Πώς πηδάει το μυρμήγκι

Πώς πηδάει το μυρμήγκι

Διώξτε τους κηφήνες

Μπάχαλο επικρατεί στο Δημόσιο τομέα παρά την τρεχάλα της κυβέρνησης, το άγχος των πολιτών και τον «μπαμπούλα» του ΔΝΤ. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ικανό να κάνει το Δημόσιο υπάλληλο να δουλέψει. Η είδηση είναι αποκαλυπτική και δε χρήζει αναλύσεων για να γίνει κατανοητή: «Από τις 67 ΔΟΥ της Αττικής, μόλις 3 έπιασαν τον στόχο για τα έσοδα στο πρώτο τρίμηνο. Ενδεικτικό της παραλυσίας είναι ότι 23 ΔΟΥ δεν έστειλαν καν στοιχεία για τις επιδόσεις τους στο υπουργείο Οικονομικών. Το αποτέλεσμα είναι να παρουσιάζεται υστέρηση της τάξης των 216 εκατ. ευρώ στα έσοδα του πρώτου τριμήνου.»

Τρέχα εσύ κακόμοιρε Παπανδρέου να κάνεις το γύρω του κόσμου για να πείσεις τις «αγορές» ότι θα γίνουμε κάποτε κι εμείς κανονική χώρα. Αμ δε! Την ΑΔΕΔΥ τη ρώτησες; Ο δε Σαμαράς που λέει ότι προτιμά να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας χωρίς το ΔΝΤ – λες και όλοι εμείς οι υπόλοιποι δε θέλουμε – τη ρώτησε τη ΔΑΚΕ Εφοριακών;

Δε θέλει ο υπάλληλος να δουλέψει. Τελεία και παύλα. Είκοσι τρείς ΔΟΥ απαξίωσαν να στείλουν και στοιχεία στο υπουργείο. Γιατί, τι θα τους κάνουν; Τι μπορούν να τους κάνουν; Θα τους επιβληθεί γραπτή επίπληξη; Οποία συμφορά!..

Μου το εξηγούσε προ ημερών προϊστάμενος υπηρεσίας μιας νομαρχίας της περιφέρειας: Πριν, μου έλεγε, δουλεύαμε τέσσερις ώρες και αυτό ήταν όλο. Τώρα με τις περικοπές θα δουλεύουμε τρείς και σε όποιον αρέσει! Ούτε να μας βάλουν να δουλέψουμε μπορούν, ούτε να μας κάνουν τίποτα, ούτε πρόκειται κανείς να θελήσει να γίνει ο «κακός» της υπηρεσίας. Τέτοια κυνικότητα με τη σιγουριά της μονιμότητας και της ατιμωρησίας. Δε νομίζω ότι έχει γεννηθεί ακόμα ο Έλληνας που θα καταφέρει να αλλάξει αυτή τη νοσηρή νοοτροπία του Δημοσίου υπαλλήλου. Από αυτή την άποψη το ΔΝΤ είναι μια κάποια λύση.

Είναι απολύτως εξοργιστικό σε μια ολόκληρη χώρα που παλεύει με τα θηρία, ένα μάτσο γραφειοκράτες κηφήνες να ξαπλώνουν προκλητικά και να απαξιούν όχι μόνο να δουλέψουν, αλλά και να στείλουν απλά τα στοιχεία για τις επιδόσεις τους στον αρμόδιο υφυπουργό. Μπορεί κάποιος να φανταστεί κάτι ανάλογο στον ιδιωτικό τομέα όπου αυτά τα ανθρωπάκια δε θα άντεχαν ούτε ημέρα; Μπορεί κάποιος να φανταστεί 23 τμήματα μιας επιχείρησης να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον διευθύνοντα σύμβουλο ή να μη δουλεύει νυχθημερόν το τμήμα εσόδων μιας εταιρίας που προσπαθεί να γλιτώσει τη χρεοκοπία και το λουκέτο; Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα τους είχαν ανασκολοπίσει, δε θα περίμεναν τη διεύθυνση.

Κι όμως παρά την εικόνα διάλυσης που εμφανίζει ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός, σε μια περίοδο κατά την οποία οποιαδήποτε παρέκκλιση από τους στόχους του Προγράμματος Σταθερότητας θα έχει οδυνηρές συνέπειες, ο ο γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών Δημήτρης Γεωργακόπουλος περιορίστηκε σε «αυστηρές συστάσεις» για εντατικοποίηση των προσπαθειών. Τι σημαίνει «αυστηρές συστάσεις» στο Δημόσιο όλοι το καταλαβαίνουμε πια. Απολύτως τίποτα.

Μία είναι η λύση για αυτό το μπάχαλο, για να πάρει μπρος η σκουριασμένη μηχανή και να έχουμε μια ελπίδα επανάκαμψης: Ο φόβος της απόλυσης! Δε θέλεις να δουλέψεις κύριέ μου; Σπίτι σου να το σκεφτείς καλύτερα και εσύ και οι λοιποί κηφήνες. Όποιος δε μπορεί ή δε θέλει να εργαστεί ας πάει σπιτάκι του και να δοκιμάσει την τύχη του στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Άρση μονιμότητας, έλεγχος και πραγματικές κυρώσεις σε όλο το δημόσιο τομέα. Όλα τα άλλα είναι παχιά λόγια, ψευτο- συνδικαλισμός και «αριστερός» δογματισμός.

Γ.Γ.

Αι στο διάλο σκατόμπατσοι

Από το "επί ίσοις όροις" της Ε

Εκατοντάδες προσβολές βιώνουν στην καθημερινότητά τους οι πολίτες με αναπηρία ερχόμενοι σε επαφή με την εξουσία/διοίκηση σε όλες τις εκφάνσεις της. Στάσεις και συμπεριφορές που ξεχειλίζουν από υποτίμηση και ρατσισμό, εγγράφουν στο ασυνείδητο συναισθήματα που κυμαίνονται μεταξύ βαθιάς απογοήτευσης και οριακής οργής.

Οι εκατοντάδες προσβολές της καθημερινότητας, αφορούν μικροπράγματα και μικρογεγονότα που δεν μπορούν να διεκδικήσουν στον υπάρχοντα κώδικα επικοινωνιακής ιεράρχησης τον χαρακτηρισμό της “είδησης”. Κλασσικό παράδειγμα, η εμπειρία που έζησε ο σκηνοθέτης με ακρωτηριασμό Αντώνης Ρέλλας, δεχόμενος επάλληλες προσβολές της προσωπικότητάς του από 3 όργανα της τάξης, Τρίτη και 13 περί τις 3 μετά το μεσημέρι.

Διηγείται την ιστορία ο ίδιος, με τον μοναδικά γλαφυρό τρόπο του πρωταγωνιστή της:

Για ανούσια αιτία βρέθηκα να μαλώνω με μεσήλικη κυρία - ο λόγος πραγματικά δεν είναι άξιος ανάλυσης- η θερμόαιμη κυρία έφτασε σύντομα στα κόκκινα, κάλεσε την αστυνομία. Δύο “όργανα” κατέφτασαν για να διεκπεραιώσουν την προσαγωγή μας, ένα νεαρό και ένα μεγαλύτερης ηλικίας. Το νεαρό όργανο με τρόπο επιτακτικό μου ζήτησε να καθίσω στο πίσω κάθισμα του περιπολικού. Ευγενικά τον ενημέρωσα ότι λόγω της αναπηρίας μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο ως αδύνατο να επιβιβαστώ στο στενό πίσω κάθισμα και ως εκ τούτου θα έπρεπε να ακολουθήσω με το δικό μου διασκευασμένο αυτοκίνητο. “Πλάκα κάνεις μπες μέσα να μην έχουμε άλλα” μου απάντησε γεμάτος έκπληξη και με τα φρύδια ανασηκωμένα. Διατήρησα την ψυχραιμία μου και του επανέλαβα ότι πρέπει για λόγους αντικειμενικούς να τον ακολουθήσω με το αυτοκίνητο μου που ήταν σταθμευμένο ακριβώς πίσω από το περιπολικό.

