και έπεσαν να τους φάνε –ορθώς- επειδή την πλήρωναν μόνο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Έφεραν τη μεθεπομένη το διορθωμένο σχέδιο νόμου και βγήκαν όλοι να ουρλιάζουν ότι είναι φορομπηχτικό!

Όχι ρε γίγαντα, εδώ κόβουν από τη μύγα ξύγκι και θα σου έφερναν εσένα φορολογικό νομοσχέδιο μέσα στην αγάπη για το συνάνθρωπο, με ξεκάθαρη πρόθεση του νομοθέτη για λιγότερα έσοδα.

Δουλευόμαστε άπαντες και δουλεύουμε και τους λιγοστούς ήρωες αναγνώστες που δίνουν καθημερινά το Ευρουλάκι τους για να αγοράσουν τις πατσαβουριές που βάζει πρωτοσέλιδο ο κάθε διευθυνταράς για να προσελκύσει το κοινό του. Το ίδιο κάνουν και με την ίδια λογική των «πωλήσεων» απευθύνονται και τα κόμματα στους ψηφοφόρους τους.

«Χαράτσια – σόκ σε μικρομεσαίους και πρώτη κατοικία» ούρλιαζαν, ενώ βέβαια θα έπρεπε να λένε ότι η κυβέρνηση δεν τόλμησε να τα βάλει με τους έχοντες, ούτε να βάλει πραγματικά τεκμήρια διαβίωσης που θα έφερναν στην τσιμπίδα της εφορίας και κανένα μεγάλο ψαράκι πέρα από τη συνήθη μαρίδα.

Αυτό όμως που έχουν σπάσει τα κοντέρ είναι το ΚΚΕ. Ο Περισσός κλαίει και οδύρεται για την εργατιά και το φόρο στην πρώτη κατοικία. Να δούμε λοιπόν γιατί φωνάζει ο Κνίτης: Στο φορολογικό νομοσχέδιο, προβλέπεται κατάργηση της απαλλαγής φόρου α΄ κατοικίας για αγορά ακινήτου έως 200 τετραγωνικά, ανεξάρτητα από την αξία του. Το οικονομικό επιτελείο θεωρεί πως με αυτό το σύστημα ευνοούνται μόνο οι αγοραστές ακινήτων πολύ μεγάλης αξίας, καθώς, για παράδειγμα, η αγορά α΄ κατοικίας 200 τετραγωνικών στην Εκάλη αντικειμενικής αξίας 910.000 ευρώ είναι σήμερα αφορολόγητη. Με τις αλλαγές, ένα ζευγάρι που θα αγοράσει το συγκεκριμένο ακίνητο θα οφείλει φόρο πάνω από 35.000 ευρώ. Αλλά φόρο θα οφείλει πλέον και ένα άτεκνο ζευγάρι που αγοράζει α΄ κατοικία 100 τετραγωνικών μέτρων με αντικειμενική αξία άνω των 250.000 ευρώ.

Θέλω να πιστεύω ότι η Αλέκα δεν φωνάζει για το «σύντροφο» της Εκάλης. Όμως, ξέρει πολλούς εργάτες που μπορούν να αποκτήσουν σπίτι με αντικειμενική αξία 250.000 ευρώ, άρα με εμπορική τιμή γύρω στα 400.000 ευρώ; Ε, αν έχει τόσα να διαθέσει, ας πληρώσει τότε και 4 χιλιαρικάκια φόρο. Στο μεσίτη άλλωστε θα δώσει πάνω από 7.000 ευρώ χωρίς να κλαφτεί!

Το μεγάλο χάλι, δε, είναι με τα τεκμήρια, όπου ή εμείς ζούμε σε άλλη χώρα ή κάποιοι δημοσιογράφοι ζούν σε γυάλινους πύργους και δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στην πραγματική ζωή. Έχει πρωτοσέλιδο το έγκριτο Βήμα ότι αν έχεις πρώτη κατοικία 120 τετραγωνικά στην Αγ. Παρασκευή, εξοχικό στον Κάλαμο 80 τετραγωνικά, ΙΧ 1600 κυβικά, SUV 3.700 κυβικά, οικιακή βοηθό και δύο παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο, πρέπει να φοβάσαι, διότι θα πρέπει να δηλώσεις τουλάχιστον 46.000 ατομικό εισόδημα!

Δηλαδή, αντί να κριτικάρει την κυβέρνηση για τα αστεία τεκμήρια που αφήνουν πάλι εκτός τσιμπίδας τα διάφορα λαμόγια, το Βήμα «κλαίγεται» για τον κυριούλη του παραδείγματος που μόνο η βενζίνη που καίει το 4χ4 καράβι που έχει για ΙΧ, για να τον πάει κάθε σαββατοκύριακο στον… εξωτικό κάλαμο, υπερκαλύπτει τα συνολικά του τεκμήρια.

Θέλει δηλαδή να μας πεί ότι όποιος δηλώνει 46.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα μπορεί να έχει δύο σπίτια, δύο παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο, δύο αυτοκίνητα και οικιακή βοηθό. Όλα αυτά με 46.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα! Τρέμω μήπως διαβάσει το δημοσίευμα και η σύζυγός μου και κάνει τις αναλογίες! Αρχίζω, επίσης, να πιστεύω ότι είχε δίκιο η συγχωρεμένη η μανούλα μου που με έλεγε, πιτσιρικά, «αχαΐρευτο»!..

Πρέπει να τελειώσουν κάποτε τα παραμύθια. Δε γίνεται όλα να τα πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Τα τεκμήρια πρέπει να αυξηθούν, να γίνουν πραγματικά τεκμήρια διαβίωσης και όχι παραμυθάκια για πλούσια παιδάκια. Το διαρκές πανηγύρι της φοροκλοπής πρέπει να λήξει και όχι με «κλείσιμο του ματιού» στους μόνιμα φοροαποφεύγοντες όπως γίνεται με το συγκεκριμένο «light» φορολογικό. Πρέπει και τα ΜΜΕ να πάρουν θέση στο θέμα και να αφήσουν τις κραυγές εντυπώσεων, αλλά και η αντιπολίτευση να αφήσει τις εξυπνάδες στον Καρατζαφέρη και να φερθεί – αν μπορεί –υπεύθυνα και κριτικά απέναντι στα λάθη της κυβέρνησης.

