Πόσο πάει η ζωή;

Του Γιάννη Γερονικολού

Πάλι τα ίδια. Πάντα τα ίδια. Τα ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία και το ρεπορτάζ να γίνεται προπαγάνδα. Οι κουκουλοφόροι με τις μολότοφ και οι κουκουλοφόροι με τις γραβάτες να μπλέκονται ένα κουβάρι πάνω από το μνήμα ενός μικρού παιδιού.

Αλητεία από τους γνωστούς των καναλιών και των εφημερίδων και τους γνωστούς χουλιγκάνους των γηπέδων. Άγνωστοι δεν υπάρχουν, ποτέ δεν υπήρξαν. Ένα εφεύρημα ήταν, πετυχημένο.

Χιλιάδες δεκαεξάχρονα παιδιά σε μια ανεπανάληπτη έκρηξη οργής βγήκαν στους δρόμους σε όλη τη χώρα και διαδήλωσαν για την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη. Θυμός και ξέσπασμα. Για το φόνο, για τους μπάτσους - «Ράμπο», για την ανθρώπινη ζωή που καμιά σημασία δεν έχει στην κοινωνία των αγορών, για το μέλλον τους που είναι ήδη υποθηκευμένο.

Μαζική εξέγερση από τα 16χρονα παιδιά μας, κι όμως για μια ακόμα φορά η φωνή τους δεν ακούστηκε από τα τηλεοπτικά δελτία (εξαιρείται ο Αλφα) που επέλεξαν όπως πάντα να μιλήσουν μονο για τα επεισόδια. Μόνο για τις φωτιές και τις καταστροφές. Μόνο για τις κουκούλες, τις μολότοφ και τα δακρυγόνα. Ακόμα και ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ μίλησε για πρωτοφανή επεισόδια χωρίς να αναφέρει πουθενά την πρωτοφανή μαζική κινητοποίηση των παιδιών. Των παιδιών μας που διαδηλώνουν όταν όλοι εμείς κρυβόμαστε στην πλαστή σιγουριά του καναπέ μας.

Τι να περιμένουν αυτά τα παιδιά από μια κοινωνία που έχει πάρει το κομπιουτεράκι και υπολογίζει τις ζημιές των «νοικοκυραίων» πάνω από το χυμένο αίμα ενός αθώου παιδιού. Οι λεηλασίες και οι καταστροφές είναι καταδικαστέες από όλους. Όχι τόσο όμως ώστε το ενδιαφέρον για το χρήμα να επισκιάζει το αίμα ενός 16χρονου παιδιού. Νησάφι πια. Και η ξεφτίλα έχει τα όριά της.

Όσο για τους αγανακτισμένους μικροαστούς που τρόμαξαν μυρίζοντας τ αποκαΐδια ας αναλογιστούν με όσο μυαλό τους έχει αφήσει η παρακολούθηση της κάθε Πάνια:

Πόσο κοστολογούν τη ζωή του παιδιού τους; Πόσα θα έδιναν για να αστοχήσει μια σφαίρα που κατευθύνεται στην καρδιά του 16χρονου αγοριού τους; Τι θα έδιναν για αντάλλαγμα ώστε το καυτό μολύβι από το όπλο του ένστολου δολοφόνου να μην έκοβε στα δύο το νωτιαίο μυελό του δικού τους σπλάχνου; Με τι θα αντάλλασσαν ένα βραδινό τηλεφώνημα από τον «Ευαγγελισμό» που θα τους έλεγε ψυχρά οτι ο γιός τους πέθανε;

Με τα ίδια της τα χέρια θα έκαιγε η χαροκαμένη μάνα του Αλέξη το μαγαζί της, το σπίτι της, το αμάξι της και ό,τι άλλο έχει καταφέρει στη ζωή της και θα ξανάρχιζε από την αρχή, όχι για να φέρει το παιδί της πίσω, αλλά απλά και μόνο για να μπορούσε να το αγκαλιάσει, να το φιλήσει και να του πει για τελευταία φορά πόσο τον αγαπά.

Και ο Αλέξης ηλίθιοι, ανεγγέφαλοι, γελοίοι μικροαστοί είναι παιδί όλων μας.