Η απάντησή μου διόλου δεν τον έπεισε, αντίθετα τον ερέθισε. Οργισμένα και ειρωνικά μου αντέτεινε πως είναι αδύνατον να είμαι άνθρωπος με αναπηρία αφού μπορώ να οδηγώ αυτοκίνητο (το όλο περιστατικό διαδραματίστηκε σε πολυσύχναστο σημείο με θεατές δεκάδες πολίτες σε στάση λεωφορείου). Η προσβολή πλέον βάθαινε , ένιωσα την ανάγκη να αμυνθώ. Χωρίς να το πολυσκεφτώ σήκωσα το παντελόνι μου και του έδειξα το τεχνητό μέλος μου. “Είμαι Έλληνας πολίτης με αναπηρία” του είπα “και οδηγώ νόμιμα βάσει ελληνικών και ευρωπαϊκών νόμων. Το περίεργο είναι ότι είσαι αστυνομικός και νέος άνθρωπος αλλά αγνοείς παντελώς τα δικαιώματα μου και με προσβάλεις με βάναυσο τρόπο δημόσια .” Από την θέση του οδηγού ξεπρόβαλε ο δεύτερος αστυνομικός συνειδητοποιώντας ότι τα πράγματα σοβαρεύουν και επαναφέροντας τον νεαρό συνάδελφό του στην τάξη . ”Οδηγεί διασκευασμένο όχημα” του είπε. Κατόπιν, μου ζήτησε να του δώσω την ταυτότητα μου και να τους ακολουθήσω.

Φτάνοντας στο τμήμα έδειξα το αναπηρικό σήμα στον φρουρό και ζήτησα να σταθμεύσω μπροστά στην είσοδο. Ο φρουρός έγνεψε καταφατικά. Δεν πρόλαβα καν να σταθμεύσω όταν με πλησίασε άντρας με πολιτικά. “πόση ώρα θα μείνετε” – με ρώτησε – “δεν γνωρίζω, ρωτήστε τους αστυνομικούς της άμεσης δράσης”- του απάντησα - “αν είναι αυτόφωρο να το πάρεις από εδώ το αυτοκίνητο διότι θα μείνεις αρκετά “- μου ανταπάντησε χαιρέκακα. Συγκράτησα την ψυχραιμία μου, “δεν είμαι εδώ για κακούργημα, μια διένεξη με μια κυρία έχω και βλέπετε ότι το όχημα μου φέρει αναπηρικό σήμα” τον διαβεβαίωσα. Η ανταπάντησή μου θεωρήθηκε επίδειξη θράσους, η χαιρεκακία του συνομιλητή μου μετεξελίχτηκε σε ολομέτωπη αναίδεια. “Δηλαδή αν σκοτώσεις επειδή είσαι ανάπηρος νομίζεις ότι δεν θα πας μέσα;” μου επιτέθηκε, προσφεύγοντας στην λογική του παραλόγου. Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει τρόπος να υπερασπιστώ το αυτονόητο δίκιο μου, έπρεπε το ταχύτερο να ξεμπερδέψω, αν και πλέον ένιωθα βαθιά προσβεβλημένος αποχώρησα από την παράλογη συζήτηση. Προχώρησα προς το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας όπου έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες και μέσα σε 10 λεπτά αποχώρησα .

Οι προσβολές δεν είχαν τελειώσει. Στην έξοδο με σταμάτησε ο φρουρός που μου είχε επιτρέψει να σταθμεύσω , “πως οδηγείς έτσι;” με ρώτησε με ύφος ανακριτή.Είχα πλέον αποκάμει, η εξάντληση ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά της ειρωνίας,”πως έτσι;” τον αντιρώτησα. “Τι πως έτσι; Ανάπηρος δεν είσαι;” μου αποκρίθηκε. Ένιωσα την ανάγκη να βάλω τα γέλια και τα κλάμματα μαζί, συγκέντρωσα όση ενέργεια μου είχε απομείνει και του επέστρεψα λόγο ευγενή και διδακτικό: “ Ναι ανάπηρος είμαι, αλλά γιατί σου κάνει εντύπωση που οδηγώ; Γιατί αντιλαμβάνεσαι την λέξη ανάπηρος ως συνώνυμο της ανικανότητας; ”

Ο λόγος μου ξανά πήγε άκλαυτος, ο φρουρός της τάξης ήθελε να έχει την τελευταία λέξη. Ξανά μανά ανάκριση χωρίς νόημα: ”Eχεις τα απαραίτητα χαρτιά; ” ρώτησε με ύφος που ξεχείλιζε υποτίμηση. Ξανά μανά υποχρεωμένος να του απαντήσω τα αυτονόητα. Του εξήγησα ότι οι μετατροπές που φέρει το αυτοκίνητο μου το οποίο οδηγώ με απόλυτη ασφάλεια και νόμιμα αναγράφονται στο δίπλωμά μου. “Καλώς πηγαίνετε” μου είπε με ύφος. Είχα εξωθηθεί, ήθελα και γω την τελευταία λέξη μου, την εκστόμισα μπαίνοντας στο αυτοκίνητό μου, “καλώς, ελπίζω να καταλάβατε αν και οφείλατε να γνωρίζετε” ήταν η φράση του αποχαιρετισμού μου. Η ελάχιστη από πλευράς μου ανταπόδοση της αναίτιας προσβλητικής συμπεριφοράς που υπέστην μέσα σε λιγότερη από μια ώρα από τρεις διαφορετικούς αστυνομικούς.

Στο σημείο αυτό η καταγραφή του Αντώνη Ρέλλα τελειώνει . Ο πειρασμός για περαιτέρω σχόλια είναι μεγάλος, δεν υποκύπτουμε. Κάποιες ιστορίες πρέπει να παρατίθενται ασχολίαστες δημοσιογραφικά, ομιλούν από μόνες τους.

Ας γίνουμε επαρχία (της Ολλανδίας)!

Tου Σταύρου Θεοδωράκη από το protagon.gr
Θα φερθώ σαν εντυπωσιασμένος επαρχιώτης. Ταξιδεύω από το Σάββατο το πρωί στην επαρχία της Ολλανδίας για ένα θέμα που νομίζω ότι πολύ θα σας αρέσει όταν προβληθεί στην τηλεόραση. Αλλά δεν είναι για αυτό που θέλω να σας μιλήσω.
Πριν από λίγο διέκοψα τη διαδρομή μου στον αυτοκινητόδρομο και χώθηκα σε ένα μικρό επαρχιακό δρόμο. Είμαι 50 χιλιόμετρα από την Ουτρέχτη (μια πόλη κούκλα, ένα μικρό Άμστερνταμ που δεν μυρίζει ούρα, με πολλά ελληνικά εστιατόρια, από πρώην βιομηχανικούς εργάτες- σπίτια χαμηλά και κανάλια βάρκες, κανό και θαλάσσια ποδήλατα). Για τους άψογους εθνικούς αυτοκινητόδρομους είναι περιττό να σας πω. Σήμανση, φώτα, ηχοπετάσματα, ειδικοί ασφαλτοτάπητες που δεν γλιστρούν – βρέχει πολύ εδώ– και βέβαια προστατευτικές μπάρες ή –συχνότερα- διαζώματα με δέντρα και λουλούδια. Τρέχεις με 120 (ίσως και 140) και νομίζεις ότι ίπτασαι σε λιβάδια. Τέλος πάντων.

