ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

Από το http://anergoidimosiografoi.blogspot.com/

Του Γιώργου Κογιάννη, Δημοσιογράφου, μέλους της ΕΣΗΕΑ

Όταν, πριν από περίπου τριάντα χρόνια, ξεκινούσα τη διαδρομή μου στη δημοσιογραφία και για σχεδόν 10 χρόνια, δύσκολα μπορούσα να απαντήσω στην ερώτηση «τι δουλειά κανείς;».

Αισθανόμουν μια συστολή, ένα κόμπο στο λαιμό, όταν έπρεπε να απαντήσω «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ».Θεωρούσα ότι ο τίτλος αυτός ήταν πολύ μεγάλος και δεν ήμουν βέβαιος ότι τον είχα κατακτήσει ακόμη… Συνέβαλε σ’ αυτό και η συντηρητική διοίκηση της ΕΣΗΕΑ που μας κρατούσε πεισματικά έξω από την Ένωση, παρ’ ότι πληρούσαμε τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα!

Την ίδια συστολή, τον ίδιο κόμπο στο λαιμό, αισθάνομαι και σήμερα, όταν καλούμαι να απαντήσω στο ερώτημα «τι δουλειά κάνω;»

Τώρα, δεν είναι οι αμφιβολίες μου για το μέγεθος του «τίτλου» του δημοσιογράφου και της δικής μου προσφοράς στο επάγγελμα που με προβληματίζουν. Άλλωστε η αποτίμηση της προσφοράς ή της παρουσίας, αν θέλετε, του καθένα μας στο χώρο, γίνεται με κριτήρια που διαφέρουν από τον ένα στον άλλον. Για τον ένα «μετράει» πάνω απ’ όλα η θέση του στο μέσον που εργάζεται. Για κάποιον άλλο «μετράει»η τηλεθέαση η ο μισθός που παίρνει. Για κάποιον τρίτο «μετράει»πάνω απ’ όλα η αξιοπρέπεια και η στάση ζωής…

Όλα αυτά περνούν αστραπιαία απ’ το μυαλό μου όταν καλούμαι να δηλώσω επαγγελματική ιδιότητα. Ποιος είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου σήμερα στην κοινωνία και ποιος ήταν πριν από κάποιες δεκαετίες; Ποιος αξιοπρεπής επαγγελματίας δεν ενοχλείται όταν βλέπει το συνομιλητή του να καγχάζει, στο άκουσμα της απάντησης «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ»;

Την ίδια στιγμή - πρέπει να το πω - νιώθω και θυμό με το συνομιλητή μου. «Όχι»,σκέφτομαι και συνήθως το λέω και δυνατά. «ΔΕΝ είμαστε όλοι ίδιοι. ΔΕΝ είμαστε όλοι “νταβατζήδες”, “λαμόγια”, όργανα της εξουσίας - πολιτικής και οικονομικής .ΔΕΝ έχουμε πουλήσει την ψυχή μας στο διάβολο για μια καρέκλα, για την τηλεθέαση ή για το χρήμα. Κάποιοι προβάλλουν ακόμα αντιστάσεις, άλλοι μεγαλύτερες κι άλλοι μικρότερες. Κάποιοι νοιάζονται πρωτίστως για την αξιοπρέπεια τους και μετά για την επαγγελματική τους ανέλιξη στο χώρο».

Όμως τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα:Ποιος ευθύνεται πρωτίστως για την κατάντια αυτή του κλάδου; Ποιος έπρεπε να περιφρουρήσει την έννοια του λειτουργήματος και να μην επιτρέψει να κυριαρχήσουν στον κλάδο -τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων-, οι απατεώνες και οι εκβιαστές;

Οι ευθύνες των διοικήσεων της ΕΣΗΕΑ διαχρονικά είναι τεράστιες. Ας πούνε επιτέλους και δυνατά, αυτά που σκεφτόμαστε όλοι σχεδόν ή τα λέμε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις:

-Ποιος δημοσιογράφος είναι σήμερα περήφανος για τη συνδικαλιστική του εκπροσώπηση; Για τη θέση και το ρόλο της ΕΣΗΕΑ στην κοινωνία;
-Ποιος δημοσιογράφος πιστεύει ότι η ΕΣΗΕΑ θα έχει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου ραδιοτηλεοπτικού τοπίου με την εφαρμογή της ψηφιακής τηλεόρασης; Στο πέρασμα, από την έντυπη στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία;

Και δεν είναι μόνον οι αμοιβές και τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Εξίσου σημαντικά -αν όχι σημαντικότερα- είναι οι αρχές και οι κανόνες πάνω στους οποίους θα βαδίσει η νέα μορφή της δημοσιογραφίας.

-Ποιος δημοσιογράφος νιώθει ότι θα έχει την πλήρη κάλυψη της ΕΣΗΕΑ εάν αντιδράσει στις πιέσεις που δέχεται για να «παίξει παιχνίδια» ή να παρουσιάσει το ..άσπρο ως μαύρο;
-Ποιος δημοσιογράφος εμπιστεύεται την τωρινή διοίκηση της ΕΣΗΕΑ για να απαλλάξει τον κλάδο από όλους αυτούς που μας κάνουν να ντρεπόμαστε να δηλώνουμε « δημοσιογράφοι»;
-Ποιος δημοσιογράφος πιστεύει ότι η σημερινή διοίκηση της ΕΣΗΕΑ έχει τη θέληση και το σθένος να προχωρήσει σε εκκαθάριση του μητρώου των μελών της, απ’ όσους έχουν πάψει πλέον να ασκούν το επάγγελμα όπως αυτό ορίζεται στο Καταστατικό της Ένωσης;

Ξέρετε ποια είναι η απάντηση-υπεκφυγή στα απλά αυτά ερωτήματα;

«Υποδείξτε μας ένα όνομα κι εμείς θα πάρουμε μέτρα».

Ωσάν οι κύριοι της διοίκησης να ζουν σ’ άλλον πλανήτη. Εθελοτυφλούν γιατί έτσι βολεύονται, εφόσον όλοι εμείς που υποστηρίζουμε ότι δεν ανήκουμε στα “λαμόγια” και τους “νταβατζήδες”,παραμένουμε απαθείς, αφήνοντας σε άλλους να αποφασίζουν για το μέλλον μας και να προσδιορίζουν το ρόλο και τη θέση μας στην κοινωνία.

Σκέφτομαι όμως ότι τα παιδιά μου, οι φίλοι και οι συνεργάτες, κάθε φορά που με κρίνουν ως κομμάτι αυτού του χώρου, θα κρίνουν εμένα και τη στάση μου, χωρίς το «ελαφρυντικό» της «ανύπαρκτης ΕΣΗΕΑ»! Όμως εγώ, ξέρω, ότι για να έχω τη δύναμη να αντιστέκομαι στις πιέσεις που δέχομαι καθημερινά στο επάγγελμα, χρειάζομαι τη στήριξη της «Ένωσης». Και αυτή δυστυχώς δεν την έχω. Για τον απλό λόγο ότι η ΕΣΗΕΑ δεν έχει το κύρος και την υπόσταση, ώστε να επιβάλει αρχές και κανόνες στο χώρο.

Αν θέλουμε αυτήν την ΕΣΗΕΑ , ας μην διαμαρτυρόμαστε όταν ο συνομιλητής μας στο άκουσμα της λέξης «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ» κουνάει το κεφάλι, μειδιώντας ειρωνικά…