Προσπάθησα να αρχίσω το κείμενο αυτό με πάνω από δέκα διαφορετικούς τρόπους. Ήθελα να γράψω για τη μαύρη επέτειο από τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη. Για τη σφαίρα του Ράμπο – ειδικού φρουρού, τις φωτιές που έκαιγαν επί μέρες στην Αθήνα, τις διαδηλώσεις και τους μαθητές, τα ΜΑΤ και τον Πάκη. Ήθελα να γράψω τι μας δίδαξε αυτή η θλιβερή ιστορία. Τι μάθαμε από αυτά και αν, σήμερα, θα τα αντιμετωπίζαμε διαφορετικά. Προσπάθησα να γράψω σαν ένας «πολίτικαλ κορέκτ» αντικειμενικός δημοσιογράφος. Και απέτυχα. Απέτυχα όχι απλά να γράψω ένα κείμενο ανεκτό, αλλά δεν μπόρεσα καν να ξεκινήσω να βάζω τις σκέψεις μου σε σειρά.
Πώς μπορείς να προσεγγίσεις «αντικειμενικά» την εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού από ένα ένστολο όργανο της συντεταγμένης πολιτείας; Πώς γίνεται «εν ονόματι του νόμου» να παίρνει κάποιος ένστολος δολοφόνος τη ζωή ενός 16χρονου; Συγνώμη, αλλά όταν το χέρι του νόμου πράττει σαν πιστολέρο της άγριας δύσης, τότε η απάντηση που θα λάβει είναι «ινδιάνικη»: φωτιά και τσεκούρι!
Όσο δε θεωρώ «λογικό» να σκοτώνει ένας ένστολος έναν πιτσιρικά, μόνο και μόνο επειδή έκανε το λάθος να πίνει καφέ στα Εξάρχεια και να τον στραβοκοιτάξει, άλλο τόσο θεωρώ παράλογο το να καεί το κέντρο της Αθήνας από μερικούς χουλιγκάνους. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον περσινό Δεκέμβρη, τα δύο αυτά γεγονότα συγχέονται. Δεν μπορείς να τα δεις απομονωμένα και να τα κρίνεις ξεχωριστά. Έχουμε δράση και αντίδραση και όπως μπορεί ακόμα και ένας μαθητής του γυμνασίου να βεβαιώσει, όσο πιο δυνατή η δράση τόσο πιο δυνατή θα είναι και η αντίδραση.
Από κει και πέρα το χάος! Σε μια υγιή αντίδραση της νεολαίας βρήκαν πεδίο δράσης «μαύρα» χουλιγκάνια, προσπάθησαν να καπελώσουν «ροζ» κομματάρχες, παράτησαν το τιμόνι ευθυνόφοβοι κυβερνήτες, έκαναν την πάπια γιαλαντζί αριστεροί, έδωσαν ρεπορτάζ «ενωμοτάρχες» δημοσιογράφοι, απολύθηκαν φωτορεπόρτερ που δημοσιοποίησαν καρέ που «δεν έπρεπε», έκλαψαν για κάποια τζάμια μίζερα «ανθρωπάκια», αδελφοποιήθηκαν ΜΑΤ και Χρυσαυγήτες, γκετοποιήθηκαν τα Εξάρχεια και πήρε ποσοστά ο Καρατζαφέρης.
Έχω σπάσει πολλές φορές τα νεύρα μου προσπαθώντας να μιλήσω με πολιτικούς και δημοσιογράφους για το πώς είδαν εκείνα τα γεγονότα. Ή εγώ πέφτω πάντα στην περίπτωση, ή αν η ηλιθιότητα είναι μια φορά ανίκητη, γίνεται εκατό όταν παντρευτεί το συντηρητισμό. Ανεξαρτήτως κόμματος, μπλέ και πράσινοι «κόκκοι» της εξουσίας επιχειρούσαν – και προσπαθούν ακόμα -να με πείσουν ότι όλα έγιναν βάση σχεδίου (!) με το επιχείρημα ότι πολύ γρήγορα τη νύχτα της δολοφονίας άρχισαν τα πρώτα επεισόδια. Σα να λέμε ότι ο Αλέξης έστησε προβοκάτσια στην έννομο τάξη δίνοντας τη ζωή του. Για τέτοια ποσοστά βλακείας μιλάμε! Και αυτοί οι άνθρωποι είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των πολιτών ή διαμορφωτές της κοινής γνώμης… Πλην όμως είναι ως φαίνεται παντελώς άσχετοι και αποκομμένοι από τη νεολαία αλλά και από την τεχνολογία και τα social media.
Εφέτος τίποτα δεν είναι ίδιο παρά μόνον ο πόνος της μάνας. Η φωτιά της κοινωνικής ανισότητας κάνει ακόμα το καζάνι να κοχλάζει και τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμα ούτε στην παιδεία, ούτε στην οικονομία, ούτε στην αστυνομία ή στην καθημερινότητα. Η περσινή έκρηξη όμως αποσυμπίεσε την οργή και έριξε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στις ενστάσεις της νέας γενιάς για τον κόσμο που θα τους παραδώσουμε. Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει: «Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου… ήταν ένα δίδαγμα για όλους μας, πού μπορεί να οδηγήσει η αυθαιρεσία… Εκφράζω ακόμη μία φορά την πίστη μου και τις ενοχές μου απέναντι στην νέα γενιά, στην οποία χρωστάμε την εξασφάλιση μιας δικαιότερης κοινωνίας», τότε νομίζω ότι η κραυγή των νέων βρήκε κάποια ώτα ευήκοα. Μένει στην Πολιτεία να αποδείξει ότι αυτά δεν είναι κούφια λόγια για να γλυτώσει μερικές μολότωφ και κάποιες τζαμαρίες.
Τώρα που έκλεισαν οι προβολείς και καταλάγιασαν οι πανηγυρισμοί για τη μεγάλη δημοκρατική ετυμηγορία του κόσμου της συντηρητικής παράταξης, που με συντριπτική πλειοψηφία έστειλε στην ηγεσία του κόμματος της "Νέας Δημοκρατίας" τον Αντώνη Σαμαρά, είναι η ώρα πιστεύω να γίνουν κάποιες αληθινά πολιτικές εκτιμήσεις και αναλυτικές τοποθετήσεις, για το τι ακριβώς σηματοδοτεί, τόσο για το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, όσο και για το γενικότερα μεταπολιτευτικό σύστημα, η ψήφος των οπαδών της.
Σε όσους έζησαν ή έχουν διαβάσει την προδικτατορική πολιτική ιστορία του τόπου μας, είναι γνωστό ότι μέχρι την 21η Απριλίου 1967, η συντηρητική παράταξη, που τότε εμφανιζόταν ως ΕΡΕ και προηγουμένως ως Λαϊκό Κόμμα, με υπερηφάνεια υπογράμμιζε πως ήταν ένα σκληρό Δεξιό μόρφωμα, με κύρια ιδεολογία τον αντικομουνισμό, τον φιλομοναρχισμό, την άρνηση κάθε προοδευτικής ιδέας κι αυτού ακόμα του αστικού φιλελευθερισμού και την αρχή του κρατισμού στην οικονομία, με την παράδοση του εθνικού πλούτου σε μια στενή ομάδα φίλων βιομηχάνων ή εφοπλιστών. Το Παλάτι και το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο είχε αναθέσει το ρόλο του διεκπεραιωτή αυτής της πολιτικής στον Κωνσταντίνο Καραμανλή -τον μετέπειτα "Εθνάρχη"- και προς βοήθεια του στόχου και του έργου του τον "προίκισε" με συμμορίες παρακρατικών οργανώσεων, που κάλυπταν κάθε γωνιά της Επικράτειας, καθώς και μηχανισμούς "ημετέρων" στη Δικαιοσύνη, στα Σώματα Ασφαλείας και στο Στρατό, που με την απειλή της βίας, εξασφάλιζαν τη συνέχιση του ιδιότυπου καθεστώτος. Μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Κι όλα κυλούσαν καλά κι ωραία, ώσπου η συμμορία, που διατηρούσαν στις Ένοπλες Δυνάμεις, αυτονομήθηκε και με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ανέλαβε αυτή, αντί γι αυτούς την εξουσία, με τη βοήθεια και κάποιων "περίεργων" αμερικάνων.
Ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης" ντε- που ζούσε αυτοεξόριστος, τότε, στο Παρίσι, όχι μόνο δεν καταδίκασε την επιβολή του δικτατορικού καθεστώτος, αλλά και κατηγόρησε τον Γεώργιο Παπανδρέου, ως τον υπεύθυνο, επειδή μαζί με το γιό του Ανδρέα είχαν συμπτύξει λαϊκομετωπική συμμαχίαμε τους κομμουνιστές. . .
Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών, των οπαδών και των ψηφοφόρων της συντηρητικής παράταξης αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή τους δικτάτορες, που θεωρούσε σάρκα εκ της σαρκός της και αποτέλεσε τον μόνο και κύριο αιμοδότη της στελέχωσης του δικτατορικού καθεστώτος. Όχι μόνο σε κυβερνητικές θέσεις, διορισμένους δημάρχους και κοινοτάρχες, αλλά μέχρι και σε συμβούλια εξωραϊστικών συλλόγων και φιλόπτωχων ταμείων!. . .
Γνωρίζω και σήμερα Νεοδημοκράτες, που κάθε 21η Απριλίου σημαιοστολίζουν το σπίτι τους και αναπολούν τις «καλές ημέρες της επανάστασης», όχι βέβαια του 1821, αλλά του χουντικού πραξικοπήματος. Και δεν είναι λίγοι. . .
