Δεκαπέντε ημέρες πριν, ένας ένστολος δολοφόνος εκτελούσε ένα 15χρονο παιδάκι στα Εξάρχεια, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν στην Αθήνα οι πιο βίαιες ταραχές από τη μεταπολίτευση. Η οργή δεν έχει ακόμα κοπάσει και το ποτάμι της, ξεχειλισμένο, απειλεί να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του.
Τόνοι μελανιού έχουν ήδη χυθεί και θα συνεχίσουν να καταναλώνονται καθώς όλοι, ή σχεδόν όλοι, επιχειρούν να κατανοήσουν τι είναι αυτό που οδήγησε στην εξέγερση των νέων. Κάποιοι λένε οτι οι κουκουλοφόροι ήταν από καιρό έτοιμοι και περίμεναν την αφορμή, κάποιοι άλλοι οτι... μυστικές υπηρεσίες (!) τα οργάνωσαν όλα, κάποιοι μπροστά στο χάος που τους χωρίζει από τα πιτσιρίκια τα... χρεώνουν στον Τσίπρα, κάποιοι ζητούν από τα ΚΝΑΤ να βγουν να μας σώσουν – από τι άραγε(;) – και κάποιοι επιστράτευσαν ξανά τους Χρυσαυγήτες.
«Νοικοκυραίοι» εναντίον της νεολαίας και όλοι εναντίον όλων σε έναν περίεργο, ιδιότυπο «εμφύλιο» μεταξύ των γενεών.
«Αγανάκτηση» είναι η λέξη που και οι δυό πλευρές χρησιμοποιούν. Και δεν είναι τυχαίο. Αν εξαιρέσουμε τις ακραίες φασιστικές φωνές εκατέρωθεν, που βρήκαν ξαφνικά λόγο ύπαρξης, η λέξη «αγανάκτηση» είναι αυτή που όλους μας ενώνει. Και τον καταστηματάρχη που θα κάνει μαύρα Χριστούγεννα χωρίς να φταίει και τον μαθητή που τον προετοιμάζουν από τα μικράτα του να γίνει «εργασιακά ευέλικτος» και απολύτως αναλώσιμος και τον αστυφύλακα που τον χρησιμοποιούν ως εκπαιδευμένο πιτ-μπουλ για 700 ευρώ το μήνα και τον εργαζόμενο και τον συνταξιούχο που βλέπουν τον δέκατο τρίτο μισθό να μην φτάνει ούτε για τα μελομακάρονα του σπιτιού.
Τα 15χρονα στο δρόμο συγκρούονται με τα ΜΑΤ και όλοι οι άλλοι στους χώρους εργασίας, στα καφέ, στα μπάρ, στα ΜΜΕ, στο διαδίκτυο, άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε κομματικής προσέγγισης, «συγκρούονται» μεταξύ τους παίρνοντας θέση αλληλέγγυη ή όχι με τα παιδιά. Ε, αυτή η εικόνα δεν είναι λογική! Τι λείπει; Λείπουν αυτοί ακριβώς που έπρεπε να τα έχουν προβλέψει, να τα έχουν προλάβει, να τα έχουν εκτονώσει, να έχουν δώσει κάποιες απαντήσεις, κάποιες προοπτικές, κάποιο όραμα. Λείπουν οι πολιτικοί, ή καλύτερα ο πολιτικός λόγος γιατί από τηλεμαϊντανούς των κομμάτων άλλο τίποτα.
Η ΝΔ ψάχνει να βρει τι της συνέβη και αυτοκτόνησε, το ΠΑΣΟΚ λουφάζει μην τυχόν και κάνει το μοιραίο λάθος, το ΚΚΕ πανηγυρίζει που κατάφερε πάλι να είναι μόνο του και περιχαρακωμένο από την κοινωνία, στο ΣΥΝ πλακώνονται ξανά παλιοί και νέοι και στο ΛΑΟΣ με το ζόρι συγκρατούνται κάποιοι να μην ζητήσουν επέμβαση του στρατού.
Το πιο... εξτρίμ που ακούσαμε αυτές τις ημέρες από τους πολιτικούς ταγούς ήταν η παπαριά των Σημιταράδων περί... οικουμενικών υπουργών οικονομικών, εσωτερικών και δικαιοσύνης. Λες και αν αλλάξουμε κάποια πρόσωπα ως δια μαγείας θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα και θα σωθούμε. Λες και αν ο Π
άγκαλος, τώρα που γέρασε και δουλεύει για τη Γιάννα, θυμηθεί τον παπού του και τσακίσει διακομματικά τους νεολαίους, όλα θα βαίνουν ομαλά. Λες και όλοι ξαφνικά ξέχασαν την μαγεία της πολιτικής και έγιναν λογιστές σαν τον Σημίτη με καλή διαχείριση και ανύπαρκτη προοπτική.
Η σφαίρα, λένε οι ειδικοί, κατέληξε στο σώμα του Αλέξη μετά από εξοστρακισμό. «Το όπλο », τραγούδαγαν κοροϊδεύοντας το πόρισμα οι πιτσιρικάδες, «είναι μαγικό. Ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό». Και η φαντασία των νέων ανέλυσε σωστά την πραγματικότητα. Το «μαγικό» όπλο βρήκε στο ψαχνό, και ανέδειξε τη γύμνια όχι μόνο του «βασιλιά», αλλά όλου του «βασιλείου».
Η κεντρική φωτογραφία είναι του Σπύρου
Τσακίρη από το http://triklopodies.blogspot.com/
Αναρτήσεις
