Ο καθένας για το τομάρι του

Δε χρειαζόταν παρά να σκάσει με θόρυβο η φούσκα της πλαστικής ευημερίας για να αρχίσει να τρέχει κάθε ποντικός στη φωλιά του και να οχυρώνεται μέσα σ' αυτή για να αντιμετωπίσει όχι βέβαια την πραγματικότητα, αλλά τον διπλανό του.

Τα κόμματα πρώτα άρχισαν να τραβούν «κόκκινες γραμμές», καθώς η Εθνική συνεννόηση δεν είναι απλά άγνωστη λέξη, αλλά ανατριχιαστική εξέλιξη για τους «παρτάκηδες» πολιτικούς μας. Αντί να κάτσουν και μια φορά στη ζωή τους να δουλέψουν, να σκύψουν το κεφάλι και να δουν πώς θα ξεφύγουμε από το λάκκο, άρχισαν να «σφάζονται» για το ποιος έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες και αν για το χάλι μας φταίει ο Τρικούπης, ο Σόρος, ο Ανδρέας ή ο «καταλληλότερος» της Ραφήνας. Βέβαια, χωρίς ποτέ να διανοηθούν ότι μπορούν να φταίν οι ίδιοι.

Οι συνεδριάσεις στο κοινοβούλιο η μία χειρότερη από την άλλη, με τους Εθνοπατέρες να λένε τη μία κοινοτοπία πίσω από την άλλη, να μη μπορούν να εξηγήσουν ούτε στους εαυτούς τους τι συμβαίνει και ανίκανοι για μια στοιχειώδη πολιτική κουβέντα με πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα. Αποκορύφωμα η συζήτηση για την επικύρωση των μέτρων όπου ήταν σα να μεταφερθήκαμε ξαφνικά στα τέλη του ΄80! Μέχρι και τον Μαυράκη και τις εξορίες ξαναθυμήθηκαν για να ακούει το πόπολο και οι χειροκροτητές και να ξεχνάνε τον πόνο τους.

Μια κυβέρνηση στην οποία μοιάζει να δουλεύουν τρεις και να παρακολουθούν με χασμουρητό τριάντα τρείς, μια αξιωματική αντιπολίτευση που για κομματικά οφέλη πετά κάθε ίχνος πολιτικής αξιοπιστίας που της είχε απομείνει, και μια αριστερά που αδυνατεί εδώ και χρόνια να προτείνει κάτι παρά μόνον φωνάζει σκαρφαλωμένη στα κάγκελα. Αυτή είναι η πολιτική εικόνα μιας χώρας σε κρίση, η οποία πρέπει, πριν από κάθε τι άλλο, να πείσει τους δανειστές της να μην ανησυχούν και τους πολίτες της ότι οι θυσίες τους θα πιάσουν τόπο.

Είμαστε στη μεγάλη παγκοσμιοποιημένη αγορά των οικονομικών δολοφόνων τα πιο εύκολα θύματα. Σαν την καλόγρια που αποφάσισε να παίξει την παρθενιά της σε «παπατζή». Με απλά λόγια, είμαστε τελειωμένοι και δεν θέλουμε να το δούμε. Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε παρότι το πλήθος μας το φωνάζει. Και όμως εμείς κοιτούμε τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα, ποντάρουμε τα ρέστα μας και περιμένουμε τη Θεϊκή παρέμβαση χωρίς καν να έχουμε προσευχηθεί. Ακόμα κι αυτό, έτοιμο το απαιτούμε!

Ο «περήφανος λαός», αυτός ο μεγάλος χαϊδεμένος των πολιτικών, το εθελοντικό θύμα των τραπεζών και μόνιμος επαίτης του κράτους, έχει γίνει θεατής της καταστροφής του. Σα να ζούμε όλοι μας εξωσωματική εμπειρία. Βλέπουμε να μας σκυλεύουν και δε μπορούμε να φωνάξουμε: «εδώ είμαστε ακόμα, ρε. Ζωντανοί». Ίσως γιατί μέσα μας ξέρουμε ότι κανείς δε θα μας πιστέψει.