Βέβαια, για να είμαστε αντικειμενικοί, υπήρξαν κορυφαία στελέχη της τότε ΕΡΕ, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Γιώργος Ράλλης, ο Παναγής Παπαληγούρας και πλήθος άλλων κομματικών στελεχών, αλλά και κορυφαίων ανθρώπων του πνεύματος και του πολιτισμού, που ανήκαν στη συντηρητική παράταξη και ύψωσαν το ανάστημα τους απέναντι στους τυχάρπαστους συνταγματάρχες. Και έντιμοι στρατιωτικοί που αντιστάθηκαν στην ξενόδουλη χούντα και πλήρωσαν αυτή τους την απόφαση, με βασανιστήρια, εξορίες, φυλακίσεις και στερήσεις. Κορυφαία παραδείγματα ο Μουστακλής και οι αξιωματικοί του Ναυτικού, που διοργάνωσαν το Κίνημα του 1973και τους "πούλησαν" ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης"- και ο Γλίξμπουργκ.
Τέλος πάντων, το καλοκαίρι του 1974 η χούντα κάτω από το βάρος των ανομημάτων της και την προδοσία της Κύπρου, κατέρρευσε. Αλλά κι αυτή την τελευταία στιγμή, λειτουργώντας καθεστωτικά, έφεραν από το Παρίσι και ανέθεσαν τις τύχες της χώρας, στον άνθρωπο που πριν λίγα χρόνια ήταν ο αρχηγός τους. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή -τον "εθνάρχη".
Από κει και πέρα αρχίζει η μεγάλη "Οδύσσεια" των αγνών εθνικοφρόνων, αντικομουνιστών, δεξιών ψηφοφόρων και οπαδών της συντηρητικής παράταξης. Ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης", για να μην ξεχνιόμαστε- όχι μόνο αλλάζει την ονομασία της ηρωικής και πατριωτικής ΕΡΕ, σε Νέα Δημοκρατία, αλλά και νομιμοποιεί το ΚΚΕ, με αποτέλεσμα ο "σφαγέας" Καπετάν Γιώτης -κατά κόσμον Χαρίλαος Φλωράκης- και άλλοι "κατσαπλιάδες", τύπου Λουλέ- να βρεθούν στα έδρανα της Βουλής, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Παπαληγούρας να επιδίδεται σε σοσιαλιστικού τύπου κρατικοποιήσεις Τραπεζών και μεγάλων βιομηχανιών και -το άκρον άωτον- ο υπουργός Παιδείας Ράλλης να νομιμοποιεί τη "μαλλιαρή" δημοτική γλώσσα στην εκπαίδευση.
"Εσκίσθη το καταπέτασμα του Ναού"
Τι να κάνουν, όμως; Αυτοί Δεξιοί γεννήθηκαν, Δεξιοί και θα πεθάνουν. Κι ήρθαν τα χαστούκια το ένα μετά το άλλο. Κανείς από τους ηγέτορες τους δεν τολμούσε να ομολογήσει ότι ήταν δεξιός. Κι όταν ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης"- τους εγκατέλειψε, για να εξασφαλίσει τη σιγουράτζα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ο "μελάτος" Ράλλης, παρέδωσε την εξουσία-χωρίς μια τουφεκιά- στο ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Έχει περάσει στα "ψιλά" της ιστορίας η αποκάλυψη που έχει κάνει στην αυτοβιογραφία του ο Γιώργος Ράλλης, ότι το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου του 1981, όταν επικράτησε στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, κάποιοι θερμόαιμοι του είχαν προτείνει να κηρύξει δικτατορία και τους πέταξε, όπως αναφέρει, έξω από το γραφείο του με τις κλωτσιές. Όποιος γνώρισε τον άνδρα, είναι
σίγουρος πως έτσι ακριβώς είχαν τα γεγονότα. Έχασαν, λοιπόν, οι αρειμάνιοι εθνικόφρονες, τότε, την ευκαιρία να γιορτάζουν μια α
κόμα επανάσταση και έμειναν μόνο με παρηγοριά αυτή της 21ης Απριλίου.
Το Ράλλη, μετά την εκλογική του ήττα, διαδέχθηκε ο γεφυροποιός με τη χούντα ηγέτης της Δεξιάς Ευάγγελος Αβέρωφ. Εδώ μιλούσε η φωνή του πραγματικού Δεξιού πατριώτη. Η παράταξη άστραψε και βρόντηξε. Ειδικές ομάδες δεξιών κομάντος εφόδου δημιουργήθηκαν με τις επωνυμίες "Κένταυροι" και "Ρέιτζερς" και άρχισαν να τρομοκρατούν την επαρχία. Πολιτικός καθοδηγητής ήταν ο υπαρχηγός του Αβέρωφ, Αντώνης Σαμαράς και εκτελεστικός βραχίονας ο Βασίλης Μιχαλολιάκος. (Σας θυμίζει τίποτα το δίδυμο);
Αλλά και ο Αβέρωφ δεν είχε καλύτερη τύχη απ΄ αυτή του προκατόχου του. Το κεφάλι κι αυτού στολίζει την αίθουσα τροπαίων της οικογένειας Παπανδρέου, στο Καστρί.
Βλέποντας οι βαρόνοι της Δεξιάς ότι δεν μπορούν ούτε με τα τάγματα εφόδου και τους τραμπουκισμούς να ανατρέψουν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ επιστράτευσαν τον Εφιάλτη της δημοκρατικής παράταξης. Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Πλασαρίστηκε ως ο Αντιανδρέας, που θα επαναφέρει την παράταξη στην εξουσία. "Ταραχή έπεσε στο δεξιό στράτευμα και το σανίδωμα υποχώρησε από την πίεση τη μεγάλη παρακράτους". Όμως οι πάντες πείσθηκαν και παρά τη μεγάλη φρίκη που τους προκαλούσαν τα νεοφιλελεύθερα μηνύματα του νέου αρχηγού, αλλά και η προώθηση κάποιων μυστήριων σε ηγετικές θέσεις της παράταξης, τον ακολούθησαν.
Στις εκλογές του 1985, το λαϊκό σύνθημα "καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη", αποδείχθηκε καταλυτικό. Η Δεξιά κι ο Μητσοτάκης χρεώθηκαν μια ακόμα εκλογική ήττα. Κι ο αποστάτης παρέμεινε στην ηγεσία της δεξιάς παράταξης
, που δεν έπαυε να τον θεωρεί ξένο σώμα, χάρη στην υποστήριξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον οποίο είχε στείλει σε πρόωρη συνταξιοδότηση ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Καραμανλής -ο "εθνάρχης"- τυφλωμένος από το ρεβανσιστικό σύνδρομο, ήταν ο εμπνευστής των όσων ακολούθησαν. Συμμαχία Δεξιάς και ΚΚΕ, για να εκδιωχθεί ο Παπανδρέου. Αρρώστησαν οι απανταχού της χώρας Δεξιοί. Σάλεψαν τα μυαλά τους. Ακούς εκεί κυβέρνη
ση μαζί με τους κατσαπλιάδες! Έγινε κι αυτό. Και το πανηγύρισαν, γιατί γλίτωσαν από τον εφιάλτη του ΠΑΣΟΚ. Μια και καλή πίστευαν και μετά τους Κουκουέδες ήξεραν αυτοί πως θα τους λιανίσουν.
Η χαρά τους, όμως, δεν κράτησε ούτε μια τετραετία.
Τοκεφάλι του Μητσοτάκη κοσμεί πλέον την αίθουσα τροπαίων στο Καστρί.
Κι ακολούθησαν άλλα πειράματα. Να ένας δικός μας. Ο Μιλτιάδης Έβερτ. Με συστάσεις. Ο πατέρας του είχε αιματοκυλήσει τους κομμουνιστές στα Δεκεμβριανά κ
αι ο ίδιος, σαν αρχιΕΚΟΦίτης, τους αριστερούς φοιτητές στα Πανεπιστήμια. Γύρω του συσπειρώθηκε ό,τι πιό δεξιό υπήρχε στην επικράτεια.
Το κεφάλι του κοσμεί την αίθουσα τροπαίων του Κώστα Σημίτη, στην Αναγνωστοπούλου 10, στο Κολωνάκι.
Κι έτσι μας προέκυψε ο Κωστάκης Καραμανλής. Καλός σαν όνομα, αλλά πολύ αριστερός, στην ιδεολογία και καλοπερασάκιας στην προσωπική του ζωή. Τι να κάνουν οι αληθινοί δεξιοί, που δεν κατόρθωσε να τους παρασύρει το ακροδεξιό ρεύμα του Καρατζαφέρη; Τον ακολούθησαν πιστά και χάρη στα ανοίγματα του προς τον Κεντρώο χώρο, πήραν, με σκληρούς αγώνες την εξουσία. Το παιδί, όμως, δεν τράβαγε, όπως θα έλεγε κι ο Μητσοτάκης. Το πριόνισμα της καρέκλας του από το Μητσοτακέϊκο, γινόταν σε καθημερινή βάση. Η οικογένεια και όλο το σύστημα που είχε στήσει απανταχού της Επικράτειας, βοούσε. Ήρθε η ώρα της Ντόρας. Και πράγματι έτσι έδειχναν τα πράγματα. Μετά τη συντριπτική ήττα, της 4ης Οκτωβρίου, και την παραίτηση του Κωστάκη
Καραμανλή, η θυγατέρα αποτελούσε την επόμενη λύση.
Και στο σημείο αυτό χάλασε το σενάριο. Ο επανεμφανιζόμενος στην κεντρική πολιτική σκηνή Αντώνης Σαμαράς και
ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποφάσισαν να διεκδικήσουν κι αυτοί την αρχηγία της παράταξης. Κι όχι μόνο α
υτό, κατό
ρθωσαν να ακυρώσουν τις επιλογές των ελεγχόμενων από το Μητσοτακέϊκο μηχανισμών και να
εξαναγκάσουν να γίνει η εκλογή του νέου αρχηγού της παράταξης από τη λαϊκή βάση του κόμματος.
