Στην εντατική

Του Γιάννη Γερονικολού

Υπάρχουν οι γιατροί, κάθε ειδικότητας και για κάθε νόσο και υπάρχουν και οι εντατικολόγοι. Υπάρχουν νοσηλευτές για κάθε τμήμα, υπάρχουν και οι νοσηλευτές της εντατικής. Υπάρχουν διάφορες κλινικές μέσα στα νοσοκομεία, υπάρχει και η Μονάδα. Η ΜΕΘ. Εκεί που κάθε δευτερόλεπτο, κάθε ανατριχιαστικό, ρυθμικό, απρόσωπο «μπιπ» που ακούγεται από τα δεκάδες μηχανήματα μπορεί να σημαίνει τον τερματισμό της ζωής κάποιου, ή το πρώτο σημάδι επαναφοράς από τον προθάλαμο του Άδη.

Διάβασα ότι η γνωστή τηλεπερσόνα των πρωινάδικων - και παρεμπιπτόντως υπουργός υγείας - κα Ξενογιαννακοπούλου, δήλωσε στη Βουλή ότι για να φτάσουμε το μέσο όρο της Ευρώπης χρειάζεται ακόμα να στελεχωθούν και να λειτουργήσουν 400 κρεβάτια σε ΜΕΘ. Βέβαια πολλά από αυτά υπάρχουν ως κλίνες και μηχανήματα, πλην όμως δε λειτουργούν διότι λείπει το ανάλογο προσωπικό. Δυστυχώς όμως, η έτερα ζηλωτής της Μενεγάκη, υφυπουργός υγείας κα Γεννηματά, δήλωσε στη Βουλή πως δεν έχει ακόμα ιδέα για το πόσοι νοσηλευτές παραμένουν αποσπασμένοι σε άσχετες υπηρεσίες και πότε θα μπορέσει να τους μαντρώσει στη δουλειά τους. Όταν έχεις συνεχώς τηλεοπτικά «γυρίσματα» όμως, πώς να διοικήσεις το υπουργείο σου και να βρεις λύσεις.

Δεν είμαι γιατρός, δεν είμαι ειδικός περί της οικονομίας της υγείας, δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι καν ρεπόρτερ. Έχω κάνει όμως το καλύτερο ρεπορτάζ για τις ΜΕΘ εκ των έσω καθώς είχα την ατυχία να φιλοξενούμαι σε αυτές, διασωληνωμένος, για έξι μήνες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία. Για τις διαφορές στις δύο χώρες άλλη φορά με άλλη αφορμή. Αυτό που μπορώ να καταθέσω όμως σαν προσωπική εμπειρία είναι ότι πολλές φορές οι διευθυντές της εντατικής παίζουν το ρόλο της μοίρας, διαλέγοντας ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, ποιόν θα δεχτούν στη μονάδα και ποιόν όχι, σε ποιόν θα «πέσουν» πάνω για να τον σώσουν. Κι όλα αυτά γιατί απλά δεν είχαν νοσηλευτές, παρόλο που υπήρχαν άδεια κρεβάτια.

Έχω δει «σκληρούς» γιατρούς που έχουν δει εκατοντάδες θανάτους ασθενών να κλαίνε με λυγμούς για μια έγκυο κοπέλα που δεν κατάφεραν να σώσουν, έχω δει το «θεό» Ματάμη να χάνει την ψυχραιμία του και να ουρλιάζει από απόγνωση μια δύσκολη νύχτα με νεκρούς. Τους νοσηλευτές να κρατάνε επί ώρες το χέρι του πιτσιρικά με το σπασμένο κεφάλι για να του δώσουν δύναμη, παρόλο που ήταν σε καταστολή. Τη Φωτεινή στη ΜΕΘ του Παπαγεωργίου να μου βάζει το ακουστικό από το i-pod της για να ακούμε μαζί μουσική, τον Αδαμόπουλο να έρχεται να μου λέει συνεχώς τα αποτελέσματα των εκλογών του '07, τη Δομνίκη να μου λέει αυστηρά «είπα στη γυναίκα σου ότι πάμε καλά, μη με διαψεύσεις» και τον έτερο «ημίθεο» Τσαγκούρια να ουρλιάζει μέσα στο αυτί μου για να πάρω ανάσα, χωρίς κανείς τους να είναι σίγουρος ότι μπορώ να καταλάβω…

Οι γιατροί της εντατικής δεν παίρνουν φακελάκια, δε «λαδώνονται», δε ζουν πλουσιοπάροχα, δεν έχουν γραφιάρες και γραμματείς. «Εγώ είμαι γιατρός, σώζω ζωές, αν ήθελα φράγκα και λούσα θα γινόμουν μαιευτήρας» έλεγε περήφανα ένας από αυτούς στους μαθητευόμενους. Το ίδιο και οι νοσηλευτές. Μπορεί να παίρνουν λίγα ευρώ παραπάνω από τους άλλους, αλλά αν δεν «το έχεις», δε μπορείς να μακροημερεύσεις στη μονάδα.

Τι ζητούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι αναμένοντας τη χειμερινή επίθεση της επιδημίας γρίπης; Επιπλέον χέρια. Όχι για βοήθεια δική τους, αλλά για να λειτουργήσουν κι άλλα κρεβάτια στις ΜΕΘ, ώστε να σωθεί περισσότερος κόσμος. Δεν ακούγεται περίεργο στην Ελλάδα των γιατρών της αρπαχτής και των χιλιάδων βολεμένων με μετατάξεις και αποσπάσεις νοσηλευτών; Κι όμως…

Το ερώτημα είναι πώς και αν θα απαντήσουν στο αίτημά τους οι τηλεϋπουργοί υγείας.