Όταν ο Θεός έφτιαχνε τη Μάνα!..

When God Created Mothers της Erma Bombeck (1927-1996)

Την Έκτη Ημέρα με αρκετές υπερωρίες, κι ενώ ο Θεός είχε καταπιαστεί με τη δημιουργία της μάνας, εμφανίστηκε μπροστά Του ο Άγγελος και Του είπε: "Σαν πολύ το πιλατεύεις ετούτο το μοντέλο."

Και ο Κύριος απάντησε, "Έχεις διαβάσει τις τεχνικές της προδιαγραφές; Πρέπει οπωσδήποτε να πλένεται άφοβα αλλά να μην είναι πλαστική. Να έχει 180 κινητά τεμάχια...όλα με δυνατότητα αντικατάστασης. Να λειτουργεί με σκέτο καφέ και περισσεύματα. Να φοράει μια ποδιά που θα εξαφανίζεται μόλις εκείνη στέκεται όρθια. Να διαθέτει φιλί ικανό να γιατρέψει ο,τιδήποτε - από σπασμένο πόδι μέχρι ερωτική απογοήτευση. Και χέρια...έξι ζευγάρια."

Ο Άγγελος κούνησε αργά το κεφάλι μουρμουρίζοντας, "Έξι ζευγάρια...αδύνατον."

"Δεν είναι τα χέρια που με δυσκολεύουν", αποκρίθηκε ο Κύριος. "Είναι τα τρια ζευγάρια μάτια που πρέπει να διαθέτουν οι μητέρες."

Ο Κύριος έγνεψε προς το κεφάλι της μάνας. "Ένα ζευγάρι για να βλέπει μέσα από κλειστές πόρτες όταν ρωτάει, "Παιδιά, τι κάνετε εκεί μέσα;" ενώ ήδη γνωρίζει. Ένα ακόμη εδώ στο πίσω μέρος του κεφαλιού της για να βλέπει όλα όσα δε θα 'πρεπε αλλά που οφείλει να γνωρίζει. Και φυσικά ένα ζευγάρι εδώ μπροστά που μπορεί να κοιτά ένα παιδί όποτε κάνει καμιά ανοησία και να του λέει "Καταλαβαίνω και Σ' αγαπώ", χωρίς καν ν' αρθρώσει λέξη...
"Κύριε", είπε ο Άγγελος αγγίζοντας τρυφερά το μανίκι Του, "έλα να ξεκουραστείς. Αύριο πάλι..."

"Δε γίνεται", αποκρίθηκε ο Κύριος, "έχω φτάσει πάρα πολύ κοντά στο ν' αποτελειώσω κάτι που προσεγγίζει τόσο πολύ Εμένα! Έχω ήδη πλάσει εκείνη που γιατρεύεται από μόνη της όποτε αρρωσταίνει... που μπορεί να ταΐσει μια εξαμελή οικογένεια με μισό κιλό κιμά... και που ξέρει πώς να πείσει ένα εννιάχρονο να μπει στο μπάνιο."

Ο Άγγελος περιεργάστηκε αργά κι από όλες τις πλευρές το μοντέλο της μάνας. "Είναι πολύ μαλακή", αναστέναξε.

"Αλλά όμως ανθεκτική!" απάντησε ο Θεός μ' ενθουσιασμό. "Ούτε που φαντάζεσαι τι μπορεί να κάνει ή ν' αντέξει αυτή η μάνα!"

"Μπορεί να σκέπτεται;"

"Όχι απλά να σκέπτεται, μπορεί να πείθει και να διαπραγματεύεται", αποκρίθηκε ο Δημιουργός.

Τέλος, ο Άγγελος έσκυψε και χάιδεψε το μάγουλό της με το δάχτυλο. "Μα από εδώ στάζει!" αποφάνθηκε. "Σ' το είπα...κατέβαλες πάρα πολλή προσπάθεια για τούτο το μοντέλο."

"Δε στάζει", απάντησε ο Κύριος, "δάκρυ είναι."

"Και σε τι χρησιμεύει;"

"Το δάκρυ είναι ο τρόπος που έχει για να εκφράζει τη χαρά της, τη λύπη της, την απογοήτευση, τον πόνο, τη μοναξιά, τη θλίψη και την περηφάνια της."

Ο Άγγελος εντυπωσιάστηκε. "Κύριε, Είσαι Μεγαλοφυΐα! Έχεις σκεφτεί τα πάντα γι' αυτήν. Ακόμη και το δάκρυ δημιούργησες!" Ο Κύριος κοίταξε τον Άγγελο και του αποκρίθηκε χαμογελώντας, "Φίλε μου, φοβάμαι πως πάλι έχεις άδικο. Εγώ έπλασα τη γυναίκα, η ίδια όμως έπλασε το δάκρυ."


ΠΗΓΗ: http://black-mail.blogspot.com

Θα το κλείσω το κομμωτήριο

Τι κούραση κι αυτή, να σε κουβαλάνε στη Βουλή κάθε Παρασκευή πρωί ίσα-ίσα για να σου χαλάσουν το τριήμερο... Τον καταλαβαίνω τον Κουρασμένο. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση του, θα το έκλεινα το κομμωτήριο!

Βρε άι σιχτίρ καλοκαιριάτικο που θα κάτσει ο άνθρωπος να ασχοληθεί με τον κάθε Παυλίδη και όλα τα καρακατσουλιά και να΄ χει και την αντιπολίτευση να κάνει σα τη γριά παρθένα που της πιάσανε τον κώλο. Λουκέτο!

Όλο και πιο πολύ μ αρέσει. Αν κατάφερνε να κοπούν και τα μεροκάματα σε όλους αυτούς μέχρι να ξανανοίξει η Βουλή ίσα που θα τον ψήφιζα κιόλας. Το μοντέλο της ΕΕ για την κρίση στην πράξη: Η Βουλή θ ανοίγει όποτε δε βαριέται ο πρωθυπουργός και οι πληρωμές θα γίνονται με "το κομμάτι". Τα "τυχερά" θα παραμείνουν μαύρα και θα παραγράφονται ανα εξάμηνο. Πρέπει να είσαι πολύ μαλάκας έτσι για να την πατήσεις... Είναι πολύ μπροστά ο άνθρωπος ρε κωθώνια κι εσείς δεν καταλαβαίνεται τίποτα, στούρνοι.