Το αποτέλεσμα είχε πλέον κριθεί. Ο σκληρός πυρήνας της Δεξιάς, που ανατριχιάζει και μόνο ακούγοντας για Κεντροδεξιές και άλλα φληναφήματα, κατάλαβε ότι ήλθε πλέον η ώρα "να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση" και να εκλέξουν, για πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες, έναν πραγματικό δεξιό στην ηγεσία της παράταξης τους.
Έτσι η νίκη ήταν μονόδρομος και στα σπίτια αυτών που τα σημαιοστολίζουν κάθε 21η Απριλίου, ξαναείδαμε την περασμένη Δευτέρα πάλι την γαλανόλευκη.
Δεν πιστεύω ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα ακολουθήσει μια σκληρή δεξιά πολιτική, γιατί σε τέτοια περίπτωση θα αργήσει, αν το κατορθώσει ποτέ, να φτάσει στην εξουσία, γιατί ο σκληρός πυρήνας των δεξιών ψηφοφόρων, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών του Καρατζαφέρη, δεν ξεπερνά στην καλύτερη των περιπτώσεων το 35%, αλλά και γιατί σύντομα οι Μητσοτακικοί θα αναδιοργανωθούν και θα αρχίσουν το αγαπημένο τους παιχνίδι της υπονόμευσης.
Μέχρι τότε ο Λαός της Δεξιάς θα περιμένει το μεγάλο θαύμα ή ίσως κάποια ακόμα. . . "επανάσταση". . .
Τετάρτη βράδυ άκουσα στη Νομική ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού και Δαφέρμου για την πολιτική βία. Ο Μανδραβέλης μίλησε για τη γλωσσική σύγχυση που ξεχειλώνει την έννοια της βίας και γεννά αληθινή βία σαν απάντηση σε όσα ονομάζονται βία. Ο Ψυχογιός είπε ότι η παιδεία και οι παραδόσεις μας καλλιεργούν θαυμασμό στη βία. Και ο Δαφέρμος ότι η βία είναι διάχυτη, υπάρχει ψυχολογική βία, εργατική, οικογενειακή...
Υστερα μίλησαν φοιτητές, αναφέρονταν με ενθουσιασμό στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για τον Δαφέρμο το Πολυτεχνείο ήταν εντελώς ειρηνική εξέγερση σε βίαιες συνθήκες. Ο Ψυχογιός υποστήριζε ότι δεν πρέπει να ζηλεύουν το Πολυτεχνείο και την έξαρσή του, έγινε μετά από μεγάλη καταπίεση. Περνούσαμε άσχημα στη χούντα, είπε. Ναι, αλλά είχαμε ελπίδες, είπε ο Δαφέρμος, και τα παιδιά χειροκρότησαν.
Αυτό με πίκρανε, ίσως επειδή ήταν και ο γιος μου στο ακροατήριο. Αυτή η φράση και η αντίδραση πιστεύω ότι είναι στη βάση μιας παρεξήγησης που ερμηνεύει και όσα συνέβησαν αργότερα.
Γιατί χειροκροτήσανε τα παιδιά; Δεν έχουν αυτά ελπίδες; Είχαμε εμείς περισσότερες; Οχι όλοι πάντως. Πολλοί πλήτταμε θανάσιμα, φωνάζαμε Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία, αλλά ψωμί υπήρχε, τους Ρόλινγκ Στόουνς θέλαμε, τα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο. Και δεν ήταν απολύτως μη βίαιο το Πολυτεχνείο, είχαμε σπάσει ένα σωρό αντικείμενα, δεν είχαμε αφήσει καρέκλα ή τραπέζι.
Αυτά σκεφτόμουνα την ώρα που μπήκανε μέσα κάτι τύποι μαυροντυμένοι, κι άρχισαν να βρίζουν. Θα διαβάσουμε ένα κείμενο, είπαν, έπιασαν το μικρόφωνο, έλεγαν κάτι για εικοσάχρονα παιδιά που μπήκαν φυλακή, κι έφταιγε ο Πάσχος. Ξεφτίλες, λέγανε στους φοιτητές, καλέσατε εδώ υπονομευτές του ασύλου! Δηλαδή τους κατηγορούσαν για αυτό που έκαναν οι ίδιοι: καταργούσαν και υπονόμευαν το άσυλο.
Μερικοί φοιτητές φώναζαν να περιμένουν τη σειρά τους. Ενα τυφλό αγόρι ούρλιαζε: Γιατί το κάνετε αυτό; γιατί χαλάτε τη συζήτηση; Είχε τόση ένταση, με πήρανε τα κλάματα. Ντρεπόμουνα να κλαίω, αλλά καλύτερα παρά να κατουριέμαι από φόβο.
Αυτό με είχε πιάσει στην αρχή. Να φοβηθούμε ήθελαν οι εισβολείς, κι εγώ τουλάχιστον ανταποκρίθηκα.
Αναγνώρισα τον φόβο. Τον είχα ξανανιώσει πολλά χρόνια πριν, φοιτήτρια στη Νομική. Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι, επί χούντας... Μια μέρα είχα κοντέψει να κατουρηθώ. Είχαμε πάρει ταξί να ξεφύγουμε και πόση αγωνία είχα μη μυρίσει ο ταξιτζής κάτι...
Ιδιος φόβος, χρόνια μετά, ίδιο μέρος, ίδιο θέμα. Οι τύποι απείλησαν καμπόσο, πέταξαν αβγά, κι έφυγαν. Βλέποντας τα αβγά στο πρόσωπο του Πάσχου, μαζί με το σοκ, ένιωσα ανακούφιση, αυτό ήταν, τέλος, γλιτώσαμε τα χειρότερα...
Σκουπίσαμε τον Πάσχο, τον πιάσανε αγκαζέ, ο Αλιβιζάτος οικοδεσπότης συντετριμμένος, να πάνε όλοι μαζί σε μέρος ασφαλές. Μπουλούκι ανεβήκαμε τη Μασσαλίας, βγήκαμε Σόλωνος, μπήκαμε σε ένα μπαρ, πίναμε και δεν συνερχόμασταν. Τη νύχτα έμεινα ξύπνια, δεν περνούσε η ταραχή. Εκρήγνυνταν στο μυαλό μου φράσεις αγανάκτησης για την αδικία απέναντι σε ανθρώπους που κάνουν το έγκλημα να δημοσιεύουν κείμενα. Πασχίζουν να σκεφτούν, βάζουν την τέχνη τους, τα δυνατά τους. Πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν; Να είναι ήρωες για να μπορούν να γράφουν; Εχουμε Δημοκρατία; Να είμαστε ευτυχείς που δεν είναι οι τύποι καθεστώς επίσημο;
Ερχονταν στο μυαλό μου εικόνες από τις γιορτές Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Τέτοια θεάματα επέβαλλε η δικτατορία. Μαθαίναμε για κινήματα στην Ευρώπη, την αμφισβήτηση των πάντων, τραγούδια, ιδέες καινούργιες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, κι είχαμε τον Παττακό. Πώς να πείσουμε τα σημερινά παιδιά να μη νοσταλγούν τις εξεγέρσεις μας; Οι γονείς μας τα κατάφεραν καλύτερα. Τον πόλεμο που έζησαν κανείς δεν τον ζήλεψε, ας είχε ηρωισμούς. Πώς να εξηγήσουμε ότι χάσαμε πράγματα που δεν αναπληρώθηκαν με το Πολυτεχνείο;
Ας ήμουν τώρα νέα! Να κάνω χορό, να διαβάζω, να ακούω ό,τι θέλω, να ντύνομαι όπως θέλω, να πηγαίνω σε μεικτό σχολείο, να ξέρω ανθρώπους από Αφρική και Ασία. Να ταξιδεύω, να πηγαίνω Εράσμους, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να ψάχνομαι, να γνωρίζω παρέες από το Ιντερνετ, να μη φοβάμαι μήπως πέσω σε χαφιέδες που θα με προδώσουν, να με καλέσει ο ασφαλίτης για ξύλο. Να μην ασχολούμαι με την πολιτική από απελπισία. Απελπισία είχαμε, όχι ελπίδα, δεν τα είπες όλα, κύριε Δαφέρμο.
Ισως εσύ έλπιζες περισσότερο, δεν ξέρω. Ησουν στέλεχος, στην Επιτροπή κατάληψης, μπορεί να ένιωθες πολλές ελπίδες. Κι εγώ εκείνη τη μέρα είχα ελπίδες, αλλά την επόμενη, για θυμήσου: Δεν είχες ενοχές ποτέ; Δεν σκέφτηκες ποτέ τους επόμενους μήνες ότι είχαμε κάνει λάθος με το Πολυτεχνείο; Εγώ το σκεφτόμουνα συνέχεια...
Μπορεί στη Θεσσαλονίκη να ήμασταν λιγότερο ηρωικοί και περήφανοι. Το πρωί της Παρασκευής, τρέχοντας για την κατάληψη, νιώσαμε έξαρση, δεν λέω. Υστερα περιφερόμουν στις συνελεύσεις και συχνά δεν καταλάβαινα την υπερβολικά επαναστατική γλώσσα. Δεν συμφωνούσα με τα σπασίματα. Κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κομμάτι ξύλο από πόδια τραπεζιών. Εσύ γιατί δεν έχεις; με ρώτησαν. Δεν μπορώ να παίξω ξύλο, είπα. Με στεναχωρούσε αυτή η καταστροφή. Σκέφτομαι συχνά, δεν κατάφερα να πείσω κανέναν εκείνη τη νύχτα ότι δεν χρειαζόταν να σπάμε καρέκλες.
