Ανθρώπινα

Από το blog του υφυπουργού παιδείας Γιάννη Πανάρετου

Πήγα σήμερα το πρωί στο Μαρούσι, όπως πήγαινα και παλαιότερα αρκετά Σάββατα στην Μητροπόλεως. Όχι για να δείξω ότι είμαι εκεί, αλλά απλά γιατί αισθανόμουν από τότε ένα ευχάριστο συναίσθημα τα Σαββατα ή τις Κυριακές γιατί όλα ήταν διαφορετικά από τις καθημερινές. Υπήρχε μια παράξενη γαλήνη και ηρεμία.

Σήμερα τα βρήκα όλα κλειδωμένα. 'Ισως έτσι πρέπει να είναι. Παρ' όλα αυτά, η μετάβασή μου εκεί ήταν χρήσιμη. Γιατί ζήτησα από την ασφάλεια του κτιρίου αν μπορούσαν, να μου ξεκλειδώσουν το γραφείο μου. Έτσι, μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με την Κυριακή (δουλεύει στην ιδιωτική εταιρία που έχει αναλάβει την ασφάλεια του κτιρίου). Είναι Ρωσοπόντια και είναι οκτώ χρόνια στην Ελλάδα. Της ζήτησα να μου πει τις εμπειρίες της από την δουλειά της. Μου είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που αφορούν την επικοινωνία του Υπουργείου με τον πολίτη.

Καταγράφω μερικά:

-Δεν υπάρχουν πινακίδες στον δρόμο που να δίνουν κατευθύνσεις για το υπουργείο (ενώ υπάρχουν πολλές για το mall, όπως μου είπε).
-Στην ιστοσελίδα του Υπουργείου δεν αναφέρονται οι ώρες που επιτρέπεται η είσοδος κοινού, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται ο κόσμος.
-Δεν υπάρχει ένα καρτοτηλέφωνο στην είσοδο για να μπορεί κάποιος επισκέπτης που έρχεται σε ώρες που δεν επιτρέπεται η επίσκεψη να επικοινωνεί με το εσωτερικό του Υπουργείου. Πολλοί το κάνουν με το κινητό. Κάποιοι όμως δεν έχουν. Η έχουν καρτοκινητά χωρίς μονάδες.

Μου είπε και άλλα σημαντικά.

Αυτή η συζήτηση που έγινε συμπτωματικά ήταν για μένα πολύ χρήσιμη. Πολύ περισσότερο από το αν είχα πάει κατ' ευθείαν στο γραφείο μου και κοίταζα φακέλους.

Θα μου πει κανείς: αυτά είναι τα μεγάλα προβλήματα της παιδείας; Θα απαντούσα: Είναι και αυτά. Διότι δείχνουν το πώς το κράτος αντιμετωπίζει τον πολίτη.

Τα προβλήματα αυτά θα τα δούμε από Δευτέρα, που θα "ξεκλειδώσουν" πάλι τα γραφεία.

ΥΓ. Με την ευκαιρία, μια σημείωση: Η εμπειρία με δίδαξε ότι οι Υπουργοί και οι Γενικοί Γραμματείς δεν πρέπει να είναι από τα ξημερώματα μέχρι τα μεσάνυκτα στα γραφεία τους (κάτι που εγώ έκανα στο παρελθόν). Οχι γιατί δεν πρέπει να δουλεύουν τόσο - και πράγματι η δουλειά είναι πολλή. Αλλά γιατί χρειάζεται να βρίσκουν και κάποιον πολύτιμο χρόνο για να μπορούν να δουλεύουν με ησυχία, χωρίς τηλέφωνα και επισκέψεις. Και βέβαια, για να σκέπτονται. Γιατί η πολιτική χρειάζεται και άλλα.