Μπαίνω λοιπόν στον επαρχιακό αυτοκινητόδρομο και νομίζω ότι μεταφέρομαι σε κινηματογραφικό σκηνικό την ώρα που γυρνάνε το «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» βερσιόν 2010. Τα αγροκτήματα νόμιζα στην αρχή ότι ήταν μακέτες. Πρόβατα, αγελάδες και άλογα πίσω από ξύλινους φράκτες χωρίς κοπριές και λαμαρίνες. Το ίδιο και οι αυλές των σπιτιών του χωριού. Λουλούδια, παγκάκια – έστω και αν έχει ήλιο μια φορά τον μήνα- χωρίς πλαστικά και συρματοπλέγματα. Στο επαρχιακό ξενοδοχείο για πρωινό σερβίρουν κηρύθρα (την ρίχνεις πάνω στο γιαούρτι), ζεστό ψωμί, μηλόπιτα και όλα τα άλλα τυπικά των βορείων (τυριά και αλλαντικά). Και μην φαντασθείτε ότι είμαι σε κανένα τουριστικό κόμβο. Οι μόνοι τουρίστες που φθάνουν εδώ είναι οι Ολλανδοί των πόλεων που θέλουν να κάνουν μια βόλτα στα δάση. Άλλωστε αν εξαιρέσεις το Άμστερνταμ που τραβάει νεαρόκοσμο για τα τσιγαριλίκια του, η Ολλανδία δεν πνίγεται στον τουρισμό. Μόνο Γερμανοί και Βρυξελιώτες που αντέχουν την υγρασία έρχονται εδώ (για να κολυμπήσουν στη βόρεια θάλασσα – μπρρρ).

Χωμένος λοιπόν στους δρόμους του χωριού – που δεν είχαν ούτε ένα αμάξι παρκαρισμένο παράνομα, με ποδηλατοδρόμους παντού κλπ κλπ, σκεφτόμουν «τι περιμένουμε και δεν γινόμαστε επαρχία της Ολλανδίας»; Φαντάστηκα δηλαδή αυτά τα χωριά με τον ήλιο και το κλίμα της Ελλάδας! Μέχρι και διόδια θα βάζαμε στα σύνορα, μήπως και καθυστερούσαμε τους τουρίστες! Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι πρωθυπουργοί μας, δεν είναι ταυτόχρονα και υπουργοί Τουρισμού. Αναλαμβάνουν τον Πολιτισμό (κουλτουριάρηδες δήθεν), τις εξωτερικές σχέσεις, την Οικονομία και αυτό που μπορεί να μας σώσει το έχουν κατατάξει στα υφυπουργεία! Θα πρότεινα λοιπόν στον Γιώργο Παπανδρέου στον επερχόμενο ανασχηματισμό αντί ο αντιπρόεδρος του να κάνει τον τροχονόμο των υπουργών του, να αναλάβει τον τουρισμό! Να πάει για μετεκπαίδευση μια εβδομάδα στην επαρχία της Ολλανδίας και μετά να έρθει να επιβάλει νέους νόμους και κανόνες. Άλλωστε όλα μαθαίνονται, τίποτα δεν είναι έμφυτο. Εδώ οι Ολλανδοί έχουν κάνει σύμβολο τους την τουλίπα που κάποτε ήταν έμβλημα της Κωνσταντινούπολης.

Το «βαθύ λαρύγγι» και το sex με τα spread

Αφήνιασαν οι κερδοσκόποι, έσπασαν κάθε ρεκόρ τα spreads, γκρεμίστηκαν οι μετοχές στο ελληνικό χρηματιστήριο και οι πολιτικοί μας – και τα διάφορα παπαγαλάκια τους - βρήκαν αμέσως την αιτία: Κάποιος μίλησε! Κάποιος σύγχρονος Εφιάλτης έδειξε στις αιμοσταγής «αγορές» τον δρόμο για να υπερφαλαγγίσουν την Ελληνική άμυνα. Κάποιος άνοιξε την κερκόπορτα. Κάποιος έκανε το «βαθύ λαρύγγι» και δεν ήταν η Τζούλια…

Και τι έκανε αυτός ο ποταπός πολιτευτής και μας κατέστρεψε ξυπνώντας το κοιμισμένο εως τότε θηρίο της κερδοσκοπίας; Ποιο ήταν το καλοφυλαγμένο μυστικό που διέρρευσε; Ποια ήταν η μέγιστη προδοσία στην οποία προσπαθούν άπαντες να ρίξουν την ευθύνη για το πάρτι που κάνουν τα ξεσαλωμένα ανεξέλεγκτα γιαπάκια των dealing rooms; Ήταν, υποτίθεται, μια δήλωση κάποιου αξιωματούχου(;) ότι πρέπει να επανεξετάσουμε τη συμφωνία για το μηχανισμό στήριξης!

Αυτή τη δήλωση περίμεναν όλοι για να μας ρουφήξουν το μεδούλι. Αυτό ήταν το σύνθημα για να αρχίσει το μπαράζ των κερδοσκοπικών επιθέσεων. Αυτό και ένα δημοσίευμα των Financial Times. Λες και τα διεθνή δημοσιεύματα ήταν μέχρι χθες κολακευτικά για την Ελλάδα. Λες και τα κοράκια περιμένουν τα σχόλια κάποιου παραπληροφορημένου δημοσιογράφου για να παίξουν τα δισεκατομμύρια των πελατών τους. Λες και οι δηλώσεις των ανώνυμων «αξιωματούχων»(;) έχουν τη βαρύτητα των λόγων του Τρισέ και μπορούν να ανεβοκατεβάζουν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας.

Όντως μιλάμε πολύ και μιλούν πολλοί. Πολλαπλό το κακό όταν έχεις να κάνεις με τεχνοκράτες που κατέχουν μόνο από νούμερα, έτσι αυτή η κακόηχη φλυαρία πρέπει να τελειώσει άμεσα. Δεν είναι όμως αυτή η αιτία των δεινών. Πιστέψτε με, όπως δε στήνονται τα «γκρι κοστούμια» το πρωί να δούνε τον καλεσμένο του Καμπουράκη, έτσι δεν περιμένουν την ανώνυμη δήλωση(;) κάποιου στο Μarket Νews για να «σορτάρουν» τα ομόλογα. Το παιχνίδι είναι τεράστιο και θα παίζεται χοντρά όσο εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να φλυαρούμε.

Δυστυχώς είναι πάρα πολλοί στην κυβέρνηση και όλοι στην αντιπολίτευση που τίποτα δεν κάνουν για να περιορίσουν τα λόγια και να προχωρήσουν σε έργα. Επιτέλους τελειώσαμε με το φορολογικό νομοσχέδιο. Ακόμα όμως δεν έχουμε δει ούτε ένα άρθρο από το νσ για την ανάπτυξη, ενώ θα ήταν κουτό από μέρους μου να αναζητήσω και τις προτάσεις από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Υποτίθεται ότι είμαστε σε διαρκή και μακροχρόνιο πόλεμο για να μην πέσουμε στα νύχια του ΔΝΤ ή να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών και στις συνεχείς μάχες πέφτουν με αυτοθυσία ελάχιστοι μόνο από τους υπουργούς που υποτίθεται ότι διαλέχτηκαν ως οι πλέον ικανοί για το σκοπό αυτό. Αν βγάλουμε από το κάδρο Παπακωνσταντίνου, Ραγκούση, Λοβέρδο, Πάγκαλο και Παμπούκη, θα ξεχάσουμε ότι υπάρχει κυβέρνηση. Οι υπόλοιποι υπουργοί πού είναι να στηρίξουν την προσπάθεια της χώρας; Μήπως αν εξαιρέσουμε τους παντελώς άχρηστους –και δεν είναι μόνο ένας ή δύο – οι άλλοι νοιάζονται μόνο για τα ψηφαλάκια και το πολιτικό τους τομάρι;