Είχαμε πει να πάμε στην Οδοντιατρική που ήταν κεντρικά, τελικά προτιμήθηκε η μίμηση. Είχε ήδη επικοινωνιακή σημασία, είχε μύθο το Πολυτεχνείο.
Ωστόσο έκαναν κάτι πολύ σωστό, η επιτροπή που είχαμε εκλέξει. Οταν έμαθαν τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, αποφάσισαν να παραδοθούμε. Να μη χυθεί αίμα. Δεν γίναμε ήρωες. Ας είναι καλά τα παιδιά. Το λέω και το ξαναλέω, αν και έτσι όπως συνταχθήκαμε να βγούμε ήταν πολύ ταπεινωτικό. Στριμωγμένοι, στη σειρά, έλεγα μέσα μου, ηττηθήκαμε, ας έχω τουλάχιστον ψηλά το κεφάλι.
Μπροστά το τανκς, αναμμένοι προβολείς, στρατιώτες με όπλο προτεταμένο. Μόλις βγαίναμε μας σκόρπιζαν αστυνομικοί με σπρωξιές. Με πολλή δυσκολία έμεινε ψηλά το κεφάλι όταν βγήκαμε κρατημένες σφιχτά με την Κατερίνα. Προχωρούσαμε σαν αυτόματα, αποφεύγοντας όσο μπορούσαμε τους αστυνομικούς. Ενας είχε πιάσει έναν νεαρό που μας έφτασε, γαντζώθηκε πάνω μου, τον κρατούσε ο μπάτσος και πήγαμε λίγο έτσι, τραβώντας ο ένας τον άλλον, αλλά δεν άπλωσα χέρι να βοηθήσω, να σπρώξω τον μπάτσο, να κρατήσω το αγόρι κοντά μου, που εκλιπαρούσε με κλαψιάρικη φωνή, καθόλου ηρωικό κι αυτό, συνέχισα να προχωράω σαν μηχανή με κύριο στόχο να ξεφύγω.
Αυτή ήταν η ηρωική έξοδος... Είμαι δειλή, ήθελα να ζήσω, και μάλιστα αρτιμελής, ας είχαμε κινδυνεύσει επί ώρες. Κατουριόμασταν από τον φόβο μας, ουρλιάζαμε όταν μας χτυπούσαν, τρέχαμε να γλιτώσουμε. Δεν θα σας άρεσε, πιστέψτε με. Νιώθεις πολύ άσχημα, ο φόβος αποβλακώνει, φτωχαίνει τη ζωή, μαραίνει τα νιάτα. Δεν θέλω να χρειάζεται ηρωισμό τίποτα. Θέλω να ζω ασφαλής σε ελεύθερη χώρα, όπως τώρα. Σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Οχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Οχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.
Τα γράφω αυτά όλα μετά από τόσα χρόνια, γιατί διαρκώς καταλαβαίνω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ακούστε πάλι τη φωνή του σταθμού. Ακούστε την αγωνία των εκφωνητών. Δεν ήθελαν να πεθάνουν, να γίνουν ήρωες. Δεν ζούσαμε σε εποχές μαύρες, δεν θέλαμε να θυσιαστούμε. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα. Να βρίσκουμε τον εαυτό μας, όχι να ασχολούμαστε με τους καραβανάδες. Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης: Είχαμε κάθε μέρα να κάνουμε με κατακάθια της κοινωνίας, και τα κατακάθια της δικής μας ψυχής, τον φόβο, τη φρίκη. Είχαμε πλήξη, απόγνωση, αδιέξοδα! Τώρα έχετε το προνόμιο της εξέγερσης. Πρέπει να είναι με καδρόνια; Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις, γιατροί χωρίς σύνορα, ομάδες για μετανάστες, δενδροφυτεύσεις, πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν... Πηγαίνετε στην Ουρουγουάη, στο Γκάζι, στη Σιέρα Λεόνε, στο Κυριακάτικο Σχολείο, εξασφαλισμένες εξάρσεις και μεγαλύτερος πλούτος συναισθημάτων. Σας περιμένει ο κόσμος να τον αλλάξετε. Το μυαλό σας μπορεί να δουλέψει ελεύθερα. Να ακούει, να διατυπώνει, να ζει τη συγκλονιστική εμπειρία της ελεύθερης σκέψης. Είναι η πιο συνταρακτική συγκίνηση.
Αυτό το προνόμιο έχουμε τώρα. Εκτός αν επιτρέψουμε στους τραμπούκους να μας το αφαιρέσουν.
Η κυρία Αννα Δαμιανίδη είναι δημοσιογράφος. Το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στη σελίδα της στο Facebook
Βιώνουμε, εδώ και μερικές ημέρες, μια επαναλαμβανόμενη την τελευταία τριακονταετία, επίθεση του κερδοσκοπικού κεφαλαίου κατά της εθνικής μας οικονομίας, με αιχμή το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα, το σπάταλο κράτος, την άρνηση της νέας κυβέρνησης να αποδεχθεί τα τσιτάτα των μπέηδων των Βρυξελλών για ολοκληρωτική εξαφάνιση κάθε μορφής κοινωνικού κράτους και πλήρους παράδοσής της στις σιαγόνες των βρικολάκων του νεοφιλελευθερισμού, που πρεσβεύουν οι Μπαρόζοι και οι μαφίες του διεθνούς κεφαλαίου, που κρύβονται πίσω τους.
Στον "αγώνα", όπως πάντα, πρωταγωνιστούν οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι των διάφορων "αντικειμενικών" μέσων ενημέρωσης, καθώς και τα επιτελεία "οίκων" αξιολόγησης -αυτών ντε που οδήγησαν τη διεθνή οικονομίαστην πρόσφατη μεγάλη οικονομική κρίση- οι οποίοι χωρίς αιδώ και βέβαια με το αζημίωτο, άρχισαν να βάφουν το μαύρο πιό μαύρο και το άσπρο ακόμα πιο μαύρο.
Κι έτσι έστησαν, μέσα σε λίγα 24ωρα, το κατάλληλο έδαφος για τους σπεκουλαδόρους, που είναι οι "χόρηγοι" τους. Κι έτσι άρχισαν τα συνεχή "λίμιτ απ" στο Χρηματιστήριο και η εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού του δημοσίου στα ύψη. Ο, τι αρπάξει η νύφη στη γκαστριά. . .
Εμείς, οι παλαιότεροι, το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και το '81-82 και το '85 και το ΄94 και το 2000 και το 2002. Οι ίδιες εφημερίδες, οι ίδιοι "οίκοι", οι ίδιοι σπεκουλαδόροι, η ίδια κινδυνολογία, η ίδια πάντα κυβέρνηση, αυτή του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που τα "παλληκάρια" την πλήρωσαν ακριβά στα 1994, όταν χάρη σε μια ιδιοφυή κίνηση του δίδυμου Ανδρέα Παπανδρέου και Γεράσιμου Αρσένη, αντί να κερδοσκοπήσουν έβαλαν βαθειά το χέρι στην τσέπη. Αυτή είναι μιά άλλη διδακτική ιστορία, την οποία πιστεύουμε ότι θα μας δοθεί η ευκαιρία σε κάποια άλλο σημείωμα να αναλύσουμε.
Χωρίς να έχω περγαμηνές οικονομολόγου, μέχρι το τρίτο έτος της Βιομηχανικής Πειραιά έχω πάει, δεν πιστεύω ότι έχουμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού. Η οικονομία μας έχει ακόμα μεγάλες αντοχές, όσο κι αν κινδυνολογούν οι ξένοι και ντόπιοι σπεκουλαδόροι. Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, σχετικά με το δημόσιο χρέος. Το δημόσιο χρέος, θυμάμαι, μου είχε πεί δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας της ανάπτυξης, εάν και εφόσον διατίθεται στην παραγωγική διαδικασία και δεν αναλώνεται σε καταναλωτικές δαπάνες. Και σαν παράδειγμα είχε αναφέρει την Οικονομία των ΗΠΑ, που εκείνη την εποχή το δημόσιο χρέος ήταν διπλάσιο του εθνικού εισοδήματος.
Ας επανέλθουμε, όμως, στο σήμερα. Τι είναι, νομίζετε, που προκάλεσε τα δημοσιεύματα περί"Κολομβίας" ή "Ισλανδίας του Αιγαίου"; Τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, που αναλογικά δεν είναι χειρότερα απ΄ αυτά της Ιταλίας, της Ισπανίας, αλλά κι αυτής ακόμα της Μεγάλης Βρετανίας?
Οχι, ήταν η εντροπία που προκάλεσε στο γραφειοκρατικό κατεστημένο των Βρυξελλών, η αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης, όπως αναπτύχθηκε από τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ότι παρά τις πιέσεις τους, θα ακολουθηθεί η πολιτική που αποδέχθηκε και ψήφισε στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου ο ελληνικός λαός. Το ιερατείο δεν συγχωρεί αυτούς που αρνούνται να προσκυνήσουν. Είναι κάτι το διαχρονικό.
Κι έκανε ακόμα το "λάθος" η κυβέρνηση ναστοχοποιήσει τον διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος, για όσα, κάτω από τη σκέπη του είχαν συμβεί τα τελευταία χρόνια, χωρίς ούτε ο ίδιος, ούτε οι υπηρεσίες του να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου. Η μασονία του διεθνούς τραπεζικού συστήματος τέθηκε σε πολεμική ετοιμότητα και προχώρησε στις πρώτες ουσιαστικές αντεπιθέσεις της.
Δεν σας προξενεί εντύπωση πως οι πρώτες επιθετικές κινήσεις κατά της ελληνικής οικονομίας άρχισαν μετά τη ρήξη των σχέσεων κυβέρνησης και Τράπεζας Ελλάδος?
