Απο τον Μιχάλη ΜητσόO Σιλβέν Σιπέλ είναι ανταποκριτής της Μοντ. Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Κι εδώ και μερικά χρόνια ταλαιπωρείται με το γόνατό του. Ο γιατρός του, ο δρ Β., του είχε ζητήσει επανειλημμένα να αφηγηθεί στην εφημερίδα τις περιπέτειές του ώστε να καταλάβουν οι αναγνώστες την παράνοια που επικρατεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά εκείνος αρνιόταν. «Οι δημοσιογράφοι», έλεγε, «δεν πληρώνονται για να διηγούνται τις προσωπικές τους εμπειρίες». Τώρα που ψηφίστηκε όμως η μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, ο Σιπέλ αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας μερικές σκηνές, μόνο και μόνο για να καταλάβουμε σε τι σουρεαλιστικό περιβάλλον συζητούνται στην Αμερική αυτά τα πράγματα.
Όταν απευθύνθηκε σ΄ ένα ακτινολογικό εργαστήριο για μια μαγνητική τομογραφία, η υπάλληλος τον ρώτησε πού είναι ασφαλισμένος. Ο δημοσιογράφος απάντησε ότι καλύπτεται από την κοινωνική ασφάλιση των Γάλλων του εξωτερικού, για να λάβει την απάντηση ότι το νοσοκομείο δεν συνεργάζεται με αυτή την υπηρεσία. «Εντάξει, θα πληρώσω εγώ το ποσό, και θα μου το επιστρέψουν. Πόσο κοστίζει η εξέταση;». Η υπάλληλος συμβουλεύεται τον τιμοκατάλογό της: «1.650 δολάρια». «Τι λέτε, κυρία μου; Με τα χρήματα αυτά παίρνω ένα εισιτήριο μετ΄ επιστροφής για το Παρίσι, κάνω εκεί τρεις τομογραφίες δωρεάν, και βλέπω και τα παιδιά μου!». Η υπάλληλος του ζητά να περιμένει λίγα λεπτά. Κι ύστερα επιστρέφει: «Με 450 δολάρια είστε εντάξει;».
Οι αμερικανοί φίλοι του Σιπέλ τον είχαν προειδοποιήσει ότι η υγεία στη χώρα τους υπόκειται στους νόμους της αγοράς και της ζήτησης, αλλά τέτοιο πράγμα δεν περίμενε. Τρεις μήνες αργότερα χρειάστηκε να κάνει και δεύτερη τομογραφία. Απευθύνθηκε τότε σ΄ ένα νοσοκομείο. Η ταρίφα; 2.500 δολάρια ακατέβατα! «Ευχαριστώ, δεν θα πάρω», είπε, και τηλεφώνησε στο προηγούμενο εργαστήριο, ζητώντας από την αρχή- και αποσπώντας την «καλή τιμή».
Κατόπιν αυτών, δεν είναι περίεργο που στον τελευταίο πίνακα του ΟΟΣΑ για την ποιότητα της υγείας οι Ηνωμένες Πολιτείες καταλαμβάνουν την 22η θέση σε σύνολο 26 πλουσίων χωρών που εξετάστηκαν. Μια Αμερικανίδα έχει 11 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της γέννας από μια Ιρλανδή. Το προσδόκιμο ζωής ενός Αφροαμερικανού της Νέας Ορλεάνης είναι μικρότερο από εκείνο του κατοίκου της Ονδούρας. Θα μπορέσει ο πρόεδρος «yes we can» να διορθώσει αυτές τις αδικίες και να οδηγήσει την Αμερική στη θέση που αρμόζει σε μια υπερδύναμη; Η μεταρρύθμιση που ψηφίστηκε αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια καλή αρχή. Αλλά για να αλλάξει πραγματικά η κατάσταση, για να γίνουν οι ρήξεις που απαιτούνται και να αρχίσει το αμερικανικό σύστημα υγείας να θυμίζει τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, θα χρειαστεί ένας δεύτερος γύρος.
Αναρτήσεις
