Τα στοιχεία που παρουσίασε το πρωί της Δευτέρας ο Γιάννης Ραγκούσης θα έπρεπε να μας σοκάρουν όλους, όχι μόνο τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που παίζουν κάθε μέρα το κεφάλι τους κορώνα γράμματα, αλλά και όλους τους δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι πρέπει να αναρωτηθούν που πάει αυτό το κράτος.
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα αγγίζουν τις 834 χιλιάδες, δηλαδή σχεδόν ένας στους πέντε Έλληνες που μπορούν να δουλέψουν έχει πιάσει θέση στο δημόσιο. Προφανώς οι υπόλοιποι τέσσερις είναι τα κοροΐδα της υπόθεσης ή εκείνοι που δεν κατάφεραν να “τρουπώσουν” όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι. Οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοντά στις 750 χιλιάδες ενώ οι συμβασιούχοι γύρω στις 90.000. Τα στοιχεία αυτά μπορούν να αποτελέσουν τροφή για σκέψη:
1. Κατ’ αρχάς, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ούτε καν οι ίδιοι οι υπάλληλοι. Δεν μπορεί δηλαδή να κάνουν τα αδύνατα – δυνατά, να τρέχουν από το ένα υπουργικό γραφείο στο άλλο για να πιάσουν μια θέση στο δημόσιο και εκεί να κάθονται. Και την ίδια στιγμή οι ίδιοι να σιχτιρίζουν την άδικη ζωή τους, που δεν έχουν χρήματα, που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μιζέρια, που παίρνουν 600 ευρώ και που σε τελική ανάλυση ενώ οι περισσότεροι από αυτούς έχουν μυαλό και δημιουργικότητα να μην μπορούν να αποδώσουν και να αναδείξουν τα πλεονεκτήματά τους.
2. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν κάνει έγκλημα που θα έπρεπε να είναι ιδιώνυμο και οι υπουργοί να πηγαίνουν φυλακή. Διόγκωσαν τον δημόσιο τομέα σε τέτοιο βαθμό που δεν έχει προηγούμενο. Πληρώνει το κράτος τεράστια ποσά για μισθούς ενός υδροκέφαλου δημόσιου τομέα και ενώ βλέπει ότι δεν οδηγεί πουθενά αυτό το μοντέλο συνεχίζει να το τροφοδοτεί. Οι πελατειακές σχέσεις ζουν και βασιλεύουν, η ψηφοθηρία είναι κυρίαρχο σπορ στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις πέφτουνε και το δημόσιο θεριεύει.
3. Και καλά να είναι ο δημόσιος τομέας παραγωγικός, να αποδίδει έργο και να προσφέρει στον πολίτη καλές υπηρεσίες άμεσα και με όλους τους νόμιμους κανόνες. Οταν όμως σε υπουργεία και υπηρεσίες δεν υπάρχουν καρέκλες και γραφεία για να καθίσουν οι εργαζόμενοι και την ίδια στιγμή χιλιάδες πολίτες συνωστίζονται για ένα χαρτί, μια συναλλαγή, μια απλή διαδικασία, ε αυτό είναι ντροπή για μια σύγχρονη χώρα (λέμε και καμιά*&^$%&)(#@#% για να περνά η ώρα). Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αυτοί που κάνουν τη ζωή δύσκολη εκατομμυρίων πολιτών κάθε ημέρα. Ας βρεθεί ένας αναγνώστης να μας πει ότι δεν ταλαιπωρήθηκε ποτέ σε κάποια ουρά υπηρεσίας. Ευτυχώς δηλαδή που ιδρύθηκαν τα ΚΕΠ και μπόρεσε να “ανασάνει” ο πολίτης.
4. Μέσα σ’ όλα αυτά έρχονται και όλες οι εκθέσεις για τη διαφθορά για να βάλουν στην πρώτη θέση το δημόσιο, τις πολεοδομίες, τους δήμους και τις νομαρχίες. Εφόσον δηλαδή οι υπάλληλοι δεν πληρώνονται καλά και εφόσον κρατούν τα κλειδιά του κράτους παίρνουν και τις μίζες τους… Φυσικά υπάρχουν και οι χιλιάδες εξαιρέσεις, οι φιλότιμοι και τίμιοι υπάλληλοι που πίστεψαν και πιστεύουν ότι μπορούν να φέρουν την επανάσταση κάνοντας απλά καλά της δουλειά τους και με τους υπόλοιπους να τους λοιδορούν γιατί χαλάνε την πιάτσα.
5. Τέλος, θα πρέπει να μιλήσουμε και για την εγκληματική αδιαφορία των εκάστοτε κυβερνήσεων να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας εκτός του δημοσίου, να δώσουν ευκαιρίες στους νέους να δουλεύουν σε πιο δημιουργικούς χώρους. Το πρόβλημα φυσικά ξεκινά από την Παιδεία και την έλλειψη σύνδεσής της με την παραγωγική διαδικασία. Τα πανεπιστήμια απομονωμένα εξακολουθούν εν έτει 2009 να βγάζουν καθηγητές, δασκάλους και άλλους δημόσιους υπαλλήλους διαιωνίζοντας το πρόβλημα ή τροφοδοτώντας με πελάτες τα βουλευτικά γραφεία.
Σε τελική ανάλυση, η κατάσταση δεν πάει άλλο. Πλησιάζουμε το 1 εκατομμύριο δημόσιους υπαλλήλους και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Πόσο διαχρονικός είναι ο… δημόσιος υπάλληλος Κώστας Καρυωτάκης:
Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα ‘ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)
Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.
Και μονάχα η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουμε τους δρόμους,
το βράδυ στο οχτώ, σαν κορντισμένοι
Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, του ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι
Αναρτήσεις
