Είναι η πολλοστή φορά τα τελευταία 8 (οχτώ) χρόνια, που η κυβέρνηση -όποια κυβέρνηση- επιχειρεί να ανοίξει το ασφαλιστικό.
Και είναι η πολλοστή φορά, που επιχειρεί να το ανοίξει προς τη μία και μοναδική ανώδυνη γι' αυτήν κατεύθυνση: αύξηση των δαπανών για τις συντάξεις, που σημαίνει αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών.
Ανώδυνη; Τρόπος του λέγειν. Πιο εύκολη, θα ήταν η σωστή έκφραση. Η συνταγή μοιάζει ίδια με την αντιμετώπιση του δημόσιου ελλείμματος: Παίρνουμε τα λεφτά απ' αυτούς που μπορούμε να τα πάρουμε και αφήνουμε το σάπιο σύστημα της ανισοκατανομής του πλούτου, της φοροδιαφυγής και των χαριστικών διατάξεων ανέπαφο.
Κακά τα ψέματα. Η Ελλάδα είναι μια πολύπλοκη εργασιακή και επενδυτική πραγματικότητα. Οποιος θέλει να κόψει τον γόρδιο δεσμό της θα χρειαστεί όχι μόνο σπαθί, αλλά και τα guts να υπερασπιστεί και το κόψιμο, αλλιώς όλες οι προνομιούχες συντεχνίες, ομάδες και lobies θα τον στείλουν όχι μόνο στην αντιπολίτευση, αλλά στην αφάνεια.
Ηκυβέρνηση, και κάθε κυβέρνηση, δεν έχει να κάνει με μια χρεοκοπημένη κοινωνία. Το δημόσιο χρέος δεν δημιουργείται επειδή οι πολίτες και οι εταιρείες και οι επενδυτές δεν έχουν λεφτά. Δημιουργείται επειδή οι μισοί από τους προαναφερθέντες δεν πληρώνουν φράγκο. Οχι μόνο με την ανοχή, αλλά και με τις ευλογίες των ελεγκτικών μηχανισμών, και πολύ συχνά των νόμων, της εκάστοτε κυβέρνησης.
Στην πραγματικότητα δεν είναι το κράτος υπό χρεοκοπία. Είναι το δημόσιο ταμείο των 4.000.000 κορόιδων, που πληρώνουν για να τη βγάζουν τζάμπα τα άλλα 4.000.000 των εξυπνάκηδων. Στους οποίους συμπεριλαμβάνονται μονίμως οι 300 της Βουλής και τα μέλη των κυβερνήσεων.
Ακριβώς έτσι συμβαίνει και με το ασφαλιστικό. Δεν είναι οι συντάξεις και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, που απειλούνται. Απειλούνται όλοι οι μπαταχτσήδες (βλ. λεξικό) του ΙΚΑ και των υπόλοιπων ταμείων, που δεν πληρώνουν τις εισφορές τους -μεταξύ των οποίων και το ελληνικό κράτος- με τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να πάθουν τίποτε. Γιατί, παρ' όλο που το αδίκημα της κλοπής των εισφορών είναι αυτόφωρο, δεν βρέθηκε ποτέ κανένας εργοδότης στη φυλακή γι' αυτό.
Και απειλούνται όλες οι συμπαθείς τάξεις των κατά καιρούς ευνοημένων από όλες τις κυβερνήσεις -γιατί όλες οι κυβερνήσεις ήταν ευεπίφορες σε ρουσφέτια προς διάφορες ομάδες εργαζομένων (είτε πραγματικών είτε κατ' επίφαση) νομίζοντας ότι έτσι θα αύξαναν την πολιτική τους πελατεία. Οι μωρές.
Το ασφαλιστικό, όπως και το δημόσιο χρέος, είναι ένα απλούστατο θέμα μεταξύ μιας -όποιας- κυβέρνησης και των τάξεων που διαφεύγουν την ίση μεταχείριση και την ανταποδοτικότητα, που ορίζουν μια στοιχειωδώς ευνομούμενη πολιτεία.
Ευνομούμενη η Ελλάδα; Θα γελάνε και τα τσιμέντα. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε το μόνιμο άλλοθί της, η Ε.Ε. -άλλοθι όλων των ελληνικών κυβερνήσεων- έχει πραγματικό οικονομικό πρόβλημα για το ασφαλιστικό. Το πρόβλημα της -κάθε- ελληνικής κυβέρνησης είναι να φέρει τα λεφτά αυτών που τα 'χουν, στα ταμεία στα οποία τα χρωστάνε. Και να πει στον καθένα, που εκβιάζει με τον κλαυθμυρισμό ότι «θα κλείσει» αν πληρώσει(!), «κλείσε».
Δεύτερο, και εξίσου σπουδαίο, είναι να κόψει με το μαχαίρι τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις για ψύλλου πήδημα και με μόνο στόχο τις ψήφους των ευνοούμενων. Ας μη γελιόμαστε. Χέστηκε η -κάθε- κυβέρνηση για την υγεία και το δίκαιο της κάθε ομάδας εργαζομένων.
Ηδουλειά δεν είναι καλό πράγμα. Αμα ήταν δεν θα καταριόταν ο θεός τον Αδάμ και την Εύα να δουλεύουν. Αλλά, αφού ζούμε από τη δουλειά, μέχρι να έρθει η δευτέρα παρουσία ή η απόλυτη αναρχική κοινωνία, ωφέλιμο για όλους είναι να δουλεύουμε με τους ίδιους όρους.
Ετσι, θα δουλεύουμε λιγότερο, καλύτερα, αποδοτικότερα, και θα παίρνουμε και σύνταξη ανάλογη με τις καταβολές μας. Δεν θα πληρώνουν 4.000.000 ηλίθιοι τα άλλα 4.000.000, επειδή η κάθε κυβέρνηση είναι ανίκανη να κυβερνά και ικανότατη να πολιτεύεται.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Αναρτήσεις
