συνήθως διαβάζω Δαβαράκη και βρίζω, σήμερα όμως είναι σχεδόν σα να το γράψαμε μαζί!
«Έρχεται» σου λέει ο ποιητής «η στιγμή που θα αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ' αφήσεις». Σε μένα γιατί δεν έρχεται να πάρω επιτέλους μια θέση, να κατσικωθώ εκεί, σ΄ένα δικό μου στασίδι να ησυχάσω; Να λέω «αυτό ταιριάζει στα πιστεύω μου οπότε ΟΚ» και «αυτό δεν ταιριάζει να πά να γ@μηθεί» (που λέει ο λόγος μιλάμε τώρα).
Απο τη μια λέω «να 'ρθούνε οι Γερμανοί και το Δ.Ν.Τ και η Ε.Κ.Τ και η Μόσχα ακόμα αν θέλει μαζί με το Πεκίνο, να εγκατασταθούν στην, εντελώς πια, σάπια ραχοκοκαλιά αυτού του κράτους που φτιάξαμε και να μην φύγουν πριν στείλουν σπιτι τους όλα τα λαμόγια τους κωλοέλληνες που στελεχώνουν Οικονομικές Υπηρεσίες, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Υγεία, Δόμηση - όλα τα «κεκτημένα» λημέρια της πανίσχυρης και ανενδοίαστης τοπικής μας μαφίας που δεν μας αφήνει να εξελιχτούμε σε ένα σύγχρονο, αξιοκρατικό, δυναμικό, παραγωγικό, υγιή οργανισμό.
Και απο την άλλη όταν ακούω απο τον πρωθυπουργό να δηλώνει ουσιαστικά «απο δω και πέρα μη μου τα λέτε εμένα, τα παράπονά σας στούς δανειστές μας», παίρνω ανάποδες και λέω που είσαι ρε Ελλάδα, ρε Ελλαδίτσα περήφανη και όμορφη, εσύ με τα «παλληκάρια» και με τούς «λεβέντες», εσύ πού 189 χρόνια πριν (επισήμως) έφτιαξες ολόκληρο καινούργιο κρατος και μέσα σ' έναν αιώνα το τετραπλασίασες (μη βασίζεστε στην αριθμητική μου, είναι πρόχειρη), εσύ που μνημόνευες Διονύσιο Σολωμό και μνημόνευες Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Ελλάδα της Ποίησης και τών Νόμπελ, του πολεμικού θάρρους και της ηθικής και γενναίας πάντα επιλογής στούς παγκόσμιους πολέμους, της κοινωνικής διεκδίκησης, της αγωνιστικότητας, τών προοδευτικών κινημάτων, Ελλάδα ανήσυχη, ανοιχτομάτα, δημιουργική, Ελλάδα που όπου κι αν ταξίδευες τιμούσες την καταγωγή σου;
Ποιοί είναι αυτοί που έρχονται εδώ και μας κόβουνε τους μισθούς και τις συντάξεις και μας λένε πώς πρέπει να ζήσουμε και τι πρέπει να κάνουμε και πώς θα το κάνουμε και πότε πρέπει να είναι έτοιμο – λές και είμαστε, ένας ολόκληρος λαός, μαθητούδια στην Γερμανική Σχολή, για να μην πώ στην Κοργιαλένειο των Σπετσών και φανώ υπερβολικός. «Άντε απο κεί ρε Γερμαναρά» ακούω μια φωνή μέσα μου (που δεν μ΄αρέσει, το παραδέχομαι, αλλά είναι εκεί, την ακούω). «Άντε στο Αουσβιτς να φτιάξεις κάνα σαπούνι παλιογουρούνι του κερατά που σε έχει τόσο μεγαλόψυχα συγχωρέσει η ανθρωπότητα για την φριχτή, εγκληματική σου φύση – και δράση - δύο φορές μέσα σε 50 χρόνια. Δεν φτάνει που δεχόμαστε και να σου μιλάμε εσένα που πήγες να μας σφάξεις, (τι «πήγες», μας κατέσφαξες), στεκόμαστε και σούζα μπροστά σου και ξεσκονίζουμε και το χαλί για να περάσει η Φράου Μέρκελ σου».
το κείμενο συνεχίζεται εδώ: protagon.gr
Αναρτήσεις