Ιδιώνυμο αδίκημα η φοροδιαφυγή και τελειώσαμε. Ποιοι έχουν τα «άντερα» να το υποστηρίξουν;

Αυτοί που αρνούνται να γίνουν δουλοπάροικοι των τοκογλύφων

Του Ρούσσου Βρανά, rvranas@otenet.gr
από Τα Νέα

Και μετά...
... τον θάνατο του δημοσίου υπαλλήλου, ο θάνατος του εμποράκου: ο στραγγαλισμός του «αυτοδημιούργητου» και του μικρομεσαίου επιχειρηματία από τη λιτότητα.

Οι κυβερνήσεις...
... είναι πια φανερό πως είναι δεμένες χειροπόδαρα. Περιμένουν τη σωτηρία να έρθει ως διά μαγείας από τις αγορές. Στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία. Και στην Ελλάδα. Ύστερα από αλλεπάλληλα πογκρόμ λιτότητας στον δημόσιο τομέα, με μοναδικό στόχο την ελπίδα πως θα βρουν αγοραστές και για την επόμενη έκδοση των κρατικών ομολόγων τους. Και ας περιορίζονται συνεχώς τα έσοδα του ιδιωτικού τομέα από τη μείωση των δημόσιων δαπανών και από τη βαριά άμεση και έμμεση φορολογία των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, των μαγαζιών της διπλανής πόρτας και των νοικοκυριών. Μετά τη χρεοκοπία των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, λένε οι οικονομολόγοι, θα πρέπει να περιμένουμε τη χρεοκοπία των απασχολούμενων στον ιδιωτικό. Μετά την έκρηξη του δημόσιου χρέους, η έκρηξη του χρέους του ιδιωτικού. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το «παράδοξο της λιτότητας»: τα μέτρα για τη συγκράτηση του δημόσιου χρέους φέρνουν την έκρηξη του ιδιωτικού χρέους. Κάτι ξέρουν γι΄ αυτό οι Ιρλανδοί. Γράφει ο Μπιλ Μίτσελ: «Η ιρλανδική κυβέρνηση αφαίρεσε δισεκατομμύρια ευρώ από την οικονομία, επιβάλλοντας περικοπές στους μισθούς του δημόσιου τομέα, στις συντάξεις και στα επιδόματα. Και τι απέγινε; Τα φορολογικά έσοδα του Ιανουαρίου βούλιαξαν πάλι κάτω από τις προβλέψεις. Τι λέει γι΄ αυτό η κυβέρνηση; Χρειαζόμαστε κι άλλες περικοπές. Η διεθνής αγορά ομολόγων είναι περήφανη για την Ιρλανδία. Ίσως φτάσουμε έτσι να συναγωνιζόμαστε την Κίνα στους μισθούς και στα φορολογικά κίνητρα προς τις πολυεθνικές».

Ένα τέτοιο...
... μέλλον περιμένει τις χώρες που ακολουθούν αυτές τις πολιτικές, λένε οι οικονομολόγοι Μάρσαλ Όερμπακ και Ρομπ Παραντό: «Την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Βρετανία, ίσως ακόμη και τις ΗΠΑ σε έναν χρόνο. Γιατί, καθώς τα μέτρα λιτότητας μειώνουν τα ιδιωτικά εισοδήματα, μειώνουν και τα φορολογικά έσοδα. Για να τηρηθούν οι ανειλημμένες δεσμεύσεις έναντι των αγοραστών κρατικών ομολόγων, επιβάλλονται και νέες περικοπές δαπανών, οι οποίες με τη σειρά τους φέρνουν νέα αύξηση των φόρων». Και το εισόδημα που αφαιρείται από τον δημόσιο τομέα συμπαρασύρει στο βάραθρο και τον ιδιωτικό. Καμιά οικονομία δεν μπορεί να αντέξει για πολύ αυτό το παράδοξο. Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, μια κυβέρνηση; Να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο, λένε οι δυο οικονομολόγοι, ανοίγοντας τον δρόμο της ανάπτυξης χρηματοδοτώντας την εργασία και όχι τους τοκογλύφους. Γιατί μονάχα η εργασία ήταν, είναι και θα είναι η μοναδική πηγή πλούτου στον κόσμο. Ναι, αλλά πώς;

Οι Ισλανδοί...
... έδειξαν πώς, όταν αρνήθηκαν να πληρώσουν αυτοί χρέη που δεν ήταν δικά τους αλλά των τραπεζών τους. Η αρκτική Λιλιπούτη των 320.000 ψυχών έδειξε πως οι διεθνείς αγορές ομολόγων στέκονται ανίσχυρες μπροστά σε λαούς που δεν εννοούν να καταντήσουν δουλοπάροικοι των τοκογλύφων.

Ούτε... τσουρέκι

Επειδή "έχει μειωθεί επικίνδυνα το αποθεματικό του ταμείου αλληλοβοηθείας", η ΕΣΗΕΑ "δυσκολεύεται" να χορηγήσει το Πασχαλινό βοήθημα στους άνεργους συναδέλφους και κάποιοι λένε οτι τελικά δε θα δοθεί. Μπορεί κάποιος στην Ακαδημίας να μας πει ποιός επιλέγει τις πολυέξοδες Χριστουγεννιάτικες "γιορτές" μέσα Μαρτίου και σπαταλά χρήματα ανούσια, αντί να τα διαθέσει σε αυτούς που τα έχουν πραγματικά ανάγκη;

Δεν γιορτάζω, αγαπητή μου ΕΣΗΕΑ...