Άντε αδέλφια μεθαύριο να βγει και ο Παπούλιας να κλείσει κι αυτός το μεγάλο μαγαζί να πάμε να κάνουμε κανα μπανάκι τώρα που είναι πεσμένες οι τιμές.


Ευτυχώς που γίνονται όλα αυτά και καταλαβαίνουμε επακριβώς τι εννοούν οι πολιτικοί όταν μιλούν για «δημοκρατικές διαδικασίες», «συμμετοχική δημοκρατία», «δημοκρατικές δομές», και διάφορα άλλα «δημοκρατικά» παραμύθια.

Αλλά η απαξίωση της Βουλής και των βουλευτών δεν είναι βίτσιο του κουρασμένου που δε γουστάρει και κανέναν από τους δικούς του. Και οι λοιποί τα ίδια κάνουν. Χεσμένους τους έχουν τους βουλευτές τους.

Δεν είμαι εμπαθής (ή τέλος πάντων δεν είναι του παρόντος…), αλλά όταν βγαίνει αυτός ο χιλιοκουμπωμένος ο εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ και λέει ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τη δεδηλωμένη διότι δεν πέρασε η τροπολογία για το αφορολόγητο των εκδοτών, τότε ή εγώ έχω χάσει το χιούμορ μου και δεν πιάνω τα αστεία των νεοΠΑΣΟΚων ή άλλος έπινε κι άλλος μεθούσε στην οικογένεια του συντρόφου.

Η κυβέρνηση, λέει επίσης, δε μπορεί να ελέγξει τους βουλευτές της καθώς το πόρισμα της ΝΔ για τον Παυλίδη δε μπόρεσε να συγκεντρώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία! Τι λε ρε συντροφάκο; Τότε γιατί γίνονται οι ψηφοφορίες ρε δημοκράτη μου; Αν είναι έτσι, να τις καταργήσουμε τελείως και οι βουλευτές να είναι κάτι σαν τη βασίλισσα της Αγγλίας στο πιο βλάχικο: παντελώς διακοσμητικοί. Και επειδή δε μου έρχεται κάτι να διακοσμήσω με τον Βενιζέλο, τον Τραγάκη, τον Άδωνη ή τον Χαλβατζή, να το γυρίσουμε σαν τον ημίθεο τον Μπερλουσκόνι και αντί να ψηφίζουμε στις εκλογές το μυαλό του Πάγκαλου να ψηφίζουμε τον πισινό της Μαστροκώστα. Έτσι να τον καταλάβω τον συλλογισμό του Παπακωνσταντίνου και να βοηθήσω μάλιστα εθελοντικά και στον προεκλογικό αγώνα τις συντρόφισσες.

Αν είναι κάθε κόμμα στις ψηφοφορίες να ανοίγει φάμπρικα «χέρι – χέρι από τον Καρατζαφέρη» όπως έφευγαν κλεισμένα και έτοιμα για την κάλπη τα ψηφοδέλτια του ΛΑΟΣ, τότε δεν καταλαβαίνω γιατί να ασχολούμαστε με τα τεκταινόμενα στο κοινοβούλιο και ποιόν αφορούν πέραν των κομματικών επιτελείων. Κατανοώ το γεγονός ότι κάποιοι νόμοι ή ο προϋπολογισμός έχει για τις κυβερνήσεις χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης, αυτό όμως απέχει παρασάγγας από το να φοβάται ο βουλευτής να καταψηφίσει τροπολογία της κυβέρνησής του μη τυχόν και καταγραφεί ως αποστάτης!

Εν τέλη, πρέπει κάποιοι να ξαναθυμηθούν ότι στέλνουμε τους βουλευτές στη βουλή ως εκπρόσωπούς μας και αυτό καλούνται να κάνουν και όχι να είναι άβουλοι εκπρόσωποι κομμάτων, αρχηγών και κάποιων… χορηγών. Δύσκολο; Προφανώς, αλλά γι αυτό υποτίθεται ότι είναι οι εκλεκτοί του λαού και από εκεί πηγάζουν και τα πολλά και διάφορα δυσανάλογα με την προσφορά τους οφέλη και οι ευεργετικές διατάξεις όπως η περίφημη και παρεξηγημένη και από τους ίδιους ασυλία.

Εάν θέλουμε τούβλα για κοινοβουλευτικές ομάδες-«μπετόν αρμέ» όπως έλεγαν στη ΝΔ, ή χειροκροτητές Προέδρων και γλάστρες για μπούγιο στα έδρανα, τότε γιατί να πληρώνουμε τριακόσιους τους περισσότερους εκ των οποίων δεν τους γνωρίζει όχι ο θυρωρός τους αλλά ούτε ο ίδιος ο αρχηγός του κόμματος και να μην τους περιορίσουμε στους 200 που μας επιτρέπει και το Σύνταγμα όπως πολύ σοφά έγραψε πριν μερικές ημέρες ο Κ. Ζούλας στην Καθημερινή.
Το Βέλγιο, η Αυστρία και η Πορτογαλία, με ανάλογο πληθυσμό της Ελλάδος, έχουν 230, 183 και 150 βουλευτές, ενώ ακόμη και η εξαπλάσια Βρετανία τα καταφέρνει μόλις με τους διπλάσιους βουλευτές από μας. Άραγε εκεί γίνεται μείζον ζήτημα για την κοινωνία τι θα ψηφίσει ο… Μανώλης;

20 παιδιά νεκρά κάθε λεπτό

Του Ρούσσου Βρανά , rvranas@otenet.gr

Μια φορά
κι έναν καιρό ήταν ένας πλανήτης όπου ζούσαν δισεκατομμύρια πλάσματα που μαζί δεν έκαναν και χώρια δεν μπορούσαν. Σε αυτόν τον πλανήτη όπου οι πάγοι δεν άντεχαν πια την ανάσα του ήλιου κι όπου τα δάση γίνονταν κάρβουνο, φάνηκε μια μέρα ένας ιός που τρόμαξε τους ανθρώπους, μολονότι δεν ήταν περισσότερο φονικός από άλλους. Θορυβημένοι άρχισαν να κλείνουν αεροδρόμια, ταβέρνες, σχολειά και δεν έβγαιναν στους δρόμους παρά μονάχα με μάσκες. Και τότε ο Περουβιανός δημοσιογράφος Σέζαρ Χίλντεμπραντ αφηγήθηκε αυτήν την ιστορία.