Αντί να ψάχνουμε λοιπόν για το «βαθύ λαρύγγι» που… μιλάει στους κακούς κερδοσκόπους και άλλα τέτοια παραμύθια, καλύτερα θα ήταν να δούμε πως θα ξυπνήσουμε από το «βαθύ ύπνο» όσους έχουν αναλάβει να συμμαζέψουν το ΕΣΥ, τον ΟΣΕ, τον ΕΟΤ, το Στρατό, τα καύσιμα, τις συγκοινωνίες, την παιδεία και τόσα άλλα που πάνε με την κεκτημένη των προηγούμενων ετών λες και δε συμβαίνει τίποτα. Και αντί να ψάχνουμε τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου που κάνουν κακό στην εικόνα της χώρας, ας ρίξουμε μια ματιά στις ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Όσο οι «αγορές» βλέπουν πως είμαστε αδιόρθωτοι και ο καθένας κοιτάει την πάρτυ του και όχι πώς θα σωθούμε συλλογικά, δεν χρειάζονται «βαθιά λαρύγγια» για να γίνει σκληρό το πορνό με τα spread. Διαλαλούμε μόνοι μας τα χάλια μας.

Γ.Γ.

Πως το χρέος δημιουργεί χρήμα (για τις τράπεζες)

Money As Dept - [Greek Subtitles] from Free and Real on Vimeo.

2.500 δολάρια η αξονική!

Μιάς και είναι της μόδας να βρίζουμε όλοι το ΕΣΥ και τις ελλείψεις του ανακάλυψε μέσα στις γιορτές και ο Λοβέρδος, να δούμε τι γίνεται στη "γη της επαγγελίας":

Απο τον Μιχάλη Μητσό

O Σιλβέν Σιπέλ είναι ανταποκριτής της Μοντ. Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Κι εδώ και μερικά χρόνια ταλαιπωρείται με το γόνατό του. Ο γιατρός του, ο δρ Β., του είχε ζητήσει επανειλημμένα να αφηγηθεί στην εφημερίδα τις περιπέτειές του ώστε να καταλάβουν οι αναγνώστες την παράνοια που επικρατεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά εκείνος αρνιόταν. «Οι δημοσιογράφοι», έλεγε, «δεν πληρώνονται για να διηγούνται τις προσωπικές τους εμπειρίες». Τώρα που ψηφίστηκε όμως η μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, ο Σιπέλ αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας μερικές σκηνές, μόνο και μόνο για να καταλάβουμε σε τι σουρεαλιστικό περιβάλλον συζητούνται στην Αμερική αυτά τα πράγματα.

Όταν απευθύνθηκε σ΄ ένα ακτινολογικό εργαστήριο για μια μαγνητική τομογραφία, η υπάλληλος τον ρώτησε πού είναι ασφαλισμένος. Ο δημοσιογράφος απάντησε ότι καλύπτεται από την κοινωνική ασφάλιση των Γάλλων του εξωτερικού, για να λάβει την απάντηση ότι το νοσοκομείο δεν συνεργάζεται με αυτή την υπηρεσία. «Εντάξει, θα πληρώσω εγώ το ποσό, και θα μου το επιστρέψουν. Πόσο κοστίζει η εξέταση;». Η υπάλληλος συμβουλεύεται τον τιμοκατάλογό της: «1.650 δολάρια». «Τι λέτε, κυρία μου; Με τα χρήματα αυτά παίρνω ένα εισιτήριο μετ΄ επιστροφής για το Παρίσι, κάνω εκεί τρεις τομογραφίες δωρεάν, και βλέπω και τα παιδιά μου!». Η υπάλληλος του ζητά να περιμένει λίγα λεπτά. Κι ύστερα επιστρέφει: «Με 450 δολάρια είστε εντάξει;».

Οι αμερικανοί φίλοι του Σιπέλ τον είχαν προειδοποιήσει ότι η υγεία στη χώρα τους υπόκειται στους νόμους της αγοράς και της ζήτησης, αλλά τέτοιο πράγμα δεν περίμενε. Τρεις μήνες αργότερα χρειάστηκε να κάνει και δεύτερη τομογραφία. Απευθύνθηκε τότε σ΄ ένα νοσοκομείο. Η ταρίφα; 2.500 δολάρια ακατέβατα! «Ευχαριστώ, δεν θα πάρω», είπε, και τηλεφώνησε στο προηγούμενο εργαστήριο, ζητώντας από την αρχή- και αποσπώντας την «καλή τιμή».

Κατόπιν αυτών, δεν είναι περίεργο που στον τελευταίο πίνακα του ΟΟΣΑ για την ποιότητα της υγείας οι Ηνωμένες Πολιτείες καταλαμβάνουν την 22η θέση σε σύνολο 26 πλουσίων χωρών που εξετάστηκαν. Μια Αμερικανίδα έχει 11 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της γέννας από μια Ιρλανδή. Το προσδόκιμο ζωής ενός Αφροαμερικανού της Νέας Ορλεάνης είναι μικρότερο από εκείνο του κατοίκου της Ονδούρας. Θα μπορέσει ο πρόεδρος «yes we can» να διορθώσει αυτές τις αδικίες και να οδηγήσει την Αμερική στη θέση που αρμόζει σε μια υπερδύναμη; Η μεταρρύθμιση που ψηφίστηκε αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια καλή αρχή. Αλλά για να αλλάξει πραγματικά η κατάσταση, για να γίνουν οι ρήξεις που απαιτούνται και να αρχίσει το αμερικανικό σύστημα υγείας να θυμίζει τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, θα χρειαστεί ένας δεύτερος γύρος.

Καλή Ανάσταση αδέλφια

Αν μπορείς, κλέψε!..

Από το http://adianoito.blogspot.com
Το ταξί παντού στην Ευρώπη, είναι πανάκριβο. Για παράδειγμα στο Μόναχο μια διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο της πόλης, αντίστοιχη με τη διαδρομή έως το Ελ. Βενιζέλος, κοστίζει τρεις φορές περισσότερο απ’ ότι εδώ! Διαρκεί γύρω στα 40 λεπτά, χρόνος αρκετός για ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Θα περίμενα ο συνομιλητής μου, που είναι οδηγός και ιδιοκτήτης του ταξί, να είναι ευχαριστημένος με τη δουλειά του, αφού το κόμιστρο που εισπράττει είναι υψηλότατο. Ο ίδιος όμως υποστηρίζει πως το μεροκάματο επαρκεί απλώς να διαβιεί η τετραμελής οικογένεια του. Μέχρι εκεί. Δεν υπάρχουν περιθώρια για διασκέδαση, ταξίδια, έξτρα αγορές, έκτακτα έξοδα.

Η αλήθεια είναι πώς το κόστος της ζωής στην πλούσια Βαυαρία είναι πολύ υψηλό, ενώ τα μεροκάματα έχουν συμπιεστεί, με συνέπεια να έχει μειωθεί η δουλειά. Όμως το πραγματικό πρόβλημα του, όπως λέει ο ίδιος, είναι οι φόροι. Σχεδόν το 50% της είσπραξης πάει στο κράτος! Κατ’ αρχήν είναι ο ΦΠΑ που αποδίδει κάθε μήνα, γύρω στα 1000 ευρώ, όπως προκύπτει από τις αποδείξεις που υποχρεωτικά κόβει. Είναι επίσης οι φόροι που πληρώνει μέσω της φορολογίας των (πανάκριβων) καυσίμων, όπως και οι φόροι που επιβαρύνουν τις επισκευές και τη συντήρηση του αυτοκινήτου του.