Και δεν πρόκειται να νας πιστέψουν διότι ένας λαός δείχνει ζωντανός όχι αν βγαίνει στους δρόμους σε μεγαλειώδεις πορείες και συγκεντρώσεις , όχι όταν αντιδρά για να μην πάρουν χρήματα από την τσέπη του, αλλά πρωτίστως όταν σέβεται το συνάνθρωπο και την ανθρώπινη ζωή. Που πήγαν όλοι αυτοί που ουρλιάζαμε μαζί το Δεκέμβρη του '08; Που είναι τα παιδιά που συγκίνησαν φωνάζοντας για τον Αλέξανδρο, που είναι τα λουλούδια, τα κεράκια, η καθιστική διαμαρτυρίας. Η οργή έστω και τα σπασίματα, πού πήγαν; Τα πονήματα στα «δημοκρατικά» blog και τα ψηφίσματα διαμαρτυρίας πού χάθηκαν; Γιατί είναι άλλος ο Αλέξανδρος, άλλος ο Νεκτάριος και ο Χαμιντουλά, και άλλη η Αγγελική, ο Επαμεινώνδας και η Βιβή;

Η ελληνική «αριστερά» έχει, φαίνεται, ευαισθησία αλα κάρτ. Αν σκοτωθείς από μπάτσο θα σε κλάψουν. Αν σε κάψουν ζωντανό κάποιοι αληταράδες, ή κάνουν πάνω σου σκοποβολή τρελοί κουμπουροφόροι, τότε ακόμα και οι «αριστεροί» «δημοσιογράφοι» απαξιούν να ασχοληθούν μαζί σου στις πολυσέλιδες ανακοινώσεις τους και οι «αριστερές» «εφημερίδες» δε βρίσκουν χώρο ούτε για μονόστηλο στην πρώτη τους σελίδα να σε αναφέρουν. Τελικά, δεν είναι μόνον η «πλουτοκρατία» που κοιτά αποκλειστικά το χρήμα και το τομάρι της…

Γ.Γ.

Σοφότεροι

Προς δεξιούς ανεγκέφαλους κάφρους και "εκσυγχρονιστές" ΠΑΣΟΚους: Μπράβο, με όσα είπατε δείξατε πόσο σοφότεροι έχετε γίνει από τον
Δεκέμβριο του 2008, όταν θεωρούσατε τα "μαγαζάκια του κοσμάκη" πιο σημαντικά
από τη ζωή ενός 15χρονου μαθητή. Εκτός αν - και το θεωρώ πιο πιθανό - είστε ευχαριστημένοι που βρήκατε θέμα αντιπολίτευσης. Ζώα.

Απεργία

Και ο ίδιος ο Γιώργης να είχε ορίσει τα προεδρεία ΠΟΕΣΥ και ΕΣΗΕΑ, σήμερα δεν θα τα είχε βάλει να απεργούν... Με ποιά συνδικαλιστική λογική οι δημοσιογράφοι "αποκρύπτουν" ένα προγραμματισμένο συλλαλητήριο, μια μεγάλη συγκέντρωση, κατεβάζοντας μολύβια, κάμερες και μικρόφωνα την ίδια μέρα; Σε ποιόν κάνουν κακό, στην κυβέρνηση ή στους εργαζόμενους; Βέβαια, αν μπορούσαν να απαντήσουν έστω και σε αυτά τα απλά ζητήματα οι συνδικαλισταράδες μας, δεν θα ήταν σε τέτοια χάλια ο κλάδος...

Εγώ τώρα με ποιούς είμαι;

συνήθως διαβάζω Δαβαράκη και βρίζω, σήμερα όμως είναι σχεδόν σα να το γράψαμε μαζί!

«Έρχεται» σου λέει ο ποιητής «η στιγμή που θα αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ' αφήσεις». Σε μένα γιατί δεν έρχεται να πάρω επιτέλους μια θέση, να κατσικωθώ εκεί, σ΄ένα δικό μου στασίδι να ησυχάσω; Να λέω «αυτό ταιριάζει στα πιστεύω μου οπότε ΟΚ» και «αυτό δεν ταιριάζει να πά να γ@μηθεί» (που λέει ο λόγος μιλάμε τώρα).

Απο τη μια λέω «να 'ρθούνε οι Γερμανοί και το Δ.Ν.Τ και η Ε.Κ.Τ και η Μόσχα ακόμα αν θέλει μαζί με το Πεκίνο, να εγκατασταθούν στην, εντελώς πια, σάπια ραχοκοκαλιά αυτού του κράτους που φτιάξαμε και να μην φύγουν πριν στείλουν σπιτι τους όλα τα λαμόγια τους κωλοέλληνες που στελεχώνουν Οικονομικές Υπηρεσίες, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Υγεία, Δόμηση - όλα τα «κεκτημένα» λημέρια της πανίσχυρης και ανενδοίαστης τοπικής μας μαφίας που δεν μας αφήνει να εξελιχτούμε σε ένα σύγχρονο, αξιοκρατικό, δυναμικό, παραγωγικό, υγιή οργανισμό.