Ένα μικρό
κι έξυπνο κοριτσάκι- όλοι ξέρουμε πόσο είναι έξυπνα τα παιδάκια- ρώτησε ένα βράδυ τον πατέρα του, καθώς έπεφτε στο κρεβατάκι του: «Πες μου, πατέρα, γιατί τόση ταραχή γι΄ αυτόν τον ιό που δεν έχει σκοτώσει παρά μονάχα καμιά δεκαριά ανθρώπους, ενώ κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους ένδεκα εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο, προτού κλείσουν τα πέντε τους χρόνια, από αρρώστιες που θα μπορούσαν να τις είχαν αποφύγει;». Ο πατέρας κοίταξε το κοριτσάκι του κάπως ξαφνιασμένος. Και λέμε κάπως, επειδή δεν ήταν λίγες οι φορές που αυτό το μικρό κοριτσάκι έκανε κάτι τέτοιες ερωτήσεις που άφηναν άφωνους τους μεγάλους κι έξυναν το κεφάλι τους για να βρουν απαντήσεις. «Είναι επειδή είναι άλλο πράγμα ο θάνατος που σε βρίσκει φυσικά κι άλλο εκείνος που έρχεται με μια επιδημία», αποκρίθηκε ο πατέρας. «Μα είναι φυσικό ένδεκα εκατομμύρια παιδιά, που θα μπορούσαν να μην πεθάνουν, να πεθαίνουν μονάχα επειδή είναι φτωχά ή επειδή δεν υπάρχει γιατρός για να τα πάνε οι γονείς τους;» ρώτησε το κοριτσάκι. «Όχι, δεν είναι φυσικό, αλλά επειδή είναι κάτι που συμβαίνει χρόνια τώρα χωρίς σταματημό, είναι μια είδηση που δεν προκαλεί καμιά ταραχή σε κανέναν», είπε ο πατέρας, που είχε κιόλας αρχίσει να μη νιώθει σίγουρος για τα λόγια του.

«Εμείς
τα παιδιά, όμως, ανησυχούμε που ένδεκα εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν επειδή είναι φτωχά», επέμεινε το κοριτσάκι. «Σύμφωνοι», είπε ο πατέρας, «αλλά κανείς δεν ξέρει πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να πεθάνουν από αυτήν την επιδημία». «Ίσως να πεθάνουν πολλοί», είπε το κοριτσάκι του. «Δεν ξέρω πόσοι, ούτε κι εσύ. Μα εγώ σου λέω άλλο πράγμα. Γιατί όλες οι τηλεοράσεις κι όλες οι εφημερίδες μιλούν για εκείνο που θα μπορούσε να μας φέρει αυτός ο ιός και δεν λένε τίποτα για τα ένδεκα εκατομμύρια παιδιά που πεθαίνουν κάθε χρόνο από αρρώστιες που θα μπορούσαν να τις είχαν γλιτώσει; Ένδεκα εκατομμύρια παιδιά τον χρόνο μάς κάνουν πάνω κάτω 30.000 παιδιά την ημέρα, 1.300 την ώρα και 20 το λεπτό, πατέρα. Δεν νομίζεις πως είναι κι αυτό μια είδηση που πρέπει να τη μάθουμε;».

Ο πατέρας
κοίταξε το κοριτσάκι του κι αναστέναξε βαθιά. «Να σβήσω τώρα το φως;», είπε. «Θα κοιμηθείς;».

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4515498

Διαφορές που μας πληγώνουν...

Από το nylon.gr:

Την ώρα που η Ελληνική κοινωνία δίνει μάχη για να μην περάσει στο Βουλή η ανανέωση της τροπολογίας που επιτρέπει στις εκδοτικές επιχειρήσεις να διακινούν 2% του τζίρου τους σε μαύρα αφορολόγητα λεφτά, λίγο πιο δίπλα, στην Ισπανία, η κυβέρνηση ανεβάζει αυτό το ποσοστό σε 3%.

Όμως, είναι ένα εντελώς διαφορετικό 3%. Η Ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε χθες ότι σχεδιάζει να φορολογήσει όλες τις ιδιωτικές τηλεοπτικές επιχειρήσεις με ένα επιπλέον 3% επί των ακαθάριστων εσόδων τους, με τα οποία λεφτά θα τροφοδοτήσει το σχέδιο της να απεξαρτήσει πλήρως την κρατική τηλεόραση από τις διαφημίσεις.

Με λίγα λόγια, οι Ισπανοί σχεδιάζουν να δημιουργήσουν μια κρατική τηλεόραση η οποία θα μπει στην υπηρεσία της κοινωνίας, θα πάψει να ανταγωνίζεται με τους νόμους της αγοράς, καταργώντας πλήρως τις διαφημίσεις και στα δύο κρατικά τηλεοπτικά κανάλια . Το επιπλέον αυτό κόστος (από την απώλεια των διαφημίσεων) καλούνται να το πληρώσουν οι ανταγωνιστές της (ιδιωτικά κανάλια) αλλά και οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών (σταθερής και κινητής) με ένα φόρο 0,9% επί των ακαθάριστων εσόδων τους - ένα ποσό γύρω στα 150 εκ. ετησίως.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

Από το http://anergoidimosiografoi.blogspot.com/

Του Γιώργου Κογιάννη, Δημοσιογράφου, μέλους της ΕΣΗΕΑ

Όταν, πριν από περίπου τριάντα χρόνια, ξεκινούσα τη διαδρομή μου στη δημοσιογραφία και για σχεδόν 10 χρόνια, δύσκολα μπορούσα να απαντήσω στην ερώτηση «τι δουλειά κανείς;».

Αισθανόμουν μια συστολή, ένα κόμπο στο λαιμό, όταν έπρεπε να απαντήσω «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ».Θεωρούσα ότι ο τίτλος αυτός ήταν πολύ μεγάλος και δεν ήμουν βέβαιος ότι τον είχα κατακτήσει ακόμη… Συνέβαλε σ’ αυτό και η συντηρητική διοίκηση της ΕΣΗΕΑ που μας κρατούσε πεισματικά έξω από την Ένωση, παρ’ ότι πληρούσαμε τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα!

