Του Γιάννη Γερονικολού
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Αλέξης. Αυτός ντε, ο ομορφούλης, ο κοντούλης με το «και καλά» πονηρό χαμόγελο, το κοντοκουρεμένο μαλλάκι και την 600άρα τη ΒΜW. Ο αρχηγός του «Σύριζα».
Θέλω να γίνω Αλέξης γιατί είναι η πιο εύκολη δουλειά που υπάρχει! Θα γκρινιάζω ολημερίς –που είναι και του φυσικού μου – και θα ζητάω από όλους τους άλλους να μου βρούν λύσεις για όλα τα προβλήματα, ενώ εγώ θα προσπαθώ να δημιουργήσω κι άλλα για να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου και την πολιτική μου ανεπάρκεια. Θα λέω στιχάκια από wannabe ροκάδικα τραγούδια για να φαίνομαι ψαγμένος στις ρεπόρτερ που θα μου ζητάν δηλώσεις και θα πλακώνομαι και με την Αλέκα ώσπου να της μείνουν μόνο τα γερόντια και το ΠΑΜΕ (όχι αυτό του Παπανδρέου μα τα ανανεωμένα ΚΝατ).
Η πιο μεγάλη παραγωγή γκρίνιας αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα γίνεται από τον Πρετεντέρη που δε λέει ακόμα να χωνέψει ότι το '07 δε νίκησε ο Βενιζέλος, από τους πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ για τα βιογραφικά που ζητάει ο ΓΑΠ αντί της συνήθης άλωσης του Δημοσίου και από τους «ΣΥΝασπισμένους» επί παντός του επιστητού, από χόμπι και μακροχρόνια συνήθεια. (Στη μέτρηση δεν υπολογίστηκαν οι αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές της ΝΔ που τους φταίνε όλοι και ο Δ. Ρίζος που τώρα στα στερνά ανακάλυψε ότι για τα δεινά μας φταίει το internet!)
Το πιο εύκολο πράγμα για ένα κόμμα διαμαρτυρίας, - που δεν το ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά να φυτοζωεί γύρω στο 3 με 4 τοις εκατό για να τσεπώνει την κρατική επιχορήγηση ώστε να ανακυκλώνει τηλεμαϊντανούς οι οποίοι νοστιμίζουν τις «ειδήσεις» των 8,- είναι να συμπεριφέρεται ως έντυπη αντιπολιτευόμενη πατσαβούρα απευθυνόμενη στο θυμικό και όχι στη λογική των πολιτών. Θεωρώ ότι μπορώ να το κάνω εξαιρετικά εύκολα, χωρίς να είμαι ούτε τόσο όμορφος, ούτε –ίσως- τόσο έξυπνος όσο ο σύντροφος Αλέξης.
Πολύ θυμώνω και εγώ κάθε φορά που βλέπω μπροστά μου να μου κλείνουν το δρόμο 20χρονοι «ράμπο» με κράνη, ασπίδες και χημικά – για να μην αναφέρω και τα πιστόλια που με φοβίζουν-. Γίνομαι έξαλλος όταν μου κάνουν έλεγχο αναίτια ή όταν μπουκάρουν ως καταδρομείς εκεί που πίνω το καφεδάκι μου, πόσο μάλλον αν χωρίς λόγο με προσαγάγουν. Το ίδιο με ενοχλεί όμως ο φασιστοτραμπουκισμός χουλιγκάνων που παριστάνουν τους «αναρχικούς». Τι κάνουμε λοιπόν; Πρόταση; Καμία δε χρειάζεται αν είσαι ο Αλέξης. Απλά καταδικάζεις γενικώς και προαναγγέλλεις κινητοποιήσεις!
Να καταργηθούν τα stage που παράγουν ανασφάλιστους ομήρους των εκάστοτε κυβερνήσεων φώναζε ο ΣΥΝ και υπερθεμάτιζε ακόμα και στα ντιμπέιτ ο Αλέξης. Ανακοινώνει η κυβέρνηση το τέλος τους και γράφει η «Αυγή» : «…καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και είναι νέοι με προσόντα και όρεξη. Παρά ταύτα, δεν θα έχουν ούτε αυτοί ούτε άλλοι νέοι ευκαιρία διορισμού… Η μείωση του προσωπικού στο Δημόσιο, ιδιαίτερα σε νευραλγικούς τομείς όπως τα ΚΕΠ, οι δήμοι και το ΙΚΑ, θα οδηγήσει σε περαιτέρω υποβάθμιση της καθημερινότητας του πολίτη και σε αποδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών.» Άγριο δούλεμα δηλαδή από την «αριστερά» που θέλει να είναι και με το σκύλο και με την πίττα.
Όλοι μπορούμε να φωνάζουμε εκ του ασφαλούς και να αμπελοφιλοσοφούμε στα βουλευτικά έδρανα ή σε στέκια… «εναλλακτικά». Αυτό όμως δε λέγεται παραγωγή πολιτικής από ένα προοδευτικό κόμμα. Λέγεται… «Σύριζα». Η πιο εύκολη δουλειά.
Αναρτήσεις