Αυτών, δηλαδή, που μέχρι πριν δυό-τρεις μήνες κάλυπταν με μισόλογα και αμφιλεγόμενες "εκθέσεις" τη μεγάλη λεηλασία της εθνικής οικονομίας, για να είναι αρεστοί στον Κώστα Καραμανλή και τον μεγαλομπακάλη υπουργό του επί της Εθνικής Οικονομίας.
Κι ενώ το Πανελλήνιο βοά κι αυτός ακόμα ο "δεξιός" -στις μέρες μας έχουν χάσει κι
οι όροι την απολυτότητά τους- Νίκος Χατζηνικολάου προτάσσει στο δελτίο ειδήσεων του "ΑΛΤΕΡ" τον εκβιασμό που ασκούν στην κυβέρνηση και την ελληνική οικονομία η διεθνής κερδοσκοπία, το δελτίο ειδήσεων του φερόμενου ως "δημοκρατικού" "Μεγάλου Καναλιού", όχι μόνο αναπαράγει σε περίοπτη και χωρίς σχόλια, κινδυνολογία, αλλά και την επιτείνει με την παράθεση "έγκυρων" σχολίων και ανταποκρίσεων αμφιβόλου αξίας και εγκυρότητας ανταποκριτών του, από Ευρωπαικές πρωτεύουσες.
Αξιόλογη π.χ. η κ. Τσικρικά, για να μας δώσει κάποιο πολιτιστικό γενόμενο από το Λονδίνο και μέχρι εκεί φτάνει η "χορηγία" Λαμπράκη, αλλά να την καλούμε να ερμηνεύσει τους φόβους του Σίτι για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, την ώρα μάλιστα που το Λονδίνο έχει πάρει φωτιά για την κατάρρευση του Ντουμπάι, ε, αυτό είναι από τα άγραφα.
Γιατί, λοιπόν, τα αφεντικά του "Μεγάλου Καναλιού" διάλεξαν αυτή τη στιγμή να συμπαραταχθούν με τους διεθνείς εκβιαστές, προβάλλοντας την επιχειρηματολογία τους σε βάρος, όχι μόνο της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και της εθνικής μας οικονομίας?
Είναι πολύ απλό. Γιατί κι ίδιοι είναι εκβιαστές. Οχι μόνο στο χθες και το σήμερα, αλλά στο διηνεκές.
Κι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ανταποκρίθηκε. Δεν γνωρίζω αν ζήτησε κάτι και δεν το πήρε ο Βαρδινογιάννης, αλλά για μεν τον Λαμπράκη είναι γνωστό ότι πνέει τα μένεα γιατί ούτε καν στο υπουργείο Πολιτισμού δεν κατάφερε να προωθήσει κάποιον εκλεκτό του, ενώ ο εθνικός εργολάβος Μπόμπολας, δεν κατάφερε να αντικαταστήσει το Σουφλιά με κάποιον άλλο Σουφλιά. . .
Κι εντολές των "αφεντικών" πηγαίνουν στους συντελεστές του δελτίου ειδήσεων των 8 του Καναλιού. Η εντολή δεν είναι "σχίστε" τους, αλλά με κάθε ευκαιρία κάντε τους τη ζωή δύσκολη, έτσι ώστε κάποια στιγμή να αναγκαστούν να συνδιαλλαγούν. Συνταγή σοφή, που έχει υλοποιηθεί δεκάδες φορές στο παρελθόν.
Θα αντέξει ο Γιώργος ή όπως οι προηγούμενοι θα τους δώσει γη κι ύδωρ;
Ένα πράγμα μ' αρέσει σ' αυτή την κυβέρνηση: Η αποφασιστικότητα! Έχω μείνει άλαλος με τον τρόπο που έχουν αντιμετωπίσει μέχρι τώρα όλα τα προβλήματα που έχουν προκύψει ή οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει.
Από τη μία στηρίζουν τον Προβόπουλο που περιγράφει ξαφνικά την οικονομία μας όπως ο σεναριογράφος του «2012» τον πλανήτη και από την άλλη λένε ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του και χαϊδεύουν τον Παπουτσή που πάει να το παίξει νέος Άκης (με την καλή έννοια) στο ΠΑΣΟΚ. Τελικά ξέρουμε με ποια λογική πάμε ή ακόμα το ψάχνουμε; Είναι ο Προβόπουλος «λαγός» της κυβέρνησης, υπηρέτης των Βρυξελών και των τραπεζιτών ή απλά ένας υψηλόβαθμος γαλάζιος τεχνοκράτης;
Βγαίνει η πράσινη Τίνα και θέλει να παγώσει το θέμα του Αχελώου, μπας και μείνει τίποτα που να θυμίζει δάσος στη Πίνδο, και από την άλλη ο Ρέππας της τρίβει στο πρόσωπο τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ που υπόσχονταν στους Θεσσαλούς νέο ποτάμι για να το σπαταλάνε στα βαμβάκια. Μα, αν θέλαμε κι άλλο τσιμέντο στα δάση και τις ίδιες υδροβόρες μονοκαλλιέργειες στον κάμπο, γιατί να αλλάξουμε το Σουφλιά;
Στο δε υπουργείο υγείας οι δύο κυρίες βρήκαν νέους τρόπους ευγενούς άμιλλας: η μία στασίδι στον Αυτιά, η άλλη στον Καμπουράκη και τύφλα να 'χει ο Αβραμόπουλος που λένε και στις Ραχούλες. Κατά τ΄ άλλα, σε λίγο θα προτείνουν να μην ξανανοίξουν τα σχολεία καθόλου μέχρι το καλοκαίρι, ώστε και τα παιδιά δε θα αρρωστήσουν από τη γρίπη και φασαρίες και καταλήψεις δε θα γίνονται και δε θα μας ζαλίζουν δάσκαλοι και καθηγητές με τις ελλείψεις στην παιδεία. Μεγαλοφυές! Ποιος σύμβουλος το σκέφτηκε; Πόσα PhD είχε;
Αυτό το έργο δυστυχώς το έχουμε ξαναδεί στις κυβερνήσεις Καραμανλή. Όπου οι μισοί υπουργοί δε μιλούσαν στους άλλους μισούς κι όλοι μαζί κάκιωναν στους υφυπουργούς και πολεμούσαν το Μαξίμου, όταν δεν αμύνονταν στη Ρηγίλλης. Κάπως έτσι πήραν μια χώρα - ροδαλή αρχοντοπούλα και την έκαναν ζητιάνο στην Ευρώπη, με το έλλειμμα από 3% στο 13%. Αυτοί τι προσπαθούν, το 13% να το κάνουν 113%;
Η προηγούμενη κυβέρνηση απεπέμφθη ως αποτυχημένη διότι δε θέλησε να συγκρουστεί με κατεστημένα, με ισχυρές μειοψηφίες, με κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές και με κομματικούς μηχανισμούς. Για το λόγο αυτό καταποντίστηκε στις εκλογές. Πεδίον δόξης λαμπρό για το ΠΑΣΟΚ να αποδείξει τώρα ότι αυτό θέλει και μπορεί. Γι αυτό το επέλεξαν οι πολίτες, όχι για να κάνουν το κομμάτι τους κάποιοι υπουργοί. Καλώς ή κακώς, κανείς δεν ψήφισε ΠΑΣΟΚ για τον Ρόβλια, το Λοβέρδο, τη Γκερέκου ή τον Χρυσοχοϊδη. Για τον Γιώργο ψήφισαν.
Ο Γιώργης έπεισε την πλειοψηφία ότι έχει όραμα και πιστεύει στην προοπτική της χώρας. Έπεισε ότι έχει τις λύσεις και τη θέληση για αλλαγές και έτσι εκλέχθηκε Πρωθυπουργός. Για τις πρώτες 100 ημέρες διακυβέρνησης είχε υποσχεθεί πολλά. Πάνω από τις μισές έχουν περάσει και ούτε ένα νομοσχέδιο από τα πέντε που είχαν προγραμματιστεί δεν έχει προωθηθεί στη Βουλή για συζήτηση. Μα αυτό που ενοχλεί πιο πολύ δεν είναι τα σχέδια νόμου, αλλά, η φανερή πιά, έλλειψη προγραμματισμού για υλοποίηση όλων αυτών των πολύ όμορφων πραγμάτων που θα μας έκαναν κάποτε Δανία του νότου. Ο πιο γνωστός Δανός όμως είναι ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και κάτι πρέπει να κάνει σύντομα ο κύριος Παπανδρέου με το κυβερνητικό αλαλούμ, πριν οι ύαινες της συντήρησης τον συνδέσουν με αυτόν στο θυμικό του πολίτη.
Αν και συνεργάζομαι χρόνια με άλλη εφημερίδα είναι χρόνια επίσης που αγοράζω καθημερινά την «Ελευθεροτυπία». Ανθρώπους που γράφουν σ’ αυτή την εφημερίδα ενώ δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά και δεν έχουμε μιλήσει αισθάνομαι εξοικειωμένος μαζί τους και τους εμπιστεύομαι. Το Γιάννη Τριάντη, το Νίκο Παπαδόπουλο-Τετράδη, τη Ντίνα Βαγενά, τη Γεωργία Δάμα, τον Αντώνη Φουντή, τον Πέτρο Μανταίο, τη Μαρίνα Πετρούτσου, το Μάκη Νοδάρο, το Θανάση Αυγερινό…
Ανοίγοντας την Τρίτη 24.11 την εφημερίδα στη σελίδα 9, διάβασα το βαλμένο μέσα σε ένα πλαίσιο (μη τυχόν και το χάσουμε) κείμενο που απευθυνόταν προς τον Υπουργό κ. Χρυσοχοΐδη:
Μετά από πολύχρονες και συνδυασμένες προσπάθειες διαφόρων υπηρεσιών και κυβερνήσεων φθάσατε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν τολμά ο άλλος να φτύσει. Φτύνεις πάνω, φτύνεις τα μούτρα σου, φτύνεις κάτω φτύνεις τ’ αρχίδια σου.