Διαβάζω στην ανακοίνωση της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, με αφορμή τη σαββατιάτικη (13/3) "γιορτή": "...Στο τέλος της γιορτής βέβαια όπως κάθε χρόνο, θα μοιραστούν τα δώρα στα παιδιά των μελών μας".
Χμμμ... "όπως κάθε χρόνο";
Συγχωρέστε με, αλλά "κάθε χρόνο" γιορτή δεν γινόταν Μάρτη μήνα, αλλά την περίοδο της πρωτοχρονιάς. 'Η κάνω λάθος; Και γιατί, παρακαλώ, φέτος γίνεται η γιορτή με ... πασχαλιάτικη καθυστέρηση; Μπορούν οι διοργανωτές να αιτιολογήσουν - δικαιολογήσουν αυτή την εξέλιξη;
Δεν νομίζω, δεν πιστεύω ειλικρινά ότι η φωνή μου μπορεί να εκφράσει κάποιον πέρα από τον εαυτό μου. Ωστόσο, εκτιμώ ότι έχω δικαίωμα έστω και τώρα, έστω και από αυτό το βήμα, να πω τη γνώμη μου. Και η γνώμη μου είναι ότι τα παιδιά των μελών της ΕΣΗΕΑ, ειδικά αυτή την περίοδο, ούτε δώρα από το "Μουστάκα" ή όποιον άλλο του είδους έχουν ανάγκη, ούτε το "πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τραγουδιστές, νεανικά μουσικά συγκροτήματα, παιδικό θέατρο, ταχυδακτυλουργούς, κλόουν και πολλές άλλες εκπλήξεις" είναι που τους λείπει...
Τα παιδιά των μελών της ΕΣΗΕΑ και όλων εκείνων που ακόμα δεν είναι μέλη της Ενωσης, νομίζω ότι αυτό που θέλουν είναι χαμογελαστούς γονείς, πατεράδες και μαμάδες χωρίς τη σκιά της ανασφάλειας για τα οικονομικά τους ή και για το εργασιακό τους μέλλον να πέφτει πάνω στην ψυχή, στην καρδιά και το βλέμμα τους. Και για τούτα, η ΕΣΗΕΑ μπορεί με άλλους τρόπους να μεριμνήσει. Και όχι με "γιορτές", εικόνες των οποίων θα "παίξουν" σε βραδινά τηλεοπτικά δελτία για την προβολή των υποψηφίοων στις επόμενες εκλογές της Ενωσης...
Εντάξει: Δεν θέλατε στο Ταμείο Ανεργίας; Δεν θέλατε να ενισχύσετε με κάποιον τρόπο τον ΕΔΟΕΑΠ; Τα χρήματα που δαπανήθηκαν για τη φετινή γιορτή, τα δώρα, γιατί δεν αποφασίζατε τουλάχιστον να τα δώσετε στη Γιούνισεφ, στο Χαμόγελο του Παιδιού, στα νοσοκομεία Παίδων - ίσως για την αγορά χρήσιμου εξοπλισμού, στα παιδικά χωριά ΣΟΣ;
Πιστέψτε με: Κάνω το παν για να κρατήσω τη λάμψη της λαχτάρας και της υπερηφάνειας που ένοιωθα όταν έκανα αίτηση να γίνω μέλος της Ενωσής μας. Παρακαλώ, λοιπόν, φίλοι της Διοίκησης, κάντε κι εσείς κάτι να διατηρήσετε αυτή τη λάμψη ζωντανή...
Δεν κοστίζει τίποτα μια τέτοια προσπάθειά σας. Η αξία της, ωστόσο, νομίζω για πολύ κόσμο πως είναι ανεκτίμητη!

Από το http://edrana.blogspot.com το προσυπογράφω

Γάμοι στις χωματερές

του Κώστα Μίντζηρα από το protagon.gr

Έλαβα χθες (μαζί με άλλους) ένα mail, που έκανε spam από μακριά κι είχε τίτλο «mass marriage in Gaza». Θα 'πρεπε να κάνω αρκετές φορές page down για να παρακάμψω την ατέλειωτη σειρά των σχολίων αποστολέων - αποδεκτών του και να φθάσω στο τέλος, όπου φαντάζομαι θα βρισκόταν η ανταμοιβή μου ως υπομονετικού αναγνώστη. Δεν το 'κανα κι έμεινα σε όσα βρίσκονταν στην αρχή και μπορούσα εύκολα να διαβάσω.

Κάποιος με το ψευδώνυμο «jus» έλεγε ανορθόγραφα, πως μολονότι δυσκολευόταν να πιστέψει την είδηση αποφάσισε να μη διακόψει την ηλεκτρονική αλυσίδα αλλά να της επιτρέψει να συνεχίσει την ψηφιακή πορεία της, ελπίζοντας πως κάποιος (που θα 'χει περισσότερο χρόνο κι υπομονή!) να ψάξει, να βρει την αλήθεια και (παρακαλεί) να τον ενημερώσει.

Ένας άλλος (ο «dorikos») έγραφε με πολλά αποσιωπητικά και θαυμαστικά: ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ... Μελλοντικοί... Συμπατριώτες μας !!!!!... καμαρώστε τους, αν... Προλάβετε!!!!, πριν λιποθυμήσετε από αηδία και τρόμο !!!!!!!...

Η είδηση που σκορπίζει αηδία και τρόμο είναι, βέβαια, ψεύτικη ενώ τα μικρά κορίτσια που οι εικονιζόμενοι γαμπροί φέρονται να παντρεύονται δεν είναι παρά τα παρανυφάκια της πολυπληθούς τελετής γάμου 450 ζευγαριών στη Γάζα.

Δεν είναι πια καιρός για τη δημιουργία χωματερής ψηφιακών σκουπιδιών; Αλλιώς θα βρωμίζουν τους υπολογιστές μας.

Οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ

Του Γιάννη Γερονικολού

Μπορεί να γίνονται μαζικές διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις απεργών στο Σύνταγμα, συγκρούσεις ΜΑΤ – διαδηλωτών και οι δημοσιογράφοι να απέχουν; Ναι, μπορούν στο όνομα της αλληλεγγύης θα απαντήσει το συνδικαλιστικό μας σωματείο, η πάλε ποτέ ισχυρή ΕΣΗΕΑ. Τώρα, ποια ακριβώς είναι αυτή η αλληλεγγύη που θάβει τους εργατικούς αγώνες με τη μη δημοσιοποίησή τους, είναι κάτι προς ανακάλυψη πρωτίστως από τους εραστές της επαναστατικής γυμναστικής στο ΔΣ της Ένωσης Συντακτών.