Την ίδια συστολή, τον ίδιο κόμπο στο λαιμό, αισθάνομαι και σήμερα, όταν καλούμαι να απαντήσω στο ερώτημα «τι δουλειά κάνω;»

Τώρα, δεν είναι οι αμφιβολίες μου για το μέγεθος του «τίτλου» του δημοσιογράφου και της δικής μου προσφοράς στο επάγγελμα που με προβληματίζουν. Άλλωστε η αποτίμηση της προσφοράς ή της παρουσίας, αν θέλετε, του καθένα μας στο χώρο, γίνεται με κριτήρια που διαφέρουν από τον ένα στον άλλον. Για τον ένα «μετράει» πάνω απ’ όλα η θέση του στο μέσον που εργάζεται. Για κάποιον άλλο «μετράει»η τηλεθέαση η ο μισθός που παίρνει. Για κάποιον τρίτο «μετράει»πάνω απ’ όλα η αξιοπρέπεια και η στάση ζωής…

Όλα αυτά περνούν αστραπιαία απ’ το μυαλό μου όταν καλούμαι να δηλώσω επαγγελματική ιδιότητα. Ποιος είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου σήμερα στην κοινωνία και ποιος ήταν πριν από κάποιες δεκαετίες; Ποιος αξιοπρεπής επαγγελματίας δεν ενοχλείται όταν βλέπει το συνομιλητή του να καγχάζει, στο άκουσμα της απάντησης «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ»;

Την ίδια στιγμή - πρέπει να το πω - νιώθω και θυμό με το συνομιλητή μου. «Όχι»,σκέφτομαι και συνήθως το λέω και δυνατά. «ΔΕΝ είμαστε όλοι ίδιοι. ΔΕΝ είμαστε όλοι “νταβατζήδες”, “λαμόγια”, όργανα της εξουσίας - πολιτικής και οικονομικής .ΔΕΝ έχουμε πουλήσει την ψυχή μας στο διάβολο για μια καρέκλα, για την τηλεθέαση ή για το χρήμα. Κάποιοι προβάλλουν ακόμα αντιστάσεις, άλλοι μεγαλύτερες κι άλλοι μικρότερες. Κάποιοι νοιάζονται πρωτίστως για την αξιοπρέπεια τους και μετά για την επαγγελματική τους ανέλιξη στο χώρο».

Όμως τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα:Ποιος ευθύνεται πρωτίστως για την κατάντια αυτή του κλάδου; Ποιος έπρεπε να περιφρουρήσει την έννοια του λειτουργήματος και να μην επιτρέψει να κυριαρχήσουν στον κλάδο -τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων-, οι απατεώνες και οι εκβιαστές;

Οι ευθύνες των διοικήσεων της ΕΣΗΕΑ διαχρονικά είναι τεράστιες. Ας πούνε επιτέλους και δυνατά, αυτά που σκεφτόμαστε όλοι σχεδόν ή τα λέμε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις:

-Ποιος δημοσιογράφος είναι σήμερα περήφανος για τη συνδικαλιστική του εκπροσώπηση; Για τη θέση και το ρόλο της ΕΣΗΕΑ στην κοινωνία;
-Ποιος δημοσιογράφος πιστεύει ότι η ΕΣΗΕΑ θα έχει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου ραδιοτηλεοπτικού τοπίου με την εφαρμογή της ψηφιακής τηλεόρασης; Στο πέρασμα, από την έντυπη στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία;

Και δεν είναι μόνον οι αμοιβές και τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Εξίσου σημαντικά -αν όχι σημαντικότερα- είναι οι αρχές και οι κανόνες πάνω στους οποίους θα βαδίσει η νέα μορφή της δημοσιογραφίας.

-Ποιος δημοσιογράφος νιώθει ότι θα έχει την πλήρη κάλυψη της ΕΣΗΕΑ εάν αντιδράσει στις πιέσεις που δέχεται για να «παίξει παιχνίδια» ή να παρουσιάσει το ..άσπρο ως μαύρο;
-Ποιος δημοσιογράφος εμπιστεύεται την τωρινή διοίκηση της ΕΣΗΕΑ για να απαλλάξει τον κλάδο από όλους αυτούς που μας κάνουν να ντρεπόμαστε να δηλώνουμε « δημοσιογράφοι»;
-Ποιος δημοσιογράφος πιστεύει ότι η σημερινή διοίκηση της ΕΣΗΕΑ έχει τη θέληση και το σθένος να προχωρήσει σε εκκαθάριση του μητρώου των μελών της, απ’ όσους έχουν πάψει πλέον να ασκούν το επάγγελμα όπως αυτό ορίζεται στο Καταστατικό της Ένωσης;

Ξέρετε ποια είναι η απάντηση-υπεκφυγή στα απλά αυτά ερωτήματα;

«Υποδείξτε μας ένα όνομα κι εμείς θα πάρουμε μέτρα».

Ωσάν οι κύριοι της διοίκησης να ζουν σ’ άλλον πλανήτη. Εθελοτυφλούν γιατί έτσι βολεύονται, εφόσον όλοι εμείς που υποστηρίζουμε ότι δεν ανήκουμε στα “λαμόγια” και τους “νταβατζήδες”,παραμένουμε απαθείς, αφήνοντας σε άλλους να αποφασίζουν για το μέλλον μας και να προσδιορίζουν το ρόλο και τη θέση μας στην κοινωνία.

Σκέφτομαι όμως ότι τα παιδιά μου, οι φίλοι και οι συνεργάτες, κάθε φορά που με κρίνουν ως κομμάτι αυτού του χώρου, θα κρίνουν εμένα και τη στάση μου, χωρίς το «ελαφρυντικό» της «ανύπαρκτης ΕΣΗΕΑ»! Όμως εγώ, ξέρω, ότι για να έχω τη δύναμη να αντιστέκομαι στις πιέσεις που δέχομαι καθημερινά στο επάγγελμα, χρειάζομαι τη στήριξη της «Ένωσης». Και αυτή δυστυχώς δεν την έχω. Για τον απλό λόγο ότι η ΕΣΗΕΑ δεν έχει το κύρος και την υπόσταση, ώστε να επιβάλει αρχές και κανόνες στο χώρο.