Και απο την άλλη όταν ακούω απο τον πρωθυπουργό να δηλώνει ουσιαστικά «απο δω και πέρα μη μου τα λέτε εμένα, τα παράπονά σας στούς δανειστές μας», παίρνω ανάποδες και λέω που είσαι ρε Ελλάδα, ρε Ελλαδίτσα περήφανη και όμορφη, εσύ με τα «παλληκάρια» και με τούς «λεβέντες», εσύ πού 189 χρόνια πριν (επισήμως) έφτιαξες ολόκληρο καινούργιο κρατος και μέσα σ' έναν αιώνα το τετραπλασίασες (μη βασίζεστε στην αριθμητική μου, είναι πρόχειρη), εσύ που μνημόνευες Διονύσιο Σολωμό και μνημόνευες Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Ελλάδα της Ποίησης και τών Νόμπελ, του πολεμικού θάρρους και της ηθικής και γενναίας πάντα επιλογής στούς παγκόσμιους πολέμους, της κοινωνικής διεκδίκησης, της αγωνιστικότητας, τών προοδευτικών κινημάτων, Ελλάδα ανήσυχη, ανοιχτομάτα, δημιουργική, Ελλάδα που όπου κι αν ταξίδευες τιμούσες την καταγωγή σου;

Ποιοί είναι αυτοί που έρχονται εδώ και μας κόβουνε τους μισθούς και τις συντάξεις και μας λένε πώς πρέπει να ζήσουμε και τι πρέπει να κάνουμε και πώς θα το κάνουμε και πότε πρέπει να είναι έτοιμο – λές και είμαστε, ένας ολόκληρος λαός, μαθητούδια στην Γερμανική Σχολή, για να μην πώ στην Κοργιαλένειο των Σπετσών και φανώ υπερβολικός. «Άντε απο κεί ρε Γερμαναρά» ακούω μια φωνή μέσα μου (που δεν μ΄αρέσει, το παραδέχομαι, αλλά είναι εκεί, την ακούω). «Άντε στο Αουσβιτς να φτιάξεις κάνα σαπούνι παλιογουρούνι του κερατά που σε έχει τόσο μεγαλόψυχα συγχωρέσει η ανθρωπότητα για την φριχτή, εγκληματική σου φύση – και δράση - δύο φορές μέσα σε 50 χρόνια. Δεν φτάνει που δεχόμαστε και να σου μιλάμε εσένα που πήγες να μας σφάξεις, (τι «πήγες», μας κατέσφαξες), στεκόμαστε και σούζα μπροστά σου και ξεσκονίζουμε και το χαλί για να περάσει η Φράου Μέρκελ σου».
το κείμενο συνεχίζεται εδώ: protagon.gr

Οπαδικά

Όχι, πείτε μου τώρα, τελείως οπαδικά...
Δεν θα ήταν η καλύτερή σας να του τη βίδωνε του Γιώργη, να ξύπναγε ένα έστω κύτταρο με το DNA του σαβουρογάμη του μπαμπά του και να έλεγε στον Αντωνάκη:
"Έτσι μωρή γριά; μου τα χώνεις εκ του ασφαλούς και κάνεις μαγκίτσες με το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών; κουνάς το ρυτιδωμένο σου χεράκι σαν Καλαματιανή τσατσά και μουρεύεις; με ποιόν μωρή τσουτσού θα με απειλήσεις; με τον γίγαντα του κοινοβουλευτισμού τον "κόκκινο Πάνο" που το μόνο έργο που άφησε στο υπουργείο του ήταν μια νοικιασμένη βιντεοκασέτα; με τον Μαρκόπουλο που μάλλον και σήμερα δεν ξέρει πού εδρεύει ο ΕΟΤ, τον φοβερό γραμματέα Ζαγορίτη ο οποίος έσπασε κάθε ρεκόρ αχρηστείας μη καταφέρνοντας να εκλεγεί παρότι επικεφαλής της εκλογικής μηχανής του κόμματος; Με τον Πάκη, τον Δασκαλάκη και τον Αρβανιτόπουλο; Με τους συμβούλους σου από τα παλιά τύπου Ζήση; Με τα φοβερά σου πολιτικά οράματα για "λάθος μείγμα", βλάκα που παριστάνεις τον Μαμαλάκη!
Έτσι μαλακομπισμπίκι μου;
Πάμε σε πρόωρες εκλογούλες τότε να μετρηθούμε και να μας δείξεις πώς ένας βλάξ μπορεί να χάσει με πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από έναν τεμπέλη. Πάμε τσουτσού μου κι ας γελάσει καλύτερα η Ντόρα. Χαζομαλάκα."
Και μετά ξύπνησα...