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Όχι βέβαια για την τόσο αντιαισθητική παραμόρφωση αυτής της παλιάς ισλαμικής παροιμίας που η σωστή της διατύπωση είναι: «Αν φτύσω χαμηλά φτύνω τα γένια μου, αν φτύσω ψηλά φτύνω τα μουστάκια μου» (Θ. Κοροβίνης, Τουρκικές Παροιμίες, εκδόσεις Αγρα. Σελ. 27) αλλά για το ποιο σκοπό εξυπηρετούσε αυτό το κείμενο.
Είχα ακούσει ότι η διευθύντρια-ιδιοκτήτρια μιας εφημερίδας, που μου αρέσει να διαβάζω, βρέθηκε σε κάποια αντιπαράθεση με την Αστυνομία αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία αφού εγώ αγοράζω την εφημερίδα για τους ανθρώπους που μοχθούν να γράψουν σ’ αυτήν. Τώρα όμως διαπίστωνα ότι ένα αγαπημένο μου έντυπο, που είχα πληρώσει το 1.30 Ευρώ όπως πάντα για να αγοράσω το περιεχόμενό του γινόταν το φυσοκάλαμο που η Κα Ιδιοκτήτρια πέταξε μ’ αυτό τις ροχάλες της στον Υπουργό. Δεν ξέρω αν έχω πέσει τόσο έξω και η κυρία που υπογράφει ως «Μ. Τ.» δεν είναι η ιδιοκτήτρια κ. Μάνια Τεγοπούλου, οπότε παίρνω πίσω και τα από πάνω και τα από κάτω που ακολουθούν αν όμως δεν έχω πέσει έξω τότε αναρωτιέμαι, δίκαια μάλλον, δεν ξέρει τον αριθμό και του πιο προσωπικού τηλεφώνου του εν λόγω Υπουργού και δεν μπορούσε να του εκφράσει τα έστω και ευλόγως βίαια αισθήματά της σε μια τέτοια επικοινωνία;
Έπρεπε να δει την εφημερίδα της σαν προσωπικό της κοτέτσι και εμείς οι αναγνώστες να υποστούμε την αντιαισθητική, τουλάχιστον, αθυροστομία της; Χώρια που ντρόπιασε την υπόλοιπη δουλειά όσων είχαν κουραστεί το προηγούμενο βράδυ να μαζέψουν τη συνηθισμένη ύλη και να μας την προσφέρουν με τις υπογραφές τους. Θα ήθελα να κλείσω αυτή τη σιωπηλή διαμαρτυρία μου ως αναγνώστης αναφέροντας ότι στη Σουηδία, η μεγαλύτερη πρωινή εφημερίδα, η γνωστή Dagens Nyheter (=Τα Νέα της Ημέρας), ανήκε σε μια οικογένεια, που ήταν από της ισχυρότερες και πλουσιότερες της Σκανδιναβίας. Ο ιδιοκτήτης της, ο Λούκας Μπόνιερ, όχι μόνο δεν είχε δικαίωμα να γράψει ό,τι ήθελε όποτε ήθελε αλλά ακόμη και αυτόν που απεφάσιζε να κάνει διευθυντή έπρεπε να τον εγκρίνει η «Λέσχη των Εργαζομένων» στην εφημερίδα.
Εμείς εδώ ζούμε στην εποχή παλίμπαιδων Προέδρων ποδοσφαιρικών σωματείων και… μανιασμένων ιδιοκτητών εντύπων.
«... Η γιόγκα δεν είναι απλή και αθώα μέθοδος χαλάρωσης. Δεν είναι μέθοδος σωματικής ευεξίας όπως διαφημίζεται, αλλά στάδιο του ινδουιστικού διαλογισμού που συνδέεται με την αντιχριστιανική θεωρία της μετεμψύχωσης (...). Η ενασχόληση με τη γιόγκα είναι άρνηση της ορθοδόξου πίστεως(!) και βλασφημία(!!!) κατά του Αγίου Πνεύματος»
Ανακοίνωση της Μητρόπολης Πειραιώς.
ΣτΣ:Προς ενημέρωση των πιστών για αποφυγή παρεξηγήσεων : Οι αλλαξοκωλιές και τα τσιμπούκια με νταβραντισμένους πιτσιρικάδες και ιερείς δεν αποτελούν βλασφήμια κατά του Αγιού Πνεύματος.
«Φοροκεραμίδα στα μεσαία ακίνητα» τιτλοφορούν το ρεπορτάζ για την έκτακτη εισφορά τα φιλοκυβερνητικά Νέα. Αν έχεις τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς είναι η πρώτη ρήση που μου έρχεται στο μυαλό, αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνον πολιτικό. Είναι και πρόβλημα του Τύπου, ο οποίος είναι χειρότερος από την εκάστοτε κυβέρνηση στο να χαϊδεύει αυτιά.
Προκειμένου λοιπόν τα αγαπητά Νέα να μη δυσαρεστήσουν τους πελάτες τους, κάνουν την τρίχα – τριχιά και φωνασκούν περί φορο –κεραμίδων όταν το θέμα είναι για γέλια.
Ο έχων δύο ολοκαίνουρια διαμερίσματα των 120 τμ πάνω στον Υμηττό, στο «πανόραμα» της Ηλιούπολης όπου η τιμή ζώνης είναι 1900 ευρώ, άρα έχει ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας 465.000 ευρώ και εμπορικής αξίας 750.000 ευρώ (περί τα 255 παλιά δραχμικά εκατομμυριάκια), θα πληρώσει έκτακτη εισφορά ολόκληρα 56 ευρώ!!!
Τέτοια συμφορά θα τον βρει τον ανθρωπάκο, όταν με την πιο απαισιόδοξη εκδοχή, αν στο ένα διαμέρισμα κατοικεί ο ίδιος και το άλλο το νοικιάζει, βγάζει το χρόνο 13.000 έως 15.000 ευρώ.
Συμπέρασμα: Αι στο διάλο πουσταράδες. (Με το συμπάθιο…)
Κάτι τέτοια κάνουν οι Γιώργηδες κι εκεί που τους βρίζω όλη τη βδομάδα, χειροκροτώ με πάθος σήμερα: «Ο δήμαρχος Ιητών Νομού Κυκλάδων, Γιώργος Πουσσαίος, αναλαμβάνει καθήκοντα γενικού γραμματέα Τουριστικής Ανάπτυξης».
Πριν απαντήσετε «στα παπάρια μας», να σας πω ανόητοι και αμαθείς ότι ο Πουσσαίος είναι μόνιμος Δήμαρχος Ίου από το 1991 μέχρι σήμερα. Οι συντοπίτες του τον τιμούν 18 συναπτά έτη με την ψήφο τους γιατί πήρε ένα νησί – ρημάδι με τουρισμό κάτι τελειωμένους μπεκρούλιακες αγγλογερμανούς και το μετέτρεψε σε στολίδι. Προέβαλλε και ανέδειξε τις φυσικές ομορφιές του νησιού του, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τα κοινοτικά κονδύλια για μονάδα αφαλάτωσης που λειτουργεί με ΑΠΕ, βιολογικό καθαρισμό, ταχυδιυλιστήριο λιμνοδεξαμενής, φυσικό Αιολικό πάρκο, και δημιούργησε ένα δήμο – πρότυπο.
Δεν είναι γνωστός μου ή φίλος μου. Μόλις μια φορά τον έχω συναντήσει και συζητήσαμε για λίγο το 2005 και με εντυπωσίασε. Αν κάποιος μπορεί να μιλήσει για τουριστική ανάπτυξη, νομίζω ότι είναι αυτός…
Και λίγο βιογραφικό: «Γεννήθηκε το 1955 στην Αθήνα. Παντρεμένος με την Γαλλίδα Claudine Sombret, παρακολούθησε σπουδές στο Πανεπιστήμιο Lille ΙΙΙ της Γαλλίας και εργάστηκε από το 1973 έως το 1987 ως στέλεχος Ναυτιλιακών Εταιρειών. Το 1987 εγκαταστάθηκε στην Ίο, και στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές του 1991 εξελέγη Πρόεδρος της τότε Κοινότητας Ίου Νομού Κυκλάδων. Το 1994 αναδεικνύει την Κοινότητα Ίου σε Δήμο Ιητών και στις δημοτικές εκλογές των ετών 1994, 1998, 2002, 2006 εκλέγεται συνεχώς Δήμαρχος Ιητών. Σήμερα διανύει την 5η συνεχή θητεία του, έχοντας αναπτύξει σημαντικό έργο ως προς τις υποδομές του νησιού, την υγεία, τον πολιτισμό, την τουριστική αναβάθμιση και ανάδειξη της Ίου, την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και του φυσικού πλούτου. Είναι παράλληλα μελισσοκόμος – βιοκαλλιεργητής. Μιλάει Αγγλικά και Γαλλικά.»
Υπάρχουν οι γιατροί, κάθε ειδικότητας και για κάθε νόσο και υπάρχουν και οι εντατικολόγοι. Υπάρχουν νοσηλευτές για κάθε τμήμα, υπάρχουν και οι νοσηλευτές της εντατικής. Υπάρχουν διάφορες κλινικές μέσα στα νοσοκομεία, υπάρχει και η Μονάδα. Η ΜΕΘ. Εκεί που κάθε δευτερόλεπτο, κάθε ανατριχιαστικό, ρυθμικό, απρόσωπο «μπιπ» που ακούγεται από τα δεκάδες μηχανήματα μπορεί να σημαίνει τον τερματισμό της ζωής κάποιου, ή το πρώτο σημάδι επαναφοράς από τον προθάλαμο του Άδη.