Αν θέλουμε αυτήν την ΕΣΗΕΑ , ας μην διαμαρτυρόμαστε όταν ο συνομιλητής μας στο άκουσμα της λέξης «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ» κουνάει το κεφάλι, μειδιώντας ειρωνικά…

Καθαρός ρατσισμός

Ονομάζομαι Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, είμαι τυφλή και κάτοχος σκύλου-οδηγού. Ερευνήτρια στο ΙΤΕ Ηρακλείου,υποψήφια διδάκτωρ στην ιατρική σχολή του παν/μίου Κρήτης και πρόεδρος της Ελληνικής Σχολής Σκύλων-Οδηγών «Λάρα».

Ζω στο Ηράκλειο Κρήτης όπου η πρόσβαση του σκύλου-οδηγού επιτρέπεται παντού. Και στην πολιτισμένη υποτίθεται πρωτεύουσα;

Προχθές πρωτομαγιά, θέλησα να πάω με μια φίλη για φαγητό στην ταβέρνα «Καλοζύμη» που βρίσκεται δίπλα στο πατρικό μου, στο Χαλάνδρι.

Στην είσοδο της ταβέρνας, ο υπεύθυνος μας .......
πληροφόρησε πως απαγορεύονται τα σκυλιά.
Απαντήσαμε ότι, έτσι κι αλλιώς θα τρώγαμε στην αυλή αφού είχε ωραία μέρα. Εκείνος,
αντέτεινε πως ο σκύλος απαγορεύεται ακόμα και στην αυλή και πρότεινε να. μας βγάλει ένα τραπέζι στο δρόμο!

Φύγαμε και πήγαμε ακριβώς δίπλα στην ταβέρνα «Ιορδάνης».
Δυστυχώς κι εκεί, η ίδια αντιμετώπιση: ο σκύλος δεν επιτρέπονταν ούτε καν στην αυλή.

Κι ερωτώ τους φίλτατους αναγνώστες:
1. Αξίζει ένας άνθρωπος να φάει στο δρόμο, επειδή βλέπει με τα
μάτια ενός σκύλου;
2. Μπορεί ο μάγειρας της εκάστοτε ταβέρνας να μαγειρέψει χωρίς τις
κατσαρόλες του;
3. Εάν ήμουν φορέας της γρίπης των χοίρων και πήγαινα να φάω
δίχως να πω λέξη θα ήμουν εντάξει;

Περισσότερες πληροφορίες για τους σκύλους-οδηγούς στο www.laraguidedogs.gr

ΠΗΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Κτηνωδία

Από http://anergoidimosiografoi.blogspot.com/

Πώς θα ένιωθες αν το να σε τεμαχίζαν και να σε αποκεφαλίζουν θεωρούνταν το "σπορ";






Η Νορβηγία και ο Καναδάς έχουν τώρα ένα καινούργιο είδος τουρισμού. Αυτούς που σκοτώνουν μωρά φώκιες. Το αποκαλούν "σπορ"..




Θες και εσύ να το αποκαλέις σπορ;

Είναι αυτός αθλητής;




Γιατί;




Είσαι η μόνη μας Ελπίδα !!!




Αυτές οι βαρβαρότητες δε μπορεί να είναι υπαρκτές στην σημερινή κοινωνία..




Μη μας γυρνάς την πλάτη, είμαστε απροστάτευτες..




Ξέρω ότι αυτές οι εικόνες είναι επίπονες, αλλά εμείς είμαστε που νιώθουμε τον πόνο. Μας σφάζουν και συμβαίνει ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ...




Τι τους δίνει το δικαίωμα να μας σκοτώνουν; Ποιός είναι αυτός που αποφασίζει για τη ζωή και το θάνατο;




Τι είδους άθλημα είναι αυτό; Δεν έβλαψα κανέναν..Απλά κολυμπούσα εδώ κοντά




Παρακαλώ, βοήθησε εμένα και τους φίλους μου...




Δε μπορείς να αγνοήσεις αυτές τις εικόνες.. Μένοντας σιωπηλός χωρίς να κάνεις τίποτα γίνεσαι συνένοχος...




Χρειαζόμαστε βοήθεια






ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΦΩΚΙΩΝ




Μπορείς να αντιδράσεις
με το να προωθήσεις το μήνυμα σε όσους περισσότερους μπορείς
και να τους πείσεις να το προωθήσουν επίσης.
Φέρε αυτούς τους δολοφόνους αντιμέτωπους με την δικαιοσύνη.
Σε ευχαριστούμε!!!!

Συνέχισε να προωθείς και να διαδίδεις αυτό το μήνυμα
ΒΑΣΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΣΕΝΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μετάφραση: Μιχάλης Βαζανέλλης

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ: "Τρελό πάρτι" για τα κέρδη των καπιταλιστών

Σε περασμένη ανάρτηση μας γράφαμε: "Οι 300 περίπου εισηγμένες εταιρίες στο Χρηματιστήριο είχαν πέρσι καθαρά κέρδη 10 δισεκατομμύρια ευρώ! Και τα περασμένα χρόνια είχαν πάει πολύ καλά. Το 2007 είχαν καθαρά κέρδη 11,3 δισ.

Συνολικά, μέσα σε μια και μόνο τετραετία, οι ντόπιοι πλουτοκράτες είχαν καθαρά κέρδη (πάντα σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία) 38,2 δισεκατομμύρια!

Και γα να καταλάβετε για τι ποσό μιλάμε αρκεί να αναφέρουμε ότι είναι τετραπλάσιο του δημόσιου ελλείμματος.

Αυτό το «δημόσιο έλλειμμα» που για να το περιορίσει η κυβέρνηση "παγώνει" μισθούς και συντάξεις για μια 3ετία υπακούοντας στις εντολές του Αλμούνια!

Μια χούφτα δηλαδή βιομήχανοι και τραπεζίτες έβαλαν στα θησαυροφυλάκια τους την τετραετία που μας πέρασε τετραπλάσιο ποσό απ’ όσο θα κληθούν να πληρώσουν δέκα εκατομμύρια Ελληνες με την περιοριστική οικονομική πολιτική της κυβέρνησης σε μισθούς και συντάξεις".

Σήμερα ο «Κόσμος του Επενδυτή» πανηγυρίζει γράφοντας για "«τρελό πάρτι» που έχει στηθεί εδώ και δυο μήνες, στο Χρηματιστήριο Αθηνών", αναφέροντας ότι σ’ αυτό το διάστημα τα κέρδη των εισηγμένων εταιριών –καμιά 300αρια είναι- έφτασαν στο αστρονομικό ποσό των 21,3 δις ευρώ!!!!