Λευκός θόρυβος: "Μέτρα την πέτρα"

Αξίζει να το διαβάσετε:
Καλημέρα, πως σου φάνηκαν τα νέα μέτρα; Κράτα την απάντησή μου μέχρι το τέλος επειδή τα προφανή και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται –γιατί άραγε παραλείπονται; Για να μη γίνουμε ρεζίλι –γι΄αυτό. Και μιλώντας για ρεζιλίκι, σκέφτηκα να φέρω το απτό παράδειγμα ενός δημοσιογραφικού άρθρου. Επέλεξα μάλιστα ένα άρθρο του Κούλογλου, ο οποίος δεν είναι αναφανδόν κατά της κυβέρνησης θέλοντας να δείξω πως η ασχετοσύνη, η παραπληροφόρηση και η απλοϊκότητα (είμαι ευγενικός) υπάρχουν και σαν αυτοφυείς ιδιότητες των δημοσιογράφων –δεν είναι μόνο εκφάνσεις υστερικής αντιπαλότητας

όλο το κείμενο εδώ: http://themotorcycleboy.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Αρνηση

Δεν πρόκειται να κατέβω στους δρόμους την Πρωτομαγιά. Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω, αλλά δεν θα με μετρήσουν ως ένα ακόμα κεφάλι (έστω και καραφλό) οι συνδικαλιστές. Μου είναι παντελώς αδιάφορο ποια παράταξη εκπροσωπούν. Είναι μέρος του προβλήματος. Κομμάτι της ίδιας κρίσης. Την ανέχτηκαν 35 χρόνια και εμένα δεν πρόκειται να με ξεγελάσουν.Δεν κατέβηκαν ποτέ στο δρόμο να φωνάξουν για τη διαφθορά και το βόλεμα. Για την τσαλακωμένη αξιοπρέπεια του ηλίθιου πολίτη που έδινε φακελάκι, που έκανε ως Stage τη δουλειά του δημόσιου υπαλλήλου με τα κεκτημένα. Σκασίλα τους για τις γριές που στέκονταν με τις ώρες στο ΙΚΑ να περιμένουν έναν γελοίο γιατρό που ερχόταν ό,τι ώρα του καύλωνε. Σκασίλα τους για τους πολίτες που έμπλεκαν με δικτατορίσκους σε Εφορίες, Πολεοδομίες και Επιχειρήσεις Κοινής «Ωφέλειας». Για αυτά και πολλά άλλα δεν μίλησαν ποτέ. ΠΟΤΕ.

όλο το κείμενο εδώ: http://aposargentino.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Με τη σιγουριά του υπνοβάτη

Να πω μια απλή σκέψη; Ελπίζει ο Παπανδρέου να επανεκλεγεί μετά από όλα τούτα; Αν το ελπίζει, τότε θα ανησυχήσω πραγματικά για την επαφή του με την πραγματικότητα. Επειδή όμως φρονώ ότι μια στάλα λογική την διαθέτει ακόμα, θα έχει ήδη συνειδητοποιήσει ότι η μανία του κόσμου θα επιπέσει επί της κεφαλής του. (Κατά τη γνώμη μου, η μανία αυτή θα διαλύσει όλο το υπάρχον πολιτικό σύστημα, αλλά τώρα το θέμα μου είναι ο Γιώργος.)

Η συνέχεια εδώ: http://www.protagon.gr/

Δεξιές μαγκιές

Παναγιωτόπουλος (για τους φίλους κόκκινος Πάνος):

"Ο πρόεδρος της ΝΔ θα κάνει αυτό που πρέπει, την ώρα που πρέπει"

- πές του να κατουράει και λίγο

Η κρίση δεν είναι άλλοθι για Χούντα!