Κυρίως όμως είναι ο φόρος που πληρώνει στο τέλος του χρόνου, τεκμαρτός μεν, σε κλίμακα όμως που προκύπτει από τα χιλιόμετρα που έχει κάνει στη διάρκεια όλης της χρονιάς. Μάλιστα αν θελήσει να ταξιδέψει για διακοπές με το ταξί του, θα το δηλώσει στον κράτος, θα αφαιρεθούν τα χιλιόμετρα μεν, αλλά θα πληρώσει ένα σημαντικό αντίτιμο, όχι λιγότερο από 150- 200 ευρώ! Με άλλα λόγια ο γερμανός φίλος αποδίδει ετησίως στο κράτος από 14 έως 18 χιλιάδες ευρώ, πλέον των φόρων σε καύσιμα και επισκευές.

Είναι δε αδιανόητο να κλέψει. Συνεργεία της εφορίας θα τον ελέγξουν, αντιγράφοντας επί τόπου από το GPS του ταξί ηλεκτρονικά, όλες τις διαδρομές του τελευταίου 48ωρου και συγκρίνοντάς τις με τις αποδείξεις που έχει κόψει. Το πρόστιμο αν παρανομήσει είναι επαχθές και ο κίνδυνος αφαίρεσης της άδειας μεγάλος. Επίσης κάθε 18 μήνες θα αντιγραφούν στον υπολογιστή της εφορίας όλα τα δεδομένα από την κάρτα μνήμης του ταξιμέτρου!

Και αν φοβάστε μήπως σας έκλεψε, αρκεί να πάτε με την απόδειξη πληρωμής στην τροχαία. Αναγράφει που σας πήρε, που σας πήγε, πόσα χιλιόμετρα και πόση ώρα έκανε. Με βάση τα στοιχεία αυτά η αστυνομία υπολογίζει αν η χρέωση ήταν σωστή ή όχι. Αν όχι, σε 24 ώρες θα του έχει αφαιρεθεί η άδεια για 6 μήνες! Σε περίπτωση υποτροπής θα του αφαιρεθεί δια παντός!

Κατά πρώτον, οποιαδήποτε προσπάθεια για συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς απλώς είναι απογοητευτική! Κατά δεύτερον, γίνεται εν μέρη αντιληπτός ο λόγος που η πλειοψηφία των Γερμανών, εναντιώνεται στην συμμετοχή της χώρας τους στην οικονομική στήριξη της Ελλάδας!

Τράπεζα τροφίμων

Ποιος αλήθεια μπορεί να έχει σαν μότο τη φράση: ‘Ας σβήσουμε την πείνα απ’ τον χάρτη’; Η απάντηση βρίσκεται σε ένα φιλόδοξο ίδρυμα. Σε μια εποχή που κανείς σχεδόν δεν χαρίζει, υπάρχει μια «τράπεζα» που κάνει αυτό ακριβώς: βοηθάει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα διαβίωσης προσφέροντάς τους αυτό που λέμε «ένα πιάτο φαΐ». Σε μια εποχή που οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες σπανίζουν ή περνούν απαρατήρητες, τέτοιες προσπάθειες πρέπει να τυγχάνουν έντονης προβολής για να μπορούν να βρουν μιμητές και υποστηρικτές. Ας δούμε όμως πως ξεκίνησε στην Ελλάδα αυτή η κίνηση πριν από αρκετά χρόνια και οδήγησε στην σίτιση χιλιάδων συνανθρώπων μας.

Η ελληνική 'Τράπεζα Τροφίμων-Ίδρυμα
για την καταπολέμηση της πείνας' ιδρύθηκε το 1995
(Προεδρικό Διάταγμα ΦΕΚ 540/21.10.95), με πρωτοβουλία του Γεράσιμου Βασιλόπουλου. Ως κοινωφελές μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, που έχει αποκλειστικό σκοπό την καταπολέμηση της πείνας και τον περιορισμό της σπατάλης. Λειτουργεί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Πως λειτουργεί;
Με την εργασία 38 μόνιμων εθελοντών και εθελοντριών:

• Συγκεντρώνει δωρεές σε τρόφιμα, αναψυκτικά και άλλα είδη, σε καλή κατάσταση και ποιότητα. Δεν πρόκειται για ληγμένα προϊόντα. Επίσης συγκεντρώνονται είδη υγιεινής και απορρυπαντικά.
• Όλα διανέμονται δωρεάν σε δήμους που έχουν συσσίτια, σε ιδρύματα με περιορισμένους πόρους, που φιλοξενούν ηλικιωμένους συνανθρώπους μας, ορφανά παιδιά, άτομα με ειδικές ανάγκες, άστεγους και άτομα που ακολουθούν κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης. Επίσης, βοηθά ενορίες που προσφέρουν συσσίτια σε ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη.
• Κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη τα φορτηγά των δήμων και των Ιδρυμάτων παραλαμβάνουν τρόφιμα από τις εγκαταστάσεις της Τράπεζας.
• Διοργανώνει τακτικά εκδηλώσεις σε καταστήματα σούπερ
  μάρκετ, όπου οι πελάτες των καταστημάτων αγοράζουν
  και προσφέρουν τρόφιμα για τους σκοπούς της Τράπεζας Τροφίμων.
  

Αποτελεσματικότητα
Χάρη στη συνεχή αύξηση των προσφορών από τους υποστηρικτές - δωρητές δόθησαν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονική τα ακόλουθα τρόφιμα και άλλα είδη:

• Το 1996, πρώτος χρόνος λειτουργίας της Τράπεζας:
  292 τόνοι
• Το 2007: 811 τόνοι
• Το 2008: 900 τόνοι
• Το 2009: 1017 τόνοι

Τί είναι οι Τράπεζες Τροφίμων και από πότε ξεκίνησαν;
Εμπνευστής των υπήρξε ο John Van Hengel, ο οποίος ίδρυσε την πρώτη Τράπεζα Τροφίμων το 1967 στο Φοίνιξ της Αριζόνα, στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια η προσπάθεια επεκτάθηκε στην Ευρώπη, με πρώτη χώρα την Γαλλία (Παρίσι, 1984). Σήμερα, η Τράπεζα Τροφίμων της Αθήνας είναι μέλος της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Τραπεζών Τροφίμων (FEBA) στην οποία ανήκουν 160 Τράπεζες Τροφίμων από 12 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ομοσπονδία εδρεύει στο Παρίσι.

Το πρόβλημα της πείνας και η καταπολέμησή του
Οι περισσότεροι από εμάς δεν χρειάστηκε ποτέ να έλθουμε αντιμέτωποι με την πείνα. Η πείνα είναι για μας μία ιστορία που ακούσαμε ίσως μόνο από γονείς και παππούδες. Και όμως υπάρχουν δίπλα μας, στη χώρα μας, άνθρωποι που πεινούν ή υποσιτίζονται επικίνδυνα. Ταυτόχρονα, η βιομηχανία παράγει τόνους τροφίμων που δεν μπορεί να διαθέσει στο εμπόριο (προϊόντα ελλιποβαρή, με σχισμένη ετικέτα, με πολύ κοντινή ημερομηνία λήξης ή προϊόντα των οποίων η σύνθεση ή η συσκευασία έχουν αλλάξει) και που συνήθως καταλήγουν στη χωματερή.