Μετά απ’ αυτό είναι μα μην δείχνει κατανόηση η κυβέρνηση στις απαιτήσεις των δεινοπαθούντων καπιταλιστών για ελαστικές μορφές εργασίας, κατεδάφιση κάθε ασφαλιστικού και εργατικού δικαιώματος;

Γενναιοδωρία...

Αυτή η φωτογραφία δημοσιεύτηκε σε μια ινδική εφημερίδα με την ακόλουθη
λεζάντα.

''Μόνον όποιος είναι φτωχός ενεργεί με τόση γενναιοδωρία''

Από το http://black-mail.blogspot.com

Οι «πονηροί»

Για ποια κρίση μιλάμε και για ποιο «στέγνωμα» της αγοράς και των νοικοκυριών; Πού το είδαν οι φωστήρες των καναλιών και μας έχουν σκοτίσει τόσους μήνες; Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει αδέλφια και όσο ακούμε για μιζέριες τόσο τα χώνουμε μαζικά σε σκυλάδικα, σε γυαλιστερά ψιψιψίνια, σε… Λέξους – ευκαιρία μόνο με 56.000 ευρουλάκια μεταχειρισμένο και φυσικά σε μεζονέτες στα μαγευτικά Γλυκά Νερά που πωλούνται όσο ένας Πύργος έξω από το Λονδίνο (και δεν είναι υπερβολή).

Δεν γνωρίζω εάν και κατά πόσο έχει πρόβλημα ο τουρισμός και οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Αυτό που γνωρίζω όμως πολύ καλά είναι ότι διάφοροι απίστευτοι τύποι που έχτισαν τρεις μεζονέτες με τζάκι και… χέστρα (με το συμπάθιο) στα… εξωτικά Τρίκαλα Κορινθίας (κάτι σαν Γκστάαντ στο Βλάχικο ένα πράμα) το έδιναν το τριήμερο του Πάσχα προς 200 ευρώ τη βραδιά! Το τραγικό της υπόθεσης, δε, είναι ότι ήταν όλα γεμάτα ή σχεδόν γεμάτα. Υπάρχουν δηλαδή ένας σκασμός ηλίθιοι που δίνουν ένα μισθό για να πάνε το κορμί ένα τριήμερο στο χωρίς καμιά υποδομή κωλοχώρι και να φάνε μαγειρίτσα με άλλα 80 ευρώ ανά άτομο!

Που πας ρε Καραμήτρο! Γιατί δέχεσαι να σε κλέψουν όλοι αυτοί και δεν τους μποϋκοτάρεις; Με τα ίδια ή και λιγότερα χρήματα πας σε 5άστερο ξενοδοχείο στις περισσότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης ή για σκί στην Ελβετία ή τη Βόρεια Ιταλία. Γιατί να τα δώσεις στον πονηρό το βλάχο που θέλει τους μήνες του χειμώνα και τις μέρες Πάσχα να βγάλει όσα εσύ σε τρία χρόνια με το μισθό σου; Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για τον φίλο μου τον Παρασκευά στο Κουφονήσι που χρεώνει το στούντιο την ημέρα, όσα έβγαζε με δυο καϊκιές τσιπούρα. Ε, όχι παλικάρια. Δε θα σας κάνω τη χάρη όσο και να θέλω να επισκεφτώ τα μέρη σας.

Αυτοί όμως είναι οι… light πονηροί της υπόθεσης και στην τελική αν θέλουμε τους τα ακουμπάμε, αν δε θέλουμε δε μας παίρνουν μία. Υπάρχουν όμως και οι XXL πονηροί οι οποίοι με τις πλάτες των πολιτικών μας τα παίρνουν είτε θέλουμε είτε όχι. Είναι οι επονομαζόμενοι κάποτε από τον Πρωθυπουργό μας ως νταβατζήδες! Η έξτρα μαγκιά του εθνικού μας κατασκευαστή, με την αγαστή συνεργασία βέβαια και τις υπογραφές του ακλόνητου από τη θέση του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, είναι να του μαζέψουμε εμείς τα χρήματα για να φτιάξει κάποτε τους δρόμους! Παγκόσμια πρωτοτυπία έτσι; Πληρώνουμε τα διόδια στους δρόμους – καρμανιόλες τα χρήματα όμως δεν πάνε στον κρατικό κορβανά, αλλά στον ιδιώτη που έχει πάρει τη σύμβαση παραχώρησης του έργου (ποιος να είναι άραγε…). Έτσι εισρέει στα ταμεία του ιδιώτη ζεστό χρήμα με το οποίο θα χρηματοδοτηθεί η κατασκευή του έργου, εκτός από αυτά που έχει να λάβει από το δημόσιο και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές είναι δουλειές!

Όμως αυτά δεν πρόκειται να τα δούμε ποτέ στα ανεξάρτητα δελτία ειδήσεων που δε χάνουν την ευκαιρία να κάνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα την αγιογραφία του καθ ύλην υπεύθυνου για το σκάνδαλο, όπως και δεν τα ακούμε ποτέ κατά τον κοινοβουλευτικό έλεγχο από την αντιπολίτευση. Είτε το θεωρούν λογικό, οπότε καλό είναι να βάλουμε μετρητή iq στη Βουλή, είτε ουδείς τολμάει να έχει απέναντί του τον εθνικό μας νταβατζή οπότε ξέρουμε τουλάχιστον ποιος κάνει το κουμάντο.

Η φωτό από το http://www.flickr.com/photos/xploiter/

Για να μην ξεχνάμε...