Αδέλφια, να μαζευτούμε λιγάκι γιατί ως γνήσιοι Ελληναράδες μόλις είδαμε τα ζόρια ξεφύγαμε. Το τι έχει γραφεί και ακουστεί αυτές τις ημέρες δεν περιγράφεται. Από το ότι θα γίνουμε τούρκικη επαρχία μέχρι το ότι πρέπει να κηρύξουμε ιδιόμορφη δικτατορία λόγω εκτάκτων συνθηκών!

Θα μου πείτε ότι είμαστε συνηθισμένοι στις κραυγές των «δημοσιογράφων» και των πολιτικών. Σωστά. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι ο Άδωνης που τσιρίζει, ούτε η ντουντούκα της ΚΝΕ που οχλαγωγεί. Δεν είναι οι συνήθεις «ακραίοι» που μας ανατριχιάζουν, μα οι… «νοικοκυραίοι». Δηλαδή αυτοί που ιστορικά εξέτρεφαν το αβγό του φιδιού και το καλωσόριζαν όποτε έφτανε η ώρα. Αυτοί που ντυμένοι με το μανδύα του δημοκράτη, του έγκριτου, του αδιάφθορου, του πολυπράγμονα και του μετρημένου, μπορούν να ρίξουν το δηλητήριο και να πιάσει τόπο διότι – για τους μη γνωρίζοντες – δεν είναι «στιγματισμένοι».

Έτσι, μέσα στον ορυμαγδό των ανοησιών που ακούγονται από τα δελτία «ειδήσεων» και τους διάφορους Καψηδοτράγκηδες, δεν έκανε και πολύ εντύπωση αυτό που έγραψε στο - ζηλευτό κατά τα άλλα - protagon.gr ο «πολύς» Τέλογλου: «Ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει παρέλθει,το πιθανότερο όμως είναι οτι και η επόμενη θα έχει ως βασικό κορμό της το ΠΑΣΟΚ. Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον κ Παπανδρέου;»

Σε πρώτη ανάγνωση λες ότι ο τυπάκος βγάζει τον πόνο του καθώς δε γουστάρει τον Παπανδρέου. Δικαίωμά του. Στην απορία όμως πώς μπορεί να γίνει σήμερα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ χωρίς πρωθυπουργό τον Γιώργο, βγάζει στα σχόλια και την πραγματική του σκέψη λέγοντας ότι χρειάζεται: «Μία κυβέρνηση σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974 , από όλους τους πολιτικούς χώρους . Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες ,για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγούν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα(!)… Ο κ Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης "εθνικής ανάγκης", μπορεί να είναι αντιπρόεδρος της και υπουργός των Εξωτερικών αλλά επικεφαλής πρέπει να είναι κάποιος που να μην διστάζει μπροστά σε όποιο κόστος.»

Ο «έγκριτος» δημοσιογράφος ζητάει κατάλυση του Συντάγματος ή έστω… «αναστολή» ορισμένων διατάξεων ώστε να απαγορευτούν απεργίες, συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και ότι άλλο διαταράσσει την ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία του! Αυτά τα δημοσιεύματα, σε συνδυασμό με τις απολίτικες κραυγές των διαμορφωτών της κοινής γνώμης οι οποίοι ξεσαλώνουν κάθε φορά που κάποιος κλάδος έχει το θράσος να απεργήσει, στήνουν ένα πολύ επικίνδυνο για τη δημοκρατία σκηνικό σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που έτσι κι αλλιώς η ελληνική κοινωνία είναι μουδιασμένη, μπερδεμένη, δέχεται ποταμούς στοιχείων και αριθμών που αδυνατεί να επεξεργαστεί και είναι έρμαιο των διάφορων «αναλυτών» καθώς οι περισσότεροι από το πολιτικό προσωπικό είναι σε κώμα από το σόκ του ΔΝΤ που θα τους κόψει τα ρουσφέτια.

Διόλου δε μου αρέσουν οι μέθοδοι του ΠΑΜΕ και ο τσαμπουκάς των ψευτοεπαναστατών του. Με κάνει έξαλλο η Αλέκα όταν διαλαλεί την «ανυπακοή» απέναντι και σε δικαστικές αποφάσεις, ή διάφορες άλλες επικίνδυνες ανοησίες που λέει και κάνει διαχρονικά το απολιθωμένο ΚΚΕ. Είναι απαράδεκτο 50 άτομα να κλείνουν ένα λιμάνι, μια υπηρεσία, ένα υπουργείο ή ένα δρόμο. Είναι εξωπραγματικό να κρατούν ομήρους τουρίστες ή να προπηλακίζουν συνδικαλιστές τα νέα ΚΝΑΤ. Για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, όμως, υπάρχει η αστυνομία και η δικαιοσύνη όχι τα… τάνκ. Δε χρειάζονται κυβερνητικές «έκτακτες εξουσίες» και κατά το δοκούν ερμηνεία των διατάξεων του Συντάγματος που ζητάει ο Τέλλογλου και οι εργοδότες του, όπως και δε χρειάζεται πρωθυπουργός – Στάλιν «που να μη διστάζει μπροστά σε όποιο κόστος».