Για την αντιμετώπιση των παραπάνω προβλημάτων η Τράπεζα Τροφίμων έθεσε τους εξής στόχους:

• Να συμβάλει στον περιορισμό της σπατάλης των τροφίμων – δίνοντας έτσι και την οικολογική παράμετρο στη δράση τους.
• Να προσφέρει ένα καλύτερο επίπεδο ζωής – διατροφής σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.
• Να αφυπνίσει και άλλους, να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους συνανθρώπους

Υποστηρικτές – Δωρητές
Η Τράπεζα Τροφίμων δεν θα μπορούσε να υλοποιήσει τους στόχους της χωρίς την γενναιόδωρη στήριξη των υποστηρικών και δωρητών. Σε αυτούς συγκαταλέγονται βιομηχανίες, εταιρείες διανομών, σούπερ μάρκετ, οργανισμοί και ιδιώτες.
Αν κάποιος ιδιώτης θέλει να κάνει κάποια δωρεά μπορεί να επικοινωνήσει με την Τράπεζα. Γίνονται δεκτά ακόμα και λίγα τρόφιμα.

Δαπάνες λειτουργίας
Τα λειτουργικά έξοδα της ελληνικής Τράπεζας Τροφίμων καλύπτονται από δωρεές. Δεν επιβαρύνεται καθόλου ο κρατικός προϋπολογισμός. Ο προϋπολογισμός της Τράπεζας Τροφίμων ελέγχεται και εγκρίνεται από το Υπουργείο Οικονομικών. Τον ετήσιο απολογισμό-ισολογισμό
ελέγχει εθελοντικά η εταιρεία Ορκωτών Λογιστών Deloitte.

Για περισσότερες πληροφορίες
ΑΘΗΝΑ
23ο χλμ. Εθνικής Οδού Αθηνών - Λαμίας,
κόμβος Αγ. Στεφάνου και Λεωφ. Κρυονερίου 124, 145 68, Κρυονέρι - Αττική
Τηλέφωνα: 210 6220025 και 210 6220059, φαξ: 210 6221316, www.traptrof.gr
email: traptrof@in.gr και στο facebook
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Κων/νου Παλαιολόγου 67, Σταυρούπολη, Θεσσαλονίκη, ΤΚ, 56430, Τηλέφωνα: 2310 684637, φαξ. 2310 684636

Αν θέλετε να κάνετε μία χρηματική δωρεά, σκεφθείτε ότι οποιοδήποτε ποσό θα πιάσει τόπο. Οι αριθμοί λογαρισμών είναι:
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ: 669/296003-60
ALPHA BANK: 984-002101-038943

in.gr

Ελληνάρες

Του Γιάννη Γερονικολού

Είναι κάποιες ημέρες που θέλω πάρα πολύ να αλλάξω όχι μόνο χώρα, αλλά ήπειρο και αν γινόταν και… πλανήτη! Ναι, είναι οι μέρες που με πιάνει η… μισανθρωπία μου, που οι πανταχού παρόντες ηλίθιοι αλαλάζουν γύρω μου για λόγους που ποτέ δε θα καταλάβω και η επικαιρότητα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη.

Αυτό που με ταράζει πιο πολύ, αυτές τις ημέρες με τις μειωμένες άμυνες, είναι η παντελής έλλειψη μέτρου από όλους και απέναντι σε όλα. Είναι σα να ζεις σε σκηνικό του Steven King όπου όλοι γίνανε ξαφνικά όχι ανθρωπόμορφα τέρατα ή ζόμπι, αλλά κάτι σαν τον Τάκη Τσουκαλά. Απόλυτοι, οπαδοί, κάφροι κανονικοί, κυριλέ χουλιγκάνια που αδυνατούν ή δε θέλουν να δούν μια σταλιά γκρίζο μέσα στο δικό τους ασπρόμαυρο κόσμο.

Η σύνθεση των ιδεών είναι κάτι το άγνωστο πια για εμάς, είτε μιλάμε για πολιτική, είτε για οικονομία, είτε για ποδόσφαιρο, είτε για την ίδια μας την οικογένεια, τους γνωστούς και τους φίλους. Έγινε η ζωή μας ένας μόνιμος τηλεσχολιασμός και όλοι μας ένας κλώνος του Πρετεντέρη: ειδικοί επί παντός του επιστητού. Ξεχάσαμε να ακούμε. Μόνον κρίνουμε και κραυγάζουμε είτε το θέμα είναι η οικονομική κρίση, είτε ο φωτισμός στην τσόντα της Τζούλιας.

Είναι αδύνατον να βγάλεις άκρη, ειδικά με τα πιο σοβαρά θέματα που μας απασχολούν. Τόσο τα media όσο και οι περισσότεροι πολιτικοί είναι πολύ λίγοι για να διαχειριστούν, να αναλύσουν και να εξηγήσουν στους πολίτες τι ακριβώς γίνεται. Γύρισε ο Πρωθυπουργός από τις Βρυξέλες και ακόμα κανείς δεν έχει καταλάβει τι έφερε στις βαλίτσες του. Έφερε το ΔΝΤ, έφερε χρήμα, υπόσχεση για χρήμα ή μερικές bitter σοκολάτες για την Άντα;

Αν μιλήσεις με ΠΑΣΟΚο θα σε συνεπάρει ο ενθουσιασμός, με Νέο Δημοκράτη θα βάλεις τα κλάματα και με «Αριστερό» θα πάρεις τα βουνά. Ψυχραιμία αδέλφια… Είτε διαβάζεις τον «πρωταθλητή» μετά από ντέρμπι, είτε τον Ελεύθερο Τύπο μετά από Σύνοδο Κορυφής μόνο ένα είναι το συμπέρασμα: Απευθύνονται σε λοβοτομημένους. Δεν υπάρχει τίποτα καλό να έχει πράξει ο «αντίπαλος». Όλα είναι λάθος και το Παπικό αλάθητο το έχει μόνο η «ομαδάρα» παρόλο που έφαγε δυο-τρία γκόλ, ή η «αρχηγάρα» παρά το γεγονός ότι ουδέν έπραξε.

Στη Βουλή γίνεται συζήτηση για την οικονομία αλλά τα έδρανα είναι αδειανά. Στους δρόμους διαδηλώνει η κίτρινη λαίλαπα των ταξί διότι δε θέλουν να φορολογηθούν. Στο Σούνιο κάνει συρτή για τονάκια τουρκική φρεγάτα. Ξαναγυρίζουμε δεκαετίες πίσω στις σχολικές αίθουσες με 30 παιδιά γιατί δεν προσλαμβάνουμε δασκάλους, αλλά ούτε γυρίζουμε στα σχολειά τους αποσπασμένους. Τα νοσοκομεία χρωστούν σε όλο τον πλανήτη και υπολειτουργούν, αλλά πριν μια εβδομάδα κατάφερε η Μαριλίζα να διορίσει προέδρους. Το ΕΣΥ βουλιάζει και οι έμποροι της υγείας θησαυρίζουν. Η βενζίνη είναι η δεύτερη ακριβότερη στην Ευρώπη, αλλά η κυρίαρχη εταιρία κρατική. Τα τρένα μονοπώλιο αλλά μπαίνουν μέσα ένα εκατομμύριο ευρώ τη μέρα. Ο τουρισμός είναι η «βαριά μας βιομηχανία» αλλά τη λυμαίνονται τα rooms to let και οι tour operator, ενώ ο ΕΟΤ υπάρχει μόνο για να πλουτίζουν τα λαμόγια. Ο Γιώργος τρέχει σαν το Βέγγο στο πιο κυριλέ, αλλά το κρατικοδίαιτο ΠΑΣΟΚ του βάζει τρικλοποδιές. Η ΝΔ προσπαθεί να αλλάξει μετά την ιστορική χλαπάτσα έχοντας σε πρώτο πλάνο Μαρκόπουλο και Πανάρα, ενώ η αριστερά μας είναι πιο συντηρητική στις αλλαγές και από Μορμόνο της Γιούτα. Ό,τι χτίσαμε με τον πακτωλό χρημάτων που πετάξαμε για την Ολυμπιάδα της Γιάννας σαπίζει ανεκμετάλλευτο δίπλα σε παράνομα σκυλάδικα της παραλιακής, ενώ το Ελληνικό παραμένει ένας σωρός ερειπίων αντί για το μητροπολιτικό πάρκο που είχαμε ονειρευτεί. Οι δρόμοι μας είναι μακράν οι χειρότεροι, αλλά τα διόδια στους κατασκευαστές πανάκριβα. Οι μισθωτοί φορολογούνται μέχρι και 40%, ενώ τα τεκμήρια για τους φοροκλέφτες παραμένουν αστεία. Οι πολίτες καλούνται να κάνουν τη δουλειά του ΣΔΟΕ ζητώντας αποδείξεις από το γιατρό που πρόκειται να τους χειρουργήσει, την ίδια ώρα που το κράτος τους συλλαμβάνει παρανομούντες δυό και τρεις φορές συνεχόμενα χωρίς να τους παίρνει την άδεια. Οι εταίροι στην ΕΕ μας λένε λαμόγια, αλλά οι εταιρίες τους είναι αυτές που λάδωναν για να πάρουν τις δουλειές. Οι Γερμανοί μας έχουν πάρει στο ψιλό και μας βρίζουν νυχθημερόν, αλλά εμείς συνεχίζουμε περήφανοι να αγοράζουμε τις Mercedes, τα Audi, τα ψυγεία και τους φούρνους τους για να ενισχύσουμε τα επιχειρήματά τους εναντίον μας.