Από την http://poliorkimeni-kaithpan.blogspot.com/

>Ότι δε σε σκοτώνει ,σε κάνει πιο δυνατό!!ΠΑΠΑΡΙΕΣ

Εγκλώβισαν,κάποιοι εθνικόφρονες κρετίνοι,μια ολόκληρη γενιά,εξαφάνισαν την αισθητική του νου, έκαναν το φόβο θρησκεία,το καρακίτς...προσευχή, την υποκρισία ευαγγέλιο!
Μου έκλεψαν την εφηβεία॥σιχάθηκα το ...τσάμικο τα δημοτικά άσματα,τους παπάδες και την εκκλησία,τους καθηγητές μου και το γυμνασιάρχη,όλους αυτούς ( και ήταν, ΟΙ πολλοί),που συνέχισαν να ζουν με το σλόγκαν"όπου βλέπεις φαί να πηγαίνεις,όπου βλέπεις ξύλο να φεύγεις"!
Ένα βράδυ του Μάη του"1967",πήραν τα σκυλιά ,μέσα από το σπίτι, τον μεγάλο αδελφό μου...
Στα δεκατρία μου,έμαθα τα έκτακτα στρατοδικεία,τις φυλακές αβέρωφ,κορυδαλού,αργότερα το ΕΑΤ-ΕΣΑ,το Σπανό το Θεοφιλογιαννάκο,είδα το μπαμπά να ασπρίζει ,εν μια νυχτί,τη μαμά να γερνάει και να κλαίει ολημερίς και μένα να γίνομαι σκληρή προς όλους και αντιδραστική।....
Όταν στην Ευρώπη και την Αμερική δημιουργούσαν πολιτισμό,εμάς εδώ μας καλιεργούσαν,τα φρούτα της πνευματικής επάρκειας??του κάθε γελοίου φώσκολου και του αγνώστου πολέμου του,μας έδειχναν τα καπέλα της δέσποινας και την υποκουλτούρα του κάθε γελοίου ξεμωραμένου φασιστοειδούς....Περίσεψαν τα ανδρείκελα,η συνέχεια κάποιων άλλων επώνυμων ταγματασφαλιτών και εθνικοφρόνων (εθνικός και άφρων)।
Κυκλοφορούσα με τον προσωπικό ασφαλίτη μου το Πολυχρόνη,κακό χρόνο νάχει,καθότι άπειρες φορές μου έκανε σωματική ερευνα το καθήκι ,θωπεύοντάς με,ο αλήτης...ο εθνικόφρων...
Στην οικογένεια τότε συμπαραστάθηκαν ΜΟΝΟ κάποιοι γείτονες οι οποιοι ΔΕΝ ήταν δημόσιοι υπάλληλοι(μη χάσουν τη δουλίτσα τους)....
Επτά χρόνια λαίλαπας,γύρισαν το τόπο μου εβδομήντα χρόνια πίσω...πάλι επιβίωσαν οι φελλοί,και για να μη ξεχνάμε ...κάποιοι (οι πολλοί) υποδέχτηκαν τον τριανταφυλίδη τον αρχιεθνικόφρωνα με τα ωραία φρύδια,με κεριά στο σύνταγμα μετά το πούλημα της Κύπρου και το πέρας???της δικτατορίας,ως ανάσταση....και στις εκλογές του έδωσαν πενήντα κάτι...αυτοί είμαστε οι έλληνεςΛάδι πολύ και τηγανίτα τίποτα!!!!

21η Απριλίου

Από το http://aposargentino.blogspot.com/

Στη Wikipedia έχει κάθε μέρα ένα μίνι αλμανάκ γεγονότων. Παρατίθενται τα βασικότερα και μετά ένα link σε στέλνει στα περαιτέρω.
Μπαίνω και χαζεύω τα γεγονότα της 21ης Απριλίου: Βλέπω διάφορα περίεργα και μη, βλέπω και για τα εγκαίνια της Brasilia -της πόλης που φτιάχτηκε από το μηδέν για να γίνει πρωτεύουσα της Βραζιλίας- αλλά πουθενά δεν βλέπω για το πραξικόπημα στην Ελλάδα. Χρειάζεται να πας στα περαιτέρω για να το δεις.
Προσωπικά δεν έζησα τη δικτατορία· στο τέλος της γεννήθηκα. Την έχω συνδυάσει με τις εμετικές γιορτές που κάναμε στο σχολείο. Εννοείται πως στα θρανία δεν μάθαμε τίποτα. Ό,τι έμαθα, το έμαθα από προσωπικό διάβασμα. Ας όψεται και η Αργεντινή, όπου τις χούντες (ισπανική λέξη η ρημάδα) τις έχουμε και πρόχειρες...
Μετά τη δικτατορία την είδα σε ταινίες και βίντεο στο youtube. Όλος ο θίασος επί σκηνής: το πουλί, ο φαντάρος, ο Στελλάρας με το μυστρί, ο Γιώργος με τον ασθενή επί της κλίνης και η Παγώνα Ζωιτάκη να παριστάνει την αντιβασίλισσα…
«Φαντάσου πόσο χάλια ήταν όλοι οι υπόλοιποι για να κυβερνούν αυτοί» σκέφτηκα μια φορά.
Εμάς τώρα μας πειράζει που δεν το έχει η Wikipedia? Έτσι κι αλλιώς ξεχάστηκε η Επέτειος. Τα κόμματα εξουσίας δεν έβγαλαν καν ανακοίνωση. Μόνο η Αριστερά και αυτή από υποχρέωση.
Εξαίρεση η Αλέκα, που βρήκε την ευκαιρία να μας πει ότι τότε -όπως και τώρα- το βασικό σύνθημα ήταν ο αντικομμουνισμός. Μην ανησυχείς καλή μου. Δεν κινδυνεύεις σήμερα να σε στείλουν στη Μακρόνησο. Ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά μαζί σου; Χώρια δηλαδή που δεν έχει πλοίο, γιατί το νησί είναι εκτός άγονης, άρα ούτε διαπλεκόμενος εφοπλιστής δεν ασχολείται.
Σχεδόν την ξέχασαν και τα κανάλια. Λογικό το βρίσκω. Τι να σου κάνει και ο Πατακός μπροστά σε κοτζάμ Τελάκη; Τι να πιάσει η Παγώνα μπροστά στην Καγιά που είχε και πρεμιέρα με τον καφέ της… Να είμαστε και σοβαροί.

Κάπως έτσι ξεχάστηκε και το αντιτορπιλικό «Βέλος», το οποίο σαπίζει ελλείψει κονδυλίων. Ενώ αν του είχαν βάλει τέσσερις ρόδες, τώρα θα είχε μειωμένα τέλη ταξινόμησης και θα ήταν πρώτη μούρη παντού...

(Και μετά μας έφταιγε εκείνος ο παπάς που έλεγε «διάβαζα στη Χούντα και δεν είχα ιδέα»).

