Λιμενεργάτες: ένα μοντέλο προς μίμηση

Μιά άλλη οπτική για το θέμα των λιμενεργατών από τον greek rider

Νομίζω ότι το θέμα με τις απεργίες στα λιμάνια είναι ν.1 επειδή αυτό ταιριάζει για να χτυπηθούν και να καταδικαστούν οι αντιδράσεις των εργαζομένων γενικότερα και να φτιαχτεί το εγκληματικό προφίλ του συνδικαλισμού έτσι όπως το επιθυμεί η εργοδοσία. Γι' αυτό ακούμε μόνο γι' αυτούς και όχι για άλλους. Έτσι ακούει ο κάθε ένας ότι οι μέσες αποδοχές του λιμενεργάτη είναι π.χ. 40,000 ευρώ ή 70,000 ευρώ, για να καταδικάσει τον συνδικαλισμό συνολικά.

Δεν κατάλαβα δηλαδή, πώς επιτρέπεται σε χιλιάδες από μεσαία και πάνω στελέχη στην Ελλάδα σε μεγάλες επιχειρήσεις (τράπεζες, ελεγκτικές εταιρείες, συμβούλων επιχειρήσεων και πολλές άλλες) να κερδίζουν από 50,000 ευρώ έως εκατομμύρια το χρόνο; Μάλιστα αυτοί προκαλούν όχι με την δυσλειτουργία τους όταν απεργούν (που δεν απεργούν) αλλά με την ομαλή λειτουργία τους με αυτό που κάνουν κάθε μέρα. Για παράδειγμα, εγκληματούν βγάζοντας στην παραγωγή άχρηστα ή επικίνδυνα προϊόντα ή φτιάχνουν τραπεζικά πακέτα προς πώληση που θα καταστρέψουν κόσμο, ή αποφασίζουν να κλείσουν 15 καταστήματα μιας αλυσίδας για να κερδίσει ο όμιλος 3% παραπάνω. Αυτοί δεν είναι επιζήμιοι και είναι οι λιμενεργάτες;

Και θεωρούμε τους Κινέζους σωτήρες μας! Μα οι Κινέζοι είναι αυτοί που εφαρμόζουν στη χώρα τους ένα στρατιωτικό-αυταρχικό καθεστώς και όπου εκατομμύρια άνθρωποι μπαίνουν σε τρύπες με σκόνη και χωρίς αέρα για να βγάλουν ένα μεροκάματο χωρίς δικαιώματα. Και τους δώσαμε και τα λιμάνια μας; Αν ζούσαμε σε πολιτισμένο κόσμο οι Κινέζοι δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να εισάγουν κανένα προιόν στη Δύση!

Και κατηγορούνται οι λιμενεργάτες ότι είναι ατομιστές και κοιτάνε το συμφέρον τους; Μα αυτό δεν κάνουν και όλοι οι απατεώνες επιχειρηματίες; Μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και στο θάνατο τους υπαλλήλους τους για να κερδίσουν 2% περισσότερο. Και εγώ τώρα πρέπει να λυπηθώ που είναι τα προιόντα στα κοντέινερ; Ας σαπίσουν τα προιόντα στα κοντέινερ, να σταματήσει το εμπόριο λόγω του ατομισμού της υπερκαταναλωτικής αηδιαστικής απατεωνίστικης κοινωνίας μας.

Δεν είναι ρεαλιστικά αυτά που λέω; Ας πάνε όσοι θέλουν να δούν ρεαλισμό να κοιτάξουν πώς ζει ένας νέος εργαζόμενος των 700 ευρώ σε ένα πολυκατάστημα, να δούν τι ενοίκιο πληρώνει, σε τι τρύπα ζει, τι τρώει και πώς διασκεδάζει. Σαν δούλος είναι, και μάλιστα χωρίς καμία ελπίδα κοινωνικής ανόδου. Οι αγορές ωρίμασαν πλέον, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, οι δυνατότητες να κάνει κάποιος κάτι μόνος του είναι απειροελάχιστες...

Αν δεν υπάρξει δυσλειτουργικότητα σε πολλούς τομείς της κοινωνίας μέσω των απεργιών και των κινητοποιήσεων τότε δεν θα υπάρξει και προσπάθεια αλλαγής.

Επίσης, χαίρομαι πάρα πολύ όταν ακούω για πετυχημένες απεργιακές κινητοποιήσεις όπως αυτήν στη vodafone, στα Notos galleries, στα Ιωάννινα όπου οι εργαζόμενοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ λόγω απολύσεων στην Αφοί Καρυπίδη ΑΒΕΕ ενώ στην Wind είδαν το καλό παράδειγμα στη vodafone και προχώρησαν και αυτοί σε 24ωρη απεργία.

Διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενο από τους εργαζόμενους στη vodafone από το οποίο παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:

"Εμείς οι εργαζόμενοι που τόσα χρόνια γεμίζουμε τα ταμεία και τις τσέπες των αφεντικών δεν οφείλουμε τίποτε και σε κανέναν και δεν θα πληρώσουμε εμείς τα "σπασμένα" των επιχειρηματικών σχεδίων της εργοδοσίας. Τα αφεντικά μας χρωστάνε και όχι εμείς σε αυτά. Χωρίς πωλήτριες, καθαρίστριες, αποθηκάριους, ταμίες τα μαγαζιά δεν λειτουργούν με αυτόματο πιλότο. Τις θέσεις εργασίας δεν τις διασφαλίζουμε σκύβοντας το κεφάλι και κοιτάζοντας τη πάρτη μας αλλά διεκδικώντας και απαιτώντας. Αν αδιαφορήσουμε σήμερα για τον συνάδελφο μας που απολύεται, αύριο που θα έρθει η σειρά μας τότε ποιος θα μας υποστηρίξει; Μόνο ένα ενιαίο και ανυποχώρητο μέτωπο των εργαζομένων μέσα στο κατάστημα μπορεί να σταθεί εμπόδιο στις απολύσεις. Ο αγώνας κατά των απολύσεων πρέπει να είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων αυτοοργανωμένοι σε συνελεύσεις και προχωρώντας σε κινητοποιήσεις χωρίς τη διαμεσολάβηση των όποιων πεφωτισμένων συνδικαλιστών και "ειδικών" του αγώνα. Κάθε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση είναι υποχρεωμένη να αντιδράσει αλλά αν περιμένουμε άλλους να βγάλουν το "φίδι από την τρύπα" τότε δεν έχουμε διασφαλίσει τίποτε...."


Εγώ πιστεύω, ότι τα συνδικαλιστικά κινήματα πρέπει να αυτοοργανωθούν και να συντονιστούν στη βάση σελίδων του ίντερνετ. Δεν υπάρχει σήμερα καλύτερος τρόπος οργάνωσης. Σε λίγα χρόνια άλλωστε, το πληροφοριακό κενό θα έχει καλυφθεί.