Δε χρειαζόταν παρά να σκάσει με θόρυβο η φούσκα της πλαστικής ευημερίας για να αρχίσει να τρέχει κάθε ποντικός στη φωλιά του και να οχυρώνεται μέσα σ' αυτή για να αντιμετωπίσει όχι βέβαια την πραγματικότητα, αλλά τον διπλανό του.
Τα κόμματα πρώτα άρχισαν να τραβούν «κόκκινες γραμμές», καθώς η Εθνική συνεννόηση δεν είναι απλά άγνωστη λέξη, αλλά ανατριχιαστική εξέλιξη για τους «παρτάκηδες» πολιτικούς μας. Αντί να κάτσουν και μια φορά στη ζωή τους να δουλέψουν, να σκύψουν το κεφάλι και να δουν πώς θα ξεφύγουμε από το λάκκο, άρχισαν να «σφάζονται» για το ποιος έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες και αν για το χάλι μας φταίει ο Τρικούπης, ο Σόρος, ο Ανδρέας ή ο «καταλληλότερος» της Ραφήνας. Βέβαια, χωρίς ποτέ να διανοηθούν ότι μπορούν να φταίν οι ίδιοι.
Οι συνεδριάσεις στο κοινοβούλιο η μία χειρότερη από την άλλη, με τους Εθνοπατέρες να λένε τη μία κοινοτοπία πίσω από την άλλη, να μη μπορούν να εξηγήσουν ούτε στους εαυτούς τους τι συμβαίνει και ανίκανοι για μια στοιχειώδη πολιτική κουβέντα με πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα. Αποκορύφωμα η συζήτηση για την επικύρωση των μέτρων όπου ήταν σα να μεταφερθήκαμε ξαφνικά στα τέλη του ΄80! Μέχρι και τον Μαυράκη και τις εξορίες ξαναθυμήθηκαν για να ακούει το πόπολο και οι χειροκροτητές και να ξεχνάνε τον πόνο τους.
Μια κυβέρνηση στην οποία μοιάζει να δουλεύουν τρεις και να παρακολουθούν με χασμουρητό τριάντα τρείς, μια αξιωματική αντιπολίτευση που για κομματικά οφέλη πετά κάθε ίχνος πολιτικής αξιοπιστίας που της είχε απομείνει, και μια αριστερά που αδυνατεί εδώ και χρόνια να προτείνει κάτι παρά μόνον φωνάζει σκαρφαλωμένη στα κάγκελα. Αυτή είναι η πολιτική εικόνα μιας χώρας σε κρίση, η οποία πρέπει, πριν από κάθε τι άλλο, να πείσει τους δανειστές της να μην ανησυχούν και τους πολίτες της ότι οι θυσίες τους θα πιάσουν τόπο.
Είμαστε στη μεγάλη παγκοσμιοποιημένη αγορά των οικονομικών δολοφόνων τα πιο εύκολα θύματα. Σαν την καλόγρια που αποφάσισε να παίξει την παρθενιά της σε «παπατζή». Με απλά λόγια, είμαστε τελειωμένοι και δεν θέλουμε να το δούμε. Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε παρότι το πλήθος μας το φωνάζει. Και όμως εμείς κοιτούμε τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα, ποντάρουμε τα ρέστα μας και περιμένουμε τη Θεϊκή παρέμβαση χωρίς καν να έχουμε προσευχηθεί. Ακόμα κι αυτό, έτοιμο το απαιτούμε!
Ο «περήφανος λαός», αυτός ο μεγάλος χαϊδεμένος των πολιτικών, το εθελοντικό θύμα των τραπεζών και μόνιμος επαίτης του κράτους, έχει γίνει θεατής της καταστροφής του. Σα να ζούμε όλοι μας εξωσωματική εμπειρία. Βλέπουμε να μας σκυλεύουν και δε μπορούμε να φωνάξουμε: «εδώ είμαστε ακόμα, ρε. Ζωντανοί». Ίσως γιατί μέσα μας ξέρουμε ότι κανείς δε θα μας πιστέψει.
Και δεν πρόκειται να νας πιστέψουν διότι ένας λαός δείχνει ζωντανός όχι αν βγαίνει στους δρόμους σε μεγαλειώδεις πορείες και συγκεντρώσεις , όχι όταν αντιδρά για να μην πάρουν χρήματα από την τσέπη του, αλλά πρωτίστως όταν σέβεται το συνάνθρωπο και την ανθρώπινη ζωή. Που πήγαν όλοι αυτοί που ουρλιάζαμε μαζί το Δεκέμβρη του '08; Που είναι τα παιδιά που συγκίνησαν φωνάζοντας για τον Αλέξανδρο, που είναι τα λουλούδια, τα κεράκια, η καθιστική διαμαρτυρίας. Η οργή έστω και τα σπασίματα, πού πήγαν; Τα πονήματα στα «δημοκρατικά» blog και τα ψηφίσματα διαμαρτυρίας πού χάθηκαν; Γιατί είναι άλλος ο Αλέξανδρος, άλλος ο Νεκτάριος και ο Χαμιντουλά, και άλλη η Αγγελική, ο Επαμεινώνδας και η Βιβή;
Η ελληνική «αριστερά» έχει, φαίνεται, ευαισθησία αλα κάρτ. Αν σκοτωθείς από μπάτσο θα σε κλάψουν. Αν σε κάψουν ζωντανό κάποιοι αληταράδες, ή κάνουν πάνω σου σκοποβολή τρελοί κουμπουροφόροι, τότε ακόμα και οι «αριστεροί» «δημοσιογράφοι» απαξιούν να ασχοληθούν μαζί σου στις πολυσέλιδες ανακοινώσεις τους και οι «αριστερές» «εφημερίδες» δε βρίσκουν χώρο ούτε για μονόστηλο στην πρώτη τους σελίδα να σε αναφέρουν. Τελικά, δεν είναι μόνον η «πλουτοκρατία» που κοιτά αποκλειστικά το χρήμα και το τομάρι της…
Γ.Γ.
Αναρτήσεις