Τα γεγονότα, δυστυχώς, ατέλειωτα και μέσα στον ορυμαγδό, κατά τη διάρκεια της παρέλασης για την 25^η Μαρτίου, κάτι ρατσιστές λιμενόμπατσοι, σαν αυτούς που χτυπούν αλύπητα μισοπνιγμένους Αφγανούς λαθρομετανάστες για να δείξουν πόσο άντρες είναι, βροντοφώναζαν εμετικά Χρυσαυγίτικα συνθήματα παρελαύνοντας στην Πανεπιστημίου: «Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι ποτέ…»

Και ποιος θα το ήθελε βρε ηλίθιοι;

Παρέλαση 25ης Μαρτίου 2010... Λιμενόμπατσοι - φασίστες

Όπερα στην αγορά

Αλιευμένο από το fimotro

Πώς μπορεί μια απλή μέρα στην αγορά να γίνει αιτία να αλλάξει όλη σου η διάθεση; Πώς γίνεται οι πωλητές και οι έμποροι να μεταμορφωθούν σε καλλιτέχνες και εσύ ξαφνικά να βρεθείς να χορεύεις μέσα στη μέση από δεκάδες κόσμου; Κι όμως, στη Βαλένθια συμβαίνει... Μας συγκίνησε ιδιαίτερα και με έκπληξη είδαμε από το βιντεο πως συγκινήθηκαν και άλλοι. Ο λόγος για το ευφάνταστο "σχέδιο" των εμπόρων στην κεντρική αγορά τροφίμων και λαχανικών της Βαλένθια, οι οποίοι πριν λίγους μήνες αποφάσισαν να κάνουν μία ιδιαίτερη έκπληξη στους πελάτες τους: διοργάνωσαν μία μίνι όπερα και την έφεραν εις πέρας... Πραγματικά τα λόγια είναι περιττά, καθώς - μετά το πρώτο σοκ - οι άνθρωποι άρχισαν να το απολαμβάνουν πολύ περισσότερο και από όσο οι ίδιοι πίστευαν. Άρχισαν να χαμογελούν, να χορεύουν... μέχρι και να δακρύζουν! Στο τέλος, ένα πανό έλεγε: "Είδες πόσο σου αρέσει η όπερα; "...
Απολαύστε το, ειδικά σαν ξεκινάει η μέρα σας, στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.youtube.com/watch?v=Ds8ryWd5aFw&feature=player_embedded#

Πάλι δεν τόλμησαν

Του Γιάννη Γερονικολού

Δεν ξέρω ποιοι θα προλάβουν να μας αποτρελάνουν. Οι πολιτικοί ή οι δημοσιογράφοι, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ή οι «ειδήσεις» των καναλιών, ο Πεταλωτής ή ο Παναγιωτόπουλος, ο εθνικός καραγκιόζης Λάκης ή οι αναλύσεις του Περισσού;

Αργούσαν στο Oικονομικών το φορολογικό και άκουγαν τα εξ αμάξης. Έδωσαν κάποτε επιτέλους το προσχέδιο και έπεσαν να τους φάνε –ορθώς- επειδή την πλήρωναν μόνο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Έφεραν τη μεθεπομένη το διορθωμένο σχέδιο νόμου και βγήκαν όλοι να ουρλιάζουν ότι είναι φορομπηχτικό!

Όχι ρε γίγαντα, εδώ κόβουν από τη μύγα ξύγκι και θα σου έφερναν εσένα φορολογικό νομοσχέδιο μέσα στην αγάπη για το συνάνθρωπο, με ξεκάθαρη πρόθεση του νομοθέτη για λιγότερα έσοδα.

Δουλευόμαστε άπαντες και δουλεύουμε και τους λιγοστούς ήρωες αναγνώστες που δίνουν καθημερινά το Ευρουλάκι τους για να αγοράσουν τις πατσαβουριές που βάζει πρωτοσέλιδο ο κάθε διευθυνταράς για να προσελκύσει το κοινό του. Το ίδιο κάνουν και με την ίδια λογική των «πωλήσεων» απευθύνονται και τα κόμματα στους ψηφοφόρους τους.

«Χαράτσια – σόκ σε μικρομεσαίους και πρώτη κατοικία» ούρλιαζαν, ενώ βέβαια θα έπρεπε να λένε ότι η κυβέρνηση δεν τόλμησε να τα βάλει με τους έχοντες, ούτε να βάλει πραγματικά τεκμήρια διαβίωσης που θα έφερναν στην τσιμπίδα της εφορίας και κανένα μεγάλο ψαράκι πέρα από τη συνήθη μαρίδα.

Αυτό όμως που έχουν σπάσει τα κοντέρ είναι το ΚΚΕ. Ο Περισσός κλαίει και οδύρεται για την εργατιά και το φόρο στην πρώτη κατοικία. Να δούμε λοιπόν γιατί φωνάζει ο Κνίτης: Στο φορολογικό νομοσχέδιο, προβλέπεται κατάργηση της απαλλαγής φόρου α΄ κατοικίας για αγορά ακινήτου έως 200 τετραγωνικά, ανεξάρτητα από την αξία του. Το οικονομικό επιτελείο θεωρεί πως με αυτό το σύστημα ευνοούνται μόνο οι αγοραστές ακινήτων πολύ μεγάλης αξίας, καθώς, για παράδειγμα, η αγορά α΄ κατοικίας 200 τετραγωνικών στην Εκάλη αντικειμενικής αξίας 910.000 ευρώ είναι σήμερα αφορολόγητη. Με τις αλλαγές, ένα ζευγάρι που θα αγοράσει το συγκεκριμένο ακίνητο θα οφείλει φόρο πάνω από 35.000 ευρώ. Αλλά φόρο θα οφείλει πλέον και ένα άτεκνο ζευγάρι που αγοράζει α΄ κατοικία 100 τετραγωνικών μέτρων με αντικειμενική αξία άνω των 250.000 ευρώ.

Θέλω να πιστεύω ότι η Αλέκα δεν φωνάζει για το «σύντροφο» της Εκάλης. Όμως, ξέρει πολλούς εργάτες που μπορούν να αποκτήσουν σπίτι με αντικειμενική αξία 250.000 ευρώ, άρα με εμπορική τιμή γύρω στα 400.000 ευρώ; Ε, αν έχει τόσα να διαθέσει, ας πληρώσει τότε και 4 χιλιαρικάκια φόρο. Στο μεσίτη άλλωστε θα δώσει πάνω από 7.000 ευρώ χωρίς να κλαφτεί!