Με τέτοιες μεθόδους η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη. Με τέτοιες κραυγές περί του «τέλους της μεταπολίτευσης» και του ανιστόρητου περί «αποτυχίας όλων των πολιτικών από το '74 εως σήμερα», με τη λογική του «φταίμε γιατί τους ψηφίζουμε» και το απρεπές «όλοι ίδιοι είναι» οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια εκεί όπου ο ανεκδιήγητος πρώην γ.γ. του Αλογοσκούφη και νύν πολυπράγμων και λαλίστατος Πρόεδρος του ΕΒΕΑ Μίχαλος είπε σε τηλεοπτική συζήτηση χωρίς να τον λιντσάρουν: «η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους πολιτικούς»! Κάτι θα ξέρει, ως γιός υπουργού της Χούντας, ο μέγας μπαλονοποιός.

Γ.Γ.

Έβγαλε βρώμα η ιστορία οτι ξοφλήσαμε...

Άγριο δούλεμα

Σαμαράς: (προς λωτοφάγους και δεξιούς)

"Το μήνυμά μου παντού στην Ελλάδα είναι Ελπίδα. Αυτό έχει ανάγκη ο λαός μας σε δύσκολες στιγμές. Αυτό το μήνυμα μόνο η νέα Νέα Δημοκρατία μπορεί να φέρει."

-Μήνυμα ελπίδας από τη ΝΔ. Αυτό είναι δούλεμα!

Δε μασάμε

sorry αδέλφια, αλλά δουλεύουμε τόσα χρόνια σε Κουρήδες, Μήτσηδες, Τράγκες, Καρατζαφέρηδες, Ανδρουλιδάκηδες, Μάστορες, Αλαφούζους και ξέρω γω ποιά άλλα σκατά και τώρα φοβόμαστε το ΔΝΤ; δουλευόμαστε;

Θα μας κλάσουν το μπέκ οι κουφάλες οι κουστουμάτοι. Τι θα κάνουν; Θα μου κόψουν τα Κυριακάτικα που ποτέ δεν έχω πάρει; το επίδομα αναπλήρωσης που δεν δίνει κανείς; τα νυχτερινά και τις υπερωρίες που είναι λέξεις άγνωστες; θα απολύουν όποτε και όποιον θέλουν; θα έχουν γραμμένους τους νόμους και τις κυβερνήσεις, τους θεσμούς, τους συνδικαλιστές, την επιθεώρηση εργασίας και τα δικαστήρια; Θα σπάνε τις απεργίες όπως ο Σκάι σήμερα και πάντα;

Ε, και τί θα αλλάξει από το παρελθόν; Γι αυτό σας λέω, θα μας τα κλάσουνε. Αφήστε τους κυριλέδες να ανησυχούν. Οι "τρόφιμοι" της ζούγκλας των νταβατζήδων του ιδιωτικού τομέα δε μασάμε!

Το πάρτυ των ενοχών: ευχαριστώ, δεν θα έρθω

της Ρίκας Βαγιάνη

Αυτές τις μέρες διαβάζω πολύ protagon. Διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι, οι guest posters, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών, διέρχεται μια φάση σοβαρής αυτοκριτικής. Κρίμα που είμαι πολύ έξαλλη για να την απολαύσω. Κρίμα που ξυπνάω θυμωμένη, περνάω τη μέρα σκυλοβρίζοντας και κοιμάμαι αφρίζοντας από το κακό μου. Όλοι, ξαφνικά, της Μπιρμπίλης της υπουργίνας συμπεριλαμβανομένης, το έχουν ρίξει στο ποιητικό αυτομαστίγωμα.

Πώς φτάσαμε ως εδώ, και πώς πέσαμε στην ξέρα, και πώς «Τσίτσοοοο, το λιμάνι φεύγει», πού έλεγε και ο Φράνκο. Και πώς ευθυνόμαστε, λέει, όλοι. Τι ευγενικό, τι μεγαλειώδες. Αφού μπαίνω στο site μας.. και νομίζω ότι θα μου ανοίξει την πόρτα ο Ζαμπούνης.. Η ο Δαλαϊ Λάμα.. Τέτοια ανελέητη ενδοσκόπηση πέφτει.