Μπορεί να κλείνουν εφημερίδες, να βάζουν λουκέτα ραδιοσταθμοί, να υπάρχει μπαράζ απολύσεων και γενικευμένος εκφοβισμός στα Μέσα Ενημέρωσης και την ίδια ώρα το συνδικαλιστικό σωματείο να προσπαθεί πάνω από μισό χρόνο να συγκροτήσει Προεδρείο; Ναι μπορεί, όταν μιλάμε για την τελειωμένη πιά ΕΣΗΕΑ.

Αν για τους συνδικαλιστές γενικώς, υπάρχει μια γενικευμένη δυσπιστία, για τους δημοσιογράφους - συνδικαλιστές η εικόνα γίνεται ακόμα πιο γκρίζα με τα μη έργα και τις πράξεις τους. Οι άνθρωποι που εκλέξαμε οδήγησαν την ημιθανή από τις προηγούμενες διοικήσεις Ένωση στην εντατική, στο κώμα και ουσιαστικά στο θάνατο αλλά μην το δημοσιεύσετε διότι δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα οι συγγενείς. Δεν είναι απλά πιο μικροί από τις καταστάσεις, αλλά υπεύθυνοι για αυτές.

Τα ΜΜΕ παγκοσμίως βιώνουν μια ανεπανάληπτη κρίση, τόσο οικονομική όσο και αξιών και ειδικά τα έντυπα κλείνουν το ένα μετά το άλλο και απολύουν κατά δεκάδες τους δημοσιογράφους. Παγκοσμίως υπάρχει ένας προβληματισμός για το μέλλον και τη μετεξέλιξη του Τύπου και δεκάδες φόρα συντάσσονται για να μελετήσουν το πρόβλημα. Στην Ελλάδα όμως και την ΕΣΗΕΑ το μεγάλο πρόβλημα ήταν αν θα είναι Πρόεδρος ο Σόμπολος, ο Κουμπιάς ή ο Τρέμης, αν οι «συνιστώσες» θα συμφωνούσαν και αν διάφοροι τραχανοπλαγιάδες «αριστεροί» θα ψήφιζαν υπέρ του ενός ή του άλλου συνασπισμού. Αλλού υπήρχαν συσκέψεις επί συσκέψεων για το μέλλον μετά την εμφάνιση του I pad, εδώ όμως, στην ΕΣΗΕΑ των αρτηριοσκληρωτικών, στο «πνευματικό σωματείο», δεν έχουμε δεχτεί ακόμα ως μέλη τους συναδέλφους που δουλεύουν σε ειδησεογραφικά portal και ζητούμε με την απειλή κινητοποιήσεων «επίδομα computer»! Αυτά γνωρίζουν, αυτά διεκδικούν οι ανεκδιήγητοι.

Την ίδια ώρα, βέβαια, στο ίδιο «πνευματικό σωματείο» φιγουράρουν ως μέλη διάφοροι «πανελίστες» μεσημεριανών τηλεσκουπιδιών, διάφοροι εκβιαστές «ρεπόρτερ», τηλεκατίνες, ραδιοφωνικοί διαφημιστές και μουσικοί παραγωγοί, παιδάκια που οι Μαλέληδες τα στέλνουν με ένα μαρκούτσι να σοδομήσουν όποιον βρούν μπροστά τους, άριστοι αντιγραφείς του ΑΠΕ, τηλεφωνήτριες, «ανακουφίστριες» διευθυντικών στελεχών και πλείστοι όσοι άλλοι πικραμένοι.

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα ζεί τα πιο μαύρα της χρόνια όχι τόσο γιατί έχουμε απαξιωθεί από τον κόσμο, όσο γιατί οι ίδιοι έχουμε απαξιώσει τη δουλειά μας. Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι αυτοί που κάνουν ακόμα ρεπορτάζ και δεν παίρνουν έτοιμη και μασημένη την τροφή από τα διάφορα κέντρα ή τα γραφεία τύπου. Ανύπαρκτα τα Μέσα που θα δημοσιεύσουν πρωτογενές ρεπορτάζ που χτυπά συμφέροντα διαφημιζόμενων με μεγάλο μπάτζετ. Αφήσαμε τους διαφημιστές να γίνουν αρχισυντάκτες και τους εκδότες να γίνουν διευθυντές. Εκεί χάθηκε η μπάλα και το παιχνίδι πια δε γυρίζει με τίποτα. Και το σωματείο; Το σωματείο συνεχίζει να ασχολείται με τις ισορροπίες κάποιων συνταξιούχων και μερικών αριστεριστών οι οποίοι αποδείχτηκαν ανίκανοι όχι να συγκρουστούν, αλλά απλά να δουν, να συζητήσουν και να επιχειρήσουν να ανοίξουν το διάλογο για την αντιμετώπιση των αιτιών της τραγωδίας.

Το πνευματικό έργο του «πνευματικού σωματείου» είναι μηδενικό, το συνδικαλιστικό του έργο ανύπαρκτο, η πολιτική του παρέμβαση μηδενική και η κοινωνική τελειώνει με το σύνθημα «αλήτες - ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι». Η ΕΣΗΕΑ όπως την ξέραμε τέλειωσε και η πρώτη απόσχιση είναι γεγονός με τους δημοσιογράφους της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία ημερήσιας πολιτικής εφημερίδας να λένε στο σωματείο τους ότι δεν το αναγνωρίζουν και κουμάντο στο μαγαζί τους θα κάνουν αυτοί και μόνον! Κάτι το οποίο δε θα τολμούσαν, βέβαια, να πούν σε ένα κανονικό προεδρείο που θα λάμβανε άμεσα πειθαρχικές κυρώσεις.