Το μεγάλο χάλι, δε, είναι με τα τεκμήρια, όπου ή εμείς ζούμε σε άλλη χώρα ή κάποιοι δημοσιογράφοι ζούν σε γυάλινους πύργους και δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στην πραγματική ζωή. Έχει πρωτοσέλιδο το έγκριτο Βήμα ότι αν έχεις πρώτη κατοικία 120 τετραγωνικά στην Αγ. Παρασκευή, εξοχικό στον Κάλαμο 80 τετραγωνικά, ΙΧ 1600 κυβικά, SUV 3.700 κυβικά, οικιακή βοηθό και δύο παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο, πρέπει να φοβάσαι, διότι θα πρέπει να δηλώσεις τουλάχιστον 46.000 ατομικό εισόδημα!

Δηλαδή, αντί να κριτικάρει την κυβέρνηση για τα αστεία τεκμήρια που αφήνουν πάλι εκτός τσιμπίδας τα διάφορα λαμόγια, το Βήμα «κλαίγεται» για τον κυριούλη του παραδείγματος που μόνο η βενζίνη που καίει το 4χ4 καράβι που έχει για ΙΧ, για να τον πάει κάθε σαββατοκύριακο στον… εξωτικό κάλαμο, υπερκαλύπτει τα συνολικά του τεκμήρια.

Θέλει δηλαδή να μας πεί ότι όποιος δηλώνει 46.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα μπορεί να έχει δύο σπίτια, δύο παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο, δύο αυτοκίνητα και οικιακή βοηθό. Όλα αυτά με 46.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα! Τρέμω μήπως διαβάσει το δημοσίευμα και η σύζυγός μου και κάνει τις αναλογίες! Αρχίζω, επίσης, να πιστεύω ότι είχε δίκιο η συγχωρεμένη η μανούλα μου που με έλεγε, πιτσιρικά, «αχαΐρευτο»!..

Πρέπει να τελειώσουν κάποτε τα παραμύθια. Δε γίνεται όλα να τα πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Τα τεκμήρια πρέπει να αυξηθούν, να γίνουν πραγματικά τεκμήρια διαβίωσης και όχι παραμυθάκια για πλούσια παιδάκια. Το διαρκές πανηγύρι της φοροκλοπής πρέπει να λήξει και όχι με «κλείσιμο του ματιού» στους μόνιμα φοροαποφεύγοντες όπως γίνεται με το συγκεκριμένο «light» φορολογικό. Πρέπει και τα ΜΜΕ να πάρουν θέση στο θέμα και να αφήσουν τις κραυγές εντυπώσεων, αλλά και η αντιπολίτευση να αφήσει τις εξυπνάδες στον Καρατζαφέρη και να φερθεί – αν μπορεί –υπεύθυνα και κριτικά απέναντι στα λάθη της κυβέρνησης.

Ιδιώνυμο αδίκημα η φοροδιαφυγή και τελειώσαμε. Ποιοι έχουν τα «άντερα» να το υποστηρίξουν;

Αυτοί που αρνούνται να γίνουν δουλοπάροικοι των τοκογλύφων

Του Ρούσσου Βρανά, rvranas@otenet.gr
από Τα Νέα

Και μετά...
... τον θάνατο του δημοσίου υπαλλήλου, ο θάνατος του εμποράκου: ο στραγγαλισμός του «αυτοδημιούργητου» και του μικρομεσαίου επιχειρηματία από τη λιτότητα.

Οι κυβερνήσεις...
... είναι πια φανερό πως είναι δεμένες χειροπόδαρα. Περιμένουν τη σωτηρία να έρθει ως διά μαγείας από τις αγορές. Στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία. Και στην Ελλάδα. Ύστερα από αλλεπάλληλα πογκρόμ λιτότητας στον δημόσιο τομέα, με μοναδικό στόχο την ελπίδα πως θα βρουν αγοραστές και για την επόμενη έκδοση των κρατικών ομολόγων τους. Και ας περιορίζονται συνεχώς τα έσοδα του ιδιωτικού τομέα από τη μείωση των δημόσιων δαπανών και από τη βαριά άμεση και έμμεση φορολογία των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, των μαγαζιών της διπλανής πόρτας και των νοικοκυριών. Μετά τη χρεοκοπία των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, λένε οι οικονομολόγοι, θα πρέπει να περιμένουμε τη χρεοκοπία των απασχολούμενων στον ιδιωτικό. Μετά την έκρηξη του δημόσιου χρέους, η έκρηξη του χρέους του ιδιωτικού. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το «παράδοξο της λιτότητας»: τα μέτρα για τη συγκράτηση του δημόσιου χρέους φέρνουν την έκρηξη του ιδιωτικού χρέους. Κάτι ξέρουν γι΄ αυτό οι Ιρλανδοί. Γράφει ο Μπιλ Μίτσελ: «Η ιρλανδική κυβέρνηση αφαίρεσε δισεκατομμύρια ευρώ από την οικονομία, επιβάλλοντας περικοπές στους μισθούς του δημόσιου τομέα, στις συντάξεις και στα επιδόματα. Και τι απέγινε; Τα φορολογικά έσοδα του Ιανουαρίου βούλιαξαν πάλι κάτω από τις προβλέψεις. Τι λέει γι΄ αυτό η κυβέρνηση; Χρειαζόμαστε κι άλλες περικοπές. Η διεθνής αγορά ομολόγων είναι περήφανη για την Ιρλανδία. Ίσως φτάσουμε έτσι να συναγωνιζόμαστε την Κίνα στους μισθούς και στα φορολογικά κίνητρα προς τις πολυεθνικές».

Ένα τέτοιο...
... μέλλον περιμένει τις χώρες που ακολουθούν αυτές τις πολιτικές, λένε οι οικονομολόγοι Μάρσαλ Όερμπακ και Ρομπ Παραντό: «Την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Βρετανία, ίσως ακόμη και τις ΗΠΑ σε έναν χρόνο. Γιατί, καθώς τα μέτρα λιτότητας μειώνουν τα ιδιωτικά εισοδήματα, μειώνουν και τα φορολογικά έσοδα. Για να τηρηθούν οι ανειλημμένες δεσμεύσεις έναντι των αγοραστών κρατικών ομολόγων, επιβάλλονται και νέες περικοπές δαπανών, οι οποίες με τη σειρά τους φέρνουν νέα αύξηση των φόρων». Και το εισόδημα που αφαιρείται από τον δημόσιο τομέα συμπαρασύρει στο βάραθρο και τον ιδιωτικό. Καμιά οικονομία δεν μπορεί να αντέξει για πολύ αυτό το παράδοξο. Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, μια κυβέρνηση; Να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο, λένε οι δυο οικονομολόγοι, ανοίγοντας τον δρόμο της ανάπτυξης χρηματοδοτώντας την εργασία και όχι τους τοκογλύφους. Γιατί μονάχα η εργασία ήταν, είναι και θα είναι η μοναδική πηγή πλούτου στον κόσμο. Ναι, αλλά πώς;

Οι Ισλανδοί...
... έδειξαν πώς, όταν αρνήθηκαν να πληρώσουν αυτοί χρέη που δεν ήταν δικά τους αλλά των τραπεζών τους. Η αρκτική Λιλιπούτη των 320.000 ψυχών έδειξε πως οι διεθνείς αγορές ομολόγων στέκονται ανίσχυρες μπροστά σε λαούς που δεν εννοούν να καταντήσουν δουλοπάροικοι των τοκογλύφων.