Ε, λοιπόν, παιδιά, εμένα μη με υπολογίζετε στο εθνικό πάρτυ Τύψεων που έχετε στήσει από το Νευροκόπι μέχρι το Καστελλόριζο. Δεν έρχομαι, δεν μασάω. Και κυρίως, δεν ευθύνομαι. Τεμπελιά και λούφα για μένα ήταν απαγορευμένες λέξεις. Δουλεύω δυο και τρεις δουλειές από τη μέρα που τελείωσα το Λύκειο. Διακοπές πήγα για πρώτη φορά τριάντα χρονών, μια ολόκληρη εβδομάδα. (Κάπου εκεί πήγα να κλατάρω από υπερκόπωση και το πήρα πιο ήρεμα το όχημα, αλλά υποθέτω ότι δεν φέρω ιδιαίτερο μερίδιο ευθύνης στο ναυάγιο της χώρας επειδή αποφάσισα να κολυμπάω λίγο περισσότερο).

Όχι, μη με περιμένετε στο ενοχικό σας πάρτυ. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της επαγγελματικής μου ζωής πληρώνω σκληρούς φόρους. Δεν έχω κρύψει ποτέ, ποτέ, ούτε ένα δίφραγκο των εισοδημάτων μου. Κανονική ασφάλιση βέβαια, και «ανθρώπινα δικαιώματα» απέκτησα σχετικά πρόσφατα. Ο κύριος μακαρίτης κράτος, που σήμερα τον κλαίτε, μου ρουφούσε το αίμα ως φορομπηχτικό «μπλοκάκι», αλλά σφύριζε κλέφτικα όταν έπρεπε να με αντιμετωπίσει ως κανονική εργαζόμενη. Όταν, ας πήγαινα στη δουλειά, Παρασκευή, για να με ενημερώσουν ότι δεν θα με ξαναχρειαστούν από Δευτέρα. Η όταν έτρωγα κλωτσιά διαπλανητική, κάθε φορά που τολμούσα να σκεφτώ τη λέξη «ασφάλιση», «δώρο», «επίδομα» και «ένσημα».

Όλα τα έκανα. Κι υπερωρίες χτύπησα, και προσοχές βάρεσα, και διπλοβάρδιες δεν αρνήθηκα. .Και φέσια έφαγα νάαα, μετά συγχωρήσεως κύριε Ζαμπούνη μου. Και αφραγκίες παροιμιώδεις έζησα,. Και λεφτά καλά έβγαλα, κάποια στιγμή. Γιατί όχι; Τι σκατά ενοχές να έχω, που σε μια ζωή σύντομη, πέρασα και καλές μέρες; Ηταν δικές μου μέρες. Δεν τις στέρησα από κανέναν.

Α, κι εκείνα τα παπούτσια, Σταύρο, τα πανάκριβα, όχι των 480, αλλά των 600 ευρώ και βάλε; Να ξέρεις μάνα μου, να μην ψάχνεις, εγώ τα αγόρασα. Κι ένιωσα υπέροχα, γιατί τα γούσταρα, τα δούλεψα και τα απόκτησα μοναχιά μου. Ετσι, για την τρέλα μου. Και πενθήμερο στη Νέα Υόρκη πήγα για σόπινγκ, και ξέρεις κάτι; Ηταν φανταστικά! Καγιέν δεν έχω, γιατί τα βλέπω και ξερνάω ρουκέτες, αλλά τις έχω κάνει τις σπατάλες μου. Ε, και; Ημουν νέα, γκαζωμένη και δουλευταρού. Δεν ήξερα ότι ζούσα σε μοναστήρι των Σαολίν! Δεν κατάλαβα, δηλαδή, πρέπει ζητήσω και συγγνώμη; Από κι ως πού; Και γιατί; Που πέρασα καλά, που ταξίδεψα, που έζησα; Σιγά μη σας ζητήσω και συγγνώμη που γεννήθηκα!

