Καλή όλη αυτή η ιστοριούλα με τις αρπαχτές του Μαντέλη και τους βουλευτές που «βγήκαν από τα ρούχα τους» όταν τους πέταξε στα μούτρα ότι έτσι κάνουν όλοι για να επανεκλεγούν, αλλά δε νομίζω ότι αυτό είναι το μείζον θέμα για το πόπολο.
Διότι, την ώρα που μας έχουν μαντρωμένους στο Colosseum να παρακολουθούμε, ολίγον αποχαυνωμένοι, τα θηρία των 8 να ξεσκίζουν τις σάρκες τελειωμένων πολιτικών, πρώην υπουργών, βουλευτών, αηδών κι αηδιών και να κάνουν τουμπεκί για τους νυν και για τη φάρα των «διαμορφωτών της κοινής γνώμης», από πίσω η Ρώμη δεν καίγεται απλώς, ξηλώνεται από τα θεμέλιά της.
Στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» γίνεται μια πρωτοφανής και βάρβαρη επίθεση στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Σε ένα περιβάλλον απόλυτης εργοδοτικής ασυδοσίας, όπου ο έλεγχος της πολιτείας είναι καλαμπούρι και ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει χωρίς να ανησυχεί για τις επιπτώσεις, διότι απλά δεν θα υπάρξουν, έρχεται τώρα η τρόικα να επιβάλλει «εκπτώσεις» και στην αποζημίωση. Την τελευταία, δηλαδή, γραμμή άμυνας που πιθανόν να είχε ένας παλαιός εργαζόμενος.
Από τη μία οι αριθμολάγνοι, άσχετοι με την πραγματικότητα, τεχνοκράτες των Βρυξελλών θέλουν να παίρνουμε σύνταξη μετά από σαράντα έτη εργασίας, από την άλλη όμως αφήνουν ουσιαστικά ανεξέλεγκτες τις απολύσεις και με το μισό κόστος για τους εργοδότες. Ποιόν λοιπόν θα κρατήσουν οι επιχειρήσεις στη δουλειά; Τον εξηντάρη με τα επιδόματα παιδιών, γάμου, τριετιών κτλ που δε μπορεί να πάρει πια τα πόδια του, αλλά ούτε σύνταξη, ή τον άνεργο νέο που θα του δίνουν 500 ευρουλάκια και θα πληρώνει και η πολιτεία τα ασφάλιστρα;
Αυτή είναι η περίφημη «ανταγωνιστικότητα» που θέλουν για τις επιχειρήσεις. Τον «τσάμπα» εργαζόμενο που αν τολμήσει να σηκώσει κεφάλι να του κόβεται την ίδια στιγμή και αν είναι δυνατόν χωρίς ο εργοδότης να βάλει το χέρι στην τσέπη. Η ανταγωνιστικότητα δεν εξασφαλίζεται µε ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων που μόνο κοινωνική έκρηξη μπορεί να φέρει.
Είναι άλλο να λες στους εργαζόμενους να σφίξουν το ζωνάρι, (άλλωστε συνηθισμένοι είναι σ αυτό) και άλλο να ξηλώνεις κάθε δίχτυ προστασίας που υπήρχε έστω και τυπικά. Είναι διαφορετικό να λες ως κυβέρνηση στο λαό να «βάλει πλάτη» για να περάσουμε το σκόπελο και άλλο να του λες ότι θα τον ρίξεις στους καρχαρίες για να ευημερήσουν οι αριθμοί.
Δυστυχώς, όπως φαίνεται, δε μένουμε μόνο στα συμφωνηθέντα με ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, αλλά υπάρχουν φοβερές πιέσεις για περαιτέρω μέτρα που βρίσκονται έξω από το Μνημόνιο που έχει υπογραφεί με την Τρόϊκα, τα οποία θα αφήσουν απολύτως απροστάτευτους τους εργαζόμενους απέναντι στην όποια εργοδοτική αυθαιρεσία. Ο κύριος Λοβέρδος προσπαθώντας να φέρει εαυτόν στη θέση του Σπαρτιάτη Λεωνίδα και μάλιστα χωρίς τους 300, δήλωσε στη Βουλή για τις πιέσεις από την τρόικα το εξής: «Έχουμε την υποχρέωση, και μάλιστα ιερή να διαπραγματευτούμε ό,τι είναι εκτός αυτού του πλαισίου».
Είναι μια ηρωική δήλωση, με τη διαφορά ότι περιγράφει την απόλυτη παράδοση. Για ποιόν ακριβώς λόγο πρέπει να διαπραγματευτούμε ό,τι είναι εκτός πλαισίου συμφωνίας. Μπορούμε απλά να πούμε όχι. Μπορεί απλά να δείξει η κυβέρνηση ότι υπάρχει και αυτή. Μπορεί απλούστατα ο κύριος υπουργός να σταματήσει να κάνει τη Μάρθα Βούρτση και τον Κώστα Πρέκα ταυτόχρονα, και να γίνει ο υπουργός μιας κυβέρνησης που δέχεται συμβουλές και προτάσεις από μια ομάδα τεχνοκρατών και όχι εντολές από τα αφεντικά. Ο ίδιος το είπε ότι αυτά που συζητούνται είναι εκτός πλαισίου. Ε, λοιπόν, ας τα βγάλει τελείως από το πλαίσιο συζήτησης. Ας δείξει ότι υπάρχουν και όρια.
Και για όσους προτρέξουν, αυτό δεν λέγεται ανέξοδος «τσαμπουκάς», πολιτική λέγεται.
Γ.Γ.
Αναρτήσεις