Η ΕΣΗΕΑ πρέπει να γκρεμιστεί ως νοοτροπία και να ξαναχτιστεί με νέα υλικά και φρέσκα μυαλά που μπορούν να αντιληφθούν τις προκλήσεις των καιρών και όχι μόνον να γρηγορούν για να μην κλείσουν τα δημοτικά ραδιόφωνα, να μη χάσουν τη βολή τους οι εκατοντάδες κηφήνες της ΕΡΤ και να μη δυσαρεστηθούν οι εκδότες.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η παγκόσμια κρίση στον Τύπο πρέπει να γίνει αφορμή για συντελειακές αλλαγές στην Ένωση Συντακτών, αλλά και στη νοοτροπία των δημοσιογράφων. Πρώτη προτεραιότητα μετά την αντιμετώπιση των μαζικών απολύσεων πρέπει να είναι και εδώ, όχι κάποια αστεία επιδόματα ή η προσήλωση στις τακτικές ετήσιες αυξήσεις, αλλά τα θεσμικά. Η δημόσια συζήτηση για τη χρήση των νέων τεχνολογιών προς όφελος του πολίτη των Μέσων και της δημοσιογραφίας και βέβαια, πρωτίστως, η επαναφορά του ελέγχου και της επεξεργασίας της είδησης στους δημοσιογράφους, από τα χέρια του μάρκετινγκ και των εκδοτών που βρίσκονται σήμερα, τόσο στις εφημερίδες όσο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, θα έπρεπε ήδη να μας απασχολεί πολύ περισσότερο από την αύξηση του ΦΠΑ και την αλληλέγγυο συμμετοχή μας στην απεργία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

H ΕΣΗΕΑ

Από το blog στης Βουλής τα έδρανα

Δεν θα ήθελα να αρχίσω τώρα μια συζήτηση αναφορικά με το περιεχόμενο ή τη σκοπιμότητα μιας απεργιακής κινητοποίησης, όπως αυτές που η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ αποφασίζει (και) το τελευταίο διάστημα, σαν "ουρά" της ΑΔΕΔΥ, ή της ΓΣΕΕ, ή του όποιου άλλου μαζικού - συνδικαλιστικού φορέα. Αυτό είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει, με τη συμμετοχή όλων των μελών της Ενωσης Συντακτών - και που τελικώς αφορά την ίδια την Ενωση. Το παρόν και το μέλλον της.
Επειδή, ωστόσο, κάποια στιγμή μπορεί μια τέτοια συζήτηση ν' αρχίσει, ας κάνω και μια-δυο (άντε, κάπως περισσότερες) ερωτήσεις...
ΓΙΑΤΙ τα μέλη του Δ.Σ. δεν έχουν αισθανθεί την ανάγκη να ατιολογήσουν - απολογηθούν, για το πολύμηνο κενό διοίκησης από τις τελευταίες εκλογές; Με ποιό ανάστημα τώρα καθοδηγούν τον κλάδο;
Τόσο καιρό που σε αρκετά Μέσα Ενημέρωσης "βράζει" η ανησυχία και η ανασφάλεια των εργαζομένων του ενός μισθού - της μιας απασχόλησης, ΓΙΑΤΙ δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία για αντιμετώπιση του προβλήματος; Αν δεν αποφάσιζε απεργία η ΑΔΕΔΥ, η ΕΣΗΕΑ τί θα έκανε τόσο καιρό;
ΠΟΙΟΙ και γιατί αποφάσισαν τη ... χριστουγεννιάτικη γιορτή να την κάνουν λίγο πριν από το Πάσχα; Πόσο θα κοστίσει (μαζί με τα ... δώρα); ΓΙΑΤΙ δεν αποφάσιζαν τα όποια έξοδα να τα διαθέσουν στο Ταμείο Ανεργίας, ή στον ΕΔΟΕΑΠ;
ΤΙ έχει απογίνει με το Μητρώο; ΠΟΙΟΙ και ΓΙΑΤΙ δεν έχουν απαιτήσει να προχωρήσει η δυσώδης υπόθεση των "μυστικών κονδυλίων"; ΠΟΙΟΙ και ΓΙΑΤΙ δεν έχουν απαιτήσει να πέσει φως στο ζήτημα της ασυμβίβαστης απασχόλησης δημοσιογράφων σε γραφεία Τύπου Οργανισμών ή και Υπηρεσιών, ενώ ταυτόχρονα καλύπτουν "δημοσιογραφικά" το σχετικό ρεπορτάζ;
ΠΟΙΟ το περιεχόμενο μιας απεργιακής κινητοποίησης, όταν την επομένη οι δημοσιογράφοι πρέπει να κάνουν διπλάσια δουλειά, προκειμένου να καλύψουν δημοσιογραφικά ΚΑΙ τα όσα συνέβησαν την ημέρα της απεργίας;
ΠΟΙΟΣ θα εξηγήσει το νόημα μιας ολιγόωρης στάσης εργασίας στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ;
ΓΙΑΤΙ πρέπει να περάσουν πολλές ημέρες γραφειοκρατικών διαδικασιών προκειμένου να ανανεωθεί το δελτίο δημοσιογραφικής ταυτότητας στην αρχή κάθε έτους;

Υπερκόπωση

Πετρουλάκης από την Καθημερινή

Ο Γιώργος

Έχω γράψει δεκάδες πόστ και χιλιάδες λέξεις για την πεποίθησή μου οτι η πολιτική είναι η μόνη ελπίδα απέναντι στις αιμοδιψείς "αγορές". Έχω μαλώσει και με φίλους όταν έγραφα στις αρχές οτι αυτό που περιμένω από τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι η πολιτική αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο σε παγκόσμιο επίπεδο, και όχι μόνο το "ξεβράκωμα" στις "αγορές".

Τελικά ο παίχτης είναι καλύτερος από κάθε προσδοκία. Η Ελλαδούλα ζητούσε ένα Δομάζο και βρήκε ένα Μαραντόνα! Μπορεί διάφορα δεξιά ζώα να μην καταλαβαίνουν (πώς άλλωστε...) και να λοιδορούν, μπορεί οι "συνιστώσες" να μη βλέπουν πέρα από τα Εξάρχεια, μπορεί και κάποιοι μέσα από το ΠΑΣΟΚ να είναι πιο μαλάκες κι από τα βράχια, ο Γιώργης όμως έχει πάρει τη μπάλα και παίζει το παιχνίδι του στο διεθνή στίβο.