Η μόνη συγνώμη που ζητάω είναι από τον αυτό μου. Που πλήρωνα, το όρθιο ζώον, τριάντα χρόνια τώρα, τα μισά των εισοδημάτων μου. Και περίμενα κάτι πίσω, μια σύνταξη της προκοπής, ή ένα σχολείο της ανθρωπιάς για το παιδί μου, τα ελάχιστα των ελαχίστων. Αντί να κάνω την κορόϊδα, να βαφτίζω τα πεντοχίλιαρα κουνέλια, κι αντί για πανταχούσες εκτάκτων εισφορών να παίρνω και επιδοτήσεις από πάνω, λόγω εκτροφής αγρίων κονίκλων. Όπως έχουν κάνει μερικοί-μερικοί, οικογένειες δεν θίγουμε, και έχουν καβαντζωθεί μέχρι και οι γκόμενες των δισεγγόνων τους.

Για να είμαστε συνενοημένοι, την πίκρα θα την πιω. Το Δου-Νου-Του θα το καταπιώ. Τη φάτσα της Μέρκελ, της-γυναίκας-χωρίς-χαρά, θα τη φάω στη μάπα. Αλλά μην προσπαθήσετε να με ψήσετε ότι φταίω κι από πάνω! . Οτι και καλά “είναι συλλογική η ευθύνη” κι ο καθένας ας αναλογιστεί το μερίδιό του. Παπάρια μερίδιο, μετά συγχωρήσεως, κύριε Ζαμπούνη μου. Εγώ δεν ήμουν εκεί όταν τρώγανε. Αλλά είμαι εδώ τώρα που με τρώνε.

Λέω να μην έρθω στο πάρτυ σας. Αμα είναι για αυτοκριτική, καλύτερα στην ΚΝΕ.

Όταν γεράσει ο άνθρωπος...

Από τον "πιτσιρίκο"

Σάλο έχει προκαλέσει η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη για τη χρεοκοπία της χώρας μας. Ο κ. Θεοδωράκης παραδέχεται πως δεν διαθέτει ειδικές γνώσεις για το θέμα και -επειδή βαριέται να διαβάσει- κατέληξε στο συμπέρασμα πως υπάρχει διεθνής συνωμοσία εναντίον της χώρας μας.

Το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων ευρώ δεν θεωρείται αρκετό από τον κ. Θεοδωράκη για να πτωχεύσει η χώρα μας – του φαίνονται λίγα. Προφανώς, αυτό συμβαίνει επειδή ο ίδιος είναι πολύ πλούσιος.

Στη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη δεν υπάρχει καμία αναφορά για τους πολιτικούς που κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά ούτε και για τους Έλληνες πολίτες που ψηφίζουν επί δεκαετίες αυτούς τους πολιτικούς. Για όλα ευθύνονται οι ΗΠΑ, φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, ο διεθνής αντιδραστικός Τύπος και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα.

Επίσης, ο Μίκης Θεοδωράκης εκφράζει τις αμφιβολίες του για τον αιφνίδιο θάνατο της Άννας Καλουτά στην τρυφερή ηλικία των 93 ετών. Σύμφωνα με τον Μίκη Θεοδωράκη, πίσω από τον θάνατο της Άννας Καλουτά πρέπει να βρίσκονται ξένες μυστικές υπηρεσίες, αφού την τελευταία φορά που την είδε ήταν μια χαρά στην υγεία της και έπαιζε και κουτσό.

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί δεν παίρνει θέση στα πράγματα ο «πνευματικός κόσμος». «Πού είναι ο πνευματικός κόσμος;» ακούς κάθε φορά που συμβαίνει κάτι άσχημο στη χώρα – βέβαια, επί δυο δεκαετίες που την περνούσαμε τζάμι και ζούσαμε με δανεικά τον είχαμε χεσμένο τον πνευματικό κόσμο.

Ε λοιπόν παιδιά, σας έχω άσχημα νέα: δεν υπάρχει πια πνευματικός κόσμος. Υπάρχει μόνο υλικός κόσμος. Τους πνευματικούς ανθρώπους τους εξαγόρασαν, όπως μας εξαγόρασαν όλους.

Και παραδεχτείτε πως αναρωτιέστε «πού είναι ο πνευματικός κόσμος;», αλλά, αν σας ζητήσουν να πείτε ποιους εννοείτε και να κατονομάσετε μερικούς ανθρώπους του πνεύματος, θα δυσκολευτείτε πάρα πολύ. Ο Μίκης Θεοδωράκης και πολύς μας είναι.

Ναι, η πτώχευση είναι συνωμοσία εναντίον του ελεύθερου λαού μας. Και την κοπελιά μου την λένε Αλτσχάιμερ.