Μεταξύ μας, την Εθνοσωτήριο καλύτερα να την ξεχάσεις, παρά να τη θυμάσαι από υποχρέωση.
Έτσι κι αλλιώς, αυτοί που έφαγαν ξύλο έζησαν στην ανωνυμία. Ενδεχομένως να παλεύουν ακόμα και σήμερα για τα τελευταία ένσημα.
Οι άλλοι που βγήκαν να εξαργυρώσουν «αγώνες», είναι απλά χυδαίοι. Το ίδιο δικτάτορες με τον κάθε Στελλάρα και την κάθε Παγώνα.
Γιατί ο δικτάτορας ζει μέσα μας. Και τρέφεται από το ναρκισσισμό μας.

Καλό Πάσχα

i - Reporter: Ο τρόπος της Σινγκαπούρης!!!

Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο ! Από το http://orfni.blogspot.com/

Πήραμε το εξης email:

"Ένας συναγερµός πυρκαγιάς χτύπησε στις 4µ.µ. όταν σχεδόν όλοι οι υπάλληλοι της ßάρδιας ßρίσκονταν στο γραφείο (κατά προσέγγιση 5000). Σύµφωνα µε τη διαδικασία ολόκληρο το γραφείο εκκενώθηκε µέσα σε 3 λεπτά & κάθε υπάλληλος συγκεντρώθηκε µε τους υπόλοιπους έξω από το γραφείο. 10 λεπτά πέρασαν…5 ακόµα λεπτά πέρασαν και 5 ακόµα λεπτά πέρασαν.

Έπειτα ένας υπεύθυνος ασφαλείας ανήγγειλε το εξής:

«Αγαπητοί υπάλληλοι

Μετά λύπης σας ανακοινώνω ότι για πολλούς από εσάς αυτή θα είναι η τελευταία άσκηση πυρκαγιάς. Λόγω της ύφεσης απολύουµε σχεδόν το 50% των υπαλλήλων.

Καθώς θα εισέρχεστε αν η κάρτα εργασίας σας δεν δουλεύει, τότε είστε ανάµεσα στους απολυθέντες & όλα σας τα υπάρχοντα θα σας σταλούν µε courier αύριο.

Ακολουθήσαµε αυτή την προσέγγιση καθώς δεν θέλαµε να γεµίσουµε το email µε απολυτήρια µηνύµατα και αποχαιρετιστήρια µηνύµατα σε χιλιάδες & επίσης για να αποφευχθούν γρονθοκοπήµατα εντός του γραφείου.

Ελπίζω να έχετε µια καλή σταδιοδροµία µπροστά σας.

Παρακαλώ εισέλθετε & δοκιµάστε την τύχη σας.»

ΒΗΜΑ Premium - wtf?

Μια εξαιρετική ανάλυση από τον Νίκο Δρανδάκη στο Nylon.gr και μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση στα σχόλια

Θα περίμενε κανείς Έλληνες επιχειρηματίες - εκδότες μεγάλου μεγέθους, να κάνουν τουλάχιστον το στοιχειώδες: πριν προχωρήσουν σε μια επιχειρηματική απόφαση να μελετήσουν τη διεθνή εμπειρία. Το έχουν κάνει άλλοι πριν από αυτούς? Απέδωσε? Τι απέφερε η εμπειρία?

Για τον ΔΟΛ διαβάζω εδώ και καιρό ότι ετοιμάζει σημαντικές επενδύσεις στο χώρο της ψηφιακής ενημέρωσης με όχημα το Βήμα - και αυτό είναι από μόνο του θετικό. Είδα όμως προ ολίγου στο Μediablog την ανακοίνωση τους για τη δημιουργία συνδρομητικής υπηρεσίας με την ονομασία Premium, και αμέσως μου ήρθε το γνωστό wtf? - “τι διάολο” Ελληνιστί.

Με λίγα λόγια, κάποιος θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα(!!!) για να έχει πρόσβαση:

• Στο ιστορικό αρχείο του ΔΟΛ (από τη δεκαετία του ‘20 περίπου και μετά)
• Σε ένα newsletter με τίτλους για το τι θα γράφει αύριο το Βήμα (!?)
• Στη δυνατότητα καθημερινής ανάγνωσης του Βήματος «όπως στο χαρτί» (!?)
• Δικαίωμα πρόσβασης σε ύλη που θα απευθύνεται μόνο στους συνδρομητές (δεν ενημερώνει τι ύλη θα είναι αυτή)
• Δικαίωμα σχολιασμού επιλεγμένων άρθρων, αναλύσεων και ρεπορτάζ (!!!????)

Δεν θέλω να σχολιάσω τα υπόλοιπα, αλλά ειδικά το τελευταίο σκοτώνει. Την εποχή των Social Media που ο καθένας μπορεί να σχολιάσει οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, στο ψηφιακό Βήμα έκριναν ότι θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα για να του επιτρέπουν να σχολιάζει τα άρθρα της εφημερίδας. Για τους υπεύθυνους της έκδοσης, ο σχολιασμός και ο διάλογος είναι μια πολυτέλεια που πρέπει να πληρώνεται.

Το μοντέλο της συνδρομητικής ψηφιακής ενημέρωσης στο Internet θεωρείται ήδη νεκρό παγκοσμίως, και όλος ο διάλογος (οπουδήποτε και αν παρακολουθήσει κάποιος) γίνεται για το τι θα το αντικαταστήσει. Εκατοντάδες ψηφιακοί εκδότες δοκίμασαν το συνδρομητικό μοντέλο και απέτυχαν. Το πείραμα ξεκίνησε η Wall Street Journal 10 χρόνια πριν, κλείνοντας τελείως την πρόσβαση σε όλους εκτός από τους συνδρομητές - ο Μέρντοχ μόλις την αγόρασε άνοιξε πλήρως την πρόσβαση. Ακολούθησαν οι New York Times με το Times Select στο οποίο έπρεπε να πληρώσεις για να έχεις πρόσβαση (όχι σε όλο το περιεχομενο αλλά) μόνο σε επιλεγμένους αρθρογράφους υψηλού κύρους όπως ο Thomas Friedman. Λίγα χρόνια μετά η απόφαση αποσύρθηκε μετ’ επαίνων και όλο το περιεχόμενο διατίθεται δωρεάν.

το υπόλοιπο και η συζήτηση που ακολούθησε στο http://www.nylon.gr/social-media/vima-premium-wtf/