Διάβασα ότι η γνωστή τηλεπερσόνα των πρωινάδικων - και παρεμπιπτόντως υπουργός υγείας - κα Ξενογιαννακοπούλου, δήλωσε στη Βουλή ότι για να φτάσουμε το μέσο όρο της Ευρώπης χρειάζεται ακόμα να στελεχωθούν και να λειτουργήσουν 400 κρεβάτια σε ΜΕΘ. Βέβαια πολλά από αυτά υπάρχουν ως κλίνες και μηχανήματα, πλην όμως δε λειτουργούν διότι λείπει το ανάλογο προσωπικό. Δυστυχώς όμως, η έτερα ζηλωτής της Μενεγάκη, υφυπουργός υγείας κα Γεννηματά, δήλωσε στη Βουλή πως δεν έχει ακόμα ιδέα για το πόσοι νοσηλευτές παραμένουν αποσπασμένοι σε άσχετες υπηρεσίες και πότε θα μπορέσει να τους μαντρώσει στη δουλειά τους. Όταν έχεις συνεχώς τηλεοπτικά «γυρίσματα» όμως, πώς να διοικήσεις το υπουργείο σου και να βρεις λύσεις.
Δεν είμαι γιατρός, δεν είμαι ειδικός περί της οικονομίας της υγείας, δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι καν ρεπόρτερ. Έχω κάνει όμως το καλύτερο ρεπορτάζ για τις ΜΕΘ εκ των έσω καθώς είχα την ατυχία να φιλοξενούμαι σε αυτές, διασωληνωμένος, για έξι μήνες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία. Για τις διαφορές στις δύο χώρες άλλη φορά με άλλη αφορμή. Αυτό που μπορώ να καταθέσω όμως σαν προσωπική εμπειρία είναι ότι πολλές φορές οι διευθυντές της εντατικής παίζουν το ρόλο της μοίρας, διαλέγοντας ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, ποιόν θα δεχτούν στη μονάδα και ποιόν όχι, σε ποιόν θα «πέσουν» πάνω για να τον σώσουν. Κι όλα αυτά γιατί απλά δεν είχαν νοσηλευτές, παρόλο που υπήρχαν άδεια κρεβάτια.
Έχω δει «σκληρούς» γιατρούς που έχουν δει εκατοντάδες θανάτους ασθενών να κλαίνε με λυγμούς για μια έγκυο κοπέλα που δεν κατάφεραν να σώσουν, έχω δει το «θεό» Ματάμη να χάνει την ψυχραιμία του και να ουρλιάζει από απόγνωση μια δύσκολη νύχτα με νεκρούς. Τους νοσηλευτές να κρατάνε επί ώρες το χέρι του πιτσιρικά με το σπασμένο κεφάλι για να του δώσουν δύναμη, παρόλο που ήταν σε καταστολή. Τη Φωτεινή στη ΜΕΘ του Παπαγεωργίου να μου βάζει το ακουστικό από το i-pod της για να ακούμε μαζί μουσική, τον Αδαμόπουλο να έρχεται να μου λέει συνεχώς τα αποτελέσματα των εκλογών του '07, τη Δομνίκη να μου λέει αυστηρά «είπα στη γυναίκα σου ότι πάμε καλά, μη με διαψεύσεις» και τον έτερο «ημίθεο» Τσαγκούρια να ουρλιάζει μέσα στο αυτί μου για να πάρω ανάσα, χωρίς κανείς τους να είναι σίγουρος ότι μπορώ να καταλάβω…
Οι γιατροί της εντατικής δεν παίρνουν φακελάκια, δε «λαδώνονται», δε ζουν πλουσιοπάροχα, δεν έχουν γραφιάρες και γραμματείς. «Εγώ είμαι γιατρός, σώζω ζωές, αν ήθελα φράγκα και λούσα θα γινόμουν μαιευτήρας» έλεγε περήφανα ένας από αυτούς στους μαθητευόμενους. Το ίδιο και οι νοσηλευτές. Μπορεί να παίρνουν λίγα ευρώ παραπάνω από τους άλλους, αλλά αν δεν «το έχεις», δε μπορείς να μακροημερεύσεις στη μονάδα.
Τι ζητούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι αναμένοντας τη χειμερινή επίθεση της επιδημίας γρίπης; Επιπλέον χέρια. Όχι για βοήθεια δική τους, αλλά για να λειτουργήσουν κι άλλα κρεβάτια στις ΜΕΘ, ώστε να σωθεί περισσότερος κόσμος. Δεν ακούγεται περίεργο στην Ελλάδα των γιατρών της αρπαχτής και των χιλιάδων βολεμένων με μετατάξεις και αποσπάσεις νοσηλευτών; Κι όμως…
Το ερώτημα είναι πώς και αν θα απαντήσουν στο αίτημά τους οι τηλεϋπουργοί υγείας.
Οι γιατροί στη πόλη Fallujah του Ιράκ, αναφέρουν όλο και πιο πολλά περιστατικά γενετικών ανωμαλιών, καθώς και πρώιμων καρκίνων στα μωρά που γενιούνται στη περιοχή. Δεν διαθέτουν κάποια σαφή στοιχεία, αλλά υποψιάζονται πως η αιτία είναι τα διάφορα τοξικά υλικά που έχουν διασκορπισθεί στην ατμόσφαιρα, σαν συνέπεια των πολύχρονων στρατιωτικών επιχειρήσεων με χρήση σύγχρονων οπλικών συστημάτων. Ο ρυθμός των ανωμαλιών που παρατηρούνται στα νεογνά, όπως πολλαπλοί όγκοι, παθήσεις του νευρικού συστήματος, ακόμη και γέννηση μωρού με δυο κεφάλια, είναι περίπου 15 φορές μεγαλύτερος του κανονικού. Όπως λέει ο διευθυντής του νοσοκομείου της πόλης, Dr Ayman Qais: «Παρατηρούμε μια μεγάλη αύξηση σε ανωμαλίες του κεντρικού νευρικού συστήματος. Πριν το 2003, έβλεπα ελάχιστα παραμορφωμένα νεογνά. Η συχνότητα όμως των παραμορφώσεων, έχει ανέβει δραματικά…». Και συνεχίζει λέγοντας πως «Τα περισσότερα προβλήματα παρουσιάζονται στο κεφάλι και στη σπονδυλική στήλη, καθώς και στα κάτω άκρα».
Όπως δείχνουν τα στοιχεία, το νοσοκομείο συναντά κατά μέσο όρο δυο τέτοιες περιπτώσεις την ημέρα. Παλιότερα, ο αντίστοιχος αριθμός ήταν δυο περίπου περιστατικά ανά δυο εβδομάδες.
Η πόλη της Fallujah, ήταν το επίκεντρο πολλών σκληρών μαχών σε όλη τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ, και οι ΗΠΑ έχουν παραδεχθεί επισήμως, πως το 2004, χρησιμοποίησαν εκεί, όπλα λευκού φώσφορου.
Η πολυεθνική εταιρία Dixon εγκαινίασε άλλο ένα κατάστημα της αλυσίδας «Κωτσόβολος».
Το γεγονός γνωστοποίησε ευρύτερα με δελτίο Τύπου που εξέδωσε στο οποίο τονίζει ότι «την εκδήλωση τίμησαν εκπρόσωποι της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης και του Τύπου».
Μέχρι εδώ τίποτα το περίεργο θα πείτε. Μια κίνηση που εντάσσατε στα πλαίσια της διαφημιστικής καμπάνιας μιας πολυεθνικής εταιρίας.
Το ζήτημα όμως βρίσκετε στην συνέχεια. Στα όσα αναφέρει το ίδιο δελτίο Τύπου το οποίο παραθέτει τον χαιρετισμό που έκανε σ’ αυτή την εκδήλωση η υφυπουργός Παιδείας Εύη Χριστοφυλοπούλου:
«Η στρατηγική της εταιρίας Κωστόβολος συνάδει με τέσσερις πολύ σημαντικούς άξονες της πολιτικής μας. Καταρχήν είναι μια εταιρία που επενδύει στην ελληνική αγορά δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, ενώ παράλληλα ενδιαφέρεται για τις ανάγκες του καταναλωτή, διαθέτοντας προϊόντα υψηλής τεχνολογίας σε χαμηλή τιμή. Επιπλέον και αναλαμβάνει εξαιρετικές πρωτοβουλίες για την προστασία του περιβάλλοντος εφαρμόζοντας ωφέλιμες και βιώσιμες πρακτικές»!!!!
Εμείς διαβάζοντας το δελτίο τύπου της πολυεθνικής εταιρίας μείναμε άφωνοι. Δεν θυμόμαστε ποτέ στο παρελθόν κυβερνητικό στέλεχος και μάλιστα σε υπουργική καρέκλα να διαφημίζει τόσο θερμά και τόσο απροκάλυπτα τις δραστηριότητες ενός πολυεθνικού κολοσσού (στον οποίο ανήκουν ουσιαστικά τα καταστήματα «Κωτσόβολος).
Κόκκινη κάρτα με τη μία για να χει να πορεύεται η κυρία και να σφίγγουν και οι κώλοι άλλων επίδοξων διαφημιστών. Άντε να σε δω Γιώργη μου...
Έχετε ακούσει τον όρο «προσβασιμότητα»; Πόσοι από εσάς γνωρίζετε τι σημαίνει; Όχι στη θεωρία μα στην πράξη, στην καθημερινότητα.
Προσβασιμότητα, κάτι άγνωστο και αδιάφορο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, είναι ο όρος – κλειδί για να μπορεί να ζεί, να κινείται, να εργάζεται ή να σπουδάζει, να παντρεύεται, να πίνει καφέ ή να πηγαίνει στο γιατρό ένας ανάπηρος άνθρωπος. Ο όρος – κλειδί για την κοινωνικοποίησή των ανάπηρων συνανθρώπων μας.