Όπως γράφουν και Τα Νέα "αν δεν υπήρχε ο Γιώργος Παπανδρέου θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Ή αλλιώς: έγινε Πρωθυπουργός ακριβώς την ώρα που η Ελλάδα χρειαζόταν έναν ηγέτη με τα δικά του χαρακτηριστικά: άνεση στις διεθνείς σχέσεις, ευχέρεια επικοινωνίας με τις πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη, διπλωματικό ταλέντο και κουράγιο. Ο Ελληνας Πρωθυπουργός- και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ας μην το ξεχνάμε- έχει αίσθηση της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής. Και προσωπική αναγνώριση σε όλο τον κόσμο. Γνωρίζει το παιχνίδι στη διεθνή σκακιέρα, είναι αποδεκτός από τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης και ξέρει να σταθεί απέναντί τους."

Ο Γιώργος έχει το ρεκόρ γκίνες πρωθυπουργικών συνεντεύξεων σε ξένα Μέσα και μπορεί εύκολα να κοντράρει πιλότο σε ώρες πτήσης. Το κατόρθωμά του όμως δεν είναι αυτό. Είναι πως με αυτό το μαραθώνιο μετέτρεψε το Ελληνικό οικονομικό πρόβλημα σε Διεθνές πολιτικό και ανάγκασε τους "μεγάλους" να το αντιμετωπίσουν σαν τέτοιο. Ο τύπος παίζει σε άλλο επίπεδο όσο εδώ τσακώνονται ο Πάκης με τον Ραγκούση για τους διευθυντές του Δημοσίου και ο θλιβερός Σαμαράς ψάχνει τη συνταγή για το "μείγμα" των μέτρων.

Γ.Γερονικολός
-------------------------------------------

Του Α. Καρακούση από Το Βήμα

Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα φάνταζε βέβαιο θύμα.

Υπερχρεωμένη, πληγωμένη από την κρίση και αναξιόπιστη από τις λογιστικές αλχημείες της κυβέρνησης Καραμανλή, έμοιαζε αδύναμη και ανυπεράσπιστη. Ο διεθνής Τύπος πίεζε αφόρητα, οι Βρυξέλλες σιγοντάριζαν, η Φραγκφούρτη το ίδιο, οι μεγάλες ξένες τράπεζες απέστρεφαν την κεφαλή τους και οι συνδεδεμένοι μαζί τους διεθνείς κερδοσκόποι ένιωθαν ασφαλείς στο παίγνιό τους.

Οι κυρίαρχες δυνάμεις του πλανήτη είχαν βγάλει το πόρισμά τους: Η Ελλάδα ήταν καταδικασμένη σε αργό θάνατο, δεν διέθετε αποθέματα δυνάμεων να αντισταθεί, ήθελε- δεν ήθελε, αργά η γρήγορα, θα υπέκυπτε στις πολλές πιέσεις και θα έδινε ευκαιρίες για την ανάπτυξη ακόμη πιο κερδοφόρου παιγνίου σε όλη την ευρωζώνη.

Ολος αυτός λοιπόν ο διασυνδεδεμένος και αμαρτωλός κύκλος ασκήθηκε κατά τρόπο πρωτοφανή στο ασθενές σώμα της Ελλάδας.

Ο Αλμούνια που δεν αντελήφθη την προηγούμενη κρίση, ο Μπαρόζο που έκανε στα στραβά μάτια στους ομοϊδεάτες του, ο Τρισέ που χάθηκε στο πέλαγος από τις φούσκες, ο Σόρος, ο Πόλσον, ο Ρουμπίνι, όλοι αυτοί οι υποτιθέμενοι γκουρού και μάγοι των αγορών που το φθινόπωρο του 2008 είδαν τον κόσμο τους να καταρρέει υπό το βάρος των ανομημάτων τους, αφού εξαφανίστηκαν για λίγο, θέλησαν να πάρουν το αίμα τους πίσω.

Πίστεψαν ότι θα ξεπλύνουν εδώ όλες τις ντροπές τους.

Αμετροεπείς και θρασείς καθώς είναι, αγνόησαν ότι η κρίση ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της πολιτικής.

Οταν ο Γ. Παπανδρέου άρχισε να μιλάει για το βάρος της κερδοσκοπίας και να ζητεί την αλληλεγγύη της Ευρώπης, οι περισσότεροι τον λοιδώρησαν.

Επέμεινε όμως, έθεσε το θέμα στη σύνοδο κορυφής, απαίτησε και έλαβε, έστω με κρύα καρδιά, την πολιτική στήριξη των εταίρων και όταν τον ξέχασαν επανήλθε δριμύτερος, για να δεχθεί νέο κύμα πιέσεων.

Υπέκυψε, είναι αλήθεια. Ελαβε τα μέτρα που ζητούσαν, αλλά συνέχισε να απαιτεί δράση κατά των κερδοσκόπων, να διεκδικεί καινούργια εργαλεία και διορθώσεις της ευρωπαϊκής συνθήκης. Με τον καιρό ανεδείχθη η πλεονεξία των κερδοσκόπων και διεφάνησαν οι απώτεροι σκοποί, που μόνο αγαθοί δεν ήταν.

Τώρα πλέον σε Αμερική και Ευρώπη λένε πως δεν γίνεται να ορίζονται οι τύχες των χωρών από την κερδοσκοπία.

Στη Βασιλεία ο κ. Τρισέ αναζητεί τρόπους να περιορίσει τη δράση της, το θέμα έφθασε στον Ομπάμα, σύντομα θα φθάσει στους G20 και οι Βρυξελλιώτες θέλουν να στήσουν ευρωπαϊκούς μηχανισμούς χρηματοδότησης, μιλάνε για την ανάγκη οικονομικής διακυβέρνησης και αποδέχονται τις ατέλειες της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Το βέβαιο θύμα δεν υπέκυψε. Ισως να πάρει και το αίμα του πίσω. Οσο υπάρχει Πολιτική και η δύναμή της πηγάζει και εξαρτάται από τον Λαό, η ελπίδα δεν χάνεται.

