Του Γιάννη ΓερονικολούΈχετε ακούσει τον όρο «προσβασιμότητα»; Πόσοι από εσάς γνωρίζετε τι σημαίνει; Όχι στη θεωρία μα στην πράξη, στην καθημερινότητα.
Προσβασιμότητα, κάτι άγνωστο και αδιάφορο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, είναι ο όρος – κλειδί για να μπορεί να ζεί, να κινείται, να εργάζεται ή να σπουδάζει, να παντρεύεται, να πίνει καφέ ή να πηγαίνει στο γιατρό ένας ανάπηρος άνθρωπος. Ο όρος – κλειδί για την κοινωνικοποίησή των ανάπηρων συνανθρώπων μας.
Έχετε δεί αναπήρους στην Ελλάδα; Η μία περίπτωση είναι να μην έχουμε! Με μια γρήγορη έρευνα όμως θα μάθουμε ότι αναπηρίες κάθε τύπου έχει το 10% του πληθυσμού. Άρα τι γίνεται με αυτούς τους ανθρώπους; Είναι πολύ απλό. Τους έχουμε καταδικασμένους να ζούν απομονωμένοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους, καθώς ουδείς έχει ενδιαφερθεί γι αυτούς, για την επανένταξή τους στον παραγωγικό ιστό και την κοινωνία. Η χώρα μας είναι μη προσβάσιμη για αναπήρους και ως εκ τούτου απαγορευτική για τη ζωή τους.
Το μόνο μέσο μαζικής μεταφοράς που είναι συμβατό για πρόσβαση με αναπηρικό αμαξίδιο είναι το Μετρό. Αν ο ανάπηρος μένει σε περιοχή που δεν έχει σταθμό, τότε απλά κάθεται σπίτι του. Ούτε τα λεωφορεία, ούτε ο ΗΣΑΠ, ούτε καν το τράμ δεν είναι προσβάσιμα. Και επειδή πολλοί μπερδεύονται, προσβάσιμο εννοείται ένα μέσω ή ένα μέρος στο οποίο ο ανάπηρος πηγαίνει μόνος του. Αν χρειάζονται άλλοι δύο για να τον «φορτώσουν» τότε είναι μπαγκάζι όχι άνθρωπος.
Αλλά αν μιλάγαμε μόνο για τα ΜΜΜ τότε λίγο το κακό και θα μπορούσε εύκολα να διορθωθεί. Στα πεζοδρόμια βασιλεύουν οι πινακίδες, οι κολώνες, τα περίπτερα, τα μηχανάκια και τα μοσχάρια που παρκάρουν πάνω στις ράμπες για ΑμεΑ. Είναι σχεδόν αδύνατον, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, κάποιος με αμαξίδιο ή και όρθιος με βαριά αναπηρία να πάει σε Τράπεζα, οργανισμό, υπουργείο, νοσοκομείο, δήμο, ασφαλιστικό Ταμείο, εφορία, επιχείρηση, εργοστάσιο, σούπερ μάρκετ ή ψιλικατζίδικο. Μέχρι και από το διαμέρισμά του είναι δύσκολο να βγει κάποιες φορές αν μπλέξει με ζώα συγκατοίκους.
Βρέθηκα την Τετάρτη στο κτίριο που στεγάζονται οι υπηρεσίες της υγειονομικής επιτροπής της Νομαρχίας Αθηνών στην οδό Αχαρνών 96. Η κατάσταση δεν είναι απλά τριτοκοσμική, είναι απερίγραπτη και προσβάλει βάναυσα όλους όσοι υπομένουν τέτοιες καταστάσεις. Το κτίριο στο οποίο οι ανάπηροι πρέπει να εξεταστούν και να λάβουν γνωμοδότηση για την αναπηρία τους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ προσβάσιμο!.. Νομίζω ότι όλα τελειώνουν εδώ για τη νοητική κατάσταση αυτών που το επέλεξαν και αυτών που συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν για το σκοπό αυτό. Για να σταθμεύσει και να κατεβεί από το ΙΧ ή το ταξί ο ανάπηρος πρέπει να κλείσει τη ροή στην Αχαρνών και να υπομείνει και την ταπείνωση του συνεχούς κορναρίσματος την ώρα που κάνει ό,τι μπορεί για να μην τσακιστεί. Το πεζοδρόμιο ΔΕΝ έχει ράμπα για τα αμαξίδια μπροστά στο κτίριο με αποτέλεσμα τη… βόλτα από το οδόστρωμα, ανάμεσα στα αυτοκίνητα, με το καροτσάκι. Το ασανσέρ μόλις που χωράει και μόνο με βοήθεια τρίτου το αμαξίδιο. Να συνεχίσω; Νομίζω το πιάσατε το νόημα. Το ίδιο και τα ΑμεΑ που ζουν σε μια χώρα που τους απαγορεύει να βγουν από το σπίτι τους και αντί να βοηθά στην επανένταξη, τους αφήνει φυλακισμένους μέσα σ ένα διαμέρισμα να περιμένουν τα προνοιακά επιδόματα της πολιτείας για να σαπίσουν με καινούριο πουκάμισο.
Αναρτήσεις