Έχετε δεί αναπήρους στην Ελλάδα; Η μία περίπτωση είναι να μην έχουμε! Με μια γρήγορη έρευνα όμως θα μάθουμε ότι αναπηρίες κάθε τύπου έχει το 10% του πληθυσμού. Άρα τι γίνεται με αυτούς τους ανθρώπους; Είναι πολύ απλό. Τους έχουμε καταδικασμένους να ζούν απομονωμένοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους, καθώς ουδείς έχει ενδιαφερθεί γι αυτούς, για την επανένταξή τους στον παραγωγικό ιστό και την κοινωνία. Η χώρα μας είναι μη προσβάσιμη για αναπήρους και ως εκ τούτου απαγορευτική για τη ζωή τους.
Το μόνο μέσο μαζικής μεταφοράς που είναι συμβατό για πρόσβαση με αναπηρικό αμαξίδιο είναι το Μετρό. Αν ο ανάπηρος μένει σε περιοχή που δεν έχει σταθμό, τότε απλά κάθεται σπίτι του. Ούτε τα λεωφορεία, ούτε ο ΗΣΑΠ, ούτε καν το τράμ δεν είναι προσβάσιμα. Και επειδή πολλοί μπερδεύονται, προσβάσιμο εννοείται ένα μέσω ή ένα μέρος στο οποίο ο ανάπηρος πηγαίνει μόνος του. Αν χρειάζονται άλλοι δύο για να τον «φορτώσουν» τότε είναι μπαγκάζι όχι άνθρωπος.
Αλλά αν μιλάγαμε μόνο για τα ΜΜΜ τότε λίγο το κακό και θα μπορούσε εύκολα να διορθωθεί. Στα πεζοδρόμια βασιλεύουν οι πινακίδες, οι κολώνες, τα περίπτερα, τα μηχανάκια και τα μοσχάρια που παρκάρουν πάνω στις ράμπες για ΑμεΑ. Είναι σχεδόν αδύνατον, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, κάποιος με αμαξίδιο ή και όρθιος με βαριά αναπηρία να πάει σε Τράπεζα, οργανισμό, υπουργείο, νοσοκομείο, δήμο, ασφαλιστικό Ταμείο, εφορία, επιχείρηση, εργοστάσιο, σούπερ μάρκετ ή ψιλικατζίδικο. Μέχρι και από το διαμέρισμά του είναι δύσκολο να βγει κάποιες φορές αν μπλέξει με ζώα συγκατοίκους.
Βρέθηκα την Τετάρτη στο κτίριο που στεγάζονται οι υπηρεσίες της υγειονομικής επιτροπής της Νομαρχίας Αθηνών στην οδό Αχαρνών 96. Η κατάσταση δεν είναι απλά τριτοκοσμική, είναι απερίγραπτη και προσβάλει βάναυσα όλους όσοι υπομένουν τέτοιες καταστάσεις. Το κτίριο στο οποίο οι ανάπηροι πρέπει να εξεταστούν και να λάβουν γνωμοδότηση για την αναπηρία τους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ προσβάσιμο!.. Νομίζω ότι όλα τελειώνουν εδώ για τη νοητική κατάσταση αυτών που το επέλεξαν και αυτών που συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν για το σκοπό αυτό. Για να σταθμεύσει και να κατεβεί από το ΙΧ ή το ταξί ο ανάπηρος πρέπει να κλείσει τη ροή στην Αχαρνών και να υπομείνει και την ταπείνωση του συνεχούς κορναρίσματος την ώρα που κάνει ό,τι μπορεί για να μην τσακιστεί. Το πεζοδρόμιο ΔΕΝ έχει ράμπα για τα αμαξίδια μπροστά στο κτίριο με αποτέλεσμα τη… βόλτα από το οδόστρωμα, ανάμεσα στα αυτοκίνητα, με το καροτσάκι. Το ασανσέρ μόλις που χωράει και μόνο με βοήθεια τρίτου το αμαξίδιο. Να συνεχίσω; Νομίζω το πιάσατε το νόημα. Το ίδιο και τα ΑμεΑ που ζουν σε μια χώρα που τους απαγορεύει να βγουν από το σπίτι τους και αντί να βοηθά στην επανένταξη, τους αφήνει φυλακισμένους μέσα σ ένα διαμέρισμα να περιμένουν τα προνοιακά επιδόματα της πολιτείας για να σαπίσουν με καινούριο πουκάμισο.
Έχουν λυσσάξει όλοι τους, δεξιοί, αριστεροί, φίλοι και εχθροί, με τη διαδικασία επιλογής των Γραμματέων και των λοιπών κυβερνητικών στελεχών. Λοιδορούν, φωνάζουν, βρίζουν και γαυγίζουν, τη μια γιατί τους έπιασε ο πόνος για την αργοπορία και την άλλη γιατί διαφωνούν με τις τοποθετήσεις, λες και κάποιος τους ρώτησε.
Ρε καραμήτρο, κανείς δεν είπε ότι η κυβέρνηση ΔΕΝ θα στελεχωθεί με ανθρώπους από το ΠΑΣΟΚ. Κανείς δεν είπε ότι η επιλογή δε θα είναι ΚΑΙ υποκειμενική. Συνεργάτη θέλει ο υπουργός, όχι να προσλάβει κηπουρό για τον Εθνικό κήπο, βλάκα.
Αυτό που έκανε ο Γιώργος είναι να κόψει την όρεξη στις στρατιές από πράσινες βδέλλες και στους αποτυχημένους πολιτευτές που θεωρούσαν εκ των ων ουκ άνευ την εμπλοκή τους στην κρατική μηχανή. Αξιωματικά σχεδόν, όπως ο ανύπαρκτος πανίβλακας γλύφτης του Μπένυ από τη Λάρσα…
Δε μπορώ να καταλάβω λοιπόν τι θέλουν να πούν τόσο οι δεξιοφυλάδες, όσο και οι… «αντικειμενικές» πατσαβούρες του «προοδευτικού –μη χέσω – χώρου» που σχολιάζουν τις επιλογές των γραμματέων. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Ενώ μπορεί ο ΓΑΠ να διορίσει γενικό γραμματέα στο υπουργείο οικονομικών τον προσωπικό του γυμναστή, χωρίς επί τις ουσίας ουδείς να έχει τις κοχόνες να του πει οτιδήποτε, εν τούτοις δεν το κάνει αλλά ψάχνει ανθρώπους με βαριά βιογραφικά. Το ότι μέσα σε όλες αυτές τις επιλογές θα υπάρξουν και κάποιες φόλες είναι μαθηματικά βέβαιο, όπως βέβαιο –ξαναλέω- είναι ότι αυτοί που θα προκριθούν πρέπει να είναι όχι μόνο άριστοι αλλά και αρεστοί στους υπουργούς με τους οποίους θα συνεργαστούν, αλλιώς δουλειά δε γίνεται. Γκέγκε ηλίθιοι πρασινοφασίστες και δεξιούληδες;
Στο "δια ταύτα" τώρα, το σημείωμα μου προέκυψε όταν διάβασα ένα λιβελογράφημα του αχαρακτήριστου Κωνσταντάρα -ο τύπος είναι ο βασιλιάς των φελλών - για την Δραγώνα που τοποθετήθηκε σε ειδική γραμματεία στο παιδείας. Ούτε λίγο ούτε πολύ τη χαρακτηρίζει... αγράμματη (για δείξε εσύ το βιογραφικό σου μαλακοπίτουρα) αλλά και επικίνδυνη για τα παιδιά διότι ειδικεύεται σε θέματα Εθνοκεντρισμού, Ρατσισμού και ένταξης των Μειονοτήτων.
Το σύντομο βιογραφικό της Δραγώνα - την οποία ουδόλως γνωρίζω - είναι το εξής: είναι Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει έντονη συμμετοχή στη διοίκηση του πανεπιστημίου και εξελέγη πολλές φορές Πρόεδρος στο Τμήμα της. Τα ερευνητικά της αντικείμενα αφορούν την εκπαίδευση παιδιών με διαφορετικές εθνοπολιτισμικές ταυτότητες, την ψυχοκοινωνική πρόληψη, τη λειτουργία της οικογένειας. Έχει δημοσιεύσει εκτενώς στην Ελλάδα και το εξωτερικό επιστημονικά άρθρα και βιβλία. Συν διηύθυνε πρόγραμμα του ΥΠΕΠΘ για την ένταξη στην εκπαίδευση της μειονότητας στη Θράκη. Είναι ανάμεσα στους σχεδιαστές του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και μετείχε στη Διοικούσα Επιτροπή του (1997-2004). Υπήρξε μέλος του ΔΣ του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας και εμπειρογνώμων στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας.
Τα "Charity Shop", τα "καταστήματα αλληλεγγύης" πωλούν σε πολύ χαμηλές τιμές και σε άριστη κατάσταση, βιβλία, δίσκους, CD και μικροέπιπλα που τους προσφέρονται δωρεάν από τους πολίτες. Τα έσοδα διατίθενται για την βοήθεια παιδιών - θυμάτων πολεμικών αναμετρήσεων. http://www.karavani.gr/greek/secondhand/index.html
![Reblog this post [with Zemanta]](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_sQMjpfBOha_ZDiaTchTPqfK4y431Mojmh3CH4RGxHIKeRMVWPPXOHIRzYV2zTlsFcwzRlFW4-rYncdpvg07Z-uG5nuM_l9hVj7RNWebPYWRJ6wO2TztCEdGXMyXUF5zNmpoIvNGXv-KPm3okQ5DPmB=s0-d)
Αναρτήσεις