Ηγέτες

Oι κρίσεις συνήθως ακινητοποιούν τις ηγεσίες. Σπάνια επιτρέπουν την ανάδειξη προσόντων και δυνατοτήτων. Ο Γιώργος Παπανδρέου φανέρωσε αντοχές και έδειξε ότι διαθέτει αποθέματα δυνάμεων. Κινήθηκε με άνεση στον διεθνή χώρο, σαν να βρίσκεται στον φυσικό του χώρο. Αλήθεια, μπορεί να φαντασθεί κανείς τον κ. Καραμανλή στη θέση του;

Από Το Βήμα

Οι Γερμανοί και οι ιστορίες του κυρίου Κ.

Του Γκαζμέντ Καπλάνι από Τα Νέα gazikap@gmail. com

Ετυχε πέρυσι να επισκεφθώ συχνά τη Γερμανία. Θέλοντας και μη, σχημάτισα κάποια στερεότυπα για τους Γερμανούς. Αραδιάζω λοιπόν μερικά, αν και στο μέλλον πιθανόν να τα αναθεωρήσω. Στο εστιατόριο πληρώνει ο καθένας τα δικά του. Θυμούνται έπειτα από εννιά μήνες τον καφέ που τους κέρασες. Σπάνια φιλιούνται όταν συναντιούνται. Οταν σου μιλούν, σε κοιτούν στα μάτια. Είναι ξεροκέφαλοι. Τα παιδιά αποχωρίζονται τους γονείς στα δεκαοκτώ. Εάν κάποιος έχει συμπληρώσει τα 27 και μένει ακόμα με τους γονείς του, θεωρείται «φιλοξενούμενος». Οι εικοσάχρονες προσβάλλονται αν δεν τις αποκαλείς «Κυρία». Οι καθηγητές μιλούν στον πληθυντικό στους μαθητές. Και οι συνάδελφοι στη δουλειά τον πληθυντικό χρησιμοποιούν. Τρώνε βαριά το πρωί και νωρίς το βράδυ. Περιμένουν να ανάψει το πράσινο, ακόμα και αν βρίσκονται στην έρημο. Μιλούν χαμηλόφωνα. Πίνουν μπίρα και στο Μετρό. Πάνε σινεμά και μόνοι τους. Δεν μιλούν με χειρονομίες. Δεν ξέρουν τι σημαίνει τακτ. Για να κάνεις αστείο με κάποιον Γερμανό πρέπει να τον ξέρεις τουλάχιστον δέκα χρόνια. Την πάτησες αν αργήσεις σε ραντεβού. Δεν έχουν πρόβλημα να μοιραστούν το τραπέζι στο εστιατόριο με αγνώστους. Οταν έχουν πιει πολλή μπίρα, μπορεί να φανούν ακόμα και λίγο χαρούμενοι. Πλένουν τα πιάτα με υγρό πιάτων, αλλά δεν τα ξεπλένουν. Αν και παράγουν τα καλύτερα αυτοκίνητα, κυκλοφορούν με ποδήλατο. Οι γυναίκες δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους. Οι νέοι ενδιαφέρονται ελάχιστα για τα επώνυμα ρούχα. Σε γαμήλια τελετή, στο Βερολίνο, είδα γαμπρό και νύφη με jeans και Τ-shirt. Μόλις βλέπουν τον ήλιο, ξαπλώνουν κάτω και βγάζουν την κοιλιά έξω. Τη νύχτα οι γυναίκες κυκλοφορούν μόνες τους στον δρόμο και κανένας άντρακλας δεν τις ενοχλεί. Τα σκουπίδια δεν τα πετάνε στον ίδιο κάδο απορριμμάτων, αλλά σε διαφορετικούς για ανακύκλωση. Οι ταξιτζήδες δεν καπνίζουν στο ταξί και δεν σου αφηγούνται την ιστορία της ζωής τους. Σέβονται τον διπλανό τους. Σέβονται τους νόμους, ακόμα και όταν ξέρουν ότι δεν τους παρακολουθεί κανείς. Freund (φίλος) είναι μια λέξη που χρησιμοποιούν με μεγάλη τσιγκουνιά. Το να είσαι φίλος δεν σημαίνει ότι το λέμε τρεις φορές την ημέρα. Εάν σε θεωρούν φίλο, πάντως, μπορείς να βασιστείς πάνω τους. Είναι εργατικοί, συστηματικοί, τελειομανείς, σε σημείο που σε τρομάζουν καμιά φορά. Πίνουν καπουτσίνο οποιαδήποτε ώρα της νύχτας. Μερικές φορές είναι πιο άκαμπτοι και από τους ελέφαντες. Οι Γερμανοί είναι όλοι ίδιοι. Εκτός από τους Γερμανούς που γνωρίζω εγώ. Εκείνοι είναι διαφορετικοί, ακόμα και ο ένας από τον άλλον. Σε κάθε περίπτωση, παρακολουθώντας την περασμένη εβδομάδα το πρώτο γερμανικό κρατικό κανάλι να μεταδίδει αισχρές εικόνες για την Ελλάδα και τους Ελληνες, έμεινα άναυδος. Εμένα μου φάνηκε πιο πολύ σαν έκρηξη εσωτερικής δυστυχίας. Οταν είσαι τόσο δυνατός και συμπεριφέρεσαι τόσο μίζερα σημαίνει ότι κατά βάθος νιώθεις unglucklich, δυστυχισμένος δηλαδή. Επειτα, όταν διάβασα την επιστολή της εφημερίδας «Βild» στον Γιώργο Παπανδρέου για τους έντιμους Γερμανούς και τους απατεώνες Ελληνες, θυμήθηκα τις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ» του Μπρεχτ. Ειδικά στο κομμάτι της επιστολής που έλεγε για την τεμπελιά των Ελλήνων και την απαράμιλλη εργατικότητα των Γερμανών. «Ρώτησαν τον κύριο Κ. “Με τι ασχολείσαι;”. Ο κύριος Κ. απάντησε: “Δουλεύω σκληρά. Ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου”»...
LΙΝΚ:

● http://gazikapllani.blogspot.com

Ποιος ορίζει το «εφικτό»;

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Δυστυχώς δεν είμαι οικονομολόγος για να μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα των ημερών «τι άλλο μπορούσε να γίνει». Δεν είμαι ούτε τόσο καλός μάγειρας για να έχω άποψη στην επικοινωνιακή σημαία ευκαιρίας του Σαμαρά περί «αποτυχημένου μείγματος». Δεν είμαι καν τόσο ηλίθιος όσο θα έπρεπε για να μην εξοργίζομαι με κάποια από τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης.

