Ξυπνήστε, πεθαίνω

Betina

«Μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή». Τα δικά μου μάτια έχουν ήδη κατακλυστεί από οργή για τον καομπόυ που με την κρατική ανοχή σκότωσε ένα 16χρονο. Για το σύνολο της αστυνομίας που αντί να αυτοκτονεί ομαδικά, να βγάλει τη στολή και να κλαίει στο Σύνταγμα εξακολουθεί να προκαλεί. Για το μεγαλοτραμπούκο που ακόμα βαφτίζεται δικηγόρος και οι δικαστές τον αφήνουν να πατά σε δικαστικά μέγαρα για να αποφανθούν αν δίκαια πέθανε το παιδάκι. Για τους πολιτικούς που έχουν διαγράψει την πολιτική. Για τον εισαγγελέα της ζαρντινιέρας, αλλά περισσότερο με όλους εσάς εκεί στα σπίτια σας. «Τι έκανε το παιδί τέτοια ώρα εκεί έξω;»...Εσείς τι κάνετε ακόμα στα σπίτια σας;


Όχι, δεν έχω οργιστεί με τους αντι-εξουσιαστές, αναρχικούς, μπαχαλάκια, γνωστούς-άγνωστους που κάψανε την Αθήνα, που σπάσανε τις βιτρίνες, που δεν αφήσανε τράπεζα για τράπεζα. «Αυτοί μιλάνε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές».
Η μεγαλύτερη οργή μου είναι απέναντι σε εσάς και σε εμένα. Την κοινωνία των απλών, καθημερινών νέων και μεσήλικων πολιτών που ζει την κρίση στο πετσί της καθημερινά και δεν αντιδρά, που λυπάται για το χαμό του Αλέξη αλλά δεν αντιδρά, που υποστηρίζει τα άνευ ελπίδας, οράματος και εργασίας παιδιά της αλλά δεν αντιδρά, που πιπιλά την ίδια καραμέλα σα να μην έχει αλλάξει τίποτα. Θα καεί η Ακρόπολη και ακόμη και τότε θα το παρακολουθείτε στεναχωρημένοι στην τηλεόραση, από τον καναπέ αφήνοντας 14χρονα να βγάζουν το φίδι από την τρύπα πριν της ώρας τους. «Το να είσαι νέος σε αυτή τη χώρα είναι θυσία από μόνο του»...τι άλλο να μας πουν;


Τα δε θλιβερά επιχειρήματα περι επεισοδείων στα οποία κανείς δε θέλει να συμμετάσχει δεν είναι παρά ασπιρίνες για ένα πονοκέφαλο που απαιτεί βαριοπούλα. Αρχικά και δυστυχώς, η συζήτηση για τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα και τα αδιέξοδα της νεολαίας θα είχε περάσει στα χριστουγεννιάτικα αζήτητα αν δεν είχε αφανιστεί στον καπνό η μισή Αθήνα. Έπειτα, ποιος έχει αναγάγει τα συλλαλητήρια και τις πορείες ως τη μοναδική μορφή διαμαρτυρίας; Ποιός από εσάς που μοιρολογεί πρόσφερε στα 12χρονα μια εναλλακτική μορφή αντίδρασης, πέραν αυτής των «αναρχικών»; Ποιος ξερουτίνιασε και άλλαξε στιγμιαία έστω την καθημερινότητά του; Ποιός μπήκε στο μετρό, να αποτίσει φόρο τιμής στη Μεσολογγίου και Τζαβέλα; Να δώσει το παρόν, να γράψει ένα σημείωμα, να ανάψει ένα κερί, να αφήσει ένα λουλούδι. Να γεμίσει το «άβατο» λουλούδια, να στολιστεί η Αθήνα με μνήμη....να γεμίσουν τα λυκειόπαιδα με συμπαράσταση και αγάπη.


Ο καθένας είναι έρμαιο των επιλογών του και η κοινωνία μας δεν είναι παρα ένας συλλογικός καμβάς. Δυστυχώς, η βία που κατακρίνετε έχει οδηγήσει σε μεγάλες οικονομικές ζημιές αλλά και συζητήσεις, η ύπουλη βία της μη-συμμετοχής, δηλαδή του καναπέ, έχει οδηγήσει στο σήμερα. Ο Βασιλιάς πέθανε και κανένας δεν προτίθεται να βροντοφωνάξει Ζήτω ο Βασιλιάς. Περπατήστε λοιπόν στο πλακόστρωτο και διαβάστε το κείμενο-απάντηση που έχουν συντάξει οι κάτοικοι, γιατί εκεί στο άβατο κάποιοι προσπαθούν.


Τα λόγια είναι περιττά και είναι καιρός για πράξεις. «Ξυπνήστε, πεθαίνω» γράφουν οι αναρχικοί στην Πατησίων...Ξυπνήστε, πέθανε.. παραφράζω και θα μπορούσε να είναι το δικό σας το παιδί.

Μ.Π.