Είμαι από αυτούς που θεωρούν μπαρούφα τη ρήση ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Η λογιστική είναι η τέχνη του εφικτού. Η πολιτική είναι η μαγεία του ανέφικτου, το όνειρο, η ελπίδα, το όραμα, η προσπάθεια για καλύτερη ζωή, καλύτερο κόσμο, οι υψηλοί στόχοι για ένα διαφορετικό μέλλον. Οι διάφορες ιδεολογίες αυτό και μόνον κάνουν, να δίνουν με τα ίδια δεδομένα διαφορετικά αποτελέσματα, στο δρόμο προς τον ίδιο σκοπό. Έτσι, δε δέχομαι το λογιστικό «τι άλλο να κάναμε» αλλά το πολιτικό γιατί διαλέξαμε να κάνουμε αυτό.

Να δεχτώ ότι πρόκειται για κατάσταση έκτακτης ανάγκης και σε τέτοιες περιπτώσεις πρώτα πράττεις ό,τι χρειάζεται για να σωθείς και μετά μετράς τις απώλειες. Και πάλι όμως με εξοργίζει να την πληρώνει μόνο ο συνήθης ύποπτος «εχθρός λαός», ενώ όσοι και όσα ευθύνονται για την κρίση ουδείς τα αγγίζει.

Κόβονται κονδύλια για την παιδεία, ούτε ευρώ όμως δεν κόπηκε από τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Δίνεται πράσινο φως για προσλήψεις στην υγεία, όταν η Φώφη ακόμα προσπαθεί να βρει τους χιλιάδες νοσηλευτές που λείπουν με απόσπαση. Κόβονται μισθοί από τους υπαλλήλους, οι βουλευτές όμως και οι διορισμένοι συγγενείς τους στη Βουλή κάνουν την πάπια. Μαχαίρι στα επιδόματα του δασκάλου, πληρώνουμε όμως για να έχουν χιλιάδες τύποι, από συνταγματάρχη μέχρι στρατηγό και από γενικό διευθυντή μέχρι βλαχοδήμαρχο, υπουργό ή σύμβουλο της ΕΡΤ υπηρεσιακό αυτοκίνητο με οδηγό. Αυξάνεται ο ΦΠΑ αλλά οι μόνοι που τον αποδίδουν είναι οι φουκαράδες. Οι υπόλοιποι λαδώνουν τον έφορο να μη δει τα πλαστά τιμολόγια ή και τον υπουργό για να τα ξεχάσει. Αυξάνεται ο φόρος στη βενζίνη και τα τσιγάρα, αλλά δεν καταπολεμάται το κύκλωμα λαθρεμπορίας που κοστίζει πολλαπλά δις στο κράτος. Κόβονται τα δώρα, αλλά δεν κόβονται τα δύο διοικητικά συμβούλια για τις τρεις γραμμές του Μετρό.

Στα τριάντα δις υπολογίζει ο ΣΕΒ τη φοροδιαφυγή, ενώ με τον Αρμαγεδδών των μέτρων το δημόσιο υπολογίζει να γλυτώσει περί τα 4,8 δις ευρώ. Την ίδια ώρα οι γιατροί που πιάστηκαν στα πράσα στο Κολωνάκι, ξαναπιάστηκαν να μην κόβουν αποδείξεις και φυσικά θα ξαναπιαστούν. Κλείστους λοιπόν τα ιατρεία, πάρε τους την άδεια, βάλτους στη φυλακή, διαπόμπευσέ τους δημοσίως να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι. Πώς αλλιώς θα «ιδρώσουν», με την επίκληση του πατριωτικού τους φρονήματος;

Τα παραδείγματα αυτά δυστυχώς είναι εκατοντάδες και αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν φταίνε για το χάλι μας οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά το δημόσιο. Το δημόσιο που τελικά δεν είναι ο υπάλληλος, ο προϊστάμενος ή ο διευθυντής, αλλά το ίδιο το πολιτικό προσωπικό.

Τι άλλο, λοιπόν, θα μπορούσε να γίνει; Τίποτα όσο δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή όλου του σαθρού οικοδομήματος. Αρχίζοντας από τη νοοτροπία κομμάτων, βουλευτών και πολιτευτάδων. Την νοοτροπία που κάνει έναν υφυπουργό της κυβέρνησης να λέει ουσιαστικά στη Βουλή ότι θα κάνει ό,τι τον προστάξουν αυτοί που μας δάνεισαν, λες και τον εξέλεξαν οι FT να κάνει τον ταμία όπως του είπε και ο Παπουτσής και όχι εμείς για να βρει πολιτικές λύσεις.

Όσο αυτοί σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα σκέφτονται πρώτα τα ψηφαλάκια και τους «ημετέρους» ισχυρούς και μετά τον πολίτη, όσο ψάχνουν λύσεις όχι πολιτικές αλλά μόνον λογιστικές, είμαστε καταδικασμένοι στη δημοκρατία των τηλεπαραθύρων και τη πολιτική του «εφικτού». Και στο «εφικτό», ποτέ δεν ήταν νόμος το «δίκιο του εργάτη», μα του «νταβατζή», του τραπεζίτη και των «αγορών».

photo via Flickr: